Οι φυλές των ανθρώπων που πάνε σε μια heavy metal συναυλία

Το να πάει κάποιος σε μια heavy metal συναυλία δεν είναι και το πιο χαλαρό πράγμα στον κόσμο. Πρέπει να την αγαπάς αυτή τη μουσική. Να αντέχεις τα (πάρα) πολλά ντεσιμπέλ που παράγουν τα κτηνώδη ηχεία τα οποία είναι διασκορπισμένα σχεδόν σε όλο τον χώρο. Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης Φωτογραφίες-βίντεο: Γιάννης Κέμμος Πρέπει να αντέχεις το ξύλο… Ναι, το ξύλο. Εκτός κι αν είσαι από αυτούς που θα πάνε να αράξουν πίσω-πίσω και θα απολαύσουν την μπύρα τους. Γιατί υπάρχουν και αυτοί. Βασικά για να είμαστε δίκαιοι, τα τελευταία χρόνια σε τέτοιες συναυλίες δεν συναντάει κανείς μόνο χεβιμεταλάδες. Πλέον, συναντάς ανθρώπους κάθε ηλικίας που μπορεί και να μην ακούνε αυτή την μουσική απλά έχουν ακούσει πως γίνεται ένας κακός χαμός εκεί μέσα και είπαν να δοκιμάσουν και αυτή την εμπειρία στη ζωή τους. Το newsbeast.gr βρέθηκε στο συναυλιακό ραντεβού των Rotting Christ με τους Αθηναίους οπαδούς τους και σας μεταφέρει όλα έζησε.

Η προετοιμασία για το μεγάλο γεγονός

Για να ξαναγυρίσουμε σε αυτό που λέγαμε λίγο πιο πριν, πρέπει να πούμε -και να θέσουμε ως βασικό αξίωμα- πως το γεγονός ότι ακόμα και άνθρωποι που δεν ακούνε heavy metal μουσική πάνε σε τέτοιου είδους συναυλίες, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, σε συγκροτήματα όπως οι Rotting Christ. Η παρέα του Σάκη Τόλη έχει τον μαγικό τρόπο να κάνει τον άλλο να περνάει καλά και να διασκεδάζει με την καρδιά του ακόμα κι αν χρειαστεί να φορέσει… ωτοασπίδες. Και αυτό είναι αμφίδρομο αν σκεφτεί κανείς πως ο frontman των Rotting Christ στη συνέντευξή που είχε δώσει στο newsbeast.gr είχε δηλώσει πως το κλίμα που εισπράττει από ένα live κάνει την αδρεναλίνη του να χτυπάει κόκκινο. Το κλίμα που δημιουργεί το συγκρότημα, μαζί με τη διαρκή συμμετοχή των οπαδών τους στο show, δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Ακόμα και να μη το θες κάποια στιγμή θα κινηθείς στο ρυθμό της μουσικής. Θα πιάσεις με τα δάχτυλα σου τα τάστα κάποια αόρατης κιθάρας, και θα παίξεις με τα ντραμς που μόνο εσύ βλέπεις μπροστά σου. Αυτή τη μαγεία θα την ζήσεις από τη στιγμή που θα φτάσεις έξω από τον συναυλιακό χώρο και θα στηθείς στην ουρά για να μπεις μέσα. Στη συναυλία του περασμένου Σαββάτου αυτή η αναμονή δεν ήταν μεγάλη. Οι άνθρωποι της διοργανώτριας εταιρείας είχαν φροντίσει να ανοίξουν από νωρίς τις πόρτες και έτσι η ροή ήταν ομαλή. Και θα ήταν ακόμα πιο ομαλή αν δεν υπήρχε αυτός ο εξονυχιστικός σωματικός έλεγχος στην είσοδο. Σα να πήγαινες σε θύρα οργανωμένων για να δεις κάποιο ποδοσφαιρικό ντέρμπι, ήταν. Αν και δεν είμαι σίγουρος πως οι έλεγχοι στα γήπεδα είναι τόσο έντονοι. Μπαίνοντας στο εσωτερικό συναντήσαμε μια ομάδα εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού. Η εικόνα αυτή από μόνη της σε προδιαθέτει για το τι θα γίνει. Για λόγους ασφαλείας, ήταν εκεί, θα μου πεις… Εντάξει, αλλά δεν συναντάς τέτοιες ομάδες στο Μέγαρο Μουσικής. Ούτε σε κάποιο μπουζουξίδικο. Εδώ η φάση είναι αλλιώς… Στο εσωτερικό το πρώτο «μποτιλιάρισμα» το συναντάς στο σημείο που πωλούνται οι μπλούζες του συγκροτήματος. Όλοι, ακόμα κι αυτοί που ήδη έχουν, θέλουν να αγοράσουν μία. Για να θυμούνται αλλά και να λένε το κλασικό «ήμουν κι εγώ εκεί»! Το δεύτερο μποτιλιάρισμα, είναι στα μπαρ. Αν και κακά τα ψέματα στα χρόνια της κρίσης και με το ένα ποτήρι μπύρας να κοστίζει έξι ευρώ, πολλοί είναι αυτοί που μεριμνούν, ώστε οι προμήθειες σε αλκοόλ να έχουν γίνει από το σπίτι. Το θέμα είναι να το περάσεις από τον εξονυχιστικό έλεγχο που λέγαμε πριν…

Οι φυλές των ανθρώπων που πάνε σε μια heavy metal συναυλία

Όταν πια τελειώσεις από τα «ψώνια» και τα μποτιλιαρίσματα και μπεις στο βασικό χώρο, θα γίνεις ένα με τους υπόλοιπους που έχουν ήδη πιάσει θέσεις και περιμένουν. Την ώρα της αναμονής αναγκαστικά θα παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου. Αυτό που θα διαπιστώσεις είναι πως η ομοιογένεια είναι ένα καλό αφήγημα του παρελθόντος. Εδώ, πλέον, μιλάμε για ένα μωσαϊκό ανθρώπων. Από ηλικίες μέχρι και το στυλ του ντυσίματος. Αρχικά θα συναντήσεις τους «σκληροπυρηνικούς». Εύκολη κατηγορία. Ακολουθούν τους Rotting Christ παντού και πάντα. Η γκαρνταρόμπα τους είναι γεμάτη μπλούζες του συγκροτήματος. Ξέρουν τους στίχους καλύτερα και από τον ίδιο τον Σάκη Τόλη και σταματάνε το headbanging λίγο πριν ο αυχένας τους υποστεί βαρύτατες κακώσεις. Μετά θα βρεθείς μπροστά στους «γερόλυκους». Εύκολα εντοπίσιμοι. Έχουν το ύφος του παλαιού και έμπειρου. Συνήθως η ώρα περνάει με ιστορίες από παλαιότερες συναυλίες. Οι ατάκες του στυλ «πωπω… θυμάσαι τι χαμός είχε γίνει τότε; Άλλες εποχές», είναι ψηλά στην ατζέντα. Δίπλα σε αυτούς, πιθανότατα στις ίδιες παρέες, θα βρεθείς με τους «επιστήμονες». Ναι, δεν είναι απόλυτα γηπεδικό προϊόν η συγκεκριμένη φυλή. Έχουν γνώμη για τα πάντα. Μέχρι και για το πώς έχουν τοποθετηθεί τα ηχεία. «Μπα, θα μπουκώσουν έτσι. Άκου που σου λέω» ή «είναι χαμηλά οι κιθάρες και τις… σκεπάζει το μπάσο», είναι δυο μόνο από τα επιχειρήματα της άρτιας συναυλιακής κατάρτισης που διαθέτουν. Τα ενδιαφέροντα, όμως, ξεκινούν από εδώ και πέρα. Η επόμενη φυλή αποτελεί σημάδι των καιρών. Οι «σελφάκιδες», ευδοκιμούν και εδώ. Υπάρχουν στιγμές που σου δίνουν την εντύπωση πως πήγανε στη συναυλία μόνο και μόνο για να τραβήξουν μια σέλφι, ώστε να την ανεβάσουν εκείνη τη στιγμή στο facebook! Οι «ερωτευμένοι», είναι μια άλλη φυλή. Πονεμένη. Συνήθως δεν ακούνε αυτή τη μουσική αλλά συνοδεύουν το… αίσθημα. Τους ξεχωρίζεις από τα φιλιά και τις αγκαλιές την ώρα που τριγύρω επικρατεί χάος.  Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι «είδα φως και μπήκα». Άκουσαν ότι γινόταν μια τρομερή συναυλία, ο φίλος θα πήγαινε και είπαν να δοκιμάσουν. Είναι αυτοί που στο μισάωρο θυμήθηκαν την υποχρέωση που είχαν ξεχάσει και, καταλαβαίνεις… πρέπει να φύγουν. Τέλος υπάρχουν οι «ηλικιωμένοι». Ιδιαίτερη φυλή η συγκεκριμένη. Σπάνια, οπαδοί του συγκροτήματος. Συνήθως, συγγενείς των μουσικών που χαίρονται με τα καμάρια τους. Συχνά, συνοδοί στα πρώτα συναυλιακά βήματα του παιδιού τους. «Πού να το αφήσω να πάει, μωρό παιδί, μέσα στους αξύριστους, μαλλιάδες, μωρέ»;

Τέρμα τα ηχεία και… non serviam!

Με αυτά και με αυτά, τα φώτα χαμηλώνουν, μια απόκοσμη μουσική ξεχύνεται από τα ηχεία. Ο Σάκης, ο Θέμης, ο Γιώργος και ο Βαγγέλης παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή. Οι πρώτες νότες βγαίνουν από τα όργανα και το χάος ξεκινά! Ανάμεσα στο πλήθος που χοροπηδάει εκστασιασμένο στους ρυθμούς των τραγουδιών, παρατηρείς μια σημαία της Πολωνίας και μια της Νορβηγίας. Τελικά, δεν ήταν μόνο οι Αθηναίοι που πήγαν εκείνη τη βραδιά στη συναυλία. Ο ψηλός, θηριώδης νορβηγός κατεβάζει την μια μπύρα μετά την άλλη και τραγουδάει. Ο τύπος ήρθε από τη χώρα που γέννησε το black metal για να ακούσει ένα ελληνικό συγκρότημα της σκηνής! Respect! Ο αμφιθεατρικός συναυλιακός χώρος, είναι γεμάτος από 2.500 άτομα που εξαφάνισαν όλα τα εισιτήρια, χαρίζοντας ένα sold out στο αγαπημένο τους συγκρότημα. Και αυτό τους αποζημιώνει με δυόμισι ώρες ξέφρενης, σκληρής μουσικής.

«Είστε έτοιμοι Αθήνα; Πάμε ένα χάος! Κύκλο και ξύλο», φωνάζει από το μικρόφωνο ο Σάκης Τόλης και αυτό το μακρόσυρτο όμικρον στο τέλος νομίζεις πως σε τραβάει να μπεις και εσύ μέσα στον κακό χαμό. Η αμφίδρομη σχέση αγάπης που έχει αναπτυχθεί χρόνια τώρα ανάμεσα στους Rotting Christ και τους οπαδούς τους, βρίσκει το επιστέγασμά της στο τελευταίο τραγούδι της συναυλίας που… παραδοσιακά είναι το «non serviam». Εκεί, το συγκρότημα, δίνει τον λόγο στο κοινό. Ακόμα κι αν «θυσιάζει» το κομμάτι, ανεβάζει στο stage δεκάδες οπαδούς. Είναι το δικό τους «ευχαριστώ» στον κόσμο. Ο Βαγγέλης εγκαταλείπει το μπάσο. Ο Σάκης δεν μπορεί καν να φτάσει το μικρόφωνο. Ο Γιώργος παίζει κιθάρα χαμένος μέσα σε αγκαλιές. Μόνο ο Θέμης είναι άνετος πίσω από το σετ των ντραμς και χαμογελάει με αυτό το όμορφο χάος που δημιουργήθηκε. Δείτε όλα τα θέματα του Weekend