O όρος «καρκίνος» δεν ήταν άγνωστος στους αρχαίους Έλληνες. Έχουν μάλιστα γίνει αρκετές αναφορές σε ιατρικά κείμενα της εποχής τόσο από τον Ιπποκράτη όσο και από άλλους γιατρούς της αρχαιότητας, σύμφωνα με την αναφορά του Ξενοφώντα στα απομνημονεύματά του. Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η νεοπλασία, την οποία ονόμασαν καρκίνο, είχε πολλά κοινά με τον κάβουρα (καρκίνο), σε ό,τι αφορά την εξωτερική του εμφάνιση. Παρομοίαζαν ουσιαστικά το γυναικείο μαστό όταν αυτός αναπτύσσει όγκο και οι φλέβες διογκώνονται, με τα πόδια ενός καβουριού. Για τη θεραπεία των νεοπλασιών, χρησιμοποιούσαν καταρχάς φαρμακευτική αγωγή και στη συνέχεια κατέφευγαν στη χειρουργική επέμβαση, όταν κάτι τέτοιο ήταν αναπόφευκτο. Ουσιαστικά η θεραπεία που εφάρμοζαν σχετιζόταν με τον μελαγχολικό χυμό στο αίμα, εκτιμώντας ότι έπρεπε ο χυμός που πλεονάζει, προκαλώντας την ασθένεια, να ελαττωθεί με τη μέθοδο της κάθαρσης, της φλεβοτομίας ή τη χρήση φαρμάκων. Από τότε έως και σήμερα άλλαξαν πολλά. Οι μεγαλύτερες και πιο σημαντικές διαφορές έχουν να κάνουν κυρίως με την αντιμετώπιση της ασθένειας, ενώ αρκετοί είναι οι Έλληνες γιατροί, οι οποίοι εκπέμπουν τα πιο αισιόδοξα μηνύματα για τη θεραπεία της σοβαρής ασθένειας. Ξεκινώντας από την πιο πρόσφατη αναφορά, θα σας παρουσιάσουμε όσους Έλληνες γιατρούς έχουν αφιερώσει τα τελευταία χρόνια στο πεδίο των ερευνών κατά της σοβαρής αυτής ασθένειας.
Αποκωδικοποιώντας το… λειτουργικό σύστημα του καρκίνου
«Ο καρκίνος… ήταν ανίκητος!»
Χτύπημα στην ασθένεια με… ιό!
Ο… επιμένων ελληνικά