Συνηθίζω να λέω χαριτολογώντας ότι πέρασα τα παιδικά μου χρόνια και την εφηβεία μου βλέποντας τηλεόραση. Αλλά αυτό δεν είναι ακριβές. Η αλήθεια είναι ότι τα πέρασα βλέποντας Mega. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις (δηλαδή τα πρωινά του Σαββατοκύριακου που αλλαξοπιστούσα για χάρη των Power Rangers που ήταν στον ΑΝΤ1 και το «ΑΜΑΝ», που όμως ξεκίνησε από το Mega πριν πάει στον ΑΝΤ1), η τηλεόραση στο σπίτι μου δεν ξεκολλούσε ποτέ από το «4».

Το «4» είναι πλέον ορφανό, καθώς το Mega δεν είναι πια στους δέκτες μας, και μπορούμε να πούμε πολλά για το πώς φτάσαμε σε αυτήν την αποκαθήλωση, για το ποιος φταίει ή για το τι πήγε στραβά. Αλλά δε χρειάζεται. Καλύτερα να θυμόμαστε το Mega όπως ήταν. Ως το πρώτο ιδιωτικό κανάλι που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τηλεόραση.

Και αν κάτι σίγουρα θα θυμόμαστε, είναι τα επιτυχημένα του σίριαλ, γιατί ανέκαθεν η μυθοπλασία ήταν το πιο δυνατό «χαρτί» του Μεγάλου Καναλιού. Σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε αυτές τις σειρές που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, ή ενίοτε και τα δύο μαζί.

Το top-10 (με χρονολογική σειρά)

Οι Απαράδεκτοι (1991-93)

Για μένα το απόλυτο σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης. Πρωτοποριακό, τολμηρό, ξεκαρδιστικό, με ατάκες και καταστάσεις που δεν έβγαλαν απλά γέλιο, αλλά μνημονεύονται ακόμα και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά. Δε θα σταματήσω ποτέ να γελάω με την ατάκα του πρώτου κιόλας επεισοδίου «τη σκάλα τι την έβαλες στο ψυγείο, να ανεβοκατεβαίνει ο Μπαρμπα-Στάθης;». Ή ποιος μπορεί να ξεχάσει τους απίθανους γκεστ ρόλους του Πέτρου Φιλιππίδη ως αστυνομικού, του Κωνσταντίνου Τζούμα ως κουλτουριάρη Κονσταντέν ή του Παύλου Κοντογιαννίδη ως παρανοϊκού Τζακ; Στην ιστορία έχουν περάσει επίσης επεισόδια όπως αυτό με τα καλλιστεία, αυτό με τη Eurovision, αυτό με την Παπαρήγα την καλή, αυτό με το ΚΟ.ΛΑ.Ν (Κόμμα Λαϊκής Νοοτροπίας) και τόσα άλλα. Ήταν πολύ, ΠΟΛΥ μπροστά από την εποχή του.

Αναστασία (1993-94)

Δεν ήταν το πρώτο δραματικό σίριαλ που είδαμε στο Mega, αλλά ήταν το πρώτο που προκάλεσε τέτοιο ενδιαφέρον. Το ειδύλλιο της Αναστασίας (Μυρτώ Αλικάκη) με πατέρα (Μηνάς Χατζησάββας) και γιο (Άλκης Κούρκουλος) ταυτόχρονα έφτασε να συζητείται μέχρι και σε πολιτικές εκπομπές, καθώς το θέμα που έθιγε το σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου ήταν πολύ ευαίσθητο για μία κοινωνία τηλεοπτικά άμαθη ακόμα γύρω από τέτοια ζητήματα-ταμπού. Κάθε επεισόδιο έπιανε θεαματικότητες που σήμερα μοιάζουν άπιαστες, ξεπερνώντας το 50%, ενώ το τελευταίο επεισόδιο, όπου το τηλεοπτικό κοινό περίμενε με αγωνία την απόφαση της Αναστασίας, έσπασε το φράγμα του 70%. Δικαίως.

Ντόλτσε Βίτα (1995-97)

Το «Ντόλτσε Βίτα» θα μπορούσε να είναι το αντεστραμμένο είδωλο της «Αναστασίας». Εδώ είναι ένας άνδρας που έχει ταυτόχρονα σχέση με μητέρα και κόρη, και η σειρά δεν είναι δραματική, αλλά κωμική. Και μάλιστα μία από τις καλύτερες κωμωδίες που έχουμε δει ποτέ στην ελληνική τηλεόραση, χάρη σε ερμηνείες πραγματικά μοναδικές, με τις Άννα Παναγιωτοπούλου, Κατιάνα Μπαλανίκα και Μαρία Καβογιάννη να ξεχωρίζουν. Η συνεργασία των Λευτέρη Παπαπέτρου και Αλέξανδρου Ρήγα στο σενάριο ήταν ο ιδανικός καμβάς για να ξετυλιχθεί το ταλέντο των ηθοποιών και το αποτέλεσμα είναι ένα σίριαλ που δε βαριέσαι ποτέ να το βλέπεις και να το ξαναβλέπεις.

Ψίθυροι Καρδιάς  (1997-98)

Ο Μανούσος Μανουσάκης είναι ο μαιτρ των σίριαλ για αταίριαστους έρωτες, όμως ο έρωτας του «μπαλαμού» Απόστολου Γκλέτσου με την τσιγάννα Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους – Ερατώ έγραψε ιστορία. Όπως και η «Αναστασία», έτσι και οι «Ψίθυροι Καρδιάς»… διέλυσαν τα μηχανάκια της AGB, φτάνοντας μάλιστα στο επεισόδιο της 9ης Φεβρουαρίου 1998 σε εξωφρενικά νούμερα, με μέσο όρο τηλεθέασης 66,1%, ή 34,6% του συνολικού πληθυσμού της χώρας! Και πέρα από το σίριαλ, αξέχαστο μας έμεινε και το ομώνυμο τραγούδι του Δημήτρη Μπάση που ακόμα τραγουδάμε στο τσακίρ κέφι.

Δύο Ξένοι (1997-99)

Ένα ακόμα αταίριαστο ειδύλλιο, αυτή τη φορά από την κωμική του πλευρά. Ο κουλτουριάρης Κωνσταντίνος Μαρκοράς και η τηλεξανθιά Μαρίνα Κουντουράτου πέρασαν από χίλια κύματα, με χαστούκια, καυτά φιλιά, μετά τσακωμούς, ξανά καυτά φιλιά, μετά έναν χωρισμό, μία εγκυμοσύνη αμφιβόλου πατρότητας, πριν το συναρπαστικό φινάλε. Οι ατάκες έπεφταν με ρυθμό πολυβόλου, οι διάλογοι αστείοι μέχρι δακρύων, και για πολύ καιρό θυμόμασταν περισσότερο τα ονόματα των χαρακτήρων του σίριαλ, παρά τα πραγματικά τους ονόματα: Ντένη Μαρκορά, Τόλης, Φλώρα, Νινέτα (αυτή ούτως ή άλλως δε μάθαμε ποτέ ποια ήταν), Μένιος. Και φυσικά, Κωνσταντίνος Μαρκοράς και Μαρίνα Κουντουράτου.

Είσαι το Ταίρι Μου (2001-02)

Η επιτυχία αυτής της σειράς ήταν εντελώς απρόσμενη. Δεν είχε αυτό που θα λέγαμε «πρωτοκλασάτα» ονόματα και εκ πρώτης όψεως έμοιαζε να είναι ένα ακόμα από τα σίριαλ που έβγαιναν με το κιλό τις εποχές των παχιών αγελάδων. Κι όμως: το σενάριο του Λευτέρη Παπαπέτρου ήταν κάτι παραπάνω από δυνατό και οι ερμηνείες ηθοποιών όπως η Βίκυ Σταυροπούλου, η Κατερίνα Λέχου, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Άρης Σερβετάλης ήταν κάτι παραπάνω από καλές. Θα τολμούσα να πω ότι ήταν μνημειώδεις. Και νομίζω ότι όλοι λίγο-πολύ ταυτιστήκαμε με αυτό που χαρακτηρίστηκε εύστοχα ως «η εκδίκηση της χοντρής».

Κλείσε τα Μάτια (2002-04)

Δε θα μπορούσε να λείπει από μία τέτοια λίστα ένα σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Πολλά μπορεί να πει κανείς γι’ αυτόν, και όχι όλα κολακευτικά, όμως σίγουρα ξέρει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Και κατά γενική ομολογία τα κατάφερε καλύτερα από ποτέ στο «Κλείσε τα Μάτια». Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα από την (όχι και τόσο ταμπού πια σχεδόν δέκα χρόνια μετά την «Αναστασία») ταυτόχρονη σχέση με μάνα και κόρη, πρόσθεσε σασπένς, μία λεπτή δόση χιούμορ, αλλά και το πρώτο ομοφυλοφιλικό φιλί της ελληνικής τηλεόρασης, το οποίο εν τέλει συζητήθηκε περισσότερο κι από το ίδιο το σίριαλ, όταν το ΕΣΡ επέβαλε πρόστιμο στο κανάλι. Αξέχαστο το τρέιλερ του τρίτου κύκλου, με όλους τους πρωταγωνιστές να κείτονται νεκροί ένας-ένας, με μουσική υπόκρουση το soundtrack του «Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο».

Στο Παρά Πέντε (2005-2007)

Ο Γιώργος Καπουτζίδης είχε ήδη δείξει στις «Σαββατογεννημένες» το ταλέντο του ως σεναριογράφου, όμως στο «Παρα Πέντε» πραγματικά απογειώθηκε. Με ένα μοναδικό ως τότε κράμα κωμωδίας με θανατηφόρες ατάκες, συγκινητικού δράματος και θρίλερ με σεναριακές ανατροπές, για δύο χρόνια κράτησε το κοινό καθηλωμένο στους δέκτες του για να δει πώς θα καταλήξει η περιπέτεια της αλλοπρόσαλλης παρέας των πέντε αγνώστων που η μοίρα ήθελε να συναντηθούν σε ένα ασανσέρ. Κάθε χαρακτήρας αυτού του σίριαλ, από την Ντάλια ως τη Θεοπούλα και από τη Ζουμπουλία μέχρι την Αμαλία, είναι ένα πραγματικό διαμάντι, όπως και το ίδιο το σίριαλ, άλλωστε.

Πενήντα-Πενήντα (2005-07 και 2011)

Οι παρέες γράφουν ιστορία, και η παρέα των Πέτρου Φιλιππίδη, Παύλου Χαϊκάλη και Σάκη Μπουλά έκανε ακριβώς αυτό: έγραψε ιστορία σε ένα από τα πιο σπαρταριστά σίριαλ που έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση. Εδώ το γέλιο δε βασίζεται τόσο σε σκόρπιες ατάκες, όσο στο αστείρευτο κωμικό ταλέντο των πρωταγωνιστών του που μετατρέπουν κάθε σκηνή σε ένα φεστιβάλ γέλιου, εκμεταλλευόμενοι τις απίθανες καταστάσεις στις οποίες τους φέρνει το καλογραμμένο σενάριο. Ήταν τέτοια η επιτυχία του «Πενήντα-Πενήντα», που τρία χρόνια μετά το τέλος της επέστρεψε πρώτα με μία τηλεταινία, και μετά με έναν τρίτο κύκλο, και θα ακολουθούσε και τέταρτος, αλλά δε γυρίστηκε ποτέ λόγω οικονομικών προβλημάτων του καναλιού.

Το Νησί (2010-11)

Ίσως η πιο προσεγμένη, η πιο αξιόλογη παραγωγή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης – ήταν άλλωστε και μία από τις πιο ακριβές. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ, φάνηκε από το πρώτο κιόλας επεισόδιο ότι θα ήταν κάτι το ασυνήθιστο, κάτι το πολύ ξεχωριστό στο τηλεοπτικό τοπίο. Αγαπήθηκε πολύ από το ελληνικό κοινό, και ευτυχώς δηλαδή, γιατί πραγματικά το άξιζε.

Άλλες δέκα αξέχαστες σειρές

Ευτυχισμένοι Μαζί (2007-09)

Πολλοί θα το έβαζαν στην πρώτη δεκάδα, και το κατανοώ, αλλά ο ανταγωνισμός ήταν ανελέητος. Ήταν όμως μία πολύ ευχάριστη σειρά, με τον Γιάννη Μπέζο στα καλύτερά του.

Λόγω Τιμής (1996-97)

Το γεγονός ότι και μόνο η φήμη για την επιστροφή του στην τηλεόραση με τη μορφή sequel ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού λέει πολλά για την απήχηση αυτής της σειράς.

Το Ρετιρέ (1990-92)

Το απόλυτο cult ελληνικό σίριαλ που μας υπενθύμιζε ότι είχε έρθει το καλοκαίρι, καθώς παραδοσιακά το Mega το έβαζε τα καλοκαίρια σε επανάληψη, συνήθως ακολουθούμενο από το μικρό του αδελφάκι, τους Μικρομεσαίους.

Οι Τρεις Χάριτες (1989-92)

Από τα πρώτα σίριαλ της ιδιωτικής ελληνικής τηλεόρασης, μας χάρισε πολλές στιγμές γέλιου με τις τέσσερις πρωταγωνίστριές του, τις τρεις «Χάριτες» και τη θεία Μπεμπέκα.

Το Δις Εξαμαρτείν (1993-96)

Άλλο ένα σίριαλ των Ρέππα – Παπαθανασίου, με τις Νένα Μεντή και Ντίνα Κώνστα να παραδίδουν μαθήματα κωμωδίας. Παραδόξως, δεν το είδαμε πολλές φορές σε επανάληψη.

Σ’ αγαπώ Μ’ αγαπάς (2000-02)

Η ατάκα «εγώ πότε θα γίνω μάνα;» έγινε σλόγκαν στα χείλη όλων μας και μνημονεύεται ακόμα και σήμερα.

Περί Ανέμων και Υδάτων (2000-03)

Ένα πολύ καλογυρισμένο σίριαλ, με την επιβλητική παρουσία του Θανάση Βέγγου να κλέβει την παράσταση.

Σαββατογεννημένες (2003-04)

Το πρώτο σίριαλ του Γιώργου Καπουτζίδη που μας έδειξε για τι είναι ικανός.

Τι Ψυχή θα Παραδώσεις Μωρή; (2000)

Ένα φιλόδοξο εγχείρημα που θα μπορούσε χωρίς υπερβολή να ήταν η καλύτερη κωμική σειρά όλων των εποχών, αν δεν είχε κοπεί πρόωρα, παρά την επιτυχία του, με τα αίτια της διακοπής να παραμένουν μυστήριο, αν και όλοι υποψιαζόμαστε πως με τόσα μεγάλα ονόματα μάλλον υπήρχαν προστριβές.

Να Με Προσέχεις (2000-01)

Η δεύτερη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, μετά το «Η Ζωή μας μία Βόλτα», με νεανικό, ταλαντούχο καστ και τον Αλέκο Αλεξανδράκη σε έναν ρόλο-έκπληξη.

Κι άλλες, κι άλλες!

Δέκα Λεπτά Κήρυγμα (2000-04) – Σημάδεψε μία ολόκληρη γενιά εφήβων τότε, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος.

Αέρινες Σιωπές (2000-03) – Όχι ακριβώς του γούστου μου (καθόλου, για την ακρίβεια), αλλά σίγουρα μία αξιοπρεπής δραματική σειρά.

Χάι Ροκ (1992-94) – To κωμικό δίδυμο Χαλκιά – Φιλιππίδη σε μεγάλα κέφια.

Λαβ Σόρρυ (1994-95) – Όχι η καλύτερη κωμική σειρά που είδαμε ποτέ, αλλά έκανε θραύση στην εποχή της με τον Σάκη τον υδραυλικό.

Η Αίθουσα του Θρόνου (1998-99) – Από τις πιο προσεγμένες ελληνικές παραγωγές, που ίσως θα της άξιζε περισσότερη προσοχή.

Κάτω Παρτάλι (2013-15) – Ίσως η τελευταία πολύ καλή παραγωγή του Mega, με απίστευτο χιούμορ, αλλά κόπηκε απότομα λόγω των γνωστών οικονομικών προβλημάτων.

Επτά Θανάσιμες Πεθερές (2003-10) – Η μακροβιότερη κωμική σειρά του Mega, που μας ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα με τις διάφορες ντόπιες πεθερές.

Μαύρα Μεσάνυχτα (2007-09) – Η προσπάθεια του Πάνου Κοκκινόπουλου να γυρίσει μία μαύρη κωμωδία αντί για θρίλερ ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και αξιομνημόνευτη.

Εμείς κι Εμείς (1994-98) – Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο επιτυχημένη αυτή η σειρά, αλλά για να άντεξε τέσσερις χρονιές πρέπει να την έβλεπαν πολλοί, ε;

Οι Αυθαίρετοι (1989-90) – Το δεύτερο σίριαλ που προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση, μετά το «Πατήρ, Υιός και… Πνεύμα», άφησε τη δική του σφραγίδα εκείνη την εποχή.

Το Σημάδι του Έρωτα (1998-99) – Μόνο και μόνο για την ατάκα «Τι έγινε Κωστάκη, σε γουστάρει η χωριάτισσα;».