Ο Δημήτρης Καβαδέλλας συστήνεται ως ερασιτέχνης στην πολιτική, πλην όμως επαγγελματίας αρχιτέκτονας. Ξεφεύγει από την… παγωμένη εικόνα ενός παραδοσιακού πολιτικού, δεν λέει ούτε μία φορά τη φράση «για το λαό» και μας κερνάει σάντουιτς με γαλοπούλα και μαγιονέζα στο εντευκτήριο της Βουλής. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής τον περασμένο Σεπτέμβριο στο υπόλοιπο Αττικής με την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Συνέντευξη στον Γιώργο Λαμπίρη Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος Τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός πειρατής, έμαθε πώς στήνουν ένα κανάλι όταν ήταν φοιτητής στο Μιλάνο. Τότε γνώρισε τον Μπερλουσκόνι, ο οποίος με δική του προτροπή, έστησε αργότερα το CANALE Cinque. Κάθε πρωί οδηγεί ο ίδιος το αυτοκίνητό του για τη Βουλή, χωρίς να χρησιμοποιεί οδηγό ή άλλα βουλευτικά προνόμια. Κι όταν έχει καλό καιρό ανεβαίνει στο παιδικό του όνειρο, μια Harley, διασχίζει την παραλιακή και κατευθύνεται προς το Σύνταγμα για να περάσει λίγα λεπτά αργότερα την πύλη του ελληνικού κοινοβουλίου. Καταπιάνεται με τους αυτοματισμούς και τη ρομποτική, ενώ μπορεί κάποια στιγμή να τον πετύχετε σε κάποια μαρίνα πίσω από το πηδάλιο ενός ιστιοπλοϊκού, με την ιδιότητα του ιστιοπλόου.
«Γνώρισα το Βασίλη Λεβέντη στα χρόνια του Πολυτεχνείου»
«Το Βασίλη Λεβέντη -τον πρόεδρο όπως συνηθίζει να τον αποκαλεί- τον γνώρισα αρκετά χρόνια πριν. Ήταν η εποχή των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Εκείνος βρισκόταν στην πλαϊνή πύλη μαζί με μία ομάδα φοιτητών, οι οποίοι είχαν αναλάβει τον έλεγχο των εφοδίων στο χώρο του Πολυτεχνείου. Δεδομένου ότι ήμουν ραδιοερασιτέχνης, τους τροφοδοτούσα υλικό για το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, κι έτσι κάποια στιγμή τον γνώρισα». «Πέρασαν τουλάχιστον 10 χρόνια για να τον συναντήσω και πάλι σε μία δεξίωση των μηχανικών. Εκείνος είχε πάθος για την άμεση δημοκρατία, και η επιθυμία του ήταν να δημιουργήσει έναν τηλεοπτικό σταθμό, όπου ο κάθε πολίτης θα μπορούσε να ρωτάει τον πολιτικό ό,τι ήθελε».
«Πρόεδρε έχεις 1.500.000 δραχμές να φτιάξουμε κανάλι;»
«Στην εκδήλωση αυτή κάθισα κοντά στον πρόεδρο και πιάσαμε την κουβέντα. Αυτό που θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά είναι ότι μου είχε πει: “Ρώτησα αρκετούς για να ανοίξω το δικό μου κανάλι, αλλά αυτό που μου είπαν οι περισσότεροι είναι ότι χρειάζονται 100.000.000 δραχμές, τα οποία δεν έχω να διαθέσω”. Εγώ είχα ήδη εμπειρία από την Ιταλία, όπου είχα σπουδάσει, καθώς είχα ασχοληθεί με την ιδιωτική τηλεόραση, και του απάντησα: “Πρόεδρε έχεις 1.500.000 δραχμές, να βάλω κι εγώ άλλα τόσα, να φτιάξουμε κανάλι;” Αρχικά με κοίταξε με δυσπιστία. Στη συνέχεια μου έδωσε του τηλέφωνό του, και μου ζήτησε να πάω να τον συναντήσω. Η συνάντηση έγινε στα γραφεία του κόμματος λίγες ημέρες αργότερα. Ακολούθησαν περίπου 15 ημέρες ώσπου χτύπησε κάποια στιγμή το τηλέφωνό μου. Αυτό που του είπα αμέσως είναι ότι τα μηχανήματα που θα αγοράζαμε μπορεί να μην ήταν μεγάλης ισχύος, θα μπορούσε όμως να ακούγεται η φωνή του, ακόμα κι αν δεν φαινόταν εκείνος τις περισσότερες φορές. Έτσι, ξεκινήσαμε το ταξίδι. Φτάσαμε στο Μιλάνο με το αυτοκίνητό μου, αγοράσαμε τα μηχανήματα, επιστρέψαμε, και προσπαθήσαμε να τοποθετήσουμε την κεραία σε μια ταράτσα του Καρέα. Κάποιος όμως την έριξε από την πρώτη κιόλας μέρα. Η επόμενη απόπειρά μας ήταν στον Υμηττό. Εκεί όμως επικρατούσε χάος και ξεκινήσαμε αρχικά ως φιλοξενούμενοι σε κάποιο κοντέινερ που είχαν στήσει κάποιοι ραδιοπειρατές. Το Κανάλι 67 άρχισε να εκπέμπει σε αρκετά σημεία, με πολλές όμως παρεμβολές. Η φωνή του όμως περνούσε. Σιγά-σιγά άρχισαν να έρχονται οι πρώτες κυλιόμενες κάρτες με διαφημίσεις. Έτσι μπορέσαμε να δυναμώσουμε, και το 1 Watt ισχύος εκπομπής έγινε 5. Διορθώσαμε την κεραία μας, πήραμε δανεικά μόνιτορ και λίγες κάμερες και σταδιακά καταφέραμε να βελτιώσουμε την εικόνα».
«Έκανα τα πάντα, έπαιρνα ακόμα και σκούπα και καθάριζα τα βράδια»
«Παρόλα αυτά ήμαστε μόνο δύο άτομα», συνεχίζει την περιγραφή του ο βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων. «Ο πρόεδρος ασχολούταν με την πολιτική, ενώ εγώ έκανα το φωτιστή, τον ηλεκτρολόγο, τον ηχολήπτη, τον εικονολήπτη, το σκηνοθέτη. Μάλιστα κάθε βράδυ, έπαιρνα μία σκούπα και καθάριζα. Φανταστείτε ότι ήμουν στο κανάλι σχεδόν 20 ώρες το 24ωρο. Πήγαινα στο σπίτι να κάνω ένα μπάνιο και επέστρεφα για να κοιμηθώ στον καναπέ. Όλα αυτά γιατί πίστεψα σ’ αυτή την ιδέα, της Άμεσης Δημοκρατίας». Η δημιουργία του Καναλιού 67 ήταν και καλή, αλλά και κακή, σύμφωνα με το Δημήτρη Καβαδέλλα. Καλή γιατί έδωσε ώθηση στη Δημοκρατία, κακή γιατί κάποιοι προσπάθησαν να φαιδροποιήσουν τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία. «Είναι λογικό ότι κάποιοι θα απομόνωναν ορισμένες από τις χιλιάδες ώρες εκπομπής στη διάρκεια των 10 ετών που εξέπεμπε το Κανάλι 67. Στιγμές εξάρσεως ή υπερβολής. Ο ίδιος ο Βασίλης Λεβέντης όμως είναι πράος, με ιδιαίτερο και εύστοχο χιούμορ, υπομονή και πολύ τίμιος». Όταν τον ρωτάω για την παράνομη συχνότητα, απαντάει πως όλα τότε ήταν παράνομα. «Κανείς δεν ήταν νόμιμος. Οι νομιμοποιήσεις των συχνοτήτων ξεκίνησαν αρκετά αργότερα μετά την πτώση του Μητσοτάκη».
Αγόρασαν καμιόνι για να περάσουν τους πομπούς στην Πάρνηθα!
Αφηγείται τις στιγμές, όταν προσπάθησαν να μεταφέρουν το κοντέινερ και να εγκαταστήσουν τους πομπούς του Καναλιού 67 στην Πάρνηθα… «Είχαν κλείσει την είσοδο για το βουνό, καθώς ο Μητσοτάκης προσπαθούσε να εμποδίσει τον Αλαφούζο να ανεβάσει κεραία. Έτσι, ήταν σχεδόν αδύνατον να ανέβουμε πάνω. Ήδη το MEGA κι ο ANT1 είχαν στήσει τα δικά τους «τσαντίρια». Ενώ σκεφτόμουν τρόπους για να μπορέσουμε να περάσουμε τους φύλακες χωρίς να μας καταλάβουν, είδα ένα αυτοκίνητο της αεροπορίας να ανηφορίζει προς την πύλη. Φτάνοντας, ο οδηγός έπαιξε από μακριά τα φώτα στον φρουρό, ο οποίος του άνοιξε αμέσως την είσοδο να περάσει. Αμέσως πήγα και βρήκα κάποιον στο Μοναστηράκι, τον Καζαντζίδη, ο οποίος έπαιρνε υλικό από το στρατό. Του ζήτησα μία καμιονέτα μεταβιβάσεων του στρατού ή ακόμα καλύτερα της αεροπορίας. Μετά από 20 μέρες την είχα στα χέρια μου. Αφού την αγοράσαμε, πήραμε στολές της αεροπορίας, τις φορέσαμε και ξεκινήσαμε ξανά για την Πάρνηθα. Ήταν βράδυ. Λίγο πριν την είσοδο του Βουνού, έκανα ακριβώς αυτό που είχα δει λίγες μέρες νωρίτερα: Τρεμόπαιξα τα φώτα στον αστυνομικό που φρουρούσε, κι εκείνος άνοιξε αμέσως την πύλη. Αφού εγκαταστήσαμε τους πομπούς, πήραμε ρεύμα από κάποιους φύλακες που βρίσκονταν εκεί, τους οποίους χαρτζιλίκωνα για να μας δίνουν παροχή. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τα είχαμε καταφέρει. Από τη στιγμή που ανεβήκαμε στην κορυφή, κανείς δεν θα μπορούσε να μας κατεβάσει. Γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να κάνει το ίδιο και με όλους τους υπόλοιπους».
Η αγορά της Harley
Παθιασμένος μηχανόβιος και ιστιοπλόος έβλεπε όταν ήταν μικρός, έναν αστυνομικό να οδηγεί μία Harley του ’40 με τις ταχύτητες στο χέρι. Τον θαύμαζε και περίμενε τη στιγμή για να μπορέσει να αποκτήσει κι εκείνος τη δική του. «Αργότερα, όταν μεγάλωσε το παιδί -γιατί παιδί έχω μείνει ακόμα και σήμερα- έβαλα κάποια γραμμάτια και μπόρεσα να αγοράσω τη δική μου, εκπληρώνοντας ένα μικρό όνειρο ζωής. Κι αυτό ήταν πάντοτε το σκεπτικό μου: Όσες μικρές απολαύσεις μπορώ να κερδίσω, να τις κυνηγάω».
Η σύλληψη του ραδιοπειρατή και ο Διομήδης Κομνηνός
Κάποια στιγμή, ήταν μία εβδομάδα μετά την εισβολή στο Πολυτεχνείο, τον συνέλαβαν για τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό που διατηρούσε. Μια Παρασκευή. «Ήμουν πάντα ραδιοερασιτέχνης και ραδιοπειρατής. Μετέδιδα τότε τη συχνότητα του Πολυτεχνείου κυρίως τις απογευματινές αλλά και τις βραδινές ώρες, όταν το σήμα μου μπορούσε να φτάσει αρκετά μακριά. Φαίνεται όμως ότι κάποιος ειδοποίησε την ΚΥΠ. Όταν έφτασα στο σπίτι μου, είδα ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο, το οποίο λίγα λεπτά αργότερα έφυγε, καθώς δεν βρισκόταν κανείς στο σπίτι. Όλοι οι δικοί μου έλειπαν. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα, ενώ οι στρατονόμοι επέστρεψαν λίγο μετά με επικεφαλής ένα λοχία. Για να μη με συλλάβουν, αναγκάστηκα να κρυφτώ κάτω από το κρεβάτι. Ένα γεγονός όμως με έκανε περισσότερο αποφασιστικό: πριν από μία εβδομάδα είχε σκοτωθεί ο συμμαθητής μου, Διομήδης Κομνηνός. Αυτό που σκέφτηκα, καθώς ήμουν κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι, και έβλεπα τα πόδια τους να πηγαινοέρχονται, ήταν ότι ο Διομήδης είχε δώσει τη ζωή του, κι εγώ κρυβόμουν κάτω από ένα κρεβάτι. Αμέσως βγήκα από την κρυψώνα μου και παραδόθηκα. Αφού κατάσχεσαν τα μηχανήματά μου, με οδήγησαν στο 7ο παράρτημα ασφαλείας. Ήμουν από τους τυχερούς. Δεν έφαγα ξύλο, γιατί ούτε μιλούσα, ούτε αντιδρούσα» Η σχέση του με το Βασίλη Λεβέντη τον καθόρισε, παραδέχεται. Κοντά του έμαθε πολλά για το πώς παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής. «Όχι ότι είμαι ειδήμων, αλλά κάποια πράγματα τα γνωρίζω χάρη σ’ εκείνον». Ονειρευόταν τη στιγμή που θα μπορούσε να μπει στη Βουλή, να πει κάποια πράγματα και να αποκτήσει βαρύτητα ο λόγος του. «Παρόλα αυτά κατάλαβα πως ό,τι και να έλεγα εγώ, οι αποφάσεις είναι ειλημμένες».
Λεβέντης: Δεν την περίμενα έτσι τη Βουλή
Νιώθει απογοητευμένος, όπως λέει, γιατί αποφάσισε να μπει στην πολιτική. «Και δεν είμαι ο μόνος. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος κάποια στιγμή μου εκμυστηρεύτηκε ότι δεν την περίμενε έτσι τη Βουλή. Αυτό που περίμενα είναι ότι ο λόγος μου θα είχε απήχηση. Ότι θα με άκουγε ο υπουργός όταν μιλάω. Μόνο αυτό δεν συμβαίνει όμως. Όλα γίνονται για το θεαθήναι. Πρόκειται για ένα θέατρο, ενώ τους έχουν επιβάλλει τα πάντα από το εξωτερικό».
«Είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω και σήμερα τη βουλευτική μου ιδιότητα»
Στις αρχές του 2016 η θητεία του λήγει, καθώς σύμφωνα με την επιθυμία του Βασίλη Λεβέντη, η θητεία των βουλευτών του θα έχει 6μηνη διάρκεια, ενώ στη συνέχεια θα αναλαμβάνουν διαδοχικά οι επιλαχόντες. «Είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω ακόμα και τώρα τη βουλευτική μου ιδιότητα εάν χρειαστεί. Θα φύγω χωρίς βάρη και άγχος, θα ξεκουραστώ, δεδομένου ότι έρχομαι στις 9 το πρωί και φεύγω ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα από τη Βουλή, ειδικά όταν συνεδριάζει η Ολομέλεια». Ο ίδιος είναι υπέρμαχος του συμφώνου συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, κάτι που έδειξε και με την ψήφο του στη Βουλή. Ωστόσο είναι κατά της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. «Τα παιδιά πρέπει να έχουν ένα πρότυπο. Να έχουν πατέρα και μητέρα. Θα μπορούσε όμως να επιτραπεί κάποια στιγμή ο πολιτικός γάμος. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι να τακτοποιηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες που μπορεί να έχουν τα ζευγάρια μεταξύ τους, όταν αρκετοί από αυτούς συμβιώνουν για 30 και πλέον χρόνια. Το ζήτημα είναι κυρίως ανθρωπιστικό και κοινωνικό». 
«Ίσως ήρθε η στιγμή να κάνω τη δική μου οικογένεια»
Ο Δημήτρης Καβαδέλλας δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δούλευε πάντοτε πολλές ώρες και ίσως καμία δεν μπορούσε να τον αντέξει, όπως παραδέχεται. «Ίσως ήρθε η στιγμή να το κάνω τώρα που είμαι πιο κατασταλαγμένος. Βλέπω για παράδειγμα τον αδερφό μου, ο οποίος έχει μία ευτυχισμένη οικογένεια και πίσω από αυτήν την εικόνα βλέπω ότι θα μπορούσα κι εγώ να δημιουργήσω τη δική μου».
«Σε ένα βράδυ μου έστειλαν αίτημα φιλίας στο Facebook τόσα άτομα, όσοι και οι φίλοι μου σε 8 χρόνια»
«Το μεγαλύτερο πλήγμα για τους Έλληνες είναι το ασφαλιστικό»
Ο Δημήτρης Καβαδέλλας, εκτιμά το μεγαλύτερο πλήγμα που θα δεχθούν οι Έλληνες από τα μέτρα που ψηφίζονται στη Βουλή, θα είναι -εάν ψηφιστεί- το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. «Πιστεύω όμως ότι δεν θα περάσει. Γιατί όσο και αν κάποιοι είναι εναγκαλισμένοι με τη βουλευτική τους καρέκλα, δεν πιστεύω ότι θα συγκεντρωθεί η πλειοψηφία που απαιτείται».
«Καταστρέψαμε τα όνειρα, το αύριο των Ελλήνων»
