Ακόμα και γνωρίζοντας πως η τίγρης με την οποία πάλευε ο Ανγκ Λι στη «Ζωή του Πι» ήταν ένα μπλε πάνινο αρκουδάκι η αίσθηση της άγριας μάχης μαζί του δεν διαφοροποιείται στον τηλεθεατή αφού όσο κι αν ψάξει κανείς βλέποντας την ταινία δεν εντοπίζει κανένα ψεγάδι.
Γράφει η Νίκη Παπάζογλου
Άλλωστε στον κόσμο του κινηματογραφικού green-screen ή και άλλων χρωματικών αποχρώσεων, τα πάντα είναι δυνατόν να συμβούν. Ο κόσμος των βιβλίων του Τόλκιν γίνεται «υπαρκτός», το διάστημα υποδέχεται κοντά του τη Σάντρα Μπούλοκ και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο μπορεί να κάνει τις βόλτες του στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’20 και να γερνάει μεγαλώνοντας!
Το μόνο που χρειάζεται όπως μας πληροφορεί ο κ. Πιέρο, είναι καλή γνώση του υπολογιστή και ένα πράσινο ή μπλε πανί. Ο ηθοποιός φαντάζεται τον περιβάλλοντα χώρο και υποδύεται τον ρόλο του.
Άλλωστε η τεχνική των επιπέδων που αλληλοκαλύπτονται ώστε να συνθέσουν την τελική εικόνα που λαμβάνει ο θεατής είναι κάτι που εισπράττουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων και κύρια στα βίντεο για τις μετεωρολογικές προβλέψεις.
Όσο οι τεχνολογικές καινοτομίες κορυφώνονται, η δράση υπακούει σε όλο και αυστηρότερους «κανόνες» και διάλογοι και πλοκή μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ουσιαστικά βέβαια το αποτέλεσμα δεν είναι παρά η σύνθεση ενός ελκυστικού και σύνθετου «παζλ», χωρίς αυτό να είναι τόσο απλό όσο ακούγεται.
Σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουμε το μαγικό κόσμο των visual effets το newsbeast.gr επισκέφτηκε τον κ. Πιέρο Λουρμπόπουλο, 3D animator και motion graphic designer, για μια μικρή ξενάγηση στον κόσμο της οπτικής πλάνης που μας ταξιδεύει έτη φωτός μακριά.
Όπως ενημερωθήκαμε η τεχνική του blue screen που σήμερα μας ταξιδεύει στα πλάσματα πίσω από τα τείχη, δεν είναι καινούργια. Πολύ πριν το χορό του εντυπωσιασμού που έσυρε το τελευταίο πετυχημένο δείγμα των οπτικών εφέ, «Gravity», αποσπώντας επτά, συνολικά, χρυσά αγαλματίδια, το πράσινο πανί είχε χρησιμοποιηθεί και σε ταινίες όπως ο «Μπεν Χουρ» και τα «Πουλιά».
Αλλά τα δείγματα της τεχνικής των computer animation, των CGI και του green screen που κατέκτησαν κοινό και κριτικούς δεν σταματούν εκεί. «Avatar», η «Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον», «Star Wars», «Πόλεμος των άστρων», «Ντικ Τρέισι», η «Ζωή του Πι» είναι μόνο μερικές τυχαίες αναφορές πετυχημένων οπτικών εφέ.
Χάριν μιας μικρής αναδρομής θα μπορούσε να αναφερθεί το «Sky Captain and the World of Tomorrow» ως η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους με ολοκληρωτικά φωτορεαλιστικά σκηνικά σε CGI, στα οποία κινούνται αληθινοί ηθοποιοί. Παράλειψη θα ήταν βέβαια, μιας και τα οπτικά εφέ είναι συνυφασμένα με τον άγνωστο σε εμάς κόσμο του διαστήματος, να μην αναφερθεί η πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας που δημιουργήθηκε ποτέ. Η ταινία «Le Voyage dans la Lune» (Ταξίδι στη Σελήνη), του Ζωρζ Μελιές έκανε πρεμιέρα στη Γαλλία την 1η Σεπτεμβρίου του 1902 και είναι εμπνευσμένη από το έργο του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη».
Σύμφωνα με το σενάριο σε μια σύναξη αστρονόμων, προτείνεται η πραγματοποίηση ενός ταξιδιού στη Σελήνη. Μετά από διαφωνίες, εν τέλει οι παρευρισκόμενοι συναινούν και αρχίζουν να φτιάχνουν το διαστημόπλοιο τους ώσπου στο τέλος, με τη βοήθεια ενός τεράστιου κανονιού, εκτοξεύονται στο διάστημα.
Αν και στα μάτια του σημερινού θεατή τα εφέ που χρησιμοποιήθηκαν σε εκείνη την ταινία ωχριούν μπροστά στις εικόνες του σήμερα όπου η τεχνολογία υποτάσσεται στις επιθυμίες σκηνοθέτη και κινηματογραφικών δημιουργών αποτέλεσε μια από τις καινοτομίες της εποχής.
Χάρη σε αυτή ο «Σινεμάγος», όπως τον αποκαλούσαν τον σεναριογράφο, σκηνοθέτη και παραγωγό της ταινίας, Ζωρζ Μελιές, θεωρήθηκε πρωτοπόρος στις τεχνικές και στις αφηγηματικές εξελίξεις του πρώιμου κινηματογράφου. Άλλωστε πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο δούλευε σαν μάγος σε γαλλικό θέατρο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ενασχόλησή του με τις τεχνικές των ειδικών ή «μαγευτικών» εφέ…
Μερικά ακόμη χαρακτηριστικά παραδείγματα…
