Η τηλεκριτικός Ντέπυ Γκολεμά παρακολούθησε την Άννα Βίσση και το Σάκη Ρουβά και μεταφέρει την εμπειρία της στο aixmi.gr:

Βγήκαμε από την «Αρένα» στις 6.30 το πρωί. Ένα φρέσκο κουλούρι και ο καθαρός αέρας, ημέρεψαν λαιμό και μυαλό. Για πέντε, τουλάχιστον, ώρες είχαμε γίνει μάρτυρες – μήπως και οσιομάρτυρες;- μιας παράστασης φαινόμενο! Τα αυτιά μας θεόκλειστα. – «Λες να ‘ναι παντοτινή η βλάβη;», ρώτησα το Νίκο. -»Ποιό τάβλι;», μου απάντησε εκείνος και έτσι δεν συνεχίστηκε η μάταιη αυτή κουβέντα.

Οι εικόνες ήταν ακόμα στο μυαλό μου. Πρώτη φορά κλείσαμε τραπέζι για να είμαστε έξι ώρες όρθιοι. 3.000 άνθρωποι όρθιοι. Από τη 1.15 ως τις 6.30 το πρωί. Όρθιοι και αλαλάζοντες. Η ώρα είναι 1.15 ακριβώς. Καπνοί, φώτα, λέιζερ, εικόνες και ήχοι δυνατοί, σαν να κατεβαίνει ένα διαστημόπλοιο, ετοιμάζουν το πλήθος. Τα κινητά ανάβουν, οι μηχανές το ίδιο, ένα βουητό ΣΑΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ, φτάνει στα αυτιά μου!

Πράγματι, είναι η ώρα που ο Θεός κατεβαίνει στη γη. Ήμαρτον, αλλά δεν πειράζει! Χέρια σηκώνονται ψηλά και αυτός είναι εδώ πάνω σε μια σκηνή που βγάζει καπνούς. Αυτό που ζούμε δεν υπάρχει! Απλά! Όπως το λένε σήμερα οι νέοι. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ… μιάμιση ώρα στη σκηνή, ο Σάκης παίρνει μαζί του όλο αυτό το πλήθος και το γυροφέρνει στο ρυθμό του. Προσπαθώ να πιάσω επικοινωνία. Μηδέν. Δεν ξέρω ούτε ένα τραγούδι. Δεν ακούω ούτε ένα τραγούδι. 3.000 άνθρωποι παρά μία- εγώ – κοπανιούνται όρθιοι, πίνουν και υμνούν.

Και εκείνος, τραγουδά, γελά, κάνει χορευτικά νούμερα, ανασηκώνει ελάχιστα το λευκό μπλουζάκι, ΠΑΝΙΚΟΣ. Να ‘ναι ο νέος Έλβις; Έχει ένα μαύρο τσουλούφι, κουνιέται ηδονικά και αποτελειώνει τα κορίτσια. ΣΕ ΕΧΩ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ………

Πιστεύουμε ότι τα έχουμε δει όλα! Όμως όχι. Ο Σάκης φεύγει και η σκηνή γεμίζει δαίμονες, νεκροκεφαλές, κόκκινους καπνούς, λες τώρα έρχονται να με πάρουν στο υπερπέραν. Ανάβουν βεγγαλικά μέσα στο πλήθος και στη σκηνή ανεβαίνει η Άννα! Αγάπη είναι το μπλουζάκι το ιδρωμένο σου… Πρέπει να παρακολουθώ σκηνές άλλου κόσμου. Έκστασης. Πανζουρλισμού. Σε ποια Θεά πιστεύουν; Όλο το μαγαζί έχει ανάψει αναπτήρες, γιατί αγάπη είναι τα κομμένα νύχια στο τασάκι σου! Για τρεις ώρες τα δίνει όλα! ΟΛΑ.

Δεν έχει σημασία που το μόνο τραγούδι που καταφέρνω να σιγοψιθυρίσω είναι το 12 κι ούτε ένα τηλεφώνημα. Ένας 10χρονος 5 η ώρα το πρωί χορεύει ζεϊμπέκικο στα πόδια της! Ένα φιλί από τον περήφανο πατέρα, είναι η ανταμοιβή του. Ο Σάκης ξαναβγαίνει. Μια νύφη ανεβαίνει στην πίστα. Του ορμά. Πάει λέω τον παράτησε κιόλας το γαμπρό.

Φεύγουμε. Πτώματα. Μα μάρτυρες ενός σκηνικού πλήρους υποταγής του πλήθους, σε δύο ΘΕΟΥΣ. Δεν έχω ένα τραγούδι να ψιθυρίσω…

Που με πάτε ρε παιδιά; Εγώ με τη Ζωζώ, το… χάος. ΔΕΝ. Δεν την άκουσα ποτέ. Δεν συνέπλευσα με τα μακριά ακάλυπτα πόδια, την ηλικία που δεν συμβαδίζει με το μέσα, δεν… χαμένη ώρα! Αγγέλων βήμα. Ο χώρος σαν παλιό καμπαρέ του 60. Περιποιημένος. Όμορφος. Με κόκκινους καναπέδες και καρέκλες και ένα πιάνο στην άκρη. Το κοινό, ετερόκλητο. Της ηλικίας της (ποιας ηλικίας;), της δικής μου και νέων παιδιών. Ψαγμένων. Κουλτουριάρηδων. Με τη lifo στο χέρι. Η ώρα είναι 11 παρά κάτι. Μια μαύρη κουρτίνα ανοίγει και βγαίνει η Ζωζώ.

Μαύρη τουαλέτα σκισμένη ψηλά –πολύ ψηλά και μια γούνα στο λαιμό. Γεια σας. Είμαι η Ζωή. Έτσι με βάφτισαν. Ζωή εμένα που ήθελα δυο ζωές να ζω. Ζωζώ… στον τοίχο φωτογραφίες ξετυλίγουν τη Ζωή της, που τη διακόπτουν τα τραγούδια. Μουζάκης, Σογιούλ, Μητσάκης. Ευγενική, ωραία, ξετυλίγει τη ζωή της με χιούμορ και πίκρα. Τέσσερα διαλειμματα, 4 τουαλέτες. Γαλάζια, κατακόκκινη, πράσινη για το φινάλε.

Πολλά τα ευχαριστώ η Ζωζώ. Που σαν τραγουδά Χατζιδάκι, εκείνη πωτοερμήνευσε ένα από τα ποια αγαπημένα μας τραγούδια, που το εκτίναξε η Μελίνα στη Στέλλα, το «αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι», η Κυρία Ζωζώ σκεπάζει με ευγένεια τα καλλίγραμμα πόδια της. Και το αποκορύφωμα μας το φυλάει για το τέλος. «Το πάτωμα» του Σταμάτη Κραουνάκη ερμηνευμένο έξοχα, όπως ίσως ούτε ο Σταμάτης να το έχει πει. Και εκεί που… υπάρχουν και άτομα που γίνονται κομμάτια. Θα κοιμηθώ στο πάτωμα… η Κυρία Ζωζώ ξαπλώνει αργά νωχελικά πάνω στο πιάνο της! Τα φώτα σβήνουν! Τίποτα δεν έχουμε δει.

Η Ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Εκεί στο «Αγγέλων βήμα», υπάρχει μια κυρία, που την λένε Ζωζώ και άλλο δεν επιτρέπει… Πλην του θαυμασμού και του σεβασμού μας. Χάνομαι στην Ομόνοια τραγουδώντας: Γιατί υπάρχουν και άτομα που γίνονται κομμάτια…

Πηγή: aixmi.gr