Βρισκόμαστε στη Μεγάλη Παρασκευή και ήδη τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια έχουν προσαρμόσει το πρόγραμμά τους σύμφωνα με το κατανυκτικό πνεύμα των ημερών. Οι θρησκευτικές ταινίες με επίκεντρο το Θείο Δράμα και τον βίο του Ιησού, από τη γέννησή του μέχρι τη Σταύρωσή του, έχουν την τιμητική τους, και από κοντά και άλλες ταινίες με βιβλικά κυρίως πρόσωπα.

Κι ενώ μέχρι σήμερα τις περισσότερες τις παρακολουθούμε πιστά, υπάρχουν για κάποιες, ιστορίες που παραμένουν άγνωστες στον πολύ κόσμο. Ας δούμε παρακάτω, πέντε διάσημες θρησκευτικές ταινίες για το Πάσχα, και το άγνωστες πληροφορίες σχετικά με αυτές.

Οι Δέκα Εντολές (1956)

Η σκηνή με την Ερυθρά Θάλασσα να «χωρίζεται» στα δύο για να περάσουν με ασφάλεια οι κυνηγημένοι από τον αιγυπτιακό στρατό, Εβραίοι προκάλεσε δέος στις κινηματογραφικές αίοθσυες το 1956, όταν κι έκανε πρεμιέρα η κλασική, πλέον, ταινία «Οι Δέκα Εντολές». Τα εφέ που χρησιμοποιήθηκαν για εκείνη την εποχή ήταν πρωτοποριακά και άκρως εντυπωσιακά, με την θρησκευτική ταινία του Σεσίλ ΝτεΜιλ να παίρνει σαν σε περίπατο το Όσκαρ «Καλύτερων Οπτικών Εφέ», ενώ εκείνη τη χρονιά ήταν υποψήφια και σε άλλες έξι κατηγορίες.

Ο Τσάρλτον Ίστον στον ρόλο του Μωυσή είναι εξαιρετικός, ενώ έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου. Στο πλευρό του συναντάμε τον εξαιρετικό Γιουλ Μπρίνερ. Οι «Δέκα Εντολές» είναι μία από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά ταινίες όλων των εποχών, με την πρώτη προβολή να φθάνει σε εισπράξεις τα 122,7 εκατομμύρια δολάρια. Επίσης, ήταν η ακριβότερη παραγωγή που γυρίστηκε ποτέ, μέχρι εκείνη τη χρονιά, ενώ αποτελεί την τελευταία ταινία του Σεσίλ Ντε Μιλ πριν τον θάνατό του το 1959, αλλά και την πιο επιτυχημένη του.

Μπεν Χουρ (1959)

Μαζί με τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, αποτελούν τα θρησκευτικά έπη όλων των εποχών. Ο Μπεν Χουρ δεν είναι επικός μόνο στη διάρκεια (222 λεπτά), αλλά και σε όλα όσα πέτυχε η ταινία του Ουίλιαμ Ουάιλερ που «έσπασε» όλα τα ρεκόρ το 1959, τα οποία καλά κρατούν μέχρι και σήμερα. Εξάλλου, μέχρι το 1998 ήταν η μοναδική ταινία που είχε κατακτήσει 11 Όσκαρ, ρεκόρ που ισοφάρισε τότε ο Τιτανικός και το 2003 ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.

Ο Τσάρλτον Ίστον στη δεύτερη θρησκευτική ταινία που πρωταγωνιστεί, πέτυχε αυτό που δεν κατάφερε με τις «Δέκα Εντολές»: κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Ο Μπεν Χουρ περιγράφει την οδύσσεια του εβραίου άρχοντα, που γίνεται σκλάβος, ανακαλύπτει τον Χριστιανισμό, χάνει όλους τους δικούς του και μόνος πια κερδίζει τη μάχη με το πεπρωμένο σε μία ιστορική αρματοδρομία. Η ταινία είναι σωστή υπερπαραγωγή και για τις ανάγκες της κατασκευάστηκε μία πιστή αναπαράσταση της αρχαίας Ρώμης.

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (1964)

Ο δηλωμένος άθεος, κομμουνιστής, Πιερ Πάολο Παζολίνι, κάνει τη μεγάλη ανατροπή και το 1964 καταπιάνεται και εκείνος με το Θείο Δράμα. Μόνο που ο «αιρετικός» σκηνοθέτης και σε αυτό πηγαίνει κόντρα στην πεπατημένη και σε αντίθεση με τις χολιγουντιανές θρησκευτικές υπερπαραγωγές με τη «μαμούθ»-διάρκεια, εκείνος γυρίζει μια βαθιά εσωτερική θρησκευτική ταινία, Το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο».

Πρόκειται για μία από τις πιο συναισθηματικές μεταφορές της ζωής του Ιησού Χριστού, που είναι βασισμένη στο ευαγγέλιο του Αποστόλου Ματθαίου, με τον Παζολίνι να χρησιμοποιεί αποκλειστικά το κείμενό του, χωρίς την παραμικρή προσθήκη λέξης. Τον Ιησού ενσαρκώνει ο 19χρονος ισπανός Ενρίκε Ιραζοκούι, φοιτητής λογοτεχνίας που οπτικά δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα του Θεανθρώπου, ενώ την Παναγία σε μεγάλη ηλικία υποδύεται η μητέρα του Παζολίνι, Σουζάννα, αποκαλύπτοντας με έμμεσο τρόπο τον σεβασμό του ιταλού σκηνοθέτη -αν και άθεος- στην ιερότητα των προσώπων.

Η ταινία στις αρχές βρέθηκε αντιμέτωπη με αντιδράσεις από την Καθολική Εκκλησία που κάμφθηκαν στην πορεία. Όχι, όμως και οι αντιδράσεις από την Αριστερά που δεν έλεγε να χωνέψει πώς ο άθεος Παζολίνι καταπιάστηκε με «το μεγάλο ψέμα», όπως ισχυρίζονται ότι είναι τα Πάθη του Χριστού. Μάλιστα, λέγεται πως όταν προβλήθηκε η ταινία στην Παναγία των Παρισίων, ο Ζαν-Πολ Σαρτρ είπε στον Παζολίνι: «Ο Στάλιν αποκατέστησε έως και τον Ιβάν τον Τρομερό. Οι μαρξιστές δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αποκαταστήσουν τον Χριστό!». Όσο για τον «Χριστό»-Ιραζοκούι ήταν δηλωμένος άθεος και ο ρόλος δεν τον επηρέασε καθόλου, παραμένοντας αγνωστικιστής μέχρι τον θάνατό του το 2020.

Βαραββάς (1961)

Η ταινία που αφηγείται τη ζωή του αμφιλεγόμενου Βαραββά. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, υπήρχε ένα πασχαλινό έθιμο στην Ιερουσαλήμ που επέτρεπε στον Πιλάτο να αναιρέσει την καταδίκη στο θάνατο ενός φυλακισμένου μετά από λαϊκή απόφαση, οπότε στο πλήθος προσφέρθηκε μία επιλογή: να ελευθερωθεί ο Βαραββάς ή ο Ιησούς. Το πλήθος επέλεξε να ελευθερωθεί ο Βαραββάς και να σταυρωθεί ο Ιησούς.

Ο Άντονι Κουίν είναι καθηλωτικός ως «Βαραββάς». Η ταινία γυρίστηκε στη Βερόνα και τη Ρώμη και περιλάμβανε πολλές θεαματικές σκηνές, συμπεριλαμβανομένης μιας μάχης σε αρένα μονομάχων σε ένα στούντιο της Τσινετσιτά. Ωστόσο, το συγκλονιστικό εδώ, είναι πως η σκηνή της σταύρωσης γυρίστηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1961 κατά τη διάρκεια μιας πραγματικής έκλειψης ηλίου.

Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου (1965)

Μία από τις ταινίες που παρακολουθούμε στην τηλεόραση, σχεδόν κάθε χρόνο. Η ιστορία είναι παρμένη από ένα ραδιοφωνικό σίριαλ του 1947, με τον ίδιο τίτλο, στο οποίο παρουσιάζονταν τα ευαγγέλια σε μισάωρα επεισόδια. Η σειρά αυτή έγινε μυθιστόρημα μετά από δύο χρόνια, με το αφεντικό της 20th Century Fox, να αγοράζει άμεσα τα δικαιώματα του βιβλίου. Ωστόσο, χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, και πολλές προσπάθειες για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα της «Ωραιότερης ιστορίας του κόσμου», που αποδείχθηκε πολυδάπανη για την εποχή, με το κόστος να αγγίζει τα 20 εκατομμύρια δολάρια, ενώ οι εισπράξεις έφτασαν μόλις τα 15.5 εκατ. δολάρια.

Ο Μαξ Φον Σίντοφ που ενσάρκωσε τον Ιησού ήταν ήδη γνωστός στην Ευρώπη για τις ταινίες με τον Μπέργκμαν, δεν είχε παίξει, όμως, ποτέ πριν σε αγγλόφωνη ταινία. Τα επόμενα χρόνια πήρε μέρος σε δεκάδες άλλες ταινίες, ανάμεσά του και ο «Εξορκιστής», όπου υποδύεται τον ιερέα Μέριν. Ο Σίντοφ πέθανε τον Μάρτιο του 2020 και η τελευταία του ταινία ήταν τα «Καλάβρυτα 1943», όπου υποδύεται τον τον Νικόλα Ανδρέου, επιζήσαντα της σφαγής των Καλαβρυτινών. Η «Ωραιότερη ιστορία του κόσμου» ήταν υποψήφια για 4 Όσκαρ, χωρίς όμως να κερδίσει κανένα, ενώ η πλειοψηφία των κριτικών την αντιμετώπισε αυστηρά, κριτικάροντας έντονα την εμφάνιση του Τζον Γουέιν, ο οποίος με την «καουμπόικη» προφορά και στυλ, έμοιαζε «ξεκάρφωτος» με το συνολικό πνεύμα της ταινίας. Τέλος, ένα απίστευτο παρασκήνιο είναι πως γυρίσματα έγιναν και στην έρημο της Αριζόνας όπου είχαν στηθεί τα σκηνικά της Ιερουσαλήμ, όμως, χιόνισε μετά από 50 ολόκληρα χρόνια κι έτσι αναγκάστηκαν να μεταφερθούν σε στούντιο.