Μία ξεχωριστή κατηγορία από μόνος του στη σημερινή μουσική, ο Rufus Wainwright είναι στις καλές του στιγμές ένας χαρισματικός ποπ τραγουδοποιός και στις λιγότερο εμπνευσμένες ένας συνθέτης «αξιώσεων» που περιφρονεί την ποπ και θέλει να την αναβαθμίσει.

Μεταξύ των δύο ο Rufus Wainwright πηγαινοέρχεται χάνοντας συχνά τον δρόμο του, και προκαλώντας σύγχυση σε όσους παρακολουθούν την καριέρα του, και επιθυμούν (πεισματικά!) να τον τοποθετήσουν και να τον αξιολογήσουν.

Πηγαίνει εύκολα από τραγούδια εκπληκτικής ομορφιάς όπως το «Oh what a world» και το «Going to a town», σε ανούσιες, πληκτικές και αχρείαστες κινήσεις όπως να διασκευάσει σχεδόν όλα τα τραγούδια της Judy Garland σε ένα διπλό cd, ή να συνθέσει εμπνευσμένες από τον Σαίξπηρ μπαλάντες πιάνο- φωνή με τίτλο «All Days Are Nights: Songs For Lulu» (το οποίο έπαιξε και live στον Λυκαβηττό πριν από δυο καλοκαίρια στο δύσκολο, πρώτο μέρος της συναυλίας του).

Στο ολοκαίνουριο, έβδομο cd του με τίτλο «Out of the Game», βρίσκει επιτέλους την ισορροπία του και να μας χαρίζει ένα cd με έξυπνη, καλλιεργημένη, ευαίσθητη ποπ, που είναι αυτό που είναι και δεν καμώνεται τίποτα άλλο.

Ο λόγος ίσως είναι ο παραγωγός Mark Ronson, εκείνος της θρυλικής Amy Winehouse, ο οποίος τον αρπάζει από τον γιακά του καλοσιδερωμένου του πουκαμίσου και τον προσγειώνει σε τραγούδια που έχουν δομή, πανέμορφες κιθάρες και επιδράσεις από συναδέλφους του 70 όπως ο Έλτον Τζον ή ο Ράντι Νιούμαν.

Το πρώτο, ομώνυμο με το άλμπουμ single είναι απολαυστικό (στο video clip πρωταγωνιστεί η απίθανη Helena Bonham Carter), και σε αυτό ο Rufus (σε gay μονογαμική σχέση πια και με μία κόρη που του χάρισε ως παρένθετη μητέρα η κόρη του Λέοναρντ Κοέν!) σαρκάζει τη νέα γενιά από hip, gay αγόρια που ξεκινούν να ζήσουν τώρα τη δική του κάποτε ζωή.

Αναλόγως εύστοχο το «Montauk» στο οποίο απευθύνεται στην κόρη του σε μερικά χρόνια και προσπαθεί με πολύ χιούμορ να μαντέψει την αμηχανία της απέναντι σε δύο μεσήλικες, «φαντεζί» γκέι πατεράδες.

Εξαιρετικά και τα «Bitter Tears», «Jericho» και «Candles», τραγούδια που φέρουν τη σφραγίδα της ιδιοφυίας του και τη φέρουν αγόγγυστα. Ακόμα το χάνει που και που, ας πούμε στο «Perfect Man» το οποίο πρότεινε στον Νιλ Τέναντ των Pet Shop Boys, αλλά εκείνος το απέρριψε επειδή είχε υπερβολικά πολλές συγχορδίες!

Εν κατακλείδι, ακόμη κι αν δηλώνει «Out of the Game», στο νέο του cd o Rufus Wainwright είναι «on top of his game», απόλυτος, εντυπωσιακός άρχοντας της τέχνης του.

Πηγή: tospirto.net