Καλεσμένη στην εκπομπή «The 2Night Show» βρέθηκε η Εριέττα Κούρκουλου, όπου μίλησε για την οικογένειά της, τον θάνατο του πατέρα της, αλλά και για τις δυσκολίες που πέρασε στο παρελθόν.
Η κόρη της Μαριάννας Λάτση και του Νίκου Κούρκουλου βρέθηκε καλεσμένη στον Γρηγόρη Αρναούτογλου με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Είμαι η Εριέττα».
«Είναι αλήθεια ότι έμαθα τον θάνατο του πατέρα μου από την τηλεόραση. Ήταν γιατί είχα μόλις ξυπνήσει και δεν είχα και σχολείο εκείνη την ημέρα, ήταν των Τριών Ιεραρχών. Ήμουν 13 ετών. Άνοιξα την τηλεόραση και το είδα στο STAR. Στην αρχή δεν το πίστεψα, τηλεφώνησα στην μητέρα μου και μετά επιβεβαιώθηκε όλο αυτό. Έτσι το έμαθα και ήταν αρκετά σκληρό. Αλλά είναι το τίμημα που πληρώνεις όταν είσαι γνωστός. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι ήταν ψέμα, οπότε πήρα τη μητέρα μου τηλέφωνο και τη ρώτησα αν ισχύει η είδηση και η απάντησή της ήταν “όχι ακριβώς”. Τα έχασε και εκείνη. Ήταν σαν να βγαίνεις από το σώμα σου και να τα βλέπεις όλα από ψηλά. Και η κηδεία ήταν μια τεράστια εμπειρία και η δεύτερη φορά στη ζωή μου που νομίζω ότι κατάλαβα το μέγεθος της προσωπικότητας του πατέρα μου. Από τότε άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου. Ξαφνικά βρέθηκα με μια τεράστια ελευθερία, η οποία πριν δεν υπήρχε γιατί μας είχε πολύ μαζεμένους. Επιβίωσα από αυτό και “έχτισα” χαρακτήρα. Θεωρώ ότι γεννιόμαστε με έναν χαρακτήρα. Στην εφηβεία τον έχασα τον δρόμο μου, γιατί συνέπεσε με τον θάνατο του πατέρα μου. Ακόμα λέω συγγνώμη στη μάνα μου γι’ αυτά που πέρασε στην εφηβεία μου», ανέφερε αρχικά η Εριέττα Κούρκουλου.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης ανέφερε: «Ο πατέρας μου είχε τεράστιο άγχος, σε υπερβολικό βαθμό, να μην μας καλομάθει, σε σημείο που σταμάτησε πια να κάνει καλό και να δημιουργεί ένα αίσθημα ενοχής, γιατί αυτή ήταν η δική μας πραγματικότητα. Εμένα μου ήταν πολύ δύσκολο αυτή την πραγματικότητα να την αγκαλιάσω. Ο πατέρας μου το τράβηξε λίγο παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Όταν οι γονείς σέβονται τον κόσμο γύρω τους, που αγκαλιάζουν τους ανθρώπους γύρω τους και δεν είναι ψωνισμένοι, και μόνο αυτό είναι παράδειγμα για το παιδί και αυτό θα κάνει, δεν θα βγει ένα κακομαθημένο παιδί. Καταλαβαίνω το άγχος και σίγουρα το έχω και εγώ, αλλά εξαρτάται και πώς θα στήσεις την καθημερινότητά σου όσο το δυνατόν γίνεται πιο φυσιολογικά».
«Στην ηλικία των 15 χρονών έκανα έκτρωση και ήταν ένα σοκ. Σκέφτομαι ότι αν ερχόταν η κόρη μου, που δεν έχω κόρη, να μου πει αυτό το πράγμα, ελπίζω να το διαχειριζόμουν όπως έκανε η μητέρα μου. Η μητέρα μου με αγκάλιασε, αντί να μου κουνήσει το δάχτυλο και να γίνει χαμός, μου είπε “πάμε μαζί τώρα να το διαχειριστούμε, εδώ είμαι εδώ για σένα, συμβαίνουν αυτά, θα το αντιμετωπίσουμε μαζί και θα το συζητήσουμε σε δεύτερο χρόνο”. Πάνω στην κρίση, μου έδωσε αγάπη και όταν ηρεμήσαμε ήρθε το μάθημα του πώς δεν ξανασυμβαίνει αυτό και τι λάθη έγιναν», περιέγραψε επίσης η Εριέττα Κούρκουλου.
«Ήμουν δυναμικός χαρακτήρας από μικρή και γενικά δυσκολευόμουν στις παρέες. Δεν θα έκανα παρέα με κάποιον εύκολα επειδή με πλησίασε. Είχα πάντα κάποιους σταθερούς φίλους, οι οποίοι είναι ίδιοι και σήμερα, και αυτή ήταν η βάση μου. Ανά περιόδους έκανα παρέα με ανθρώπους που δεν θα έκανα αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω και εκεί είναι που ξεφεύγει λίγο η κατάσταση και μπορούσε ενδεχομένως να γίνει επικίνδυνη. Εκεί ήρθα σε επαφή με τα ναρκωτικά, όπου δεν ξεπέρασα το όριο να μπλέξω. Υπήρχε ο φόβος μην πάθω κάτι. Ο φόβος καμιά φορά είναι προστασία», συμπλήρωσε.
Για τον σύζυγό της, Βύρωνα Βασιλειάδη, σημείωσε: «Με τον σύζυγό μου δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Όταν τον γνώρισα δεν είχα καμία διάθεση να κάνω δύο παιδιά και να παντρευτώ. Το αποφάσισε. Είναι ένας άνθρωπος που αποφασίζει κάτι και γίνεται. Είναι αυτός που θαυμάζω πιο πολύ από όλους, γιατί είναι πολύ καλός άνθρωπος, έχει υπέροχη ψυχή, που σκέφτεται τους πάντες. Με έχει πάει δέκα βήματα μπροστά για το πώς να σκέφτομαι τον άλλον. Θυμάται τα πάντα, ανταμείβει τους ανθρώπους και τους στηρίζει σε πράγματα που έχουν σημασία. Είναι πραγματικά φιλάνθρωπος».
Για τη σχέση με τα αδέλφια της, η Εριέττα Κούρκουλου αποκάλυψε: «Ο Πάρις ήταν πάντα πολύ προστατευτικός. O μικρός μου αδελφός είναι πάντα ο μικρός. Με τα μεγαλύτερα αδέλφια μας είχαμε χαθεί ένα διάστημα μετά τον θάνατο του πατέρα μας. Είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, δεν υπήρχαν κοινά για να μας κρατήσουν. Σήμερα έχουμε διεκδικήσει από μόνοι μας μια δυνατή επαφή».
