Τα όνειρα όσων επιθυμούν να διαπρέψουν στον χώρο της έβδομης τέχνης είναι τις περισσότερες φορές άρρηκτα συνδεδεμένα με το Χόλυγουντ. Πόσοι όμως από εμάς γνωρίζουν ότι υπήρξε κάποτε «παράρτημα» του στην… Αθήνα.
Γράφει η Νίκη Παπάζογλου
Οι γηραιότεροι, όχι μόνο το γνωρίζουν, αλλά κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να επισκέπτονται, τη στοά Πανταζοπούλου στο κέντρο, ή αλλιώς τη «στοά Χόλυγουντ», στην οδό Ακαδημίας 98-96-100
Από την αρχή της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου και για πολλές δεκαετίες, η στοά φιλοξενούσε όλες τις ελληνικές εταιρείες κινηματογραφικής παραγωγής. Ακόμα και η Φίνος Φιλμ που αρχικά είχε στεγάσει τα γραφεία της στην οδό Πατησίων, δεν άργησε να τα μεταφέρει στο Χόλυγουντ της εποχής.
Την εποχή εκείνη, το «Μέγαρο της Έβδομης Τέχνης» -η επιγραφή του οποίου δεσπόζει ακόμα στην είσοδο του πολυώροφου κτιρίου με τις μαρμάρινες φαρδιές σκάλες, χωρίς όμως να φιλοξενεί πλέον ούτε μια εταιρεία παραγωγής -κατακλυζόταν από εκατοντάδες πρωτοκλασάτους και μη ηθοποιούς, τεχνικούς και άλλους παράγοντες ή συντελεστές του σινεμά.
Το σταδιακό κλείσιμο ή η μεταφορά των κινηματογραφικών εταιρειών αλλού, περιόρισε την κίνηση, αλλά μέχρι και μερικά χρόνια πριν, αρκετοί ήταν οι καλλιτέχνες που αρνούνταν να αλλάξουν τις συνήθειές τους συνεχίζοντας να περνούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα από τη στοά.
«Μέχρι πριν μερικά χρόνια ερχόταν εδώ κόσμος που είχε σχέση με τον κινηματογράφο: ηθοποιοί κομπάρσοι, σκηνοθέτες», αναφέρει η κα Ντίνα Μέλου, ιδιοκτήτρια τα τελευταία χρόνια του καφενείου ΆΣΤΥ της στοάς.
«Από εδώ έχουν περάσει πολύ γνωστοί ηθοποιοί, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Κώστας Βουτσάς, ο Νίκος Ξανθόπουλος, η Έλενα Ναθαναήλ, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ο τελευταίος που περνούσε αραιά και που, ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Έπινε εδώ τον καφέ του για συναισθηματικούς λόγους όπως διευκρίνιζε κάθε φορά που ερχόταν» συμπληρώνει η κ. Μέλου.
Εκτός από τους καλλιτέχνες που σύχναζαν εκεί για να κλείσουν νέες δουλειές, στη στοά γυρίστηκαν και αρκετά πλάνα για διάφορες ταινίες.
«Στην αρχή λέγαμε κοροϊδευτικά πάμε στο Χόλυγουντ, αλλά σιγά σιγά έμεινε και κανείς δεν γελούσε όταν αναφερόταν σε συζητήσεις», είχε δηλώσει η Μάρθα Καραγιάννη σε παλαιότερη συνέντευξή της.
Άλλωστε και το καφενείο είχε το όνομα Χόλυγουντ πριν μετονομαστεί σε ΆΣΤΥ. Περιστοιχιζόταν μάλιστα από τα γραφεία που έφερναν τις αμερικανικές κινηματογραφικές παραγωγές. «Κάποτε εδώ δεν μπορούσες να περάσεις, τόσο κόσμο είχε. Σκέψου ότι στο καφενείο δούλευαν ταυτόχρονα 8 γκαρσόνια», συμπληρώνει η σημερινή ιδιοκτήτριά του.
Οι παλαιότεροι καταστηματάρχες και περίοικοι της στοάς, αναπολούν την εποχή της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70 που ο κινηματογράφος ανθούσε σε πείσμα της οικονομίας που δεν παρουσίαζε αντίστοιχη πορεία.
«Μετά όμως έκανε την εμφάνισή της η βιντεοκασέτα, η τηλεόραση κι μείναμε οι παλαιότεροι να φιλάμε το ελληνικό Χόλυγουντ και το όνειρό του που ξεθώριασε», αναφέρει ο κ. Παπαντωνίου που εργαζόταν στο Μέγαρο από το 1957.
Ο τελευταίος των κινηματογραφιστών ήταν η εταιρεία Μιχαηλίδης όπου μέχρι και μερικά χρόνια πριν στεγαζόταν στον 7ο όροφο του κτιρίου. Αν και δεν γνωρίζουν ακόμα και οι άνθρωποι του θεάτρου τον ευφάνταστο νονό της στοάς, οι παλιοί κάτοικοι του κέντρου γνωρίζουν καλά τη στοά και την λάμψη που κάποτε φιλοξένησε.
«Η χρυσή εποχή ήταν από το 1957 έως το 1972. Οι εταιρείες έφερναν μέχρι και 300 ταινίες το χρόνο και σε καθεμία από αυτές εργάζονταν γύρω στα 100 άτομα. Φαντάσου ότι στο τεράστιο μαρμάρινο μπαρ που υπήρχε κάποτε στον τελευταίο όροφο, με θέα στην πλατεία Κάνιγγος, έχουν απολαύσει το ποτό τους όλοι οι αστέρες του ελληνικού κινηματογράφου που μας μεγάλωσαν. Οι τελευταίες 600 ταινίες θυμάμαι πως ήταν στο υπόγειο του δικού μου καταστήματος και χαρίστηκαν από την εταιρεία του Μιχαηλίδη στην Εθνική Ταινιοθήκη της Ελλάδος» μας πληροφορεί ο κ. Βαρδάκης ιδιοκτήτης του γωνιακού μπαρ της στοάς Blackbird. «Από την δεκαετία του ’80 που άνθισε η βιντεοκασέτα άρχισαν σιγά σιγά οι κινηματογραφικές εταιρείες να αντικαθίστανται από φροντιστήρια» συμπληρώνει.
Σήμερα το μόνο που βεβαιώνει πως η στοά είχε φιλοξενήσει κάποτε το ελληνικό Χόλιγουντ είναι η ταμπέλα του μεγάρου και τα συνδικάτα των εργαζομένων του κινηματογράφου, που στεγάζονται ακόμα στον 8ο όροφο του κτιρίου.
Οι τοιχογραφίες που αναπαριστούν εγχώριους και διεθνείς αστέρες της 7ης Τέχνης, αν και μεταγενέστερες, έγιναν με σκοπό να αποτυπώσουν αυτό που υπήρξε κάποτε η στοά. «Θελήσαμε να καταγράψουμε όσους πέρασαν από εδώ για να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορία της, σε πείσμα των κρατικών φορέων που αρνήθηκαν να την διαφυλάξουν. Οι τοιχογραφίες φιλοτεχνημένες από τον Αλεξ Μαρτίνεζ, έγιναν με δική μας πρωτοβουλία όπως και με δική μας πρωτοβουλία συντηρούνται», διευκρινίζει ο κ. Βαρδάκης.
Αν και στην εποχή του 3D και του multiplex, η χρυσή εποχή της μπομπίνας που ανέθρεψε γενιές και γενιές απομακρύνεται , η στοά Πανταζοπούλου, ή αλλιώς Χόλυγουντ και τα μικρά αυθεντικά στοιχεία των ημερών της δόξας της συνεχίζουν να αποπνέουν κάτι από την λάμψη της ένδοξης κινηματογραφικής εποχής…
