Κωμικός, με έντονο το αίσθημα της Δικαιοσύνης και το πάθος του Σκορπιού, ο Παύλος Χαϊκάλης μίλησε στο newsbeast.gr για τη νέα θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, τον «επιλεκτικό» κορονοϊό, αναφέρεται στην ενασχόληση του με την πολιτική, αποκαλύπτει γιατί το «50-50» σημειώνει υψηλά νούμερα τηλεθέασης 9 χρόνια μετά το φινάλε και εξηγεί γιατί όλα στη ζωή είναι μια λάθος πρόθεση…
– Σας πετυχαίνουμε στην καινούρια σας παράσταση…
Ναι, «Ένα μωρό για τρεις», μετάφραση από το γαλλικό θεατρικό. Οι περισσότεροι θα το θυμούνται από την ταινία με τον Τομ Σέλεκ, της δεκαετίας του ‘80.
– Ο κορονοϊός έχει «χτυπήσει» τον χώρο του θεάτρου. Σας φοβίζει αυτό;
Εμένα δεν με φόβισε ούτε με φοβίζει. Με προσοχή και τα μέτρα τα οποία παίρνουμε δε νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα. Εξάλλου είναι μεγάλοι χώροι και ανοιχτά τα θέατρα. Η προσέλευση εναπόκειται στον κόσμο αν τον ενδιαφέρει ένα θέαμα ή όχι.
Όχι. Νομίζω ότι είναι λίγο περίεργη αυτή η πανδημία η οποία «χτυπάει» μόνο ηλικιωμένους και δεν «χτυπάει» όλους. Είναι λίγο επιλεκτική…
– Θα μας πείτε δυο λόγια για την παράσταση και τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Ο ρόλος μου είναι ο Μάικλ. Είμαστε τρεις φανατικοί εργένηδες. Ξαφνικά ένας από τους τρεις αφήνει έγκυο μια κοπέλα, η οποία δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Του αφήνει το παιδί και φεύγει ψάχνοντας να βρει την τύχη της. Και βρισκόμαστε τρεις άντρες με ένα παιδί. Ενώ προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τη δέσμευση ξαφνικά δεσμευόμαστε με ένα παιδί που μας δημιουργεί μια πληθώρα συναισθημάτων.
– Ακούγεται «κόντρα» ρόλος καθώς εσείς αποζητάτε την συντροφικότητα…
Πιστεύω ότι η συντροφικότητα είναι ίδιον του ανθρώπου. Δε νομίζω ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει μόνος του. Οι σχέσεις των ανθρώπων γίνονται γιατί θέλουν να μας δείξουν κάποια πράγματα. Είτε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, είτε να βελτιώσουμε τους άλλους. Θεωρώ ότι η κατάχρηση και η κοροϊδία μέσα σε μια σχέση είναι το μεγάλο πρόβλημα. Από εκεί και πέρα το θέμα του παιδιού είναι ένα κομμάτι που πρέπει να το δούμε με μεγαλύτερη προσοχή. Δεν κάνουμε παιδιά γιατί πρέπει να κάνουμε παιδιά.
– Άρα ποια είναι η άποψη σας για τις γυναίκες που επιλέγουν να φέρουν μόνες τους ένα παιδί στον κόσμο;
Είμαι κατά. Ακούω γυναίκες που λένε, θέλω να κάνω ένα παιδί και δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο πατέρας, το θεωρώ έγκλημα γιατί η απόρριψη του αντρικού και πατρικού προτύπου από ένα παιδί δεν είναι δικαίωμα κανενός. Νομίζω το πιο σημαντικό στις σχέσεις είναι όχι τόσο η πολλαπλότητα των σχέσεων αλλά το πώς αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον σαν επαφή και όχι με εγωιστικά πεδία.
– Ο εγωισμός δηλαδή στις σχέσεις είναι το μεγαλύτερο κακό;
Να το πάρουμε διαφορετικά, δυο άνθρωποι ερωτεύονται γιατί ο ένας γνώρισε τον άλλον και αγάπησε αυτό το οποίο είναι. Γιατί πρέπει να τον αλλάξει; Γιατί υπάρχει μια μανία να διορθώσουμε τον άλλον πιστεύοντας ότι εμείς έχουμε το σωστό και ότι ο άλλος είναι το λάθος; Αντί να υπάρχει ο ανταγωνισμός στις σχέσεις πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει συναγωνισμός. Όλα στη ζωή είναι μια λάθος πρόθεση. Το συν να πάει αντί του αντί.
– Τελευταία όλο και περισσότερα ζευγάρια παίρνουν διαζύγιο. Πού χάνεται το… «παιχνίδι»;
Τα διαζύγια υπάρχουν γιατί εφόσον υπάρχει ένας γάμος πρέπει να ακολουθήσει ένα διαζύγιο. Το θέμα είναι το τι αποκομίζεις από τις σχέσεις. Πάντα υπάρχει λόγος που προχωράει κάτι παρακάτω. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι με λάθη και με πάθη. Αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξελιχθούμε μέσα από τα λάθη μας.
– Το δικό σας μεγαλύτερο λάθος στις σχέσεις σας ποιο είναι;
Είναι πολλά, πού να τα μετρήσω. Όπως κάθε ανθρώπου πιστεύω. Αφηνόμαστε κάπως στα πράγματα. Σιγουρευόμαστε. Όλοι μας το κάνουμε. Δεν μιλάω για χωρισμούς μόνο.
– Και το μεγαλύτερο σας πάθος;
Έχω ένα πάθος στον τρόπο που εκφράζομαι και αυτό είναι λάθος. Έχω ένα πάθος σκορπίστικο κυριαρχικό, όχι όμως την έννοια της επιβολής αλλά της άποψης, της διεκδίκησης κάποιων πραγμάτων, της δικαιοσύνης, που είναι ένα μεγάλο μου πάθος σαν έννοια, και αγωνίζομαι γι’ αυτό το πράγμα. Και πολλές φορές αυτό με οδηγεί σε λάθος ατραπούς γιατί καμιά φορά ξεφεύγω, χάνω το μέτρο. Προσπαθώ να το μαζέψω. Είναι ένα από τα πράγματα που δουλεύω.
– Πώς περάσατε τις μέρες της καραντίνας;
Πάρα πολύ ωραία. Να σου πω την αλήθεια δεν ήθελα να τελειώσει. Ηρέμησα, μίλησα πολύ με τον εαυτό μου, έκανα ενδοσκόπηση. Όλοι θα έπρεπε να το δούμε έτσι. Αντί να παραπονιόμαστε γιατί μένουμε κλεισμένοι μέσα, ήταν ίσως μια ευκαιρία να δούμε και την έλλειψη ή την παρουσία του διπλανού μας.
– Αναθεωρήσατε την άποψη σας για κάποιους ανθρώπους κατά την περίοδο του εγκλεισμού;
Δεν χρειάζεται η καραντίνα για να αναθεωρήσεις απόψεις και θέσεις, είτε για σένα είτε για τους άλλους. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να το κάνεις συνέχεια και να το κάνεις με την καλή πρόθεση. Είναι δύσκολο αλλά είναι απαραίτητο γιατί αυτό είναι το εξελικτικό στοιχείο για τον άνθρωπο.
– Δύσκολο αυτό γιατί συνήθως μας παρασύρουν οι ρυθμοί της καθημερινότητας…
Ναι αλλά αν μπεις στη διαδικασία και πεις ότι δεν με αφορά η καθημερινότητα, δεν με απασχολεί να παρακολουθήσω πχ στις 18.00 το δελτίο ενημέρωσης του ΕΟΔΥ;
– Δεν είδατε δηλαδή ενημερώσεις του ΕΟΔΥ για την πορεία του κορονοϊού;
Όχι, καθόλου. Δεν είχα ανάγκη να ακούσω τις ενημερώσεις. Δεν είδα καθόλου τηλεόραση αυτές τις μέρες. Δεν είχα ανάγκη να το κάνω. Δεν είχα ανάγκη να μπω σε όλη αυτήν την κατάθλιψη, το βγάλσιμο κακίας και διχασμού. Έχω φύγει από αυτά, δεν με απασχολούν.
– Μπορεί το θέατρο να επιβιώσει σε αυτές τις νέες συνθήκες;
Το θέατρο μπορεί πάντα να επιβιώσει όταν έχει κάτι να πει. Αυτή είναι η ευθύνη όλων μας, να κάνουμε παραστάσεις που έχουν να «πουν» κάτι στο κοινό και όχι να «πουν» κάτι σε μας. Να έχουν ένα «ηθικό δίδαγμα». Αυτή είναι η δουλειά του θεάτρου, να κάνει τον άλλον να γνωρίσει τον ανώτερο εαυτό του.
– Δημιουργήθηκε το τελευταίο διάστημα θέμα πως δεν στηρίχτηκε ο καλλιτεχνικός χώρος και κόσμος από την κυβέρνηση…
Αυτό είναι μια αλήθεια αλλά δεν είναι ότι δεν στηρίχτηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος, δεν στηρίχτηκε και ο άλλος κόσμος, ο εργαζόμενος. Εδώ αναδεικνύεται κάτι. Η άγνοια της κυβέρνησης και των πολιτικών. Δεν γνωρίζουν ποια είναι τα προβλήματα.
Μιλάω πάντοτε γενικά, δεν το ειδικεύω. Δεν μ’ αρέσει να ευλογώ τα γένια μου και τον κλάδο μου και να βλέπω τον άλλον να πεθαίνει. Ή θα πρέπει να βοηθούνται όλοι ή κανένας, αλλά για να βοηθηθούν όλοι θα πρέπει να υπάρχει γνώση της κυβέρνησης το πώς μπορεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση. Είναι μια πολιτεία που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον θέατρο και τον πολιτισμό.
– Τι θα μπορούσε δηλαδή να κάνει η Κυβέρνηση;
Αυτό το ότι κόβουμε λίγο και δεν πληρώνουμε τους τόκους δεν μου λέει τίποτα. Ναι, μας βρήκε κρίση. Εφόσον είναι μια κρίση πολεμική και είναι πανδημία, θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε όλοι σαν πανδημία. Εφόσον αντιμετωπίζεται σαν πανδημία και εφόσον είναι μια μαζική καταστροφή, θα έπρεπε να ανασταλούν όλα. Θα μου πεις, «μα η οικονομία…». Ναι, αλλά τί να κάνουμε; Από τη μια λέμε την Υγεία και από την άλλη την Οικονομία. Θα πρέπει να διαλέξουμε. Υπήρξε μια σύγχυση στην ενημέρωση για τον κορονοϊό. Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα σωστά και σοβαρά θα πρέπει να αποβάλλουμε την σύγχυση από πάνω μας.
– Πόσο εύκολο είναι αυτό; Ένα από τα χαρακτηριστικά του Έλληνα είναι η αναμπουμπούλα…
Ο Έλληνας πάντοτε φωνάζει, και καλημέρα να του πεις, θα σου πει γιατί καλημέρα αφού έχει συννεφιά. Αυτό είναι το ίδιον του Έλληνα. Η οποιαδήποτε χ κρατική παρέμβαση θα έπρεπε να είναι στήριξη πραγματικά ενεργή. Κάποιοι φωνάζαμε για το θέμα της πρωτογενούς παραγωγής και πως αυτή η χώρα εκτός από τον τουρισμό δεν έχει τίποτα άλλο. Έγινε μια πανδημία, δεν ήρθαν ούτε θα έρθουν τουρίστες και ξαφνικά έχουμε τελειώσει σα χώρα. Άρα είμαστε μια χώρα η οποία έχει έναν ήλιο… Ε, κάποια στιγμή και ο ήλιος θα κάνει έτσι και θα φύγει στραβά σε άλλη πορεία και θα μας βρει σκοτάδι.
– Είστε ένας ηθοποιός που σας έχουμε συνδέσει με κωμικούς ρόλους…
Ναι κατά τύχη. Δεν ήταν όμως μόνο οι κωμικοί ρόλοι. Δυσκολεύονται να φωνάξουν έναν κωμικό να παίξει ένα δραματικό ρόλο γιατί είμαστε μια χώρα που λειτουργεί κάτω από κλισέ «αυτός είναι κωμικός δεν μπορεί να παίξει κάτι άλλο». Ο ηθοποιός πρέπει να παίζει τα πάντα.
– Άρα δεν είναι θέμα ότι τους προτιμάτε εσείς;
Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω ένα δράμα αλλά φοβάμαι ότι και το κοινό ακόμα έχει πωρωθεί. Σημασία έχει όμως ότι και να κάνεις να το κάνεις καλά. Αυτό έχει σημασία.
– Το Mega επέστρεψε και μαζί του και το «50-50» το οποίο σημειώνει υψηλές θεαματικότητες. Υπάρχει κάποιο «μαγικό» συστατικό που η σειρά 9 χρόνια μετά το τέλος της ενδιαφέρει τους τηλεθεατές;
Υπάρχει κάτι στο 50-50 που δεν το έχει αναρωτηθεί κανείς. Γιατί έκανε επιτυχία το 50-50; Γιατί, έγινε με θεϊκή παρέμβαση. Στην Ελλάδα η έννοια του κάστινγκ γίνεται μόνο από θεϊκή παρέμβαση. Αν γίνει σωστά το κάστινγκ έχει να δώσει αποτέλεσμα.
Είναι μια σειρά, η οποία μετά τη Βουγιουκλάκη θα μεγαλώσει γενιές και γενιές. Είναι πολλή μεγάλης σημασίας να επενδύεις σε σειρές που έχουν να πουν κάτι και που να μην είναι ευκαιριακές, να μπορεί να τις δει κάποιος και στην επανάληψη.
– Τι ρόλο παίζει στη ζωή του Παύλου η φιλία;
Πες μου έναν άνθρωπο που η φιλία στη ζωή του δεν παίζει καθοριστικό ρόλο. Αλλά η βαθιά έννοια της φιλίας είναι κάτι το οποίο δυστυχώς έχει εκλείψει πια. Δεν υπάρχουν αληθινοί φίλοι, γι’ αυτό και είναι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η φιλία είναι πολύ σημαντικό, να είναι κάποιοι άνθρωποι δίπλα σου, συμβουλευτικά στα άσχημα και στα καλά. Νομίζω αυτό είναι που κάνει μια φιλία να ξεχωρίζει. Η κριτική της άποψη όταν είναι καλοπροαίρετη.
– Αποζητάτε την ειλικρίνεια δηλαδή…
Η ειλικρίνεια είναι ένα μεγάλο ζητούμενο στα πράγματα αλλά πολλές φορές δεν αντέχουμε να την ακούσουμε.
– Εσείς την αντέχετε;
Εγώ προσωπικά την αντέχω γιατί έχω μεγαλώσει από μικρός μόνος μου και έχω μάθει ότι η ειλικρίνεια είναι το κομμάτι που είχα συντροφιά μου. Αλλά ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το να μιλάς ειλικρινά και με πάθος δεν είναι καλό γιατί ο άλλος μπορεί να μην είναι έτοιμος να το ακούσει και μπορεί πολλές φορές να τον πληγώσει και αυτό είναι λάθος. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω.
– Έχετε κάνει τρεις γάμους, να περιμένουμε και τέταρτο;
Άμα βρεθεί κάτι γιατί όχι;
– Ψέματα έχετε πει ποτέ σε σχέσεις σας;
Κατά συνθήκη ναι. Ψέματα όχι. Λέγοντας ένα ψέμα θα μπεις στη διαδικασία να πεις και άλλο και άλλο και μετά θα χαθείς στον κυκεώνα των ψεμάτων. Δεν ξέρεις μετά που αρχίζει και που τελειώνει.
– Υπάρχει ειλικρίνεια στην πολιτική ζωή της χώρας;
Δε νομίζω ότι το θέμα είναι στην ειλικρίνεια. Η αλήθεια, που λέμε, που είναι απόρροια της ειλικρίνειας, είναι εσωτερική και προσωπική. Άρα όταν λέμε «λέω την αλήθεια στα πράγματα» είναι κάτι το οποίο αφορά εμένα γιατί η αλήθεια η δική μου δεν είναι αρεστή σε όλους. Ο καθένας έχει την εσωτερική του αλήθεια γι’ αυτό όλοι οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Αυτό που ζητάς στα μαζικά θέματα είναι η εμπιστοσύνη. Σε έναν πολιτικό εμπιστεύεσαι ότι μπορεί να σε οδηγήσει κάπου καλύτερα.
– Σας έχει βγάλει αυτή την εμπιστοσύνη κάποιος από τους πολιτικούς που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη Βουλή;
Όχι, και επειδή το έζησα αυτό, δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει γιατί υπάρχουν τα ίδια οφέλη που χαρακτηρίζουν κάποιους και δεν τους αφήνουν να λειτουργήσουν υπέρ του συνόλου.
– Μετανιώσατε που ασχοληθήκατε με τη πολιτική;
Όχι, καθόλου! Ήταν ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Και ευχαριστώ την πολιτική και όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα. Ακόμα και αυτούς που μου έκαναν μεγάλο κακό γιατί μου έδωσαν να καταλάβω πολλά πράγματα.
– Άρα δεν βγήκατε ζημιωμένος από αυτή σας την ενασχόληση…
Όχι! Πήρα τα θετικά και προχώρησα. Δεν έμεινα σε κακίες. Κατανόησα πάρα πολλά πράγματα γι’ αυτό τώρα είναι η ώρα της σιωπής και της ενδοσκόπησης των πραγμάτων.
– Ποιο είναι δηλαδή το θετικό που σας έμεινε από όλη αυτή την ιστορία;
Το θετικό είναι μόνο προς τον Παύλο, όχι προς την κοινωνία. Εξελίχθηκα πολύ περισσότερο ως άνθρωπος. Κατανόησα το πώς χειρίστηκα τον εαυτό μου, το πώς χειρίστηκα τους άλλους, το πάθος που είχα και δεν έπρεπε γιατί ίσως δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να το βάλεις. Πάλευα σαν ένας Δον Κιχώτης… Γιατί με κορόιδεψαν και μένα, γιατί παρασύρθηκα, όπως παρασύρονται όλοι γιατί είναι ένα σύστημα το οποίο δουλεύει με έναν δικό του τρόπο.
– Πώς γίνεται ένας ηθοποιός, ο οποίος μέσα από την Τέχνη του ενώνει τον κόσμο να ασχολείται με την Πολιτική η οποία διχάζει;
Η ανάμειξη μου ήταν με ένα κόμμα στο οποίο ήταν μέσα αριστεροί, δεξιοί κλπ. Δεν μπήκα ποτέ σε ένα κόμμα το οποίο ήταν συντεταγμένο σε ένα ιδεολογικό προφίλ. Εκείνο που είδα ήταν ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε αυτή η χώρα να αλλάξει. Και αυτό ήταν τότε το πιστεύω, και το δικό μου και όλων, ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να πάμε προς μια άλλη κατεύθυνση και να αλλάξουν τα πράγματα σε δομές, σε σχέσεις κλπ. Τελικά δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά.
– Αν γυρνούσατε πίσω τον χρόνο θα αλλάζατε κάτι από την πολιτική σας πορεία;
Θα ήμουν πολύ πιο ήρεμος γιατί σε πολλά πράγματα είχα ξεφύγει και εγώ. Μπήκα με ένα πάθος. Πίστευα ότι θα μπορούσα να βελτιώσω, να αλλάξω κάποια πράγματα. Μπήκα με έναν Καζαντζάκη μέσα μου. Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης ότι θέλω να αλλάξω τον κόσμο όλο, ήταν κυρίαρχο στοιχείο μέσα μου. Αλλά τελικά είδα ότι ήταν λάθος μου.
– Θα ξαναμπαίνατε στην πολιτική;
Όχι, γιατί δεν έχω να πω τίποτα πια…
– Η θρησκεία τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;
Η αλήθεια είναι πάνω απ’ όλες τις θρησκείες. Η θρησκεία και η πολιτική λειτουργούν κάτω από το πρίσμα του κατακερματισμού. Η Τέχνη και η Επιστήμη λειτουργούν κάτω από το πρίσμα της σύνθεσης των πραγμάτων άρα λοιπόν δεν μπορώ να κατανοήσω μια θρησκεία.
– Πηγαίνετε σε σχολείο αστρολογίας. Πώς προέκυψε η ενασχόληση με την αστρολογία;
Παρ’ ότι γνωρίζω αστρολογία πιστεύω ότι δεν είναι ένα κομμάτι το οποίο τελειώνει. Στο συγκεκριμένο σχολείο γίνεται μια πολύ σοβαρή δουλειά. Εκεί κάποιος που θέλει να ξεκινήσει, μπορεί να δει και να μπει σε ένα μαγικό κόσμο. Δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις λάθη, ότι δεν θα πληρώσεις κάρμα, ότι δεν θα σου έρθουν μοιραία γεγονότα στη ζωή σου. Το πώς θα τα διαχειριστείς είναι δικό σου θέμα.
– Έρχονται φίλοι σας να τους φτιάξετε τον αστρολογικό χάρτη;
Ναι, και μου λένε μη μου πεις τα άσχημα και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ευλογία να σου συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Γιατί σε εξελίσσει. Ο πόνος και η αγάπη είναι δυο εξελικτικά στοιχεία για τον άνθρωπο και θα δικαιωθείς σε μια επόμενη ζωή. Μα θα μου πει ο άλλος «δεν πιστεύω σε επόμενη ζωή». Τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε. Δεν έχει λογική να πιστεύουμε ότι ήρθαμε στη ζωή για να κάνουμε οτιδήποτε χωρίς δικαίωμα επανεξέτασης των πραγμάτων.
– Γι’ αυτό δεν σας φοβίζει ο θάνατος;
Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχει στο σύμπαν κάτι το οποίο να είναι νεκρό. Αυτό που λέει ακόμα και η βιολογία πχ νεκρά κύτταρα, δεν υπάρχουν νεκρά κύτταρα, είναι κύτταρα που είναι ανενεργά. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος δεν πεθαίνει, ζει σε μια άλλη διάσταση. Δεν πεθαίνει, συνεχίζει και επανέρχεται είτε στη Γη είτε αλλού, με άλλη μοριακή σύνθεση γιατί πρέπει να βιώσει πράγματα και καταστάσεις μέχρι να εξελιχθεί. Υπάρχει ένα κάρμα.
– Πριν από κάποιο σημαντικό ραντεβού μελετάτε την αστρολογία;
Ναι και πολλές φορές έχω πάει κόντρα και έχω… φάει σφαλιάρα. Αν κάτσεις να ασχοληθείς με την αστρολογία θα δεις όλο αυτό το θεϊκό σχέδιο που υπάρχει για αυτό το σύμπαν. Η ζωή είναι μια αλλά δεν είναι αυτή, αυτό είναι ένα ρούχο της.
– Και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε… Τι είναι αυτό που έχει να «πει» η παράσταση «Ένα μωρό για τρεις» στο κοινό;
Την ανάγκη οι άντρες να κατανοήσουν τι σημαίνει ένα παιδί. Οι γυναίκες να κατανοήσουν ότι δεν πρέπει να αντιμάχονται τους άντρες γιατί και οι άντρες έχουν μια ευαισθησία και απλώς πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να τη δείξουν. Είναι πολύ τρυφερό σε μια τέτοια εποχή, να δούμε ότι το παιδί σα σύμβολο συμβολίζει το δημιουργικό κομμάτι, το ευχάριστο το αισιόδοξο μήνυμα που μπορεί να βγει από όλη αυτήν την εποχή που ζούμε.
