Οκτώβριος 1889. Το Παρίσι βουίζει για το άνοιγμα ενός νέου μουσικού θεάτρου που είχε την απόλυτη συνταγή της διασκέδασης και ήρθε για να γράψει ιστορία. Ένας ναός αφιερωμένος στη γυναίκα, το χορό και το καν καν.
Το όνομα αυτού Μουλέν Ρουζ! Την ίδια χρονιά κατασκευάστηκε και ο Πύργος του Άιφελ. Αναμφισβήτητα, ήταν η χρονιά του Παρισιού.
Πολύ γρήγορα το Μουλέν Ρουζ απέκτησε τη φήμη που του άρμοζε και μία περίοπτη θέση στο πάνθεον της καλοπέρασης. Εδώ οι άνδρες θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν όμορφα κορίτσια, να χορεύουν σε ρυθμούς άκρως θηλυκούς. Σόου που κόβουν την ανάσα, εντυπωσιακά χορευτικά, μοναδικά κοστούμια.
Το καν καν, ο χορός της εργατικής τάξης, την περίοδο εκείνη και συγκεκριμένα το 1830, απέκτησε φήμη και η δημοτικότητά του εκτοξεύθηκε.
Οι ιδιοκτήτες Ιωσήφ Ογιέρ και Σαρλ Ζίντλερ έδωσαν το όνομα Μουλέν Ρουζ, «Κόκκινος Μύλος» στο θέατρό τους. Όπως φάνηκε αποδείχθηκαν τρανοί επιχειρηματίες αφού κατάλαβαν εξαρχής τι είναι αυτό που θέλει το κοινό και του έδωσαν απλόχερα. Τολμηρές φιγούρες, εντυπωσιακό παρουσιαστικό, χορός και πατώματα να τρίζουν.
Το κτίριο ήταν από τα πρώτα με ηλεκτρικό ρεύμα της πρωτεύουσας, είχε στην κορυφή του έναν μύλο και τον κήπο του κοσμούσε ένας τεράστιος ελέφαντας. «Το πρώτο παλάτι των γυναικών», ήταν το παρατσούκλι του Μουλέν Ρουζ και η σκηνή του καμπαρέ γέμιζε με χορεύτριες ελευθέρων ηθών που ήξεραν πώς να διασκεδάζουν το κοινό τους.
Και όλα αυτά σε μία κακόφημη Μονμάρτη. Η επιλογή της περιοχής μόνο τυχαία δεν μπορεί να ήταν.
Ήταν η περιοχή όπου ζούσαν φτωχοί και υπήρχαν κυρίως χαμόσπιτα, κακόφημα μπαρ και οίκοι ανοχής. Όμως, με τη λειτουργία του περίφημου καμπαρέ όλα άλλαξαν.
Ένας υπερπολυτελής για τα δεδομένα της εποχής χώρος, σε μία «παραγκούπολη» πέτυχε αμέσως το στόχο του. Προσέλκυσε τους περίεργους και διψασμένους για νέα ήθη Παριζιάνους. Ήταν ακριβώς ό,τι έπρεπε για να φέρει εκεί την ελίτ και την αφρόκρεμα του Παρισιού.
Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να αντισταθεί στην ιδέα να δει χορεύτριες να λικνίζονται σε ρυθμούς καν καν;
Από την πρώτη κιόλας νύχτα, οι χορεύτριες στο Μουλέν Ρουζ έδωσαν το στίγμα τους, χορεύοντας «Quadrille». Έναν χορό στον οποίο τα κορίτσια σήκωναν ψηλά τα καλλίγραμμα πόδια τους, σηκώνοντας ταυτόχρονα και τις φούστες αφήνοντας να φανεί μια «υποψία» από το εσώρουχό τους. Η «Quadrille» έγινε ευρέως γνωστή με το όνομά «γαλλικό καν καν». Ένας χορός έντονος, σχεδόν σκανδαλώδης που έκανε τα πατώματα να τρίζουν και τους άντρες να παραληρούν.
Το καμπαρέ απέκτησε τη φήμη ότι είναι ο τόπος όπου οι άνδρες μπορούν να δουν νεαρά κορίτσια των οποίων οι χορευτικές κινήσεις είναι ευλύγιστες όσο και η ηθική τους.
Στον κήπο δέσποζε ένας γιγάντιος ελέφαντας και όλη η ατμόσφαιρα επέτρεψε στους ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα της ζωής να έχουν πρόσβαση σε αυτό. Ζωγράφοι, ποιητές καλλιτέχνες, ‘ολοι ήθελαν να πάνε στο ναό της ηδονής και της διασκέδασης για να χορέψουν, να περάσουν όμορφα, να φλερτάρουν.
Ακόμα και βασιλιάδες τίμησαν το θρυλικό καμπαρέ. Αλλά και οι χορεύτριες τους αναγνώριζαν, μάλιστα δεν δίσταζαν να τους μιλήσουν στον ενικό αποκαλώντας τους με το μικρό τους όνομα.
Τις νύχτες η σαμπάνια έρεε άφθονη και η διασκέδαση κρατούσε μέχρι τις πρωινές ώρες. Μετά από λίγα χρόνια το Μουλέν Ρουζ, παρήκμασε και στο θέατρο δεν έβλεπες τίποτα περισσότερο από ένα χορευτικό που εκτελούνταν από εταίρες για να ψυχαγωγήσουν την πελατεία τους. Μερικές φορές το πρόγραμμα γινόταν μέχρι και χυδαίο και όσα διαδραματίζονταν στο εσωτερικό του καμπαρέ προκαλούσαν συχνά κατακραυγή. Κάποιοι το χαρακτήρισαν μέχρι και πορνείο.
Ένας από τους πιο σημαντικούς «προστάτες» του μουσικοθεάτρου ήταν ο καλλιτέχνης Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ.
Έχει συνδέσει το όνομά του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με το Μουλέν Ρουζ και σίγουρα του οφείλει μέρος της φήμης που απέκτησε.
Σχεδίασε το πρώτο πόστερ για το Μουλέν Ρούζ το 1891. Η αφίσα το φθινόπωρο του 1891 έλαμψε σε όλους τους δρόμους του Παρισιού. Όλο το Παρίσι μίλαγε για τον μεγαλοφυή νάνο, ο οποίος γνώρισε τη δόξα σε ηλικία 27 ετών.
Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία της και η επίδραση στο κοινό που ο Λωτρέκ θα σχεδίαζε όλες τις διαφημίσεις για το καμπαρέ μέχρι το θάνατό του, το 1901. Αποτύπωνε στα έργα του τις χορεύτριες και την ζαλιστική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν μέσα στο διάσημο καμπαρέ.
Από την ημέρα των εγκαινίων ο Λωτρέκ είχε πάντα το δικό του τραπέζι και ήξερε όλες τις χορεύτριες με τα ψευδώνυμα τους: «Νανά η ακρίδα», «Γωγώ το στουπί», «Νινί το αέρινο βήμα».
Πολλές ήταν οι χορεύτριες που πέρασαν από το πάλκο του Μουλέν Ρουζ όπως οι: la Goulue, Jane Avril, Môme Fromage, Grille d’Egout, Yvette Guilbert.
Η Mistinguett ήταν η πιο διάσημη χορεύτριά του. Το 1907, η Mistinguett εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του και για τα επόμενα 20 χρόνια έγινε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στη νυχτερινή ζωή του Παρισιού. Έκανε περιοδείες μάλιστα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες και όταν το Μουλέν Ρουζ καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1915 και ξαναχτίστηκε το 1921, η Mistinguet ήταν ένα από τα πολλά αστέρια που βοήθησαν το θρυλικό καμπαρέ να κάνει δυναμικό come back. Ανακαινισμένο πλέον, άνοιξε ξανά τις πόρτες του για το κοινό και τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι από τα πιο ένδοξα της λειτουργίας του. Η Πόλη του Φωτός και του Έρωτα είχε το δικό της σημείο αναφοράς. Για δεύτερη φορά το περίφημο καμπαρέ έκλεισε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Εντίθ Πιάφ, ο Υβ Μοντάν και η Λάιζα Μινέλι ξεχωρίζουν ανάμεσα στους διάσημους Γάλλους καλλιτέχνες που έχουν παραβρεθεί στη σκηνή του και έχουν δώσει μοναδικές παραστάσεις.
Το 1951 γίνεται ριζική αλλαγή της εσωτερικής διαρρύθμισης και της διακόσμηση από κορυφαίους Γάλλους αρχιτέκτονες και επανέρχονται όλα τα παλιά νούμερα καν καν αλλά οι ειδικές θεματικές βραδιές. Το Χόλιγουντ παθαίνει εμμονή με το Μουλέν Ρουζ και τεράστια κινηματογραφικά αστέρια γίνονται θαμώνες.
Το 2001, η Νικόλ Κίντμαν και ο Ιαν ΜακΓκρέγκορ πρωταγωνίστησαν στο Μουλέν Ρουζ, μια ταινία για την ιστορία ενός ποιητή που ερωτεύεται μια πόρνη του καμπαρέ.
Μια επίσκεψη στο θρυλικό καμπαρέ εξακολουθεί να είναι πολύ δημοφιλής για τους επισκέπτες της πόλης που γνωρίζει όσο καμά την γλώσσα του έρωτα. Το θέατρο με τον χαρακτηριστικό κόκκινο μύλο, βρίσκεται στην θέση του για περισσότερο από έναν αιώνα και αποτελεί ατραξιόν για χιλιάδες τουρίστες που συρρέουν για να απολαύσουν χορευτικά σόου και μιούζικαλ.
