Μέχρι που θα έφτανες για να βρεις το παιδί σου;
Γράφει ο Αλέξανδρος Ζέρβας
Αυτή είναι μία από τις βασικές ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου όταν ξεκίνησα να διαβάζω το νέο βιβλίο του Sebastian Fitzek, «O Τρόφιμος».
Όλοι μας είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε κατευθείαν και με απόλυτη σιγουριά «Τα πάντα»! Ωστόσο, διαβάζοντας τα άκρα στα οποία φτάνει ο πρωταγωνιστής του βιβλίου για να βρει τον γιο του αρχίζω και αναρωτιέμαι, όχι αν θα είχα τη θέληση αλλά για το αν θα μπορούσα να βρω μόνος μου την αλήθεια.
Θα μπορούσα να έχω μπροστά μου τον άνθρωπο που ευθύνεται για την εξαφάνιση του παιδιού μου και αντί να βγω εκτός ορίων να καταφέρω να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να εκμαιεύσω τις πληροφορίες που χρειάζομαι με πλάγιο τρόπο;
Η υπόθεση ασχολείται με την εξαφάνιση του μικρού Μαξ, έναν χρόνο πριν τα γεγονότα του βιβλίου. Μόνο ο δράστης γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη στο αγόρι. Έχει ήδη ομολογήσει δύο αποτρόπαιες δολοφονίες παιδιών, αλλά τώρα είναι φυλακισμένος στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας ενός ψυχιατρείου και αρνείται να μιλήσει. Στον πατέρα του Μαξ απομένει μονάχα ένας τρόπος να μάθει επιτέλους την αλήθεια: Πρέπει να βουτήξει στα έγκατα της Κόλασης, να γίνει ο ίδιος τρόφιμος.
Ως λάτρης των ψυχολογικών θρίλερ χάρηκα ιδιαίτερα όταν έφτασε στα χέρια μου το συγκεκριμένο βιβλίο. Ήμουν ήδη γνώριμος με τη δουλειά του Fitzek, από το προηγούμενο βιβλίο του: «Η Θεραπεία».
Τα πειστήρια μιλάνε από μόνα τους, δεν καταφέρνουν όλοι να πουλήσουν 12.000.000 αντίτυπα σε 29 χώρες αν δεν κάνουν κάτι καλά.
Ο Sebastian Fitzek, γνωρίζει τη συνταγή για ένα καλό ένα ψυχολογικό θρίλερ. Αμφίσημη γραφή, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αποκαλύψεις που σου κόβουν την ανάσα είναι όλα παρόντα στον Τρόφιμο.
Από τις πρώτες σελίδες διαπίστωσα ότι κρατώ στα χέρια μου κάτι που θα με καθηλώσει, όπως και έγινε! Μέσα σε ένα βράδυ το είχα τελειώσει (προτιμώ να διαβάζω τέτοιου είδους βιβλία βραδινές ώρες για να δημιουργώ την κατάλληλη ατμόσφαιρα).
Πραγματικά δεν νομίζω ότι κάποιος θα αρχίσει να διαβάζει το συγκεκριμένο βιβλίο και δεν θα το ροκανίσει μέχρι να ξετυλίξει το κουβάρι του μυστηρίου. Αν και διαβάζεται μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο «Τρόφιμος» είναι από εκείνα τα βιβλία που σου μένουν για μέρες στο μυαλό.
Το τρομακτικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται ο Fitzek, το σκηνικό του ψυχιατρείου και οι προσπαθείς του πατέρα να ανακαλύψει την αλήθεια δημιουργούν ένα τρενάκι συναισθημάτων που με έκανε να γυρνάω τη μία σελίδα μετά την άλλη. Είχα μπει πλέον στη θέση του Τιλ και έψαχνα μαζί του τις απαντήσεις που θα μας οδηγήσουν στον μικρό Μαξ.
Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξανόταν με κάθε σελίδα και εγώ εκεί κολλημένος να θέλω αγωνιωδώς να μάθω τι θα γίνει στη συνέχεια. Εξάλλου αυτή είναι η αίσθηση που με τραβάει στο είδος και την οποία αναζητώ σε ένα ανάγνωσμα.
Χρειάζεται ιδιαίτερη μαεστρία για να το πετύχει αυτό ένας συγγραφέας. Ιδιαίτερα στην εποχή μας που έχουμε εκτεθεί σε τόσο μεγάλο πλήθος ιστοριών δεν είναι εύκολο να βρεις κάτι που θα σε ξαφνιάσει και θα σε κάνει να εκπλαγείς. Μόνο ένα κοφτερό και ευφυέστατο μυαλό σαν του Fitzek μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια συναισθηματική φόρτιση.
«O Τρόφιμος» κατάφερε να