Ας κάνουμε μία υποθετική ερώτηση στους εαυτούς μας: Σε περίπτωση που μας δινόταν η ευκαιρία να ξεγελάσουμε το νόμο, ή για να το πούμε καλύτερα, να εκμεταλλευτούμε μία αβλεψία του νομοθέτη, η οποία αφήνει ένα ορθάνοικτο παραθυράκι μέσω του οποίου μπορούμε να κάνουμε κάτι πάρα πολύ κακό και να μην έχουμε καμία συνέπεια, τι θα πράτταμε τελικά; Λογικά η συντριπτική πλειοψηφία, μόνο και μόνο από το φόβο ότι αυτό το παράθυρο θα έχει «κλείσει», δεν θα έκανε απολύτως τίποτα.
Μιας και ας μην γελιόμαστε δεν ασχολούμαστε και καθημερινά με τη νομολογία και τις πτυχές του δικαίου που αφορούν αστυνομικούς, εισαγγελείς και δικαστές δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ό,τι υπάρχει μέσα σε συνταγματικές διατάξεις και αμέτρητες σελίδες.
Τι θα λέγατε όμως αν σας ενημέρωναν πως υπάρχει ένα μέρος στον πλανήτη όπου θα μπορούσατε να διαπράξετε ακόμα και φόνο, να παραδοθείτε και ενδεχομένως (σε πολύ μεγάλο βαθμό) να γλυτώσετε; Ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι 129 τετραγωνικά χιλιόμετρα ενός εθνικού πάρκου που ακουμπά σε τρεις πολιτείες των ΗΠΑ.
Το 2004 ο καθηγητής νομικής Brian Kalt προετοιμαζόταν να γίνει πατέρας καθώς και η σύζυγός του θα γεννούσε σε λίγες εβδομάδες. Για να γεμίσει αυτές τις μέρες άγχους και αναμονής σκέφτηκε να βγάλει την ενέργειά του σε μία μικρή έρευνα η οποία μετέπειτα θα μετουσιωνόταν σε ένα άρθρο προς δημοσίευση.
Ο τομέας ειδικότητας του Kalt είναι οι γκρίζες ζώνες των νόμων και οι περίεργες ζώνες νομικής αρμοδιότητας μεταξύ πολιτειών. Κάποια στιγμή έπεσε πάνω σε ένα λαβράκι το οποίο φαινόταν αρκετά ελπιδοφόρο. Απλά δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος που αυτή η γκρίζα ζώνη θα καταλάμβανε, εάν η αίσθηση που είχε, επιβεβαιωνόταν.
Το μάτι του δικηγόρου έπεσε πάνω στο εθνικό πάρκο του Yellowstone. Όπως όλα τα εθνικά πάρκα στις ΗΠΑ, έτσι και αυτό θεωρείται ομοσπονδιακή γη. Με την διαφορά πως το πάρκο εκτείνεται σε 3 πολιτείες των ΗΠΑ: Η συντριπτική του πλειοψηφία στο Γουαϊόμινγκ και δύο αρκετά μικρότερα κομμάτια στο Άινταχο και στη Μοντάνα. Το Κογκρέσο ωστόσο έχει θέσει διοικητικά όλο το πάρκο στην ομοσπονδιακή περιφέρεια του Γουαϊόμινγκ. Είναι επίσης η μοναδική ομοσπονδιακή δικαστική περιφέρεια στη χώρα που κάνει τέτοια «υπέρβαση» συνόρων.
Μία τέτοια ασήμαντη -για τους περισσότερους- λεπτομέρεια διοικητικής και δικαστικής αρμοδιότητας θα πέρναγε απαρατήρητη. Ο Kalt όμως προέβλεψε ότι μέσα σε αυτή τη γκρίζα ζώνη μπορεί να έκανε την μεγαλύτερη ανακάλυψή του.
Το Άρθρο 3 του Συντάγματος προβλέπει πως οι ποινικές δίκες σε ομοσπονδιακό επίπεδο πρέπει να πραγματοποιούνται στην πολιτεία στην οποία διαπράχθηκε το αδίκημα. Η 6η Τροπολογία του Συντάγματος δίνει το δικαίωμα στον κατηγορούμενο να κριθεί από ομοσπονδιακό δικαστήριο με ενόρκους οι οποίοι κατοικούν στην πολιτεία και την περιφέρεια στην οποία διαπράχθηκε το έγκλημα.
Το κομμάτι του Yellowstone που ανήκει στο Αϊντάχο καλύπτει μόλις 129 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Και είναι ακατοίκητο. Μόνο η άγρια χλωρίδα και πανίδα ζουν σε αυτό το -κατά τα άλλα- πανέμορφο σημείο του πάρκου. Άρα δεν θα μπορούσε να συσταθεί ένα σώμα ενόρκων που να κατοικούν στην συγκεκριμένη περιοχή. Επιπροσθέτως το πάρκο αφού θεωρείται ομοσπονδιακή γη, η πολιτεία δεν έχει καμία δικαιοδοσία. Έτσι εάν κάποιος επιθυμεί να τελέσει ένα ποινικό αδίκημα μέσα σε αυτά τα 80 τετραγωνικά χιλιόμετρα θα μπορούσε να το κάνει και να φύγει σαν «κύριος».
Βουαλά! Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν και η σκηνή του «τέλειου εγκλήματος» αποκαλύφθηκε.
Ο καθηγητής Kalt ενθουσιάστηκε (αλλά και τρομοκρατήθηκε) τόσο από την ανακάλυψή του που έγραψε ένα άρθρο δεκαπέντε σελίδων σε δύο εβδομάδες, με τίτλο «Το Τέλειο Έγκλημα», με σκοπό να το δημοσιεύσει. Ένα χρόνο μετά την αρχική εκκίνηση της έρευνας, το 2005, το «Georgetown Law Journal» συμφώνησε να εκδώσει το άρθρο ωστόσο ο συγγραφέας ήθελε πρώτα να το κοινοποιήσει στους αρμόδιους ώστε να μην «βάλει ιδέες» στον όποιο περίεργο ήθελε να εκμεταλλευτεί αυτό το παραθυράκι.
Το έστειλε λοιπόν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, στην Εισαγγελία του Γουαϊόμινγκ καθώς και σε δικαστικές επιτροπές της Βουλής και της Γερουσίας. Η λύση θα ήταν πολύ απλή και ο Kalt έγραψε ακόμα και τους νομικούς όρους με τους οποίους αυτό το παράθυρο θα μπορούσε να κλείσει. «Το Κογκρέσο μπορούσε να διαιρέσει το Yellowstone σε τρεις ομοσπονδιακές περιοχές και το κάθε γεωγραφικό κομμάτι να ανήκει και στην εκάστοτε περιοχή. Ήταν τόσο απλό», τόνισε ο καθηγητής.
Δεν πήρε καμία απάντηση ωστόσο. Το άρθρο δημοσιεύθηκε, τα μίντια τρελάθηκαν και το παραθυράκι είναι ακόμα… ορθάνοικτο.
Ο ίδιος ο Brian Kalt ανέφερε πως «το συνταγματικά σκουριασμένο καρφί» τον φόβιζε πολύ. Και θα έκανε ότι περνάει από το χέρι του σαν επιστήμονας πια για να ενημερώσει τον νομικό κόσμο, αλλά και τους πολίτες γενικότερα πως η «Ζώνη του Θανάτου» δεν έπρεπε να γίνει κάποιο φανταστικό μέρος για επίδοξους εγκληματίες.
Σε μία του συνέντευξη στο BBC είχε σχολιάσει: «Ας πούμε ότι βρίσκεστε στο κομμάτι του Yellowstone στο Αϊντάχο και κάνετε τις διακοπές σας. Και θέλετε να κάνετε τα πράγματα πιο “πικάντικα” μιας και τα ηλιοβασιλέματα στην άγρια φύση δεν σας καλύπτουν. Εάν το επιθυμείτε μπορείτε να στραγγαλίσετε άλλους κατασκηνωτές και να τους κλέψετε το πικνίκ. Δεν θα σας κυνηγήσει κανένας. Βγαίνετε από το κομμάτι του πάρκου που ανήκει στο Γουαϊόμινγκ. Σας συλλαμβάνουν και σας απειλούν με δίκη σε αυτή την πολιτεία. Η δίκη σας όμως αν κινηθείτε έξυπνα θα πρέπει να γίνει στο μέρος όπου διαπράχθηκε το έγκλημα. Άρα στο Αϊντάχο. Το ίδιο και το σώμα των ενόρκων, πρέπει να κατοικεί στο μέρος όπου κάνατε ό,τι κάνατε. Εάν δεν έχετε αυτοκαταστροφικές τάσεις τότε μπορείτε να την γλυτώσετε».
Η περιγραφή του καθηγητή μπορεί να είναι κυνική και μακάβρια αλλά είναι και πραγματική. Όπως και ο κίνδυνος. Παρόλο που μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν στοιχεία (που να γνωρίζουν οι αρχές) ότι κάποιος ή κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν το κενό του νόμου. Η ιστορία του Yellowstone έγινε βιβλίο το οποίο ξεπούλησε. Ο συγγραφέας είχε καλέσει τον Kalt σε μία παρουσίαση και κάποιος από το κοινό του πρότεινε να πάνε παρέα στο συγκεκριμένο σημείο να βγάλουν φωτογραφίες. Η απάντησή του ήταν «ούτε επί πληρωμή».
