Φωτογραφίες ντοκουμέντα από τον θρυλικό «Aleko» στα 90s – Η ελληνική showbiz, η Άμπερ Σμιθ και το 3ήμερο γλέντι για το Πάσχα

Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα και η πιο συχνή ερώτηση τέτοιες μέρες στα «ηρωικά» 80s και στα 90s ήταν το «πού θα φας το αρνί». Ένα ρητορικό ερώτημα που δεν χρειαζόταν απάντηση καθώς όλοι λίγο ή πολύ γνώριζαν τους προορισμούς.

Τα Νότια της Αθήνας με high tech θαλαμηγούς, όπως τις έλεγαν τότε, και με σκάφη τύπου cigarette που πρωτολανσαριστηκαν στο σήριαλ «Miami vice» και είχαν ήδη έρθει και στην Ελλάδα αναχωρούσαν για Μύκονο. Ο κεντρικός τομέας, Κολωνάκι, σε ένα μεγάλο ποσοστό και η «περιοχή των ανακτόρων» με το «old money» με πιο μεγάλες θαλαμηγούς και με Rivas έπιανε Ύδρα, Άνδρο και Πάτμο. Και τα Βόρεια των Αθηνών στο μεγαλύτερο ποσοστό τους με σύσσωμη την ελληνική showbiz πήγαινε στον Πέππα, στο Κάλαμο. Δεν ήταν ο κανόνας φυσικά, αλλά ενα μεγάλο ποσιστό.

Απο τότε μέχρι και σήμερα το «Alekos» έζησε και ζει ημέρες δόξας με μούσα του την Αμπερ Σμίθ που το έκανε «στέκι» της όταν ερχόταν στην Ελλάδα. Το top model και πρώην σύζυγος του επίσης γνωστού Τζόνι Ντέπ, που σήμερα ειναι 52 ετών, λικνίστηκε άπειρες φορές στο «Alekos» και το έκανε γνωστό παγκοσμίως.

Τηρώντας λοιπόν το «έθιμο» εκείνης της εποχής το Newsbeast συνάντησε τον ιδιοκτήτη του θρυλικού bar restaurant στον Κάλαμο, Σπύρο Πέππα και -αν και σε περίοδο νηστείας- τον ρώτησε για το «πώς φαγώθηκε το αρνί το Πάσχα» σε κάποιες άλλες εποχές που και «λεφτά υπήρχαν» και οι επώνυμοι ανέβαιναν στη μπάρα για να λίκνιστουν υπο τους ήχους της μουσικής για ολόκληρα μερόνυχτα και όχι απλά για ενα βράδυ!

Στην ερώτηση μας για την προετοιμασία που γινόταν στο «Alekos» πριν το Πάσχα, ο Σπύρος Πέππας μας λέει χαρακτηριστικά: «η προετοιμασία που γινόταν στο μαγαζί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και για όλη τη δεκαετία του ’90 γινόταν αποκλειστικά απο τους αείμνηστους γονείς μου Αλέκο και Ερμιόνη, που ετοίμαζαν την κουζίνα και οργάνωναν τις προετοιμασίες για τα σουβλιστά αρνιά, την πατροπαράδοτη μαγειρίτσα, τα κόκκινα αυγά και τα πασχαλιάτικα τσουρέκια. Είχε γίνει μια συνήθεια που ήθελε, ωστόσο, αρκετών ημερών οργάνωση. Αν και το εστιατόριο κρατούσε παντα την παράδοση απο το 1978 πού ξεκίνησε και  συνεχίστηκε και με την ενσωμάτωση του Alekos bar που δημιουργήθηκε το 1985 απο εμένα προσωπικά». «Σαράντα άτομα προσωπικό στο ρεστοράν και στο μπαρ με τις δυο ομάδες που είχαν δημιουργηθεί να βοηθά η μια την άλλη, όπου υπήρχε ανάγκη για σέρβις. Η πασχαλινή διακόσμηση του μαγαζιού περιλάμβανε φυτά της Άνοιξης και το λουλούδι της εποχής που δεν ειναι αλλο απο την πασχάλια. Γεμίζαμε μεγάλα βάζα με πασχαλιές σε διαφορά σημεία, πάνω στα περβάζια των παραθύρων, στα εσωτερικά και στα εξωτερικά μπαρ και δίπλα είχαμε μεγάλα μπολ γεμάτα με φρούτα . Κάτι που άρεσε ιδιαίτερα στον Νίκο Αποστολόπουλο που μου το είχε εκμυστηρευθεί» προσθέτει.

Η διακόσμηση του «Alekos» στον Κάλαμο θεωρούνταν για εκείνη την εποχή ιδιαίτερα πρωτοποριακή και εφαρμόσθηκε και στα αλλα μαγαζιά που δημιούργησε ο επιχειρηματίας Σπύρος Πέππας μαζι με τον αδελφό του σε όλη την Αττική. Το 1995 τα δυο αδέλφια δημιουργούν στην παραλία του Καλάμου το «Alekos cafe» το οποίο συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Το 2000 το «Alekos Metropolitan» στην οδό Μητροπόλεως στο κέντρο της Αθήνας, που λειτούργησε μεχρι το 2008. Και το 2010 στην Κηφισιά το «Alekos» που πήρε σκυτάλη απο το «Beau Brummell» και λειτούργησε για δυο χρόνια.

Ξεκινώντας να παίρνουμε «παρουσίες» απο εκείνες τις εποχές, ο Σπύρος Πέππας μας αναφέρει χαρακτηριστικά με νοσταλγία: «Απο τους πρώτους που θυμάμαι είναι ο σχεδιαστής Τίμης Παρίσης με την γυναίκα του, τη Ζωή. Το ζευγάρι, που είχε έρθει πάνω απο τρεις φορές να κάνει Πάσχα μαζι μας, “έκλεινε” δυο επιπλέον δωμάτια στο ξενοδοχείο για την γκαρνταρόμπα τους. Υπήρξε ενα παρά πολύ ωραίο και ευγενικό ζευγάρι που ερχόταν πάντα με τα δώρα του και περνούσαν όλα τα βραδιά τους στον Aleko. Μετά, η Ρούλα Κορομηλα που είχε κάνει πολλές φορές μαζι μας Πάσχα. Μάλιστα φρόντιζα για πολλούς απο όλους αυτούς τους φίλους, που ερχόντουσαν απο το βράδυ της Ανάστασης να έχω “κλείσει” δωμάτια προκειμένου να μείνουν μαζι μας για ολο το τριήμερο. Το πάρτι δε της Κυριακής του Πάσχα ήταν πάντα ολοήμερο. Ξεκινούσαμε με φαγητό απο τις 14:00 το μεσημέρι και τελείωναμε  την άλλη μέρα το πρωί! Σε πολλά απο τα πάρτι αυτά, θυμάμαι την Αλκηστη Μαραγκουδάκη, τον αείμνηστο Μιχάλη  Ασλάνη που “κατέβαινε” με μοντέλα του να περάσει το Πάσχα σε εμάς, τον Βασίλη Κωστέτσο. Τον διεθνή μας εικαστικό, τον Άγγελο, που κατέβαινε συνήθως το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα απο το σπίτι του στο Καπανδρίτι. Ο Απόστολος Γκλέτσος με τη Βερόνικα Αργεντζη που πρωταγωνιστούσαν τότε και σε σήριαλ της εποχής, το “Τμήμα Ηθών”. Η μουσική να αναφέρω εδώ δεν σταματούσε σχεδόν ποτέ και ολοκληρωνόταν την τρίτη μέρα του Πάσχα να φανταστείτε. Θυμάμαι ακόμη τον Στρατό Τζώρτζογλου ως νεαρό πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό. Ο Τακης Ζαχαράτος που έκανε και το σόου με τις μιμήσεις το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα. Επίσης είχαμε κάνει πολλές φορές Ανάσταση με τον βιομήχανο τον Παύλο Γιαννακόπουλο, μετά την αναστάσιμη λειτουργία  στους Αγίους Αποστόλους».

Όπως μαλιστα τονίζει ο επιχειρηματίας η απόσταση ανάμεσα στην εκκλησία και το Alekos ήταν περίπου ενα χιλιόμετρο. Το οποίο πολλές φορές οι παρέες προτιμούσαν να το κάνουν με τα πόδια την ίδια στιγμή που επικρατούσε ένας πανικός στο πάρκινγκ του μαγαζιού και η αναμονή να φθάσει και τα σαράντα πέντε λεπτά το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Όπως θυμάται χαρακτηριστικά «ο δρόμος που οδηγούσε απο το κέντρο των Αγίων Αποστολών μέχρι το “Alekos” εκει γύρω στις μια και μισή το βράδυ με δυο τα ξημερώματα, ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Νόμιζε κανείς οτι γινόταν παρέλαση! Μάλιστα μέσα στη δεκαετία του 90 η κοινότητα του Καλάμου υποχρεώθηκε να κάνει κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και να προσφέρει και δεύτερη επιλογή δρόμου απο το μποτιλιάρισμα που δημιουργούταν».