Ο Ντρίσα Ντιακιτέ που μπήκε εντελώς ξαφνικά στη ζωή του Ολυμπιακού είναι ο συμπαίκτης που αγαπά τον πλησίον του, το εργαλείο που διευκολύνει τα χέρια του προπονητή.
Η ιστορία του, συνηθισμένη. Ένα παιδάκι που παίζει μπάλα με γυμνά πόδια στους δρόμους του Μπαμάκο, εγγράφεται στην ακαδημία του Σαλίφ Κεϊτά και το ποτάμι παίρνει τον δρόμο του.
Έπεται η Τζολίμπα, ένας χρόνος στην Αλγερία (Μουλουντιά) όπου μέσω του τεχνικού της Ρομπέρ Νουζαρέ παίρνει τον δρόμο για τη Νις τον Ιανουάριο του 2006, όπου έμεινε μέχρι το καλοκαίρι (το συμβόλαιό του δεν ανανεώθηκε έπειτα από εισήγηση του Κλοντ Πιέλ).
Έπειτα από 172 επίσημα παιχνίδια με τη φανέλα της ομάδας της Κυανής Ακτής, ο 27χρονος δεξιός μπακ (ενίοτε και αμυντικός μέσος) αυτοχαρακτηρίζεται: «Είμαι ένας πολεμιστής. Είμαι αυτός που δεν θα διστάσει να βάλει τα πόδια του στη φωτιά. Αυτός που θα θυσιαστεί για το καλό της ομάδας.
Εγώ δεν είμαι τεχνίτης. Για μένα τεχνική ενέργεια είναι μία σωστή πάσα. Δεν έχω σκοράρει ποτέ στην καριέρα μου, αυτές οι δουλειές είναι για άλλους. Το σημαντικό για μένα είναι να παίζω. Χρειάζομαι βελτίωση στο επιθετικό κομμάτι, θέλω να προοδεύω κάθε μέρα που περνάει».
Εκτός γηπέδου ο αγαπημένος «Ντιάκ» των οπαδών της Νις είναι ένα μονίμως χαμογελαστό παιδί, ένας άψογος επαγγελματίας που στο μυαλό του έχει μόνο το ποδόσφαιρο. Εντός των τεσσάρων γραμμών είναι αυτός που θα «σκυλιάσει» στο γήπεδο, αυτός που θα πολεμήσει για κάθε χαμένη μπάλα. Κανείς, ούτε καν ο ίδιος, δεν ισχυρίζεται πως «μιλάει» στην μπάλα. Αν το έκανε, τότε θα ήταν αλλού, όχι στα μέρη μας…
Καραϊσκάκη και Κόπα Άφρικα
Επιστρέφει στο Καραϊσκάκη έπειτα από οκτώ χρόνια, μια και στους Ολυμπιακούς του 2004 είχε παίξει με το Μάλι, νικώντας μάλιστα την Ελλάδα των Στολτίδη και Σαλπιγγίδη. Βασικός πλέον και στην Ανδρών της εθνικής του (ως δεξιός μπακ) με 28 συνολικά συμμετοχές, άφησε πίσω την «κοπάνα» του 2010 (κάποιοι παίκτες ήταν σε κόντρα με την ομοσπονδία) και ήταν από τους διακριθέντες στην πορεία του περασμένου χειμώνα προς την τρίτη θέση του Κόπα Αφρικα. Τέτοιο έχει και τον προσεχή Ιανουάριο και μάλλον θα πρέπει να πάει, μια και η εθνική του αντιμετωπίζει σε διπλά ματς για την πρόκριση την «άγραφη» Μποτσουάνα.
«Διπλός πράκτορας»
Του Βενσαν Μενισινί*
«Πάνω από έξι χρόνια είχαμε τον Ντρίσα στη Νίκαια και δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα. Κρατούμενο πρώτο, θα είναι θετικό στοιχείο στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και ο κόσμος θα τον αγαπήσει. Κρατούμενο δεύτερο και σημαντικότερο, αποκλείεται να μη βοηθήσει και αγωνιστικά. Σε μας έπαιξε τις περισσότερος φορές ως δεξιός μπακ, ωστόσο προσωπικά τον προτιμούσα αμυντικό χαφ, να τρέχει και να κλείνει τρύπες, δίχως να πρέπει παράλληλα να δημιουργήσει. Είναι ένας διπλός πράκτορας, παίζει και στις δύο θέσεις. Φέτος άλλαξαν πολλά στη Νις, αρκετοί παίκτες έμειναν ελεύθεροι κι ένας από αυτούς ήταν κι ο Ντιακιτέ».
*Ρεπόρτερ της Νις στη «Nice Matin».
Τα συν και τα πλην
Έχει την ευχέρεια να αγωνίζεται τόσο στη μεσαία γραμμή όσο και στο δεξιό άκρο της άμυνας. Αθλητικός και δίχως να έχει αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα τραυματισμών, για το ελληνικό πρωτάθλημα η ταχύτητά του είναι μια χαρά. Καλό παιδί, αγαπητό σε συμπαίκτες και κοινό. Αυτά είναι τα θετικά στοιχεία του Ντιακιτέ. Τα αρνητικά; Προέρχεται από μέτρια χρόνια, δεν έχει κάνει προετοιμασία αυτό το καλοκαίρι, δεν βλέπει με τίποτα δίχτυα (κανένα γκολ στο Σαμπιονά) και αν χρησιμοποιηθεί στο κέντρο, θα έχει πρόβλημα στο ψηλό παιχνίδι, μια και φτάνει με το ζόρι το 1,75 μ.
Επί προσωπικού
Χαρακτηριστικό μου: Η ευγένεια.
Μειονέκτημα: Καμιά φορά νευριάζω στο γήπεδο.
Ενα νούμερο: Το 23 λόγω του Μάικλ Τζόρνταν. Το είχα σε όλες τις ομάδες μου.
Συνήθεια: Προσευχή πριν από κάθε ματς.
Μουσική: Λίγο από όλα. Περισσότερο RNB.
Φαγητό: Μαφέ. Ενα αφρικανικό πιάτο με ρύζι, κρέας και μία σος από φυστίκια.
Αγαπημένο ποτό: Το RedBull.
Αγαπημένη πόλη: Κάννες, Μπαμάκο.
Αγαπημένος παίκτης: Νάιτζελ Ντε Γιονγκ.
Καλύτερος συμπαίκτης: Μόμο Σισοκό (Παρί).
Αγαπημένη ομάδα: Μπαρτσελόνα.
Με εκνευρίζει: Οταν η ομάδα δεν μαρκάρει συγχρονισμένα.
Αγαπημένοςπροπονητής: Φρεντερίκ Αντονετί, ο άνθρωπος που με έφερε και με καθιέρωσε στη Νις
Πηγή: sday.gr
