Το ελληνικό metal συγκρότημα που έδωσε συναυλία μαζί με συμφωνική ορχήστρα 100 μουσικών μπροστά σε χιλιάδες κόσμο

Κάποτε, όχι πολύ παλιά, περίπου τρεις δεκαετίες πίσω, ένας πιτσιρικάς που την είχε δει… αντιδραστικός, αποφάσισε να φτιάξει ένα metal συγκρότημα μαζί με τον αδερφό του. Ξεκίνησαν από τα χαμηλά. Μέχρι και σε κινηματογράφο που έπαιζε… πορνό, έκαναν live. Το βλέμμα του, ωστόσο, ήταν πάντα καρφωμένο στα ψηλά. Στην κορυφή.

Σήμερα, πλέον, ο αντιδραστικός πιτσιρικάς έχει γίνει, ένας από τους επιδραστικότερους και σημαντικότερους μουσικούς της metal μουσικής σκηνής.

Ο Χρήστος Αντωνίου των θρυλικών SepticFlesh, την ώρα που το συγκρότημα είναι στο στούντιο και ηχογραφεί το νέο του δίσκο, μίλησε στο newsbeast.gr για όλους και για όλα αλλά κυρίως για το «Infernus Sinfonica MMXIX» που έρχεται στα τέλη Ιουλίου να ταράξει τα νερά. Ένα live album που ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε, παρουσία 3.200 ανθρώπων, στο Μεξικό και στο οποίο η εκρηκτική και γεμάτη συναισθήματα μουσική των SepticFlesh, «παντρεύεται» με μια συμφωνική ορχήστρα 100 και πλέον, μουσικών.

– Χρήστο, να πούμε πρώτα δυο λόγια για την μπάντα για όσους δεν σας ξέρουν;

Ναι βέβαια. Ξεκινήσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Εγώ με τον αδερφό μου, τον Σπύρο. Φτιάξαμε μια death metal μπάντα. Αλλάξαμε κάποιους κιθαρίστες στην αρχή. Μέχρι που κάποια στιγμή ένας ντράμερ, ο Wichhunter, μας πρότεινε τον Σωτήρη τον Βαγενά. Μας είπε για ένα παιδί από την Πάτρα που σπουδάζει εδώ και είναι πολύ καλός κιθαρίστας. Ήρθε στο υπογειάκι στη Μετεώρων που κάναμε πρόβες με τον αδερφό μου, τον είδαμε και με την μια είπαμε οκ. Καλό παιδί. Καλός κιθαρίστας. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες, γράψαμε και το πρώτο μας demo, το «Forgotten path», κάναμε και ένα live σε ένα σινεμά, στο «maxim», που έπαιζε σοφτ… πορνό και κάπως έτσι άρχισαν όλα.

– Ποιος είχε την αρχική ιδέα να φτιαχτεί η μπάντα; Εσύ ή ο αδερφός σου;

Ήμασταν πιτσιρικάδες, μωρέ. Εγώ ήμουν 13 ετών, ο Σπύρος ήταν 15, ακούγαμε metal, την είχαμε δει και λίγο αντιδραστικοί και λέμε να φτιάξουμε μια μπάντα.

– Τι άκουγες τότε; Ποια ήταν τ’ ακούσματά σου;

Και οι δυο μας, ακούγαμε Iron Maiden, Paradise Lost, Morbid Angel, Celtic Frost, Possessed και αυτές είναι και οι μπάντες που τελικά μας επηρέασαν σε όλα τα στάδια της μετέπειτα πορείας μας. Από τους Celtic Frost, ας πούμε, πήραμε τα συμφωνικά στοιχεία που έχει η μουσική μας, βάλαμε τα γρήγορα riffs, από Maiden πήραμε τα μελωδικά στοιχεία. Τα φιλτράραμε έτσι ώστε να φτιάξουμε ένα στυλ και ένα ήχο δικό μας. Θέλαμε από την αρχή να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο.

– Και φτάνουμε το 2003. Τι γίνεται τότε και η μπάντα διαλύεται -ή τέλος πάντων όπως αποδείχθηκε κάνει ένα ημίχρονο.

Κοίτα, οι συγκυρίες δεν ήταν καθόλου καλές τότε για εμάς. Ήμασταν για πολλά χρόνια σε μια γαλλική δισκογραφική την «Holy Records», και το «Sumerian Daemons» το βγάλαμε με την «Hammerheart» την Ολλανδική και ενώ ξεκίνησε καλά και κάναμε και το πρώτο μας σοβαρό tour, η εταιρεία φαλίρισε! Είχε κάποια θέματα με ένα δίσκο του Chuck Schuldiner των Death ο οποίος πέθανε, υπήρχε μια νομική διαμάχη. Κάτι τέτοιο. Αυτό τελικά μας έριξε πάρα πολύ. Την ίδια εποχή μου ήρθε και εμένα μια πρόταση να δουλέψω στην Αγγλία σαν συνθέτης. Πήγα και είπαμε πως πλέον δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τους SepticFlesh. Είπαμε κάποια στιγμή να κάνουμε μια μπάντα πιο… μοντέρνα, τους Devilworx. Αλλά αυτό είναι κάτι που μετανιώνω. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έπρεπε να γίνει αυτή η κίνηση. Αποδείχθηκε λάθος. Και έτσι αποφασίσαμε να απέχουμε από τη μουσική. Και ξαφνικά το 2007, είπαμε να δημιουργήσουμε ξανά τους SepticFlesh. Με ηρεμία. Χαλαρά. Προσγειωμένοι και πιο έμπειροι πια.

– Έτσι προέκυψε και αυτή διαφορά στο όνομα; Από Septic Flesh σε SepticFlesh; Από τις δυο λέξεις στη μία; Ήταν για να δείξει τη νέα αρχή; Ότι υπάρχει το παλιό αλλά πλέον είναι κάτι καινούργιο;

Βασικά, αυτό ήταν κάτι καθαρά εικαστικό. Ιδέα του αδερφού μου ήταν. Σηματοδοτεί τη δεύτερη εποχή των SepticFlesh που είναι και η πιο σημαντική.

– Όντως πιο σημαντική δεδομένου πως από την επανένωση και μετά, τα πήρατε όλα… σβάρνα. Τι έγινε; Τι άλλαξε; Οι ίδιοι άνθρωποι ήσασταν και πριν και μετά.

Καταρχήν αλλάξαμε δισκογραφική εταιρεία. Πήγαμε στη «Season Of Mist». Μεγάλη και σοβαρή εταιρεία. Παίζει μεγάλο ρόλο αυτό. Μας έδωσε μεγάλο μπατζετ και επειδή όπως σου είπα ήμασταν πιο χαλαροί, μας βγήκε το «Communion», κάναμε και μια μεγάλη περιοδεία δυο μηνών. Και ξαφνικά άρχισαν να έρχονται οι προτάσεις η μια μετά την άλλη. Ήμασταν πλέον πιο έμπειροι μουσικά. Η ορχήστρα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Μας άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε συνθετικά.

Άλλαξαν πολλά στο μάνατζμεντ, επένδυσε και πολλά λεφτά η εταιρεία και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Μετά ήρθαν τα πολύ μεγάλα tour με Amon Amarth και Cradle Of Filth και άλλαξαν όλα.

– Την περίμενες όλη αυτή τη μεγάλη επιτυχία;

Όχι όχι όχι! Καλά, βεβαία, δεν γίναμε και Metallica…

– Περίμενε, κάτσε. Metallica μπορεί να μη γίνατε αλλά φιγουράρετε μαζί στις ίδιες λίστες, αλλά θα φτάσουμε και εκεί…

Κοίτα, όλο αυτό έγινε σταδιακά και το καταλαβαίναμε. Δεν ήμασταν φωτοβολίδα. Και έγινε με σκληρή δουλειά, με σημαντικές κινήσεις. Επίσης, έπαιξε σημαντικό ρόλο πως ουσιαστικά η μπάντα είναι μια νέα μπάντα. Μπορεί να ξεκινήσαμε το ‘90 και να έχουμε μια πορεία όλα αυτά τα χρόνια αλλά την πρώτη περίοδο σε ότι αφορά τα σόου, η μπάντα ήταν σε αδράνεια. Σκέψου πως μέχρι το 2003 είχαμε κάνει περίπου 60 εμφανίσεις. Σε 13 χρόνια. Το 2008 κάναμε 54! Δεν μετανιώνω για το παρελθόν. Έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα. Και ότι ήμασταν αδρανείς… υπήρχε λόγος. Εγώ ας πούμε σπούδασα κλασική μουσική και ο αδερφός μου σπούδασε στην Καλών Τεχνών. Αν το καλοσκεφτείς, αν δεν σπουδάζαμε δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα που έχουμε τώρα. Έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι σπουδές μας. Τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Έχουμε ακόμα πολλά να δώσουμε.

– Πώς είναι να είσαι στο ίδιο συγκρότημα με τον αδερφό σου;

Εντάξει, δύσκολο αλλά… εντάξει (γέλια)

– Έχει οικογενειακά καβγαδάκια;

Ναι μωρέ, εντάξει. Όπως πάντα. Πέρα από την πλάκα, πάντως, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Ναι, υπάρχει ένταση αλλά αν δεν ήμασταν αδέρφια σίγουρα θα είχαμε διαλυθεί 10 φορές! Παίζει μεγάλο ρόλο το ότι είμαστε αδέρφια και τα βρίσκουμε.

– Να σε ρωτήσω και κάτι τώρα που πάντα είχα απορία, ειδικά τις φορές που εγώ σας έχω δει ζωντανά. Πώς τα καταφέρνετε με αυτά τα κοστούμια που φοράτε; Από κάτω που είμαστε εμείς φαίνονται ωραία και… ψαρωτικά αλλά ταυτόχρονα και φοβερά άβολα.

Εμείς έχουμε αυτή τη θεατρικότητα και την ατμόσφαιρα που χρειάζεται πάνω στη σκηνή. Πρέπει να θυσιάσεις κάποια πράγματα! Μερικές φορές είναι πολύ άβολα. Αλλά έχουμε επενδύσει πολλά σε αυτά τα κοστούμια. Είναι ένα ειδικό υλικό από λάτεξ, τα οποία δεν είναι τόσο δυσκίνητα όσο φαίνονται. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ζέστη και το να στεγνώνουν. Πολλές φορές τα φοράμε και είναι ακόμα βρεγμένα.

– Αυτά τα κοστούμια είναι φτιαγμένα ειδικά για εσάς έτσι;

Ναι! Δεν υπάρχουν στο εμπόριο. Είναι φτιαγμένα για εμάς από τον Προκόπη Βλασερό, έναν σπουδαίο καλλιτέχνη. Αλλά είπαμε… Πρέπει να πονέσεις και λίγο (γέλια).

– Θα ήθελες στο μέλλον να κάνεις κάτι διαφορετικό; Όπως μια όπερα ας πούμε;

Ναι, βέβαια. Τώρα είμαι πολύ απασχολημένος με τους SepticFlesh και δεν έχω καθόλου χρόνο. Βοήθησε λίγο η φάση με την καραντίνα να κάνω και κάποια άλλα πράγματα αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Στο μέλλον, όμως, σίγουρα θα γράψω κάποια έργα κλασικής μοντέρνας μουσικής.

– Μιας που το ανέφερες, σε επηρέασε η όλη φάση με τον κορονοϊό;

Σαν μπάντα όχι. Εμείς είμαστε στη φάση που γράφουμε το νέο δίσκο. Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε προγραμματίσει μόνο τρία σόου, τα οποία και φυσικά ακυρώθηκαν. Γενικά πάντως είμαστε μέσα στα χρονοδιαγράμματα που έχουμε. Σίγουρα, όμως, σαν καλλιτέχνη με ανησυχεί όλη αυτή η κατάσταση γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει…

– Θα σε ρώταγα γι αυτό. Πότε βλέπεις να γυρνάμε σε αυτή την πολυπόθητη κανονικότητα σε ότι αφορά το κομμάτι της μουσικής;

Εγώ το βλέπω για το καλοκαίρι του 2021 και με την προϋπόθεση να έχουν πάει όλα καλά. Τότε θα γίνει και χαμός γιατί όλος ο κόσμος θα θέλει να παίξει. Δεν μπορεί να τραβήξει περισσότερο αυτό. Και μέχρι τότε που σου είπα, πολύ είναι. Αν βγει μια θεραπεία για τον κορονοϊό, ένα εμβόλιο μπορεί και να επανέλθουμε και πιο γρήγορα. Ανησυχώ και με την βλακεία που υπάρχει στον κόσμο, τύπου «όλα αυτά είναι συνωμοσιολογίες». Δηλαδή… πραγματικά. Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει. Έχουν κάνει λάθη και οι επιστήμονες και αυτό είναι και ένα μάθημα. Δεν λέω. Αλλά δεν μπορεί ο καθένας που κάθεται πίσω από τον υπολογιστή του να λέει ότι θέλει. Λίγη σοβαρότητα και όλα θα πάνε καλά.

– Μια τελευταία ερώτηση πριν πάμε στα επόμενα βήματα. Επειδή εσύ είπες πριν πως δεν γίνατε Metallica, πώς είναι να φιγουράρει το όνομα σου δίπλα σε αυτά ιερών τεράτων όπως των Iommi, Dio, Dickinson, Harris, Lemmy και πολλών άλλων σε μια λίστα με τους 50 σπουδαιότερους συνθέτες της metal μουσικής;

Είναι μια τεράστια τιμή αυτή αλλά είναι και λίγο άδικο και για τον αδερφό μου και για τον Σωτήρη γιατί και αυτοί συμμετέχουν στις συνθέσεις. Είμαστε τρεις. Ίσως το loudwire σε αυτή του τη λίστα, επέλεξε μόνο εμένα επειδή υπάρχει αυτή η παρέμβαση μου στο metal με τις ορχήστρες, που είναι κάτι επαναστατικό σε ότι αφορά τις ενορχηστρώσεις. Κάτι τους άγγιξε, πάντως, για να με βάλουν σε αυτή τη λίστα, και όντως αυτό με τιμά ιδιαίτερα.

– Και για πες μου τώρα… Έχουμε νέο δίσκο; Να χαρούμε;

Αυτή τη στιγμή είμαστε στη διαδικασία που γράφουμε τα φωνητικά. Σύντομα θα μπούμε στο στούντιο. Όταν ηρεμήσουν τα πράγματα με τον ιό θα πάω στην Πράγα και λογικά, αν όλα πάνε καλά, πιστεύω τον Οκτώβριο θα έχουμε το τελικό αποτέλεσμα.

– Και αυτό το αποτέλεσμα πότε θα το χαρούν τ’ αυτιά μας;

Αυτό το ξέρει η εταιρεία. Όποτε πει εκείνη. Μέσα στο 2021, πάντως.

– Να περιμένουμε μια, ας πούμε, συνέχεια του Codex Omega ή θα υπάρχει κάποια αλλαγή;

Κοίταξε κάποια ακραία αλλαγή δεν θα κάνουμε. Δεν θα παίξουμε τζαζ (γέλια). Το Codex ανέβασε πάρα πολύ τον πήχη και αυτό ήταν που μας δυσκόλεψε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο μέχρι σήμερα. Πιστεύω, όμως, πως αυτό είναι καλό γιατί η πίεση σε κάνει να είσαι συγκεντρωμένος και να έχεις αυτή τη φλόγα της δημιουργίας.

Το πήγαμε ένα επίπεδο πάνω. Ο χρόνος θα δείξει. Πιστεύω πως το αποτέλεσμα θα δικαιώσει τη σκληρή δουλειά που κάναμε. Οι προσδοκίες μας είναι μεγάλες. Είμαι αισιόδοξος πως θα γίνει το επόμενο βήμα.

– Και όταν με το καλό ξεκινήσουν οι συναυλίες και βγείτε σε περιοδεία θα σας δούμε και από εδώ σωστά;

Ε ναι. Βεβαία. Εννοείται. Όταν θα γίνει η συναυλία θα είναι σχεδόν τέσσερα χρόνια από την τελευταία εμφάνιση μας (με εξαίρεση την εμφάνισή μας στη γιορτή του Metal Hammer) για παρουσίαση άλμπουμ. Οπότε σίγουρα η Αθήνα είναι ένας από τους προορισμούς.

– Άφησα για το τέλος, όχι τυχαία, βέβαια, το «Infernus Sinfonica MMXIX», το live που κάνατε στο Μεξικό μαζί με μια συμφωνική ορχήστρα 100 μουσικών! Ποιος είχε την ιδέα για να γίνει κάτι τέτοιο;

Πάντα το είχαμε στο μυαλό μας. Πάντα θέλαμε να το κάνουμε. Ήταν ένα όνειρο. Νομίζω πως ήταν πριν 2-3 χρόνια, ήμασταν σε περιοδεία στη βόρεια Αμερική. Τελειώναμε με ένα σόου στο Μεξικό. Εκεί, λοιπόν, μας προσέγγισε ένας μουσικός, τον οποίο ήξερα γιατί είναι και οπαδός των SepticFlesh, και μας είπε πως θα ήθελε να κάναμε εκεί αυτό το live. Είχε μια ολοκληρωμένη πρόταση και πραγματικά έμεινα έκπληκτος πως ένας άνθρωπος από το Μεξικό είχε την πιο σοβαρή πρόταση, μέχρι τώρα. Είχε το όραμα στα μάτια του. Το έβλεπες. Ήταν τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου, όταν εγώ δεν ήμουν εκεί. Συμφωνήσαμε και αποδείχθηκε πως ήταν μια πολύ σωστή κίνηση. Με το που ανακοινώσαμε το live, μέσα σε δυο ημέρες, είχαν πουληθεί 2.000 εισιτήρια.

– Πόσο κόσμο χωράει συνολικά το θέατρο που έγινε η συναυλία;

Περίπου 3.200 άτομα και βέβαια έγινε sold out πολύ γρήγορα. Ένα τεράστιο θέατρο, ένα φοβερό μέρος που έχει φιλοξενήσει κι άλλες μπάντες της σκληρής μουσικής. Όταν μου έστειλαν τις πρώτες φωτογραφίες για να το εγκρίνω, φάνηκε πόσο σοβαρή ήταν η πρόταση. Γιατί όσα είχαμε ακούσει μέχρι τότε ήταν αστεία.

– Πώς ήταν σαν εμπειρία; Συναισθήματα;

Επειδή, ήμουν κάτι σαν… αρχιτέκτονας του project, είχα μεγάλο βάρος στην πλάτη. Από τα χέρια μου πέρασαν σχεδόν όλα όσα είχαν να κάνουν με τις ορχήστρες και τα σύνολα και αυτό ήταν ένα βάρος. Όχι ότι τα άλλα παιδιά της μπάντας δεν βοήθησαν, αλλά επειδή υπήρχε και η ορχήστρα και ήταν καθαρά δικό μου θέμα, έπεσε σε έμενα το βάρος. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Δεν ήταν μόνο το να βγούμε και να παίξουμε. Ήταν πολλά. Ήταν και να το ηχογραφήσουμε για το CD και να το γυρίσουμε σε DVD που θα κυκλοφορήσουν στα τέλη Ιουλίου. Ήταν πολλά πράγματα μαζί και η πίεση μεγάλη. Παρ’ όλα αυτά ήταν κάτι συγκλονιστικό. Δεν περιγράφεται. Όταν βγήκαμε έγινε πραγματικά χαμός. Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι ήμουν πολύ αγχωμένος και δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Όταν τελείωσε ήμουν ήρεμος και ευτυχισμένος. Θα το ξαναέκανα. Σίγουρα θα το ξανακάνω και αυτή τη φορά θα το ευχαριστηθώ περισσότερο.

– Εδώ; Στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να κάνει μια τέτοια συναυλία;

Ελλάδα… Θα δείξει. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο εδώ. Δεν είναι μόνο να έχεις το μπάτζετ, είναι ένα ακριβό project, κακά τα ψέματα, αλλά δεν είναι και μεγάλο ρίσκο αν το σκεφτείς, δεδομένου πως αυτές οι συναυλίες τραβάνε κόσμο από παντού, στο Μεξικό ήρθαν απ όλο τον κόσμο. Δεν ξέρω αν η Ελλάδα είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Το σύστημα είναι λίγο… πίσω. Αν βρεθεί ο χώρος που να μπορεί να αναδείξει ένα τέτοιο σόου, θα το κάνουμε και εδώ. Μακάρι. Δεν το συζητάμε. Υπάρχουν, πάντως, ήδη προτάσεις για να επαναλάβουμε το live στην Ευρώπη. Θα τις εξετάσουμε όλες και θα αποφασίσουμε. Το ιδανικότερο για εμάς θα ήταν να το κάνουμε εδώ. Στη χώρα μας. Τώρα αν η Ελλάδα δεν το θέλει…

Κρίμα, πάντως, να το κάνουμε στο Μεξικό και να μην μας δοθεί ποτέ η ευκαιρία να το κάνουμε στη χώρα μας. Κρίμα.