Ήταν το «Lost» η καλύτερη σειρά όλων των τηλεοπτικών εποχών;

Οι επιζήσαντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος είναι υποχρεωμένοι να συνεργαστούν για να επιβιώσουν σε ένα φαινομενικά έρημο τροπικό νησί. Αυτή είναι σε δυο αράδες η υπόθεση του «Lost», αν και δεν μπορεί να χωρέσει εντός της έξι περιπετειώδη χρόνια μυστηρίου, σύγκρουσης χαρακτήρων και αφανέρωτων μυστικών! Όλα ξεκίνησαν στις 22 Σεπτεμβρίου 2004 και σε πραγματικό μάλιστα χρόνο (το πρώτο επεισόδιο έκανε πράγματι ντεμπούτο τη συγκεκριμένη μέρα!), όταν η Πτήση 815 των αερογραμμών Oceanic Air συντρίβεται πάνω σε ένα τροπικό νησάκι του Ειρηνικού. Οι 48 επιζώντες διαπιστώνουν σύντομα στην οδύσσεια της επιβίωσης ότι δεν θα έχουν να παλέψουν μόνο με τα στοιχεία της Φύσης, αλλά και με τα τόσα μεταφυσικά που λαμβάνουν χώρα ολόγυρά τους. Παγιδευμένοι σε ένα ξεκάθαρα τροπικό νησί, αντικρίζουν ακόμα και πολικές αρκούδες, πριν κάνουν την εμφάνισή τους η διαβόητη Καταπακτή, ο μοχθηρός Καπνός και οι «Άλλοι» φυσικά, οι κακοί ντόπιοι. Ένας γιατρός (Τζακ), μια κατάδικος (Κέιτ), ένας νεαρός ζάπλουτος (Χέρλυ), ένας τυχοδιώκτης (Σόγιερ), ένας βετεράνος του Πολέμου του Κόλπου (Σάιντ), ένα ζευγάρι Κορεατών και ο πάντα αινιγματικός μεσήλικας Τζον Λοκ, ανάμεσα σε άλλους, θα καταλάβουν εντός ολίγου ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και ο καθηλωμένος τηλεθεατής θα καταλάβει επίσης γρήγορα πως όλοι αυτοί συνδέονται κάπως μεταξύ τους και ο καθένας τους βρίσκεται εκεί για κάποιον λόγο. Καλωσορίσατε στη συναρπαστικότερη σειρά μυστηρίου και δράσης που δημιουργήθηκε ποτέ, το τηλεοπτικό προϊόν που έγινε φαινόμενο και μάζεψε σύντομα εκατομμύρια φανατικούς τηλεθεατές που καρδιοχτυπούσαν για το επόμενο επεισόδιο. Δεν ήταν μόνο ότι σάρωσε στα τηλεοπτικά βραβεία, δεν ήταν μόνο η φανταστική δουλειά στην πολυέξοδη παραγωγή, δεν ήταν τέλος οι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες που ταυτιζόσουν μαζί τους, ήταν κυρίως ότι οι «Αγνοούμενοι» άφησαν γερή παρακαταθήκη στις τηλεοπτικές σειρές, εγκαινιάζοντας μια μανία που δεν λέει να κοπάσει. Με ένα γεμάτο ανατροπές σενάριο που σε άφηνε πάντα στο καλύτερο, το «Lost» πέτυχε εκεί που τόσες και τόσες σειρές μυθολογίας απέτυχαν: στην αρμονική εξισορρόπηση του περίπλοκου μύθου των αμέτρητων ανατροπών με την επεισοδιακή, αυτοτελή αφήγηση, επικεντρωμένη συνήθως σε έναν χαρακτήρα τη φορά. Η δομή της πλοκής ήταν ολότελα επαναστατική, τόσο με τα κλασικά πλέον φλάσμπακ όσο και με τις διαφόρων λογιών παράλληλες ιστορίες και τα εναλλακτικά σύμπαντα. Ολότελα επαναστατική ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, μιας και οι περισσότερες σύγχρονες τηλεοπτικές παραγωγές λειτουργούν στη λογική της ενιαίας ιστορίας που κατακερματίζεται σε επεισόδια. Το «Lost» ήταν μια σφιχτοδεμένη ανθολογία προσωπικών ιστοριών που όλες μαζί σχημάτιζαν κάτι ευρύτερο, σαφώς μεγαλύτερο από το άθροισμα των μελών. Η μεγαλύτερή του αρετή ήταν ότι κάθε επεισόδιο λειτουργούσε αυτόνομα σε επίπεδο δομής (με διακριτική αρχή, μέση και τέλος), την ίδια ώρα που η ιστορία που παρουσίαζε γινόταν τμήμα μιας μεγαλύτερης εικόνας που επεκτεινόταν κάθε φορά, διαθέτοντας ωστόσο μια στιβαρή εσωτερική συνοχή. Το πώς επεκτεινόταν, αυτό παραμένει αντικείμενο γούστου: για άλλους εντυπωσιακά και θεαματικά και για άλλους εξοργιστικά και τραβηγμένα από τα μαλλιά! Αυτό ήταν όμως το «Lost», ένα ολοκληρωμένο μυθολογικό σύμπαν γεμάτο θρύλους, μεταφυσικά ερωτήματα, πνευματικές αναζητήσεις και δράση, δράση συνεκτική που πάντα άφηνε υποσχέσεις για το μέλλον. Αποστασιοποιημένοι σήμερα από την απαράμιλλη σαγήνη που μας προκάλεσε, είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε ψύχραιμα τι ήταν τελικά αυτό το «Lost» που δεν καταλάβαινε από χρονικούς περιορισμούς και δικλείδες αληθοφάνειας και έπαιζε με τους χαρακτήρες και την οδύσσειά τους για επιβίωση σημαίνοντας μονίμως κάτι άλλο. Μήπως όμως τα 121 επεισόδιά του που απλώθηκαν σε έξι κύκλους μεταξύ 2004-2010 ήταν ένα στοίχημα που δεν ήταν δυνατόν να κερδηθεί; Πόσο μάλλον που το τελευταίο επεισόδιο προκάλεσε τέτοια θύελλα διαμαρτυριών και μύδρους από μεγάλη μερίδα του κοινού για το αμφίσημο του πράγματος και τα τόσα ερωτήματα που έμειναν -φαινομενικά τουλάχιστον- χωρίς τελεσίδικη απάντηση; Όποια κι αν είναι η τελική κρίση κάθε σκληροπυρηνικού φαν για το «Lost», αν συνέχισε δηλαδή να το αγαπά ως το τέλος ή αν το μίσησε κάποια στιγμή στην πορεία (και τη ζωή του την ίδια!), υπάρχει κάτι που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί: τις ατέλειωτες συζητήσεις που πυροδότησε στις παρέες, τις ατέρμονες αυτές κουβέντες σε σαλόνια και μπαράκια για το τι είχαμε μόλις δει. Ακόμα και ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές άλλου περιεχομένου (αθλητικές!) δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στη γοητεία των «Αγνοούμενων» και το μεταφυσικό σύμπαν τους έγινε μέρος της καθημερινότητας του Έλληνα. Ηχηρή μειονότητα ήταν όσοι αντιστάθηκαν στο «Lost», που παρά τις ενστάσεις μας και κάποια μικροπράγματα που νιώσαμε πως έμειναν ημιτελή, ήταν ένα ολοκληρωμένο τηλεοπτικό φαινόμενο που στέκει εκεί ψηλά στο βάθρο του, ανέγγιχτο από τον χρόνο και φρέσκο όσο και τότε. Και αδύνατον φυσικά να αντιγραφεί ή να αποδομηθεί, καθώς ο τρόπος με τον οποίο διηγήθηκε το «Lost» την ιστορία του -όποια κι αν ήταν αυτή- ήταν ταυτοχρόνως και ένας τρόπος να μιλήσεις για τα όρια και τις δυνατότητες του μέσου, της τηλεόρασης εν προκειμένω. Την ώρα, ας πούμε, που σημερινές ανεπανάληπτες επιτυχίες, όπως το «Game of Thrones», είναι αναγκασμένες να ρίχνουν τόνους γυμνού και σεξ φόρα-παρτίδα στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού, στο «Lost» δεν είδαμε ποτέ ούτε στήθος. Γιατί δεν το είχε ανάγκη το βεβιασμένο συναίσθημα ή το «τυράκι» της πορνογραφίας. Τo «Lost» είχε βλέπετε χαρακτήρες-αρχέτυπα που κάθε περιπέτειά τους ήταν περιπέτειά σου. Τζακ ή Σόγιερ; Όσοι έβλεπαν «Lost», σίγουρα καταλαβαίνουν καλά τι εννοούμε…

Η Γένεση

Εν αρχή ην ο Λόιντ Μπράουν, πρόεδρος του ABC που το είδε να κατακρημνίζεται στην τέταρτη θέση των ΗΠΑ το 2003 (πίσω από τα NBC, CBS και Fox). Ψάχνοντας απεγνωσμένα λύση για τη δεινή θέση του σταθμού, συγκαλεί ένα έκτακτο meeting το καλοκαίρι του 2003 σε θέρετρο της Καλιφόρνια ζητώντας από τα 50 στελέχη του ιδέες για νέα τηλεοπτικά προϊόντα. Η ιδέα του ενός εκατομμυρίου (και βάλε!) ήρθε από τον ίδιο τον Λόιντ, που οραματίστηκε λέει μια σειρά σαν τον «Ναυαγό», έναν Τομ Χανκς σε επεισόδια δηλαδή. Παρά το γεγονός ότι οι συνδαιτυμόνες γέλασαν με την πρότασή του, δεν έπραξε το ίδιο και ο Τομ Σέρμαν, αντιπρόεδρος τότε του τηλεοπτικού ομίλου, που προσέλαβε αμέσως τον Τζέφρι Λίμπερ για να σκαρώσει μια λειτουργική ενσάρκωση της ιδέας του Λόιντ. Ο παραγωγός τού ζήτησε να γράψει κάτι για «μια υπερρεαλιστική απεικόνιση της ζωής σε ένα απομονωμένο νησί». Τον Σεπτέμβριο του 2003 ο σεναριογράφος είχε έτοιμη μια πρώτη εκδοχή αυτού που ονόμασε «Πουθενά» (Nowhere), το οποίο εκτίμησαν οι παραγωγοί και του ζήτησαν να γυριστεί ένας πιλότος. Τώρα η σειρά ήταν στο εσωτερικό του δικτύου γνωστή ως «Ο Κύκλος» (The Circle), ο Λόιντ Μπράουν δεν ικανοποιήθηκε ωστόσο από την πραγμάτωση της ιδέας του και έδιωξε κακήν-κακώς τον σεναριογράφο! Σε μια κίνηση που θα άλλαζε λίγο-πολύ την τηλεόραση, ο απεγνωσμένος Λόιντ, μιας και πλέον έχει ξεκινήσει για τα καλά η σεζόν 2003/2004, απευθύνεται στον άνθρωπο-ορχήστρα Τζ. Τζ. Άμπραμς να ξαναγράψει το σενάριο. Παρά το γεγονός ότι ο λατρεμένος δημιουργός είναι πνιγμένος μέχρι τον λαιμό, πείθεται να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Ο Μπράουν του δίνει μάλιστα απόλυτη ελευθερία κινήσεων, του βάζει ωστόσο έναν όρο: να μην ξαναλλάξει το όνομα της σειράς που το είχε ονειρευτεί ως «Lost». Άκου «Πουθενά»! Ο Άμπραμς του εξομολογείται λίγο αργότερα την ιδέα του: να κάνει το ίδιο το νησί χαρακτήρα της σειράς. Τα πρωτοποριακά θεμέλια του «Lost» έχουν μπει. Λόγω φόρτου εργασίας (έγραφε άλλη μια σειρά και ετοίμαζε και μια δεύτερη), ο Άμπραμς προσλαμβάνει τον Ντέιμον Λίντελοφ ως συν-σεναριογράφο και αρχίζουν το γράψιμο. Λόγω του κατεπείγοντος μάλιστα του πράγματος, ο Μπράουν εξασφαλίζει από το δίκτυο 12 εκατ. δολάρια για μια νέα σειρά που δεν έχει ούτε σενάριο! Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε την οργή της Disney, ιδιοκτήτριας του δικτύου, η οποία δεν ήταν ακριβώς ενθουσιασμένη με τη μέχρι τώρα πορεία του Λόιντ ως προέδρου του ABC και θεώρησε το νέο του εγχείρημα «χαμένο χρόνο» και «μια τρελή ιδέα που δεν πρόκειται να πετύχει». Κι έτσι αποφασίζουν να τον διώξουν! Οι δημιουργοί Ντέιμον Λίντελοφ και Κάρλτον Κιουζ είπαν αργότερα ότι η απόφαση του Μπράουν να δώσει το πράσινο φως για τα 12 εκατ. δολάρια του επεισοδίου-πιλότου(!) ήταν στο πλαίσιο της πρόωρης εκδίκησής του από την Disney («το τελειωτικό άντε γ@@@είτε», όπως είπε ο Λίντελοφ) και το ABC, καθώς ήξερε ότι σκόπευαν να του δείξουν την πόρτα της εξόδου. Τέτοια ήταν η τάση ρεβανσισμού του Λόιντ (ή η πίστη του στη σειρά, διαλέγετε και παίρνετε), που άρχισε το γύρισμα πριν καν πάρει τελικό σενάριο στα χέρια του. Το μόνο που ζητούσε από τους Λίντελοφ και Κιουζ είναι μερικές έτοιμες σκηνές για να έχουν να γυρίζουν τα συνεργεία. Το επεισόδιο-πιλότος γυρίστηκε στον χρόνο ρεκόρ των 12 εβδομάδων, περιλαμβανομένων του σεναρίου (και των αλλαγών), της οντισιόν, του γυρίσματος και του μοντάζ! Ήταν λοιπόν γνωστό από την αρχή ότι δεν υπήρχε ενιαία ιστορία του «Lost» και το εγχείρημα των Λίντελοφ και Κιουζ ενδεχομένως να μην το αναλάμβαναν άλλοι σεναριογράφοι: να στήσουν δηλαδή μια ολόκληρα σειρά πάνω σε ένα επεισόδιο που είχε ήδη γυριστεί χωρίς καμία σκέψη για το μέλλον. Το μόνο που είχανε πει οι Άμπραμς και Λίντελοφ στην πρώτη τους συνάντηση ήταν ότι οι χαρακτήρες θα ανακάλυπταν μια καταπακτή στο νησί. «Αυτό όμως δεν θα συνέβαινε πριν από το έβδομο επεισόδιο!», διαμαρτυρήθηκε κατόπιν ο Λίντελοφ. Ακόμα και στο τέλος του τρίτου κύκλου, το μέλλον της σειράς παρέμενε αβέβαιο. Μόλις στις 7 Μαΐου 2007 ανακοίνωσε το ABC ότι το λατρεμένο «Lost» θα συνεχιστεί για άλλες τρεις σεζόν, αποτελούμενες από 16 επεισόδια η καθεμιά και προκαλώντας ρίγη αγαλλίασης σε εκατομμύρια σκληροπυρηνικούς φαν στα πέρατα του κόσμου (παιζόταν από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία).

Η Ένωση Σεναριογράφων Αμερικής κατέβηκε όμως σε απεργία, κουτσουρεύοντας τον τέταρτο κύκλο στα 14 επεισόδια. Γι’ αυτό και ο πέμπτος ξεδιπλώθηκε σε 17 επεισόδια και άλλα 17 μέτρησε ο έκτος και τελευταίος. Οι οριστικοί τίτλοι τέλους έπεσαν την Κυριακή, 23 Μαΐου 2010, έπειτα από 121 ένδοξα επεισόδια. Όλοι ρωτούσαν τώρα τι στο καλό είχε γίνει στο τέλος!

Αινίγματα, μεταφυσική και ολίγον από μυστήριο

Μια συντριβή αεροπλάνου, ένα μυστηριώδες και «ζωντανό» νησί, μια ομάδα από επιζήσαντες που θα αλλάξουν άρδην χαρακτήρα και ζωή πάνω του, ένα τέρας-καπνός, μια καταπακτή με ένα ρολόι και η παρέα των «Άλλων» θα αλλάξουν οριστικά την ιστορία της τηλεοπτικής σειράς και τα όσα αυτή σημαίνει για τους τηλεθεατές.

Το «Lost» δεν ήταν άλλο ένα τηλεοπτικό προϊόν με φανατικό κοινό, αλλά ένα σωστό κοινωνικό φαινόμενο που κράτησε τουλάχιστον έξι χρόνια, καθώς υπάρχουν παρέες που το συζητούν ακόμα (true story!). Ποιος δεν θυμάται τη λυσσαλέα αναμονή μέχρι την άλλη βδομάδα; Το τσαλαβούτημα στα τορεντάδικα για το κατέβασμα του νέου επεισοδίου; «Lost» ήταν η διακίνηση των επεισοδίων χέρι με χέρι στο γραφείο. «Lost» ήταν το μάζεμα της παλιοπαρέας για την παράνομη προβολή και την ανέξοδη συζήτηση μετά. «Lost» ήταν το ατέλειωτο σερφάρισμα στο ίντερνετ και τα φόρουμ για να δεις τι λένε οι άλλοι. «Lost» ήταν ο Sotos (καλά να ‘σαι φίλε!) που μας χάριζε τους γουστόζικους ελληνικούς υπότιτλους γεμάτους χιούμορ και μεράκι (εξ ακοής, πάντα). «Lost» ήταν τα μπλουζάκια των θερμόαιμων φαν, «Lost» ήταν οι σποϊλεριές που έφερναν τσακωμούς στην παρέα, «Lost» ήταν ο κακός χαμός σε φυσικά και ηλεκτρονικά «πηγαδάκια». «Lost» ήταν τέλος η ίδια η τηλεοπτική ιστορία. Ένα μαγευτικό ταξίδι της μικρής οθόνης που άρχισε μια μέρα του Σεπτεμβρίου του 2004 (στις 22 του μήνα ακριβώς), όταν ο Τζακ άνοιξε τα μάτια του και ξεκίνησαν όλα. Έξι χρόνια και 121 επεισόδια αργότερα, τα ίδια αυτά μάτια, στο ίδιο εκείνο δάσος, έκλεισαν ξανά και μαζί τους έριξε τίτλους τέλους και το «Lost», «Αγνοούμενοι» επισήμως στα ελληνικά κανάλια, «Χαμένοι» στις παράνομες γωνιές του ίντερνετ που προσέφεραν πρόωρη πρόσβαση στη συνέχεια με αντάλλαγμα μερικά διαφημιστικά pop-ups. Τι μεσολάβησε όμως στη χρυσή αυτή εξαετία που κατάφερε να μαγνητίσει τόσα και τόσα εκατομμύρια τηλεθεατών στις τέσσερις γωνιές της οικουμένης; Τι στο καλό είχε αυτό το νησί που τόσο βασάνισε τους ναυαγούς του και επηρέασε εξίσου τις ζωές τους; Η πλοκή του «Lost» άφησε σε πολλούς γλυκόπικρα συναισθήματα, μιας και τα θέματα που άνοιγε συνεχώς έγινε κάποια στιγμή σαφές (έστω και όψιμα) ότι δεν θα μπορούσαν να απαντηθούν. Εκτός κι αν έβγαινε ένας έβδομος «επεξηγηματικός» κύκλος που θα έπαιρνε ένα-ένα τα μυστήρια και τα μεταφυσικά αινίγματα και τα ανέλυε διεξοδικά. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε όμως τη μαγεία της σειράς και οι δημιουργοί είχαν σαφώς συνείδηση του πράγματος. Ο εκνευρισμός κάποιων για το μη οριστικό του τέλους της σειράς, σε εκείνο το μυσταγωγικό μεταθανάτιο ραντεβού τους δηλαδή που αγκαλιάζονται και προχωρούν μαζί στην επόμενη φάση, είναι εν μέρει δικαιολογημένος. Γιατί το «Lost» ήταν ένα τηλεοπτικό φαινόμενο της αμερικανικής τηλεόρασης, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς. Όσοι το αγάπησαν, και το αγάπησαν πολλοί είναι η αλήθεια, θα χαμογελούν νοσταλγικά διαβάζοντας αυτές τις αράδες, μιας και τους άφησε έπειτα από 121 επεισόδια με τον ίδιο τρόπο που τους συστήθηκε: απαντώντας σε δυο-τρία ερωτήματα και ανοίγοντας καμιά ντουζίνα ακόμα για να έχουμε να συζητάμε για χρόνια. Το «Lost» κατέστησε εξάλλου σαφές από την αρχή πως θα ήταν γρίφος, ένας γρίφος που γιγαντωνόταν επεισόδιο με το επεισόδιο και κύκλο με τον κύκλο, φτάνοντας να γίνει ένα αίνιγμα που έκανε κόμπο το μυαλό. Τι εξυπηρετούσε η Πρωτοβουλία Ντάρμα; Πώς γίνονταν τα ταξίδια στον χρόνο; Πού βρήκαν την ανώτερη τεχνολογία οι «Άλλοι»; Ήταν πράγματι νεκροί όλοι οι επιζήσαντες της μοιραίας πτήσης ή πέθαναν στην πορεία; Κι αν ναι, πώς επέστρεψαν κάποιοι στις ζωές τους (ήταν οι ζωές τους;) για να ξαναγυρίσουν κατόπιν στο νησί που έμοιαζε αναπόδραστο; Η μυσταγωγία του «Lost» ήταν όμως πολλά περισσότερα από μια σειρά μεταφυσικών ερωτημάτων και ζητημάτων επιστημονικής φαντασίας. Το νησί τούς είχε καλέσει εκεί, κι αυτό έγινε φανερό από νωρίς. Το νησί, ο μαγικός αυτός τροπικός παράδεισος που άλλαζε ακόμα και θέσεις, είχε ένα ανώτερο σχέδιο για όλους τους. Ήταν το (ενδιάμεσο) Καθαρτήριό τους; Για να τακτοποιήσουν όλες τις εκκρεμότητες της ζωής τους και να περάσουν κατόπιν στο επέκεινα; Γι’ αυτό δεν υπήρχε εξάλλου και το παράλληλο σύμπαν, ως μια εξιδανικευμένη εκδοχή της ζωής που θα είχαν αν το αεροπλάνο δεν έπεφτε ποτέ στο νησί; Κάποιοι οργίζονται σίγουρα όταν θυμούνται το πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε το «Lost»! Μια γυροβολιά στα φόρουμ το μαρτυρεί αυτό μέσα από ατάκες «έχασα έξι χρόνια από τη ζωή μου» ή «ήταν το χειρότερο στην τηλεοπτική ιστορία». Δεν ήταν προφανώς, απλώς λίγο η σύγχυση, λίγο τα τσατσαλιασμένα νεύρα, λίγο οι παρερμηνείες, και το νόημα μοιάζει να χάνεται σαν τους «χαμένους» μας, τους losties, που τόσο πολύ απασχόλησαν τις ζωές μας χωρίς κανείς να τους το ζητήσει. Οι losties είχαν όλοι τους ατέλειες και ανοιχτά θέματα στη ζωή τους, κάτι που φαίνεται από την κολοσσιαία αλλαγή που υπέστησαν στο μαγικό νησί. Το νησί τούς έφερε κοντά, τους άλλαξε και τους μετέτρεψε σε ομάδα, μια ομάδα ετερόκλητων στοιχείων που στο τέλος δεν θα έχουν τίποτα κοινό με την αρχή. Ο γιατρός Τζακ, το απόλυτο καλό, έμαθε να αφήνεται. Ο τυχοδιώκτης και μάλλον μισητός αρχικά Σόγιερ γίνεται αγνώριστος στο τέλος. Η ξανθούλα με τα λούσα και τις χλιδές μαθαίνει την ανιδιοτελή προσφορά. Η ομάδα μας σύναψε δεσμούς που απλώθηκαν πολύ πέρα από τα όρια της ζωής και το «Lost» φρόντισε να το δείξει αυτό με πολλούς τρόπους. Όπως ο καταλύτης των εξελίξεων και λατρεμένος Ντέσμοντ, ο οποίος επιστρέφει στο νησί για να βιώσει μια χωροχρονικής φύσεως εμπειρία που τον αποκολλά από τον χρόνο. Μεταπηδώντας πια χαλαρά ανάμεσα σε δύο διαφορετικά σημεία-κλειδιά της προσωπικής του ζωής, αναζητεί τη σταθερά που θα τον κρατήσει ζωντανό. Σαφώς υπαινικτικό και αλληγορικό το σύμπαν του Ντέσμοντ, ήταν με τέτοιους χαρακτήρες που οι Κιουζ και Λίντελοφ έπαιξαν πανέξυπνα με το ταλαιπωρημένο concept του φλάσμπακ, πηγαίνοντας ταυτόχρονα τη σειρά μπροστά (και πίσω, καμιά αμφιβολία!) και προσφέροντας εντελώς φρέσκες εκπλήξεις για τους θεατές.

Το «Lost» ήταν εγκεφαλικό και σου έβαζε συνεχώς τρικλοποδιές σε όσα πίστευες ότι ήξερες και δεν ήξερες, παίζοντας ελεύθερα με όλες τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές συμβάσεις. Θυμάστε τη μεγαλειώδη στιγμή της αποκάλυψης της αναπηρίας του Λοκ, όταν τον βλέπουμε σε καροτσάκι να ουρλιάζει πως κανείς δεν μπορεί να του πει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει; Και αμέσως ακολουθεί η σκηνή μετά την πρόσκρουση όπου κοιτάζει τα πόδια του να κινούνται ξανά; Εκείνη τη στιγμή κατάλαβες, θεατή, πως το «Lost» ήταν κάτι αληθινά ξεχωριστό.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον τραγικό πνιγμό του Τσάρλι με το «Not Pennys Boat» γραμμένο στην παλάμη του; Ή το ολόκληρο επεισόδιο που αφιέρωσαν στη γένεση των δύο αρχέγονων οντοτήτων που καθοδηγούν τη μοίρα των ηρώων μας από την πρώτη στιγμή; Η μήπως τη στιγμή που ο Τζέικομπ και ο Άντρας με τα Μαύρα συζητούν στην ακτή για χωροχρονικούς κανόνες και σχέδια θανάτου την ώρα που κοντοζυγώνει ένα πλοίο; Ποια άλλη σειρά ελισσόταν με τέτοια μαεστρία μεταξύ πρόζας και οπτικής αφήγησης; Αλλά και κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Ρίτσαρντ, ο Τζέικομπ ή ο Καπνός δεν σε διαπερνούσαν ρίγη ανατριχίλας, καθώς ήξερες πως το πράγμα αναμένεται να αλλάξει και πάλι;

Όπως κάθε φαν θυμάται εξάλλου, το «Lost» είχε στη φαρέτρα του το απολύτως καλύτερο επεισόδιο-πιλότο όλων των κινηματογραφικών εποχών! Το αριστουργηματικό διπλό επεισόδιο δεν έχει όμοιό του σε όρους γυρίσματος, σασπένς και μυστηρίου, από την απορία του Τσάρλι μέχρι την πολική αρκούδα του Σόγιερ δηλαδή.

Αμ τα κλασικά δίπολα της σειράς, πού τα βάζεις; Από την αντιπαλότητα Τζέικομπ/Καπνού και την έχθρα Μπεν/Γουίντμορ μέχρι και τις κοντρίτσες Τζακ/Σόγιερ, σπάνια ξαναπλάστηκαν στην TV τόσο ολοκληρωμένοι χαρακτήρες και τέτοιες διαπροσωπικές σχέσεις, που διαπέρασαν εξάλλου όλη τη σειρά, αν και έγιναν σημαίες του τέταρτου και πέμπτου κύκλου. Ποιος θα ξεχάσει τον οργισμένο Μπεν να ταξιδεύει στον χωροχρόνο διψώντας για εκδίκηση ή τον Γουίντμορ να αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού; Τους κανόνες του παιχνιδιού τούς κρατούσε πάντως αριστουργηματικά το συγγραφικό δίδυμο. Θυμηθείτε το τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου, της πιο περίπλοκης ίσως αφηγηματικά σεζόν του «Lost», όταν στο τέλος γίνονται σημεία και τέρατα: ο Ντέσμοντ βρίσκει την Πένι, οι έξι δραπετεύουν, ο Σόγιερ βγαίνει από τη θάλασσα και ο Μπεν στρίβει τον τροχό εξαφανίζοντας το νησί. Εξαφανίζοντας το νησί! Πρέπει να συνεχίσουμε ή είναι σαφές τι ήταν το «Lost»;

Και με το ξεχαρβάλωμα βέβαια του τροχού αρχίζει ο τρελός χορός του νησιού στον χρόνο, κάνοντας τα επεισόδια του πέμπτου κύκλου αληθινή ζαλάδα για τα μάτια και πραγματικό πονοκέφαλο για το μυαλό. Κι όταν ο Λοκ βάζει τον τροχό στη θέση του…

Τι ήταν τελικά στο «Lost»

Ήταν Κυριακή, 16 Μαρτίου 2014, όταν οι βασικοί σεναριογράφοι Λίντελοφ και Κιουζ αποφάσισαν να μιλήσουν δημοσίως για τη σειρά-φαινόμενο της σύγχρονης τηλεόρασης και ιδιαίτερα για το διαβόητο φινάλε της. Μέχρι τότε το μοιραίο τελευταίο επεισόδιο είχε ήδη προκαλέσει κύματα διαμαρτυρίας από το κοινό και αυτό το αμείλικτο «γιατί;» φυσικά. Γιατί τέλειωσε έτσι όπως τέλειωσε, ρωτούσαν χιλιάδες άνθρωποι στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, πιστοί τηλεθεατές μιας σειράς που τους είχε κρατήσει κολλημένους για έξι χρόνια. «Όχι, δεν ήταν νεκροί από τη στιγμή που κατέπεσε το αεροπλάνο. Όχι, όχι, όχι! Δεν ήταν νεκροί όλο το διάστημα», ήταν η κατηγορηματική απάντηση του Κιουζ, συμπληρώνοντας ότι η παρεξήγηση οφείλεται στο υλικό που προβλήθηκε στην τελευταία σκηνή (αφότου ο Τζακ έκλεισε τα μάτια του). Εξηγώντας αναλυτικότερα, είπε: «Στο τέλος του φινάλε της σειράς, ένα στέλεχος του ABC σκέφτηκε ότι θα ήταν ωραίο να υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που να οδηγεί ομαλά από την ατμόσφαιρα του τέλους μιας σειράς στις διαφημίσεις που ακολουθούν απότομα. Δεν είχαμε πολύ έξτρα υλικό, είχαμε όμως αχρησιμοποίητο υλικό από τα συντρίμμια του αεροπλάνου στην ακτή, το οποίο είχε γυριστεί όταν το αεροπλάνο έπρεπε να μετακινηθεί για να μην παρασυρθεί στη θάλασσα». «Σκεφτήκαμε να βάλουμε αυτές τις λήψεις στο τέλος της σειράς για να υπάρχει μια ομαλή και ήρεμη μετάβαση [στις διαφημίσεις]. Όταν ο κόσμος είδε αυτή τη σκηνή με το αεροπλάνο χωρίς επιζήσαντες, τότε η κατάσταση εκτροχιάστηκε», εξήγησε ο σεναριογράφος βάζοντας κακήν-κακώς τα πράγματα στη θέση τους. Αν και η απάντησή του μόνο ικανοποίηση δεν έφερε στα φόρουμ των φαν! Αν πρέπει να το πούμε, το ίδιο το ABC είχε βγάλει τότε ανακοίνωση ότι η σκηνή δεν ήταν μέρος της συνολικής ιστορίας. «Όμως οι χαρακτήρες αναμφίβολα επέζησαν από τη συντριβή του αεροπλάνου και ναι, ήταν πράγματι σε ένα πολύ αληθινό νησί. Στο τέλος-τέλος της σειράς όμως; Ναι, ήταν όλοι νεκροί όταν συναντήθηκαν στον Παράδεισο για την τελική σκηνή της εκκλησίας». Αυτό ήταν το τέλος του «Lost» και όπως πολύ σωστά το είδαν κάποιοι, δεν ήταν παρά ένα περιπετειώδες ταξίδι προς την αυτογνωσία. Επιβεβαιώνει άλλωστε ο Κιουζ: «Από νωρίς είχαμε αποφασίσει ότι αν και το ‘‘Lost’’ είναι μια σειρά για μια ομάδα ανθρώπων αποκλεισμένων σε ένα νησί, μεταφορικά επρόκειτο για μια σειρά για ανθρώπους που είναι ‘‘χαμένοι’’ και ψάχνουν να βρουν νόημα και σκοπό στη ζωή τους. Και γι’ αυτό είχαμε την αίσθηση ότι το τέλος έπρεπε να είναι πνευματικό και να έχει να κάνει με το πεπρωμένο. Είχαμε κάνει μακροσκελείς συζητήσεις για τη φύση της σειράς, για αρκετά χρόνια, και αποφασίσαμε ότι έπρεπε να σημαίνει κάτι για μας και για τις πεποιθήσεις, τα πιστεύω γενικά και για τους χαρακτήρες και πως όλοι μας βρισκόμαστε εδώ για να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον στις ζωές μας». Και βέβαια πιστοί στο μοτίβο της σειράς που άλλαξε τη μοίρα της τηλεόρασης, οι σεναριογράφοι αστειεύτηκαν κατόπιν: «Είχαμε μια διαφωνία για το αν θα πρέπει να σας δείξουμε το πραγματικό φινάλε», χαριτολόγησε ο Λίντελοφ, για να συμπληρώσει ο Κιουζ: «ακόμη είναι νωρίς»! Άκου εναλλακτικά του «Lost»!

Ένα ταξίδι αυτογνωσίας που κράτησε έξι χρόνια και μάγεψε τόσους και τόσους τηλεθεατές δεν το λες μικρό πράγμα. Ελπίζουμε να μη σας άφησε μόνο ερωτήματα και γρίφους, καθώς η μαγεία του «Lost» τα είχε όλα: μυστήριο, πλοκή, δράση, περιπέτεια, ανατροπές, συγκρούσεις χαρακτήρων, φιλοσοφικά ερωτήματα και μια μυθολογία οσκαρικών προδιαγραφών. Από μια σειρά όλα αυτά, ναι! Οι losties έζησαν κάτι επικό και ωραίο με πολλούς τρόπους και γι’ αυτό δεν είναι σωστό να αμφιβάλλετε. Κι αν το «Lost» ήταν ένα παζλ, τα κομμάτια στη θέση τους ας τα βάλει σε τελική ο καθένας μόνος του… Δείτε όλα τα θέματα του Weekend