Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ψυχαναγκαστική σχέση με το φαγητό. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου που είχε περάσει κατοχή, είχε στερηθεί το ψωμί, τη ζάχαρη και την αγκαλιά. Όταν λοιπόν ήθελε να μας δείξει την αγάπη της, μας έκλεινε μέσα στην αγκαλιά της μαζί με βουτυρωμένο ψωμί με ζάχαρη. Μεγάλωσα ως επίτιμο μέλος του κλaμπ… «Καθάρισε το πιάτο σου»!
Συνδύασα όλες τις πτυχές της ζωής και τις χαρές και τις λύπες, με φαγητό, πολύ φαγητό και καλό φαγητό, σε αυτό δεν έχω παράπονο. Ήταν στη ρουτίνα μου να αρπάζω σαν κουρδισμένη, κάθε ευκαιρία για λιχουδιά που βρισκόταν στο δρόμο μου. Δεν έπρεπε να χαθεί ούτε ένα κέρασμα στο γραφείο, δεν έπρεπε να μείνει ανεκμετάλλευτος ο μπουφές στο all inclusive resort, στη Μάνη, που βρέθηκα κάποτε.
Η διασκέδαση έξω σήμαινε φαγητό, η χαλάρωση στο σπίτι σήμαινε φαγητό, η αγάπη προς τους άλλους σήμαινε φαγητό. Φυσικά όλη η αυτή η αρρωστημένη σχέση, με το φαγητό, μοιραία, έφερε και πραγματική αρρώστια. Τότε κατάλαβα ότι αυτός ο φαύλος κύκλος, από το «τρώω γιατί θέλω παρηγοριά και το φαγητό είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου που μπορώ να ελέγξω», στο «το φαγητό με έχει κάνει δούλο, η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, είμαι δυστυχισμένη».
Αυτό ήταν το δίπολο ανάμεσα στο οποίο άφηνα τον εαυτό μου να παλινωδεί. Μέχρι που μια νύχτα το υποσυνείδητό μου, έδωσε τη λύση. Είδα στον ύπνο μου, την Όπρα Γουίνφρεϊ, τη γνωστή τηλεπερσόνα, που σημειωτέον παλεύει με το βάρος της εδώ και χρόνια, να μου λέει σε άπταιστα Ελληνικά:
«Πώς είναι δυνατόν να αγαπάς το φαγητό και τον εαυτό σου την ίδια στιγμή; Πρέπει να το πάρεις αλλιώς, να βάλεις στο μυαλό σου ότι το φαγητό είναι καύσιμο και πρέπει να είναι καλό για να κινήσει και να φροντίσει τη μηχανή σου».
[sidequote]Ρωτούσα πριν από κάθε γεύμα: Πεινάς πραγματικά; Γιατί αναζητείς φαγητό αυτή τη στιγμή;[/sidequote]
Το όνειρο ήταν ζωντανό και παρά το ότι το αφηγήθηκα στους φίλους μου και δεν υπήρχε ούτε ένας που να μη γελάσει σε βάρος μου, εντούτοις εγώ του έδωσα προφητικές διαστάσεις και πήρα το έναυσμα για να αλλάξω τρόπο σκέψης και ζωής. Ξεκίνησα το διάβασμα, παρακολούθησα βιντεάκια με μεταμορφώσεις εύσωμων ανδρών και γυναικών στην Αμερική και στην Ευρώπη. Μίλησα με διατροφολόγο, που μου πρότεινε ο ενδοκρινολόγος μου. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να θρέψω τον εαυτό μου, μέσα από μια υγιέστερη σχέση με την τροφή.
Καταρχάς, έπρεπε να αλλάξω τον τρόπο που αντιμετώπιζα το φαγητό. Ρωτούσα πριν από κάθε γεύμα: Πεινάς πραγματικά; Γιατί αναζητείς φαγητό αυτή τη στιγμή;
Προσπάθησα να είμαι σε επαφή με το σώμα μου να ακούω τι μου λέει για τις τροφές που του έδινα, πως τις επεξεργαζόταν, αν του έκαναν καλό.
Ήθελα να βάζω στον οργανισμό μου καλές τροφές και να καταφέρω να «σπάσω», τον εθισμό του υδατάνθρακα.
Η διατροφολόγος ακολούθησε την τακτική της εξάλειψης των υδατανθράκων και στη συνέχεια τους έβαλε στη διατροφή μου, με την υγιεινή τους μορφή, ολικής άλεσης, ψωμί μακαρόνια, καστανό ρύζι, γλυκοπατάτα αντί για κανονική πατάτα, σιρόπι αγαύης, αντί για ζάχαρη, καλές πρωτεΐνες, καλά λιπαρά κ.α..
Με όλες αυτές τις αλλαγές στη ζωή και στη διατροφή μου, ένιωσα για πρώτη φορά, μετά από τόσο «παρα-γέμισμα» με παχυντικό comfort food, ότι με φροντίζω πραγματικά. Όταν μάλιστα γνώρισα πως είναι να νιώθεις ευεξία μετά τη γυμναστική ή το καθημερινό γρήγορο περπάτημα κατάλαβα, τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους κοιτούσα απαξιωτικά και καχύποπτα, όλη μου τη ζωή: Αγαπούσαν το σώμα τους και το έτρεφαν με αγάπη δίνοντάς του ενέργεια από ωφέλιμες τροφές…
Δεν είναι απλό. Αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο…
