Μια προσωπική εξομολόγηση έκανε η Ματθίλδη Μαγγίρα μιλώντας στην εφημερίδα On Time για τη μεγάλη απώλεια της μητέρας της πριν από τρία χρόνια.
Ποιο γεγονός θεωρείς μέχρι σήμερα τη βαθύτερη πληγή σου;
Η απώλεια της μητέρας μου παραμένει το πιο βαθύ τραύμα μου. Ο θάνατός της, πριν από τρία χρόνια, ήταν ένα «ταξίδι» που κατά κάποιον τρόπο μας είχε προετοιμάσει, καθώς σταδιακά εμφάνισε συμπτώματα άνοιας. Έζησα το πένθος της πριν ακόμα φύγει το σώμα της.
Όταν ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού – και πλέον δεν επικοινωνούσε, έχοντας απομείνει σαν σκιά του εαυτού της – αισθάνθηκα ότι απελευθερώθηκε. Φυσικά, ο πόνος της απουσίας ήταν και είναι υπαρκτός, όμως δεν ήρθε ξαφνικά, κάτι που μας έδωσε χρόνο να το διαχειριστούμε.
Ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο «ταξίδι», καθώς έβλεπα τον άνθρωπο που γνώριζα και αγαπούσα να χάνεται σταδιακά, φτάνοντας σε σημείο να μη με αναγνωρίζει. Τη φρόντιζα και την έβλεπα σαν ένα μικρό παιδί. Θυμάμαι να πλένω τα πιάτα και να με ρωτάει: «Εσείς είστε καινούρια εδώ; Πότε πιάσατε δουλειά;». Και της απαντούσα παίζοντας το παιχνίδι της: «Σήμερα… και μου αρέσει πολύ εδώ». Δεν τη διόρθωνα, για να μη τη φέρω σε δύσκολη θέση. Ήταν κι αυτή μια μορφή αγάπης και επικοινωνίας.
