Πόσο πιθανό είναι να κάνεις μια στροφή 180 μοιρών στη ζωή σου; Και τι πιθανότητες υπάρχουν αφού την έχεις κάνει αυτή, να κάνεις μια ακόμα -και πάλι 180 μοιρών- η οποία θα σε επιστρέψει επί της ουσίας εκεί απ’ όπου ξεκίνησες; Δύσκολα δρομολόγια όλα αυτά. Και σίγουρα δεν γίνονται από ανθρώπους που βολεύονται σε καταστάσεις.
Ο Γιάννης Παπανικολάου είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Αν δεν ακούτε heavy metal πιθανότατα το όνομά του δεν σας λέει πολλά. Το… κοσμικό όνομά του. Γιατί το «άλλο», το πατήρ Παντελεήμων σίγουρα θα σας θυμίζει τους παπαροκάδες. Η μια από τις στροφές 180 μοιρών που έκανε στη ζωή του.
Σήμερα είναι ο frontman αλλά και το μυαλό πίσω από τους Diviner, ενός συγκροτήματος που αποτελεί «γερό χαρτί» της ελληνικής metal σκηνής που ήδη έχει και παρουσία στο εξωτερικό. Ο Γιάννης Παπανικολάου είναι πολλά πράγματα, τα οποία (όσοι δεν τα ξέρετε) θα τα μάθετε παρακάτω. Σίγουρα, ωστόσο, είναι ένας άνθρωπος που δεν σταματάει τις αναζητήσεις. Και ας μην ξέρει που θα τον οδηγήσουν…
– Γιάννη, κάνεις πολλά πράγματα αλλά προσωπικά θεωρώ πιο σημαντικό (λόγω της φύσης του) το Rock In Dio, τη φιλανθρωπική συναυλία που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο «Κύτταρο». Πως προέκυψε όλο αυτό σαν ιδέα;
Η ιδέα ήταν του Μανώλη του Τσίγκου που ήμασταν μαζί στους Innerwish. Όταν μάθαμε τα νέα για την απώλεια του Ronnie James Dio, δημιουργήθηκε ένα κενό μέσα μας. Και για μένα. Ένιωσα την απώλεια. Ήταν το πρώτο είδωλο που είχα και έφευγε από τη ζωή. Θέλαμε, λοιπόν, να κάνουμε κάτι για να συμπληρώσουμε το κενό μέσα μας. Ο Μανώλης, λοιπόν, είπε να δημιουργήσουμε μια tribute μπάντα. Στην αρχή ήμουν διστακτικός αλλά όταν κάναμε κάποιες πρόβες είδαμε ότι είναι αξιοπρεπές. Και φτιάξαμε το συγκρότημα Rock n Roll Children και σχεδόν ταυτόχρονα έπεσε η ιδέα για τη φιλανθρωπική συναυλία μέσω της οποίας θα κάναμε δωρεές σε ιδρύματα για παιδιά. Επιλέγουμε το ίδρυμα κι εκεί δίνουμε όλα τα έσοδα. Πάντα για τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον. Έτσι προέκυψε. Και τώρα ετοιμάζουμε το 10ο διαδοχικό Rock In Dio με ένα πολύ διαφορετικό κόνσεπτ που θα προκαλέσει αίσθηση.
– Εκτός, όμως, από την tribute μπάντα στον μεγάλο Dio έχεις και τους Diviner με τους οποίους πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησες τον δεύτερο δίσκο.
Ναι, δεύτερος δίσκος. Οι Diviner φτιάχτηκαν από εμένα και τον Θύμιο Κρίκο το 2011. Κυκλοφορήσαμε το 2015 το πρώτο μας άλμπουμ, το Fallen Empires…
– Μέσα στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης, δηλαδή. Επηρέασε αυτό τη μουσική σου;
Σαν άνθρωπος που βλέπεις να υπάρχει γύρω σου μια μιζέρια και να πέφτει το βιοτικό επίπεδο των συνανθρώπων σου, προφανώς και σ’ επηρεάζει. Επειδή, όμως, στους Diviner το όραμα το στιχουργικό δεν έχει να κάνει με κοινωνικά φαινόμενα, δεν επηρεάζει τόσο. Στο συγκρότημά μας ο στίχος έχει να κάνει περισσότερο με φιλοσοφικά και υπαρξιακά θέματα, πιο εσωτερικά. Δεν έχει να κάνει με επαναστατικά μανιφέστα. Είναι ενάντια στον κακό εαυτό μας.
– Από τότε μεσολάβησαν τέσσερα ακόμα χρόνια για να φτάσουμε στο σήμερα και το «Realms of Time», το δεύτερο άλμπουμ των Diviner.
Πριν κυκλοφορήσει κάναμε πολλά live τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό τα οποία μας έκλεισε η δισκογραφική μας. Το χαρήκαμε πριν ξαναμπούμε στο στούντιο. Υπήρχε το όραμα αλλά έπρεπε να κάτσουμε πέντε άτομα με διαφορετικές απόψεις και οπτικές να βρούμε τα κοινά σημεία. Η δημιουργία των τραγουδιών είναι δικά μου αλλά πρέπει να κάνουμε ομαδική δουλειά. Να βάλουνε οι κιθαρίστες τα riffs τους κλπ κλπ.
– Μου έκανε εντύπωση από το «Realms of Time» πως δεν φοβάσαι να δείξεις τις επιρροές που έχεις. Έχει και Maiden μέσα, έχει και Priest, έχει και σύγχρονο metal…
Ναι. Δε φοβάμαι καθόλου να τις δείξω. Εγώ με αυτά μεγάλωσα. Μαζί με τις επιρροές έχει και το προσωπικό σου στίγμα. Είναι μια μίξη. Πετύχαμε ο δεύτερος δίσκος να είναι διαφορετικός από τον πρώτο και θα ήθελα στον τρίτο να συμβεί κάτι ανάλογο.
– Η θεματολογία του;
Εμένα μ’ αρέσει πολύ το εσωτερικό ψάξιμο. Θέματα που αφορούν το από πού προερχόμαστε, ποια είναι η αποστολή μας. Τι κάνουμε εδώ, που πηγαίνουμε…
– Από εκεί προέκυψε και το όνομα;
Εμένα πάντα με γοήτευε η αναζήτηση του θεϊκού χωρίς να είναι χρωματισμένο από θρησκεία. Ουσιαστικά Diviner είναι αυτός που έχει σοφία ή έμπνευση θεϊκή.
– Πώς πάει η κυκλοφορία του «Realms of Time»;
Από τα πρώτα δείγματα που έχουμε πάει καλά. Έχει αποδοχή. Έγινε αυτό το βήμα παραπάνω και αυτό το λέει και ο κόσμος.
– Σε ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος; Διαβάζεις ας πούμε τα σχόλια κάτω από τα βίντεο σας στο TouTube; Σε επηρεάζουν;
Ναι, μπαίνω. Διαβάζω. Όταν βλέπω ένα καλό σχόλιο με κολακεύει. Το κακό με προβληματίζει. Αν νομίζεις πως θα αρέσεις σε όλους… άσε μην κάνεις τίποτα. Αρκεί να είναι κόσμια. Με ενοχλεί η κακεντρέχεια. Εκεί δεν θα δώσω σημασία.
– Πρόσφατα με το πρώην γκρουπ σου τους Battleroar ανοίξατε τη συναυλία των Manowar στο Release Athens. Πώς ήταν σαν εμπειρία;
Το έμαθα 15 μέρες πριν το live. Τα παιδιά ζήτησαν τη βοήθεια μου επειδή πρόσφατα έφυγε ο μόνιμος τραγουδιστής τους. Κάναμε απλά 3-4 πρόβες για να επαναφέρουμε το υλικό. Είχα ακόμα και χαρτιά μαζί μου μην ξεχάσω τους στίχους. Αλλά πήγε καλά. Ήταν μια φοβερή εμπειρία. Έζησα ένα μεγάλο φεστιβάλ heavy metal από μέσα.
[sidequote]Με γοήτευε από τότε η έννοια του θεϊκού, που είπαμε πριν για τους Diviner. Εκεί λοιπόν, προέκυψε η «σπίθα» να πάω σε μια χριστιανική αδελφότητα. Είμαι τύπος που όταν αποφασίσω να μπω σε μια φάση θα μπω μέχρι το τέρμα της[/sidequote]
– Πάμε τώρα να κάνουμε τη βουτιά στο παρελθόν. Σε τι ηλικία αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως θέλεις να ασχοληθείς ενεργά με τη μουσική;
Κάπου στα 10 μου. Ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980. Εκεί που ξεκινήσαμε ν’ ακούμε Iron Maiden, φυσικά Dio, Judas Priest. Με συνάρπαζε τότε όλο αυτό. Πιο ενεργά αρχίζω να ασχολούμαι το 1984. Στο δημοτικό ακόμα που συμμετείχα σε σκετς στο σχολείο και ανέλαβα το ρόλο του τραγουδιστή. Το 1987 κάνω παρέα πια με μια μουσική παρέα και φτιάχνουμε μια ρεμπέτικη κομπανία. Όχι αποκλειστικά metal. Στο λύκειο, πλέον, έχω καταλάβει πως θέλω να κάνω πράγματα στη μουσική. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς φτιάξαμε την πρώτη μπάντα παίζοντας διασκευές ροκ και μεταλ. Ότι νομίζαμε πως μπορούμε να υποστηρίξουμε.
Σε εκείνη την μπάντα είμαστε μαζί με τον Θύμιο τον Κρίκο που είμαστε φίλοι από το 1984 και αποφασίζουμε το 92 να φτιάξουμε μια μπάντα με την οποία κάναμε κάτι live και γράψαμε και ένα demo. Η μετεξέλιξη αυτής της μπάντας ήταν οι Innerwish με τους οποίους κάνουμε τον πρώτο μας δίσκο το 1998.
– Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε μια εποχή που κάνεις πολλά και δημιουργικά πράγματα. Και ξαφνικά…
Παράλληλα, με όλα αυτά ο Γιάννης έχει και τις υπαρξιακές του αναζητήσεις. Με γοήτευε από τότε η έννοια του θεϊκού, που είπαμε πριν για τους Diviner. Εκεί λοιπόν, προέκυψε η «σπίθα» να πάω σε μια χριστιανική αδελφότητα, με ανθρώπους γνωστούς μου, που είχε και παιδικές κατασκηνώσεις. Είμαι τύπος που όταν αποφασίσω να μπω σε μια φάση θα μπω μέχρι το τέρμα της. Έτσι, λοιπόν, κάνω αυτή την κίνηση το 1998.
– Κάτσε, το 1998 κυκλοφόρησε ο δίσκος των Innerwish, το 1998 κάνεις και την επιλογή αυτή;
Για την ακρίβεια ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του δίσκου, έφυγα! Δεν το συστήνω αυτό. Don’t try this at home. Αυτός είναι ο δικός σου δρόμος. Δεν τον συστήνεις. Ήθελα να το ζήσω. Εκεί, παράλληλα με την πνευματική ζωή, επειδή υπήρχαν τα παιδάκια στην κατασκήνωση είχαμε την ιδέα, να κάνουμε και μερικά τραγουδάκια. Δεν υπήρχε στόχευση για όλο αυτό το μιντιακό γεγονός που έγινε μετά.
– Το ήθελες εσύ αυτό;
Όχι! Το μουσικό κομμάτι το ήθελα. Κάποια στιγμή έγινε ένα cd το οποίο έφτασε στα χέρια ενός δημοσιογράφου ο οποίος έκανε μια παρουσίαση με εμένα και τον ηγούμενο. Δεν είχαμε ιδέα τι θα ακολουθούσε. Μετά πήραν τη σκυτάλη τα κανάλια. Το ράσο σε συνδυασμό με τη ροκ μουσική και ένα στίχο που ήταν μανιφέστο τράβηξε. Ήταν και η εποχή με τον Χριστόδουλο…
Η δημοσιότητα νομίζω ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Δεν κινούσα εγώ τα νήματα του πράγματος αυτού. Ήταν υπερβολικό. Χάλασε τον ρομαντισμό της πρώτης εποχής. Δεν μπορείς να λες ότι κάνω πνευματική ζωή και από την άλλη να είσαι 365 μέρες το χρόνο με κόσμο. Προέκυψε η ιδέα από τον ηγούμενο πως όλο αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούμε και οικονομικά. Οπότε άρχισαν να ανοίγουν μαγαζάκια για να αγοράζει ο κόσμος κομποσκοίνια, εστιατόρια για να τρώει και μαγαζί για να πουλάει χυλοπίτες. Εκεί κατάλαβα πως ξεφύγαμε. Έγινε καθαρά μπίζνα.
– Άρα αν είχε κρατηθεί στα επίπεδα που εσύ ήθελες, υποθετικά μιλώντας, μπορεί σήμερα να ήταν όλα διαφορετικά; Να ήσουν ακόμα εκεί;
Ποτέ δεν ξέρεις. Ναι. Αλλά ξέφυγε από κάθε μέτρο. Η διαχείριση της δημοσιότητας ήταν λάθος. Η διαχείριση έγινε για ίδιον όφελος και την… κονόμα. Δεν ήθελα να μετέχω σε μια ομάδα που ο κόσμος μας έβλεπε σαν επιχειρηματίες. Είχαμε έσοδα και χωρίς όλα αυτά. Εγώ εκεί ήμουν κτηνοτρόφος. Είχα 250 γίδια, 50 πρόβατα, αγελάδες, γουρούνια.
– Πάντως ακόμα και τώρα μιλάς με πολύ αγάπη για όλο αυτό
Μα, ναι. Μου έκανε πολύ καλό. Και έφυγα και τη σωστή περίοδο. Έφυγα όταν κατάλαβα ότι αυτό που είχα μέσα στην ψυχή μου κάποιοι το εκμεταλλεύονταν. Αυτοί καλά κάνανε και συνέχισαν τη μπίζνα. Εμένα ο δρόμος μου ήταν μέχρι εκεί. Όλο αυτό μας έκανε… σελεμπριτις, τρώγαμε με πολιτικούς, με μουσικούς, γενικά με διάσημους και για κάποια χρόνια ήμασταν κι εμείς αυτό το πράγμα. Είδα πράγματα που είναι πολύ χειρότερα από αυτά που γνωρίζει ή φαντάζεται ο κόσμος. Δεν με ενδιάφερε να κάνω κάτι επειδή το είπε ο ηγούμενος.
– Να κάνω, για το τέλος, μια προβοκατόρικη ερώτηση; Θα έκανες ποτέ ένα concept album για το τρίπτυχο άνθρωπος- εκκλησία- πίστη;
Να σου το κάνω ακόμα πιο προβοκατόρικο. Τέτοιο δίσκο όχι. Έχω σκεφτεί, όμως, να γράψω ένα βιβλίο. Με πολιορκούν χρόνια τώρα διάφορα ΜΜΕ για να μιλήσω. Δεν είμαι ο τύπος που θα χτυπήσει τον άλλο κάτω από τη μέση. Δεν θα δώσω όλο αυτό βορά σε κανέναν. Όπως ξέρω εγώ, όμως, εκείνη την ιστορία δεν την ξέρει κανένας. Θα γράψω αλήθειες. Ξέρουν όλοι τι ξέρω. Αν το κάνω, δεν θα το κάνω με τηλεοπτικούς όρους. Θα είναι αδιαμφισβήτητες αλήθειες που θα επηρεάσουν πολύ κόσμο ο οποίος θα χάσει τον ύπνο του.
