Αν ζητούσαν από 100 ανθρώπους να κατονομάσουν έναν διεθνούς φήμης τρομοκράτη είναι βέβαιο ότι όλοι θα ανακαλούσαν στη μνήμη τους τον Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ, ευρύτερα γνωστό ως «Κάρλος, το τσακάλι». Ο 73χρονος σήμερα, έγκλειστος σε κάποια γαλλική φυλακή υψίστης ασφαλείας, μετά από δύο δεκαετίες εξτρεμιστικής δράσης συνελήφθη με κινηματογραφικό τρόπο, σαν σήμερα, στην πρωτεύουσα του Σουδάν, Χαρτούμ.
Το ημερολόγιο δείχνει 14 Αυγούστου του 1994 και η εξοντωτική για τον ανθρώπινο οργανισμό αφρικανική ζέστη κάνει ακόμη πιο ανυπόμονους τους Γάλλους πράκτορες της DST που έχουν φτάσει στο Σουδάν με έναν και μοναδικό στόχο: να εντοπίσουν νεκρό ή ζωντανό τον διαβόητο τρομοκράτη.
Γεννημένος το 1949 στη Βενεζουέλα, από πατέρα δικηγόρο και ένθερμο μαρξιστή, χρωστάει το μικρό του όνομα στον τότε ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης στην ΕΣΣΔ, Βλάντιμιρ Ίλιτς Λένιν. Σε ηλικία 10 ετών, ήταν ήδη εγγεγραμμένος στη νεολαία του κομουνιστικού κόμματος Βενεζουέλας, όμως, το 1966 η μητέρα του τον παίρνει μαζί της στην Αγγλία.
Ο Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ θα φοιτήσει αρχικά στο κολλέγιο Στάφορντ Χάους του Κένσιγκτον και έπειτα στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου. Όλο αυτό, όμως, κράτησε μόλις δύο χρόνια καθώς το 1968 ο πατέρας του τον πήρε μαζί του στη Μόσχα και τον έγραψε στο πανεπιστήμιο «Πατρίς Λουμούμπα», απ’ όπου αποβλήθηκε…
Το 1973, διέβη τον δικό του Ρουβίκωνα, καθώς εντάχθηκε στην PFLP και ξεκίνησε τη δράση του ως τρομοκράτης, χάνοντας γρήγορα το όποιο ιδεολογικό του υπόβαθρο και «δουλεύοντας» ως μισθοφόρος σκοτεινών συμφερόντων.
Τις δεκαετίες του ’70 και το ’80, χτίζει τον μύθο του «πρωταγωνιστώντας» σε δολοφονικές επιθέσεις, εκρήξεις, απαγωγές και ότι μπορεί κανείς να φανταστεί, αρκεί να έχει χρήμα! Ίσως το πιο εντυπωσιακό του «χτύπημα» να είναι η επίθεση στον ΟΠΕΚ, το 1975 στη Βιέννη, όταν συνέλαβε και κράτησε ομήρους συνέδρους, σκοτώνοντας μάλιστα και τρεις. Η αποβολή του από την PFLP είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργήσει τη δική του ομάδα, με μέλη Άραβες και Ανατολικογερμανούς, με τις φήμες να θέλουν το «τσακάλι» σε ανοιχτή γραμμή μεταξύ άλλων με τη «Στάζι».
Η σύλληψη της συζύγου του το 1982 από τις γαλλικές Αρχές, τον έφεραν σε μόνιμο «πόλεμο» με το Παρίσι, ο οποίος κόστισε δεκάδες αθώες ζωές ατόμων που βρέθηκαν στο ωστικό κύμα των βομβών που τοποθετούσε.
Η… κινηματογραφική σύλληψη
Το καλοκαίρι του 1994, οι γαλλικές και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν πληροφορίες ότι ο Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ είχε βρει καταφύγιο στο Σουδάν, μέσω Ιορδανίας, έχοντας χρησιμοποιήσει πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα για να βρεθεί στο Χαρτούμ. Το Παρίσι προσέφερε στην κυβέρνηση του Σουδάν σημαντικά ανταλλάγματα προκειμένου να τους οδηγήσει στον «Κάρλος, το τσακάλι», με το Χαρτούμ αρχικά να αρνείται την παρουσία του στη χώρα. Τελικά, στις 11 Αυγούστου 1994, ο Βενεζουελάνος τρομοκράτης θα εισαχθεί εκτάκτως στο νοσοκομείο και τον χρόνο για τη σύλληψη του να μετράει πλέον αντίστροφα.
Το «τσακάλι» ενημερώθηκε πως πρέπει να μετακινηθεί, 48 ώρες μετά από χειρουργική επέμβαση για θρόμβο στα γεννητικά όργανα, σε βίλα, καθώς υπήρχαν πληροφορίες για σχέδιο εκτέλεσης του.
Μόλις ένα 24ωρο μετά τη μετακίνηση του στη νέα του κατοικία και ενώ το ημερολόγιο δείχνει 14 Αυγούστου 1994, οι σωματοφύλακες του τον ναρκώνουν με ένεση την ώρα που κοιμόταν, του περνούν χειροπέδες και τον παραδίδουν στους Γάλλους πράκτορες.
Ο «Κάρλος, το τσακάλι» αντιλήφθηκε τι συμβαίνει όταν ξύπνησε στο αεροσκάφος με προορισμό το Παρίσι. Το πρωί της 15ης Αυγούστου 1994, ο τότε υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας, Σαρλ Πασκουά, σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου θα ανακοινώσει: «Ο Κάρλος βρίσκεται στα χέρια της Γαλλικής Δικαιοσύνης και θα δικαστεί για τα εγκλήματά του».
