«Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;» αναρωτήθηκε κάποτε η μεξικάνα ζωγράφος Φρίντα Κάλο. Ως παιδί είχε ταλαιπωρηθεί από πολιομυελίτιδα. Αργότερα, το 1925 και ενώ βρισκόταν στην εφηβεία της, ένα μοιραίο τροχαίο ατύχημα σήμανε αναπηρία εφ’ όρου ζωής και ως τη χρονιά του σχετικά πρόωρου θανάτου της, το σώμα της Κάλο δεν έπαψε να ταλαιπωρείται από δυσβάσταχτους σωματικούς πόνους. Από κάποια στιγμή και μετά η ζωγράφος ήταν καθηλωμένη σε στενό κορσέ ασφυκτιώντας από τη μονιμότητα του άγχους της. Συν τοις άλλοις δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά. Το ελεύθερο πνεύμα της όμως δεν κλονίστηκε ποτέ.
Ανήσυχη και πολύπλευρη προσωπικότητα, η Φρίντα Κάλο υπέφερε για την τέχνη και έκανε τέχνη το μαρτύριό της. Αθόρυβα αλλά ουσιαστικά μετέφερε στον καμβά τον σπαραγμό και τη μόνιμη μελαγχολία της ζωγραφίζοντας «από την καρδιά και όχι μόνον από αυτά που βλέπεις», όπως είχε παρατηρήσει στην αρχή της γνωριμίας τους ο συμπατριώτης της ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα, ο σημαντικότερος μέντοράς της αλλά και ο άνθρωπος τον οποίο, παρ’ ότι παντρεύτηκε, δεν θεώρησε ποτέ σύζυγο. «Στη ζωή μου είχα δύο πολύ σοβαρά ατυχήματα» δήλωσε λίγο πριν από τον θάνατό της η ζωγράφος. «Το ένα έγινε όταν κάποιο όχημα πέρασε από πάνω μου. Το άλλο ήταν ο Ντιέγκο». Παντρεύτηκαν τον Αύγουστο του 1929 στην Κογιακάν και, παρά τις ερωτικές περιπέτειες στις οποίες και οι δύο ενέδιδαν αλλά και τον χωρισμό τους, ξαναπαντρεύτηκαν και έμειναν μαζί ως το τέλος.
Η Φρίντα Κάλο έγινε για πρώτη φορά διεθνώς γνωστή στην Αμερική, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο ήδη διάσημος Ριβέρα δέχθηκε την πρόταση να ζωγραφίσει τοιχογραφίες σε διάφορες αμερικανικές πόλεις και ταξίδεψε μαζί της στο Σαν Φρανσίσκο, στο Ντιτρόιτ και στη Νέα Υόρκη. Το ζευγάρι απέκτησε συμπάθειες ανάμεσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Σύντομα όμως η Φρίντα ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος, γεγονός που ανησύχησε τον Ριβέρα, ο οποίος γνώριζε ότι ο ταλαιπωρημένος οργανισμός της πιθανόν να μην άντεχε μια εγκυμοσύνη. Και είχε δίκιο.
Η οδυνηρή αποβολή της ώθησε τη Φρίντα Κάλο να διοχετεύσει τον πόνο και τη μοναξιά της σε πίνακες όπως «Henry Ford Hospital» (Νοσοκομείο Χένρι Φορντ, 1932), «Self Portrait on the Borderline between Mexico and the United States» (Αυτοπροσωπογραφία στα σύνορα Μεξικού και Αμερικής, 1932) και «My dress hangs there – New York» (Το φουστάνι μου κρέμεται εκεί – Νέα Υόρκη, 1933).
Υστερα από τη θρυλική αντιπαράθεση του Ριβέρα με τον δισεκατομμυριούχο Νέλσον Ροκφέλερ (ο οποίος είχε ζητήσει από τον καλλιτέχνη να αφαιρέσει τη μορφή του Λένιν από μια τοιχογραφία στην είσοδο του Rockfeler Centre και εκείνος είχε αρνηθεί), το ζεύγος Ριβέρα – Κάλο επέστρεψε στο Μεξικό. Η σχέση τους είχε αρχίσει να κλονίζεται ως τη στιγμή που στη ζωή τους εμφανίστηκε ο εξόριστος στο Μεξικό ρώσος ηγέτης Λέων Τρότσκι, τον οποίο φιλοξένησαν στο πατρικό σπίτι της Φρίντα. Ωστόσο η ζωγράφος είχε πάρει πλέον τον δρόμο της απεξάρτησης από τον Ριβέρα και με τη βοήθεια του σουρεαλιστή ζωγράφου Αντρέ Μπρετόν, που είχε λατρέψει τη δουλειά της, άρχισε να εκθέτει έργα της στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι. Ο πίνακας «Self Portrait – The Frame» αγοράστηκε από το Λούβρο και ήταν ο πρώτος λατινοαμερικανού ζωγράφου που τοποθετήθηκε στους τοίχους του μουσείου.
Η Κάλο όμως σύντομα κουράστηκε από την υποκρισία της ευρωπαϊκής διανόησης και στα τέλη της δεκαετίας του 1930 επέστρεψε στο Μεξικό, όπου και παρέμεινε ως τον θάνατό της, στις 6 Ιουλίου του 1954.
πηγή: vima.gr
