Το αυτοβιογραφικό του Forrest Carter «The Education of Little Tree» ήταν ένα μπεστ σέλερ βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1976, απέσπασε πλήθος λογοτεχνικών βραβείων και επαινέθηκε από όλους για την αυθεντική ματιά του πάνω στις ζωές των Ινδιάνων.
Τέσσερα χρόνια πριν, ο ίδιος συγγραφέας είχε χαρίσει στους βιβλιόφιλους των ΗΠΑ το επίσης εξαιρετικό «The Rebel Outlaw: Josey Wales» (1972), άλλο ένα γουέστερν με Ινδιάνους που σημείωσε ξανά εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία.
Το 1976 θα το έκανε μάλιστα ταινία ο Κλιντ Ίστγουντ (σκηνοθεσία και πρωταγωνιστικό), που κυκλοφόρησε στη χώρα μας ως «Εκδικητής εκτός νόμου».
Ο ινδιανικής καταγωγής Forrest Carter ήταν πια μεγάλο όνομα στα λογοτεχνικά πράγματα της Αμερικής. Ειδικά το «The Education» ήταν ένα τρυφερό πόνημα για το πώς μεγάλωσε με τους Τσερόκι παππούδες του και άγγιξε τις καρδιές των λευκών Αμερικανών.
Αφού έφτασε ξανά στη λίστα με τα μπεστ σέλερ των New York Times το 1991, όταν επανεκδόθηκε, και το πρότεινε στο κοινό της ακόμα και η Όπρα, κάτι έμοιαζε παράταιρο. Οι Times το είχαν γράψει εξάλλου από το 1976 αλλά είχε περάσει στα ψιλά.
Την ώρα που ο Forrest Carter βραβευόταν μεταθανάτια με το βαρύτιμο έπαθλο της Ένωσης Αμερικανών Εκδοτών το 1991, οι Times το έγραψαν ξανά: δεν ήταν αυτοβιογραφικό το βιβλίο. Ο Forrest Carter δεν ήταν γηγενής Αμερικανός, δεν υπήρχε καν Forrest Carter!
Ήταν απλώς το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Asa Earl Carter. Ο «Ινδιάνος» των 70s ήταν ένας βίαιος λευκός ρατσιστής που είχε δράσει στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ως περιφερειακός αρχηγός της Κου Κλουξ Κλαν.
Και ήταν τόσο ακραίος που ακόμα και οι ομοϊδεάτες του είχαν κόψει παρτίδες μαζί του.
Αυτή είναι η ιδιαίτερη ιστορία του ανθρώπου που επανευφήρε τον εαυτό του για να γλιτώσει από το μισαλλόδοξο παρελθόν του…
Ποιος ήταν ο Asa Carter, το περήφανο μέλος της ΚΚΚ
Γεννημένος στην Αλαμπάμα το 1925, ο Asa Earl Carter έλεγε σε όλους πως ορφάνεψε από πολύ μικρός. Κι αυτό ψέμα ήταν όμως, τον μεγάλωσαν κανονικά οι γονείς του, Ralph και Hermione, αυτόν και τα τρία αδέλφια του.
Ο μικρός μεγάλωσε ακούγοντας ιστορίες για τους ένδοξους προγόνους του, όλοι στρατιώτες της Συνομοσπονδίας στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο.
Μέχρι να τελειώσει το σχολείο, ήταν ήδη ρατσιστής, πιστεύοντας ακράδαντα στη λευκή υπεροχή. Και την εγγενή κατωτερότητα όλων των άλλων.
Ακόμα και όταν εντάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό για να κάνει το πατριωτικό του καθήκον στον Β’ Παγκόσμιο, παραπονιόταν ότι πολεμούσε σε έναν «εβραϊκό πόλεμο» κατά των Ναζί. Τους οποίους έβλεπε με καλό μάτι, θεωρούσε τους Γερμανούς ισάξιους με τους σκοτσέζους και ιρλανδούς προγόνους του.
Μετά τον πόλεμο, παντρεύτηκε, σπούδασε δημοσιογραφία στο Κολοράντο και βρήκε δουλειά σε ραδιοφωνικό σταθμό. Το 1953 επέστρεψε στην Αλαμπάμα, τη φαρμακερή καρδιά του φυλετικού διαχωρισμού.
Και βρήκε πράγματι μια μεγάλη αγκαλιά να περιμένει τη μισαλλόδοξη ρητορεία του. Ο διαπρεπής κήρυκας του μίσους έβλεπε το ακροατήριό του να παραληρεί με τις ρατσιστικές απόψεις που ξεφούρνιζε κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του.
Σύντομα θα είχε τη δική του εφημερίδα, τον Southerner, προπαγανδίζοντας ακόμα περισσότερο τις σκοτεινές απόψεις του. Ωστόσο, ως σημάδι λες όσων θα ακολουθούσαν, ο Carter έτρεφε μια παράξενη αγάπη για τους αυτόχθονες Αμερικανούς.
«Οι μαύροι δεν ξέρουν από κακοπέραση», έλεγε από την εκπομπή του στα ερτζιανά, «οι Ινδιάνοι έχουν υποφέρει περισσότερο». Παρά το γεγονός ότι η τοπική κοινωνία δεχόταν με χαρά τα όσα έλεγε για τους Αφροαμερικανούς, κατάφερε να διχάσει τον κόσμο επειδή γινόταν ολοένα και πιο ακραίος.
Μισούσε εξίσου μαύρους και εβραίους και για κάποιους το μείγμα της εχθρότητας παραήταν εκρηκτικό για να το αντέξουν. Τον απέλυσαν λοιπόν από το ραδιόφωνο και εκείνος απάντησε γινόμενος ακόμα πιο εξτρεμιστής.
Το 1954 ίδρυσε το Συμβούλιο Λευκών Πολιτών, που θεωρούνταν μια κάπως καλύτερη εκδοχή της Κου Κλουξ Κλαν. Ο Carter παρέμενε μέλος της ΚΚΚ και κάποια στιγμή έφτιαξε και τη δική του παραστρατιωτική ομάδα μέσα στους κόλπους της ΚΚΚ, την «Αυθεντική Κου Κλουξ Κλαν της Συνομοσπονδίας».
Ολομέτωπη επίθεση στον «εχθρό»
Τώρα έβγαινε και έλεγε πως οι μαύροι διεισδύουν στα λευκά νιάτα του Νότου μέσω της μουσικής, καλώντας τους ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης να βγάλουν από τα τζουκμπόξ τους «νέγρους καλλιτέχνες».
Οι New York Times τον περιγράφουν σε δημοσίευμα του 1956 ως «ηγέτη του φυλετικού διαχωρισμού» και «εκτελεστικό γραμματέα της Κου Κλουξ Κλαν της Αλαμπάμα».
Πραγματικό αστέρι του ρατσιστικού κινήματος θα γινόταν την ίδια χρονιά, όταν ο κορυφαίος πιανίστας της τζαζ Νατ Κινγκ Κόουλ ήταν να εμφανιστεί στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα και τα μέλη της ΚΚΚ του επιτέθηκαν πάνω στη σκηνή.
Η ίδια ομάδα, η δική του ομάδα, άρχισε τις επιθέσεις σε μαύρους ακτιβιστές. Στο πιο μαύρο ίσως περιστατικό, έπιασαν έναν Αφροαμερικανό, τον βασάνισαν και τον ευνούχισαν στο τέλος ως «προειδοποίηση στους νέγρους ταραχοποιούς».
Ο ίδιος δεν ήταν πάντα παρών σε αυτά τα γεγονότα, μιλούσε ωστόσο ανοιχτά υπέρ της βίας. Όσο μάλιστα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πίεζε τον Νότο για ολοένα και μεγαλύτερη ενσωμάτωση των μαύρων πολιτών, εκείνος απαντούσε «αν βία είναι αυτό που θέλουν, βία θα πάρουν».
Η τεράστια απήχησή του στους κόλπους των λευκών ρατσιστών θα τον έπειθε να κατέβει στον πολιτικό στίβο.
Ο πολιτικός Asa Earl Carter
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Carter ήρθε κοντά με τον George Wallace, ο οποίος είχε κατέβει για κυβερνήτης της Αλαμπάμα το 1958 αλλά έχασε από τον John Patterson.
Ο Wallace ήταν σίγουρος ότι η ήττα του προήλθε από το απλό γεγονός ότι ο αντίπαλός του είχε την υποστήριξη της ΚΚΚ.
Κι έτσι θέλησε στο πλευρό του κάποιο προβεβλημένο μέλος του κινήματος της λευκής υπεροχής. Ο Carter φάνταζε η ιδανική επιλογή. Ο τελευταίος είχε ξεκόψει εξάλλου από την ΚΚΚ το 1958.
Ο λόγος του είχε παραγίνει ακραίος ακόμα και για την Κου Κλουξ Κλαν και εκείνος έφτασε να αποκαλέσει τη νέα ηγεσία της οργάνωσης «ένα μάτσο σκουπίδια».
Ο Carter κατατάχθηκε τελευταίος μεν στην εκλογική μάχη για μια θέση στη Βουλή της πολιτείας, ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν ο Wallace. Οπλισμένος με τη φαρμακερή ρητορεία του σκιώδους βοηθού του, ο Wallace κατάφερε να εκλεγεί με τους Δημοκρατικούς το 1962.
Το 1963, κατά την ορκωμοσία του, ο νέος κυβερνήτης εκφώνησε τον λόγο που του είχε γράψει ο Carter και έγινε πρωτοσέλιδο. Ειδικά μία πρόταση έμελλε να μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό των πολιτών, είτε για καλό είτε για κακό: «[Φυλετικός] διαχωρισμός τώρα! Διαχωρισμός αύριο! Διαχωρισμός για πάντα!».
Ο συνεταιρισμός των δύο αντρών δεν θα κρατούσε όμως για πολύ. Το 1968 ο Wallace αποφάσισε να κατέβει για πρόεδρος των ΗΠΑ και έπρεπε να μειώσει τις ρατσιστικές του κορόνες. Ο Carter το είδε αυτό ως προδοσία.
Κι έτσι το 1970 οι δυο άντρες ήρθαν αντιμέτωποι πολιτικά για τη θέση του κυβερνήτη.
Ο Carter έχασε μεν, κέρδισε ωστόσο τις εντυπώσεις στις δηλώσεις του μετά την ήττα: «Αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε, με τη μείξη των φυλών, καταστρέφουμε το σχέδιο του Θεού», είπε με δάκρυα στα μάτια, «δεν θα υπάρχει γη να ζήσουμε σε 5 χρόνια».
Παρά το γεγονός ότι στην Αλαμπάμα ήταν πια προβεβλημένο πολιτικό πρόσωπο, εξαφανίστηκε μαγικά. Σαν να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε…
Ο εξαφανισμένος ρατσιστής
Ταπεινωμένος πολιτικά, ο Carter εγκατέλειψε την Αλαμπάμα για την Φλόριντα κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Τώρα μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ της ηλιόλουστης πολιτείας και του Τέξας, όπου ζούσαν οι δυο του γιοι.
Πλέον ξέρουμε ότι εργαζόταν πυρετωδώς για να θάψει το μιαρό παρελθόν του και να ξεπηδήσει αναγεννημένος και «καθαρός». Και η τραγική ειρωνεία είναι πως το σχέδιό του δούλεψε και με το παραπάνω.
Εμφανιζόταν πια με τζιν και καουμπόικο καπέλο και ισχυριζόταν πως ήταν ινδιάνικης καταγωγής. Τον είχαν μεγαλώσει οι Τσερόκι παππούδες του σε μια καλύβα. Και καθώς το δέρμα του ήταν σκουρόχρωμο, κανείς δεν υποπτεύτηκε τίποτα για τον νεοφερμένο που όλοι φαινόταν να εκτιμούν.
Παρά το γεγονός ότι υιοθέτησε τη νέα ταυτότητά του, δεν ήταν δυνατόν να αφήσει εντελώς πίσω του όλο το παρελθόν του. Το «Forrest» που ήταν το νέο του όνομα προερχόταν από τον στρατηγό της Συνομοσπονδίας, Nathan Bedford Forrest, τον ίδιο τον ιδρυτή της Κου Κλουξ Κλαν.
Τώρα εμφανιζόταν ως συγγραφέας γουέστερν και το 1972 δημοσίευσε ως Forrest Carter το μυθιστόρημα «The Rebel Outlaw: Josey Wales». Το βιβλίο άρεσε πολύ στον Κλιντ Ίστγουντ, που θα το έκανε τελικά ταινία.
Μετά τη συγγραφική επιτυχία του, πείστηκε να συνεχίσει με τη λογοτεχνία. Αρκετά βιβλία ακολούθησαν, πάντα στο είδος του γουέστερν, και το πιο αξιοσημείωτο ήταν το «The Education of Little Tree», το οποίο προωθούσε ως «πραγματική ιστορία» της ζωής του, για το πώς μεγάλωσε δηλαδή με τους ινδιάνους προγόνους του.
Το πανανθρώπινο μάλιστα μήνυμα του βιβλίου, αυτό το αγάπα τον πλησίον σου, λατρεύτηκε στα μήκη και τα πλάτη των ΗΠΑ.
Κι εδώ μπαίνει στην ιστορία μας ο Wayne Greenhaw, ο δημοσιογράφος που είχε πάρει τη συνέντευξη του Carter μετά την εκλογική ήττα του 1970…
Το ξεσκέπασμα του Forrest Carter
Γνωστός και πολυβραβευμένος πια συγγραφέας στις ΗΠΑ, ο Forrest Carter δεν έσωνε να δίνει συνεντεύξεις. Μια τέτοια, στη δημοσιογράφο Barbara Walters το 1975, είδε ο Greenhaw και συνειδητοποίησε πως κάπου τον ήξερε τον «Ινδιάνο».
Δεν θα του έπαιρνε πολύ να βρει την πραγματική του ταυτότητα. Τον είχε γνωρίσει εξάλλου προσωπικά στην Αλαμπάμα, ήταν ο Asa Earl Carter!
«Του έκανε ερωτήσεις και μουρμούριζε αυτές τις απαντήσεις», θυμόταν ο Greenhaw τη μοιραία συνέντευξη, «έλεγε πως μεγάλωσε με άλογα και, όταν ζούσε στην Οκλαχόμα, ήταν ο παραμυθάς της φυλής των Τσερόκι».
Ο δημοσιογράφος πήγε και τον βρήκε. Ο Carter του είπε «έλα τώρα, δεν θέλεις να κάνεις κακό στον Forrest, έτσι δεν είναι;». Και ο Greenhaw του απάντησε «βγες και πες ποιος είσαι, Asa, αναγνώρισα τη φωνή σου».
Ήταν ο Greenhaw αυτός που μίλησε στους New York Times το 1976, αλλά η αποκάλυψη πέρασε στα ψιλά. Το αναγνωστικό κοινό του Forrest Carter δεν ήθελε προφανώς να πιστέψει πως ήταν όλα μια απάτη.
Και δεν το πίστεψε ούτε όταν ο Τύπος επανήλθε με δηλώσεις πραγματικών Τσερόκι που επιβεβαίωναν ότι οι λέξεις από τη διάλεκτό τους που περιείχαν τα βιβλία του δεν ήταν πραγματικές!
Ο προβεβλημένος Forrest Carter συνέχισε τις συνεντεύξεις του αρνούμενος πως ήταν ο Asa Earl Carter. Ήταν πάντα ο ταπεινός καουμπόι ινδιάνικης καταγωγής με την καλή πένα.
Έτσι πέρασε τα στερνά του ως το 1979, όταν πέθανε από ανακοπής καρδιάς μετά τον μεθυσμένο καυγά με έναν από τους γιους του. Οι αναφορές τούς ήθελαν να ανταλλάζουν ακόμα και μπουνιές.
Ο κόσμος έπρεπε να περιμένει ως το 1991 για την πλήρη αποκάλυψη του σκανδάλου. Σε άρθρο του στους New York Times, ο ιστορικός Dan Carter (και βιογράφος του George Wallace!) είπε ξανά ποιος ήταν ο αγαπημένος συγγραφέας:
«Μεταξύ 1946-1973, το γέννημα θρέμμα της Αλαμπάμα έφτιαξε μια βίαιη καριέρα στην πολιτική του Νότου ως τρομοκράτης της Κου Κλουξ Κλαν, ακροδεξιός ραδιοφωνικός παραγωγός και αεικίνητος αμερικανός φασίστας και αντισημίτης».
Ο ιστορικός έκανε την έρευνά του και απέδειξε πέραν αμφιβολίας ότι ο Forrest Carter ήταν μια απάτη. Ξεσκέπασε και τη χήρα και τα παιδιά του, που κρατούσαν ως επτασφράγιστο μυστικό την πλεκτάνη.
Όσο για την εξωτερική εμφάνιση, ήταν ο φίλος του Ron Taylor αυτός που περιέγραψε το μαγικό: «Έκανε αρκετή ηλιοθεραπεία, άφησε μουστάκι, έχασε 10 κιλά και έγινε ο Forrest Carter».
Το αναγνωστικό κοινό απέμεινε με πολλά ερωτήματα και είναι σίγουρο πως δεν πίστεψαν όλοι την αλήθεια. Άνθρωποι που τον ήξεραν εξάλλου προσωπικά αρνήθηκαν να μιλήσουν στα χρόνια που ακολούθησαν. Ένας προς έναν.
Οι τίτλοι τέλους έπεσαν γι’ αυτόν στον προνομιακό του χώρο, τη λογοτεχνία.
Το 2001, στην επανέκδοση του «The Education of Little Tree» για την επέτειο των 25 χρόνων του βιβλίου, αυτή τη φορά έλειπε η σημείωση «πραγματική ιστορία» από το εξώφυλλο…
