Ταινίες κινηματογραφικοί εφιάλτες

Το τελικό προϊόν μιας ταινίας κρύβει συνήθως επιμελώς την τρελή μάχη που δόθηκε για να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα και το μοντάζ της.

Το σινεμά είναι εξάλλου ακριβό και πανδύσκολο σπορ, κάνοντας το σκάρωμα ενός φιλμ σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες.

Κι έτσι, ακόμα και οι χειρότερες παραγωγές που δυστυχήσαμε να δούμε στο μεγάλο πανί κρύβουν πίσω τους ζοφερές ιστορίες δυσκολίας και απαράμιλλων περιπετειών, καταλήγοντας πράγματι να δείχνουν πολύ καλύτερες στην οθόνη απ’ όσο έπρεπε.

Υπάρχουν βέβαια ταινίες που γίνονται διάσημες και για τα ανείπωτα βασανιστήρια που πέρασαν τα συνεργεία για να τις ολοκληρώσουν, μένοντας ορόσημα κινηματογραφικών εφιαλτών!

Μιλάμε για γνωστότατα φιλμ που όλα πήγαν στραβά και τίποτα δεν χαρίστηκε στους δημιουργούς…

Alien 3 (1992)

Έπειτα από 4 χρόνια ανάπτυξης του τρίτου sequel του γνωστού franchise, το «Alien 3» πήρε το τελικό «ok» το 1991, με σκηνοθέτη πια τον Ντέιβιντ Φίντσερ. Πριν έρθει βέβαια ο Φίντσερ στην παραγωγή, ήδη δύο σκηνοθέτες είχαν απολυθεί από το project (Renny Harlan και Vincent Ward) και η Twentieth Century Fox έκλαιγε πια περισσότερα από 7 εκατ. δολάρια σε έξοδα για την ανάπτυξη του σεναρίου και την προπαραγωγή. Το στούντιο βιαζόταν λοιπόν να βγάλει τα σπασμένα και ανακοίνωσε ημερομηνία εξόδου στους κινηματογράφους το καλοκαίρι του 1992, παρά το γεγονός ότι το σενάριο δεν είχε ακόμη οριστικοποιηθεί! Είχαν μάλιστα κατασκευάσει ήδη πανάκριβα σκηνικά πριν καταλήξουν στην ιστορία, ο Φίντσερ όφειλε λοιπόν να δουλέψει με ό,τι είχε ήδη γίνει: η ταινία επικεντρώθηκε στην Ellen Ripley που εγκλωβίστηκε σε έναν πλανήτη-φυλακή κυοφορώντας το μωρό του alien στα σπλάχνα της, παρά το γεγονός ότι τα τρέιλερ που είχαν κυκλοφορήσει(!) υποδήλωναν την κάθοδο των εξωγήινων τεράτων στη Γη και τον αφανισμό της ανθρωπότητας. Κι έτσι ο Φίντσερ, που είχε να διαχειριστεί τις συνεχείς παρεμβολές του στούντιο και τους δημιουργικούς περιορισμούς, τα απανωτά ξαναγραψίματα του σεναρίου και το γύρισμα των ίδιων και ίδιων σκηνών συνεχώς, εγκατέλειψε την ταινία πριν αρχίζει το μοντάζ της…

Υδάτινος Κόσμος (1995)

Το να γυρίσεις μια ταινία στους ωκεανούς δεν είναι ποτέ καλή ιδέα, γιατί δεν μπορείς να έχεις κανέναν έλεγχο στα καιρικά στοιχεία και τα καπρίτσια της θάλασσας. Κι έτσι ο αρχικός προϋπολογισμός του «Waterworld» των 100 εκατ. δολαρίων, ήδη ο μεγαλύτερος για χολιγουντιανό φιλμ της εποχής, εκτοξεύτηκε σύντομα στα 175 εκατ., όταν η παραγωγή ολοκληρώθηκε το 1994. Το κόστος έχασε κάθε έννοια μέτρου από τις μεταφορές κυρίως των κομπάρσων από τη στεριά στα σημεία του γυρίσματος στη μέση των νερών, καθώς και από το πανάκριβο σκηνικό που επέπλεε στη θάλασσα. «Υλικοτεχνικώς μιλώντας, ήταν καθαρή τρέλα», δήλωσε ο σκηνοθέτης Kevin Reynolds, ο οποίος είδε στον μεγάλο αριθμό των κομπάρσων και τις καθημερινές περιπέτειες μεταφοράς τους στην ατόλη και ξανά πίσω στη στεριά τον «εφιάλτη» της παραγωγής. Σαν να μην έφταναν αυτά, λίγο έλειψε να πνιγεί ο Κέβιν Κόστνερ σε καταιγίδα, την ίδια ώρα που οι τσούχτρες έκαναν πάρτι με το συνεργείο, κάνοντας όλους να χαρακτηρίσουν την παραγωγή «εφτά εβδομάδες στην κόλαση»! Την ώρα λοιπόν που δεν είναι ξεκάθαρο αν αποχώρησε μόνος του ή εκδιώχθηκε κακήν-κακώς ο σκηνοθέτης, ο Κόστνερ υποχρεώθηκε να ολοκληρώσει μόνος τα γυρίσματα, με το budget να επαρκεί μόλις για 2 εβδομάδες ακόμα. Κι όλα αυτά για μια από τις χειρότερες εισπρακτικά ταινίες όλων των εποχών, που θάφτηκε στα ταμεία αλλά και στις στήλες των κριτικών όταν τελικά βγήκε στις αίθουσες το καλοκαίρι του 1995…

Η Λάμψη (1980)

Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ ήταν διαβόητος για το γύρισμα πολυάριθμων εκδοχών της ίδιας σκηνής, έτσι τελειομανής και απαιτητικότατος καθώς ήταν. Στα γυρίσματα της αριστουργηματικής «Λάμψης» ξεδίπλωσε λοιπόν όλη τη στρυφνότητα του χαρακτήρα του, αναγκάζοντας τη Shelley Duvall και τον Τζακ Νίκολσον να επαναλάβουν τη μνημειώδη σκηνή με το ρόπαλο του μπέιζμπολ όχι λιγότερες από 127 φορές! Κάτι που εκτόξευσε φυσικά την περίοδο των γυρισμάτων στους 13 μήνες(!), καθώς ο Κιούμπρικ δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος με το σενάριο της Diane Johnson και το άλλαζε σχεδόν καθημερινά. Ο Τζακ Νίκολσον αρνιόταν λοιπόν να μάθει τα νέα του λόγια, αφού το σενάριο μεταμορφωνόταν κάθε αυγή, και περίμενε να βρεθεί στο πλατό για να αποστηθίσει τις νέες κάθε φορά ατάκες του. Όσο για την πρωταγωνίστρια Shelley Duvall, ήταν τέτοιο το στρες στο οποία την υπέβαλε ο σκηνοθέτης που κατέρρευσε τελικά ψυχολογικά, κάνοντάς τη να δηλώσει σε συνέντευξη του 1980 ότι η συνεργασία με τον κορυφαίο σκηνοθέτη ήταν «σχεδόν αβάσταχτη»!

Heaven’s Gate (1980)

Αφού απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον εμβληματικό «Ελαφοκυνηγό» του το 1978, ο Μάικλ Τσιμίνο ενεπλάκη στην παραγωγή της διαβόητης ταινίας, που λίγο έλειψε να βάλει οριστικό λουκέτο στο χολιγουντιανό στούντιο της United Artists! Με αρχικό budget στα 11 εκατ. δολάρια, η παραγωγή εκτινάχτηκε στα 44 εκατ. (κάπου 122 εκατ. δολάρια σε σημερινές τιμές) όταν η ταινία ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1980. Ήταν η έμφαση του σκηνοθέτη στη λεπτομέρεια που ανάγκασε σε πολυάριθμες λήψεις των ίδιων πλάνων και σε γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο των ακριβών σκηνικών. Ο Τσιμίνο περίμενε ακόμα και το «κατάλληλο σύννεφο» να περάσει από το κάδρο για να το γυρίσει, κάνοντας όλο το συνεργείο να περιμένει με τα χέρια σταυρωμένα για πολλές ώρες! Ως αποτέλεσμα, ο σκηνοθέτης τράβηξε γύρισε περισσότερες από 220 ώρες υλικού(!), πάνω από 300 χιλιόμετρα γυρισμένου φιλμ δηλαδή, κάτι που μεταφράζεται σε κόστος μεγαλύτερο από 220.000 δολάρια την ημέρα. Η United Artists προσπάθησε να τον διώξει από την παραγωγή, αν και η ρήτρα του συμβολαίου του ήταν δύσκολο να σπάσει. Ο σκηνοθέτης κατέληξε έτσι με μια ταινία μεγαλύτερη από 5,5 ώρες, κάτι που δεν δέχτηκε φυσικά το στούντιο, παίρνοντας το τελικό προϊόν από τον Τσιμίνο και πετσοκόβοντάς το στις 2 ώρες και 48 λεπτά. Οι κριτικοί την έθαψαν, το κοινό τη μίσησε και θεωρείται ακόμα και σήμερα μια από τις χειρότερες εισπρακτικά ταινίες όλων των εποχών (έφερε πίσω μόλις 3,4 εκατ. δολάρια)…

World War Z (2013)

Η πρόσφατη ταινία προγραμματιζόταν να βγει στις αίθουσες τον Δεκέμβριο του 2012, πήρε όμως αναβολή για το καλοκαίρι του 2013 εξαιτίας των περιπετειών που μάστιζαν την παραγωγή της. Με μόλις 3 βδομάδες να απομένουν για την ολοκλήρωσή της, οι σεναριογράφοι Damon Lindelof και Drew Goddard αναγκάστηκαν να ξαναγράψουν το τέλος της, κάνοντας όλο το υλικό που είχε γυριστεί αχρείαστο, την ίδια ώρα που ο Μπραντ Πιτ και ο σκηνοθέτης Marc Forster δεν μιλούσαν πια μεταξύ τους, αναγκάζοντας το στούντιο να στείλει μεσάζοντα στη Βουδαπέστη, όπου λάμβαναν χώρα τα γυρίσματα! Οι περιπέτειες αυτές ανάγκασαν την Paramount να βάλει το χέρι ακόμα πιο βαθιά στην τσέπη, χορηγώντας 7 ακόμη εβδομάδες γυρισμάτων. Τον πρώτο λόγο όμως πια για το σενάριο δεν είχε ο σκηνοθέτης αλλά ο Μπραντ Πιτ, ο οποίος ανάγκασε τους σεναριογράφους να αλλάξουν άρδην την ιστορία. Κι έτσι η ταινία αφορούσε πια περισσότερο στην προσπάθεια ενός ανθρώπου να ξαναβρεί τη φαμίλια του παρά να σώσει την ανθρωπότητα από τον αφανισμό της! Το «World War Z» έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο του 2013 σπάζοντας τα ταμεία (540 εκατ. δολάρια στο box office), αν και δεν κέρδισε τις καρδιές των κριτικών. Όσο για το sequel που ετοιμάζεται, ο Juan Antonio Bayona έχει ήδη αντικαταστήσει τον Marc Forster στη σκηνοθετική καρέκλα…

Αποκάλυψη Τώρα (1979)

Το παγκόσμιο αντιπολεμικό αριστούργημα είναι ορόσημο του πώς το γύρισμα μιας ταινίας μετατρέπεται σε εφιάλτη με σάρκα και οστά! Μετά την επιτυχία λοιπόν του «Νονού 2», ο Φράνσις Φορντ Κόπολα πάλεψε για 5 χρόνια ώστε να προβληθεί τελικά η «Αποκάλυψη Τώρα» στο μεγάλο πανί. Ο σκηνοθέτης πήρε το τεράστιο καστ του και το επίσης τεράστιο συνεργείο του και πήγαν στις Φιλιππίνες για τα γυρίσματα των 5 μηνών, που σύντομα θα εκτοξεύονταν σε 16 μήνες μάχης με τον τροπικό καιρό και τις ασύλληπτες καταιγίδες! Η παραγωγή αναγκάστηκε να σταματήσει έπειτα από δύο μήνες καθώς το ντεκόρ είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τυφώνα, την ίδια στιγμή που ο πρωταγωνιστής Μάρτιν Σιν (ο οποίος αντικατέστησε τον Χάρβεϊ Καϊτέλ στο τιμόνι της ταινίας έπειτα από δύο εβδομάδες γυρισμάτων) έπαθε έμφραγμα. Επιπρόσθετα, οι περιπέτειες δεν είχαν τέλος: ο Κόπολα δεν μπορούσε να πάρει άδεια για να πετάξουν τα ελικόπτερα, ο Μπράντο δεν συμφωνούσε με το τέλος της ταινίας (αναγκάζοντας τον σκηνοθέτη να γράψει πολλά και εναλλακτικά τέλη), τμήμα του προϋπολογισμού κλάπηκε, το συνεργείο και οι ηθοποιοί καθηλώθηκαν στα δωμάτιά τους για εβδομάδες, εκτοξεύοντας τον προϋπολογισμό σε συνθήκες χρεωκοπίας. Όσο για την ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας, καθυστέρησε από τον Μάιο του 1978, που είχε ήδη ανακοινωθεί, στον Αύγουστο του 1979(!), με τις αμίμητες πραγματικά περιπέτειες του Κόπολα να απαθανατίζονται σε βιβλία και ταινίες. Όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορία, το ντοκιμαντέρ «Hearts of Darkness» είναι εδώ κατατοπιστικότατο…

The Abyss (1989)

Ο Τζέιμς Κάμερον διατηρεί ακόμα και σήμερα τη φήμη του «πιο τρομακτικού ανθρώπου του Χόλιγουντ» εξαιτίας του σχεδόν δικτατορικού τρόπου που σκηνοθετεί. Κι ενώ τόσο ο «Τιτανικός» όσο και το «Avatar» γνώρισαν τους δικούς τους εφιάλτες, ήταν το «The Abyss» που θα μετατρεπόταν στο μεγάλο αγκάθι του απαιτητικού σκηνοθέτη. Η πλειονότητα των σκηνών της ταινίας λαμβάνει χώρα στη θάλασσα, κάτι που συνδυαζόμενο με την αυταρχική συμπεριφορά του Κάμερον στο γύρισμα εξηγούν ικανοποιητικά τις ιστορίες τρόμου που έζησε το συνεργείο και τις εμπειρίες του οσκαρικού σκηνοθέτη και των ηθοποιών του, που λίγο έλειψαν να τους στερήσουν τη ζωή. Την πρώτη κιόλας μέρα των γυρισμάτων, η βασική δεξαμενή των 150.000 γαλονιών νερού παρουσίασε πρόβλημα, με την επισκευή της να εκτοξεύει τον προϋπολογισμό σε πάνω από 4 εκατ. δολάρια. Την ίδια ώρα, η ασφάλεια των ηθοποιών ήταν το βασικότερο πρόβλημα, κι έτσι ένας δύτης ακολουθούσε κατά πόδας κάθε ηθοποιό, την ίδια στιγμή που αναγκάστηκαν να φτιάξουν ακόμα και θάλαμο αποσυμπίεσης στο πλατό. Ο ίδιος ο Κάμερον λίγο έλειψε να πνιγεί σε γύρισμα μέσα σε δωμάτιο που πλημμύρισε, ενώ οι Εν Χάρις και Μέρι Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο μαστίστηκαν από το ψυχολογικό στρες και τις φυσικές κακουχίες, κάνοντας την πρωταγωνίστρια να πάθει νευρικό κλονισμό και να ουρλιάζει στο πλατό «δεν είμαστε ζώα»! «Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο το γύρισμα, ακόμα και εγώ όμως δεν είχα καν ιδέα πόσο δύσκολο θα ήταν. Δεν θα ήθελα να το ξαναπεράσω αυτό ποτέ», δήλωσε αργότερα ο Κάμερον…

Το Νησί του Δρος Μορό (1996)

Πρώτη απώλεια ήταν ο σκηνοθέτης Richard Stanley, ο οποίος απολύθηκε έπειτα από 3 μέρες γυρισμάτων. Ήταν η κόντρα του δημιουργού με τον ηθοποιό Βαλ Κίλμερ που ανάγκασε το στούντιο της New Line Cinema να τον διώξει, προσλαμβάνοντας στη θέση του τον John Frankenheimer, αφού φυσικά η παραγωγή διακόπηκε για εβδομάδες. Παρά τη διακοπή, το σενάριο δεν είχε ακόμα οριστικοποιηθεί και δεν ήταν ασυνήθιστο να περιμένει το καστ και το συνεργείο στο πλατό μέχρι να καταφτάσουν οι νέες σελίδες των σεναριογράφων! Ως αποτέλεσμα της αργοπορίας και της ταλαιπωρίας, ο ηθοποιός Rob Morrow εγκατέλειψε την παραγωγή, αναγκάζοντας το συνεργείο να ξαναγυρίσει τις ήδη τελειωμένες σκηνές του, αυτή τη φορά με τον αντικαταστάτη του David Thewlis. Ο Frankenheimer είπε μάλιστα το «ναι» καθώς ήθελε διακαώς να συνεργαστεί με τον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος όμως ήταν πια διαβόητος για το πόσο δύσκολος συνεργάτης είχε γίνει. Αρνιόταν λοιπόν να αποστηθίσει την πρόζα του κι έτσι ακουστικό προσαρμόστηκε στο αυτί του ώστε να του υπαγορεύουν τα λόγια την ώρα του γυρίσματος, με νέους καυγάδες να ξεσπούν όπως ήταν φυσικό, στους οποίους προστέθηκε και ο Βαλ Κίλμερ και έγινε το γύρισμα τραγωδία. «Υπάρχουν δύο πράγματα που δεν θα κάνω ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου. Το πρώτο είναι ότι δεν θα σκαρφαλώσω ποτέ στο Έβερεστ. Το δεύτερο, ότι δεν θα δουλέψω ποτέ ξανά με τον Βαλ Κίλμερ», είπε ο σκηνοθέτης αμέσως μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων…

Fitzcarraldo (1982)

Ο διαβόητος τελειομανής σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτζογκ πέρασε τα πάνδεινα για να ολοκληρώσει το «Fitzcarraldo» στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός Ιρλανδού, ο οποίος μοιάζει αποφασισμένος να περάσει ένα ατμόπλοιο μέσα από τις ζούγκλες της Νότιας Αμερικής στο Περού, εκεί στις αρχές του 20ού αιώνα. Θέλοντας λοιπόν να δώσει αληθοφάνεια στην ταινία του, ο Χέρτζογκ ανάγκασε το συνεργείο του να μεταφέρει ένα πραγματικό ατμόπλοιο 30 και πλέον τόνων μέσα από τις επικίνδυνες ζούγκλες της Λατινικής Αμερικής, αντί να χρησιμοποιήσει μινιατούρες και ειδικά εφέ! Κάτι που όπως όλοι καταλαβαίνουμε, έκανε την παραγωγή κόλαση σωστή. Ο πρωταγωνιστής Jason Robards εγκατέλειψε την ταινία χτυπημένος από δυσεντερία και ο Κλάους Κίνσκι, που τον αντικατέστησε, έπρεπε τώρα να ξαναγυρίσει όλες τις σκηνές από την αρχή. Επιπλέον, δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον τυραννικό σκηνοθέτη και τότε κυκλοφόρησαν οι φήμες ότι κομπάρσος προθυμοποιήθηκε να σκοτώσει τον πρωταγωνιστή για λογαριασμό του Χέρτζογκ, αν και ο σκηνοθέτης αρνήθηκε καθώς του ήταν απαραίτητος ο Κίνσκι για την ολοκλήρωση της ταινίας. Φήμες ξεφήμες, το περιστατικό έριξε τη σκιά του σε όλο το γύρισμα και όλοι υποψιάζονταν όλους πλέον. Επιπρόσθετα, ο Μικ Τζάγκερ διατηρούσε ρόλο στη μνημειώδη παραγωγή, κόπηκε όμως όταν οι υποχρεώσεις του με τους Rolling Stones τον κρατούσαν μακριά από τα γυρίσματα. Κι έτσι ο Χέρτζογκ αναγκάστηκε να ξαναγυρίσει από την αρχή την ταινία για άλλη μια φορά, παρά το γεγονός ότι η μισή είχε ήδη ολοκληρωθεί(!), έπειτα από έναν και πλέον χρόνο ασύλληπτων περιπετειών. Το εφιαλτικό γύρισμα του «Fitzcarraldo» καταγράφηκε στο ντοκιμαντέρ «Burden of Dreams»…

Ishtar (1987)

Η ταινία παραμένει ένα από τα κορυφαία φιάσκο του παγκόσμιου σινεμά! Ο Γουόρεν Μπίτι δέχτηκε να κρατήσει τον ρόλο του παραγωγού επειδή χρωστούσε χάρη στη σκηνοθέτρια Elaine May. Ο ηθοποιός θεωρούσε πως η ταινία θα ενθρόνιζε την καλή του φίλη στον πάνθεο των σκηνοθετών, κατέληξε όμως με το να της καταστρέψει την καριέρα! Τα γυρίσματα άρχισαν λοιπόν στο Μαρόκο και την πραγματική Έρημο Σαχάρα, καθώς το στούντιο φάνταζε λίγο στους δημιουργούς. Το γύρισμα μπλέχτηκε έτσι στη μέση των εχθροπραξιών μεταξύ μαροκινού στρατού και εξτρεμιστών μαχητών, αναγκάζοντας το συνεργείο να ελέγχει καθημερινά τους αμμόλοφους για νάρκες! Οι ασύλληπτες δυσκολίες του γυρίσματος στην έρημο εκτόξευσε σύντομα το κόστος από τα 27,5 εκατ. δολάρια του προϋπολογισμού στα 51 εκατ., κάτι που έφερε τον όλεθρο στις σχέσεις παραγωγού και σκηνοθέτριας, με τον Ντάστιν Χόφμαν να κάνει πλέον την επικοινωνία μεταξύ των δύο συνεργατών. Οι καυγάδες συνεχίστηκαν και στο μοντάζ, κι έτσι τρεις τελικές εκδοχές της ταινίας παρουσιάστηκαν στο στούντιο, μία για λογαριασμό της Elaine May, μία για τον Γουόρεν Μπίτι και μία για τον Ντάστιν Χόφμαν, ο οποίος λόγω της καταστροφής είχε αποκτήσει τελικό λόγο στην ταινία. Οι κριτικοί έθαψαν το φιλμ και το κοινό απλώς το αγνόησε, στέλνοντάς το στα τάρταρα των ταμείων. «Αν όλοι οι άνθρωποι που μίσησαν την ταινία την είχαν δει, θα ήμουν μια πλούσια γυναίκα σήμερα», δήλωσε κατόπιν η σκηνοθέτρια…

Διαβάστε όλα τα θέματα της ενότητας Weekend του newsbeast.gr