Ιερή Γενεαλογία τη λένε και είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την επίσημη βιβλική γενεαλογία του Ιησού Χριστού που συναντάμε στις Γραφές.
Την ώρα που οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς καταγράφουν το γενεαλογικό δέντρο του Θεανθρώπου και η Αγία Γραφή περιέχει ακόμα και τα ονόματα των αδερφών του, κάποιοι επιχείρησαν να πουν μια ιστορία εντελώς διαφορετική.
Η Καινή Διαθήκη δεν κάνει εξάλλου ποτέ άμεση αναφορά στην οικογενειακή κατάσταση του Ιησού, υπαινίσσεται ωστόσο ότι δεν ήταν παντρεμένος. Αναφέρει αρκετές φορές την οικογένεια του Ιησού και παραπέμπει ακόμα και σε γυναίκες που τον συνόδευαν στη διακονία του, ενώ κάποιες ήταν παρούσες ακόμα και στη Σταύρωσή του. Πουθενά δεν λέει όμως ότι ο Ιησούς είχε σύζυγο, κάθε άλλο.
Καμιά τέτοια μαρτυρία δεν συναντάμε στα τέσσερα Ευαγγέλια του Κανόνα [Ματθαίος 12:46, 47 – Μάρκος 3:31, 32 & 15:40 – Λουκάς 8:2, 3, 19, 20 – Ιωάννης 19:25). Σύμφωνα μάλιστα με τον Ματθαίο, ο Ιησούς ισχυριζόταν ότι όσοι δεν παντρεύονται μπορούν να κάνουν περισσότερα στην υπηρεσία του Θεού: «Όποιος μπορεί να αφήσει χώρο στη ζωή του για αυτό, ας αφήσει» (Ματθαίος 19:10-12).
Και, κατά τον Ιωάννη, ο Χριστός υπερασπίστηκε με τη ζωή του τη διδασκαλία του, αρνούμενος τη συντροφικότητα προκειμένου να αφοσιωθεί πλήρως στον Θεό: «Διότι έθεσα το υπόδειγμα για εσάς ώστε, όπως έκανα εγώ σε εσάς, έτσι να κάνετε και εσείς» (13:15).
Αλλού πάλι (Κορινθίους 7:32-33), ο Ιησούς συμβουλεύει: «Θέλω να είστε απαλλαγμένοι από ανησυχίες. Ο ανύπαντρος ανησυχεί για τα πράγματα του Κυρίου, πώς να κερδίσει την επιδοκιμασία του Κυρίου. Αλλά ο παντρεμένος ανησυχεί για τα πράγματα του κόσμου, πώς να κερδίσει την επιδοκιμασία της συζύγου του», καταλήγοντας πως «Συνεπώς, όποιος παντρεύεται κάνει καλά, αλλά όποιος δεν παντρεύεται θα κάνει καλύτερα».
Στο τέλος μάλιστα της ζωής του, μας καταμαρτυρεί ο Ιωάννης (19:25-27), ανέθεσε σε έναν αγαπημένο μαθητή του τη φροντίδα της Παναγίας, κάτι που υποδεικνύει πως δεν είχε σύζυγο ή παιδιά για να μεριμνήσουν για τη μητέρα του.
Κι όμως, μια γραμμή αποκρυφιστικής σκέψης επιμένει να διατείνεται πως ο Ιησούς όχι μόνο είχε σύντροφο στη ζωή, αλλά απέκτησε κι ένα παιδί μαζί της. Με τη Μαρία τη Μαγδαληνή φυσικά, η οποία πήρε τον απόγονο του Χριστού στη Γαλλία, είτε όταν ήταν έγκυος είτε λίγο αργότερα, όταν γεννήθηκε το παιδί.
Από το ιερό αίμα του οποίου ξεπήδησε μια ολόκληρη γενιά απογόνων που θα έφταναν μερικούς αιώνες αργότερα να κυβερνήσουν τη Γαλλία. Και κάποιοι υποθέτουν πως μια σειρά από σκοτεινές σέχτες εργάζονται ώστε να ξαναέρθει στη βασιλεία η Ιερή Γενεαλογία του Ιησού, οι απόγονοι των Μεροβίγγειων, η μεγάλη Αγία Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία, μια παντοκρατορία που θα εγκαινιάσει μια νέα παγκόσμια τάξη ειρήνης και ευημερίας.
Κι ενώ η θεωρία έχει βρει στα νεότερα χρόνια μας μια δεύτερη ζωή, μέσα και από το μπεστ-σέλερ ανάγνωσμα του Νταν Μπράουν «Κώδικας Ντα Βίντσι», η υπόθεση δεν είναι κατά κανέναν τρόπο καινούρια…
Κείμενα που απομακρύνονται από τα θεόπνευστα Ευαγγέλια της Αγίας Γραφής και μας διηγούνται διαφορετικές εκδοχές του Ιησού υπάρχουν πολλά και διάφορα. Σε ένα από αυτά, το γνωστικό Ευαγγέλιο του Φιλίππου, γραμμένο στα ελληνικά κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. πιθανότατα από τον ίδιο τον μαθητή του Χριστού, Φίλιππο, συναντάμε τη φράση: «Μαρία λεγόταν η αδελφή του και η μητέρα του και η σύζυγός του».
Το κείμενο της συλλογής των Χειρόγραφων του Ναγκ Χαμαντί, στα οποία συναντάμε μια σειρά εναλλακτικών ευαγγελίων και αποκρυφιστικών κειμένων που δεν είναι αποδεκτά από το επίσημο χριστιανικό δόγμα, συνεχίζει ακόμα πιο χαρακτηριστικά: «Η σύζυγός του ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή. Ο Ιησούς την αγάπησε πολύ … Την αγαπούσε περισσότερο από όλους τους άλλους μαθητές και την φιλούσε συχνά στο στόμα».
Σε κάτι αντίστοιχο καταλήγει και το «Ευαγγέλιο της Μαρίας», ένα ακόμα απόκρυφο κείμενο (τμήμα του λεγόμενου Γνωστικού Κώδικα του Βερολίνου) από τον 5ο αιώνα μ.Χ. ή και παλιότερο: «Ο Πέτρος είπε στη Μαρία ‘‘Αδελφή, ξέρουμε ότι ο Σωτήρας σε αγαπούσε περισσότερο από τις υπόλοιπες γυναίκες’’».
Μια σειρά ακόμα αρχαίων παπύρων, που τίθενται εκτός των πατερικών κειμένων, μιλούν καθαρά για τη σχέση του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή και το ένα ή τα δυο παιδιά που είχαν αποκτήσει. Κι από δω ξεκινά ένα μεσσιανικό μυστήριο επικών προδιαγραφών που ήταν από την αρχή καταραμένο και αφορισμένο, συνωμοσιολογικό και ερμητικό.
Την ώρα που η μακρά παράδοση του γνωστικισμού εκεί στους πρώτους αιώνες μ.Χ. διατεινόταν συχνά-πυκνά ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού δεν είχε ξεφύγει από την πεπατημένη της εποχής, την οικογενειακή αποκατάσταση και τους απογόνους, το θέμα του παιδιού αναδύθηκε με μεγαλύτερη δυναμική κατά τον 13ο αιώνα. Οι Καθαροί μάλιστα, η αιρετική χριστιανική σέχτα της νότιας Γαλλίας, το έλεγαν χωρίς περιστροφές από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής τους.
Αλλά και οι Cistercians της καθολικής μοναστικής παράδοσης, που είχαν αποκοπεί από τους Βενεδικτίνους, πίστευαν σταθερά πως ο γήινος Ιησούς Χριστός όχι μόνο είχε σχέση με τη Μαρία τη Μαγδαληνή, την οποία αποκαλούσαν ερωμένη του, αλλά και η σχέση απέδωσε έναν καρπό.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο ευρωπαϊκός αποκρυφισμός έκανε πια λόγο για γάμο του Ιησού με τη Μαρία τη Μαγδαληνή και φυγή τους στα νότια της Γαλλίας με τον γιο τους παραμάσχαλα. Ή την κόρη του, ανάλογα την παράδοση. Ήδη από το 1886, το βιβλίο «Les Evangiles sans Dieu» του Γάλλου Louis Martin διατεινόταν πως ο γιος του Ιησού όχι μόνο επιβίωσε, αλλά και η γενιά του άκμασε και πλήθυνε.
Η Ιερή Γενεαλογία, με τη συνωμοσιολογική μορφή που την ξέρουμε σήμερα, άνθισε ωστόσο μετά τα μέσα του 20ού αιώνα. Σταθμός εδώ είναι το βιβλίο του Donovan Joyce «The Jesus Scroll» (1973), αλλά και το κλασικό πια «The Holy Blood and the Holy Grail» (1982) των Michael Baigent, Richard Leigh και Henry Lincoln, που έκανε δημοφιλή τη θεωρία των Μεροβίγγειων ως απογόνων του Ιησού.
Τέτοια ήταν η απήχηση της υπόθεσης πως η πανίσχυρη δυναστεία των φράγκων βασιλιάδων συνδέεται ευθέως με τη γενιά του Χριστού που μια μακρά σειρά βιβλίων καθιέρωσαν τελικά τη θεωρία στους συνωμοσιολογικούς κύκλους. Το 2003, όταν κυκλοφόρησε ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» του Νταν Μπράουν, η πεποίθηση για τον απόγονο του Ιησού έμοιαζε πια καθιερωμένη…
Οι Μεροβίγγειοι ήταν μια δυναστεία σάλιων φράγκων βασιλιάδων που ηγεμόνευσαν τη Φραγκία, τη μεγαλύτερη βαρβαρική αυτοκρατορία της Δυτικής Ευρώπης, για τρεις ολόκληρους αιώνες, αρχής γενομένης από τα μέσα του 5ου αιώνα μ.Χ., στα εδάφη της αρχαίας Γαλατίας και στις ρωμαϊκές επαρχίες της Μεγάλης Γερμανίας (εκτός της Σαξονίας).
Οι φράγκοι πολέμαρχοι κατάγονταν από τον ημι-μυθικό Μεροβαίο (μισός άνθρωπος, μισός ταύρος), ήταν ωστόσο ο εγγονός του, Κλόβις Α’ (στα ελληνικά αναφέρεται και ως Χλωδοβίκος Α’), αυτός που ένωσε τους Φράγκους υπό την ηγεμονία του (481-511 μ.Χ.) και τους μετέστρεψε στον τριαδικό χριστιανισμό.
Παρά το γεγονός ότι μετά τον θάνατο του Χλωδοβίκου οι απόγονοί του μάχονταν συχνά για τον θρόνο, οι Μεροβίγγειοι κατέβαιναν πάντα ενωμένοι στον πόλεμο με τα γειτονικά φύλα. Η δυναστεία τους πήρε τέλος τον Μάρτιο του 752 μ.Χ., όταν ο Πάπας Ζαχαρίας εκθρόνισε τον τελευταίο βασιλιά της δυναστείας Χιλδέριχο Γ’, υποκινούμενος από τον Πεπίνο τον Βραχύ. Ποιος ήταν αυτός; Ο πατέρας του Καρλομάγνου (και γιος του Κάρολου Μαρτέλου), ο οποίος ηγεμόνευε τους Φράγκους από τη δική του πλέον δυναστεία των Καρολιδών.
Πώς συνδέεται όμως η ισχυρή φατρία των Φράγκων με τις εξωβιβλικές περιπέτειες του υιού του Ιησού; Μια γραμμή σκέψης θέλει τους «μακρυμάλληδες βασιλιάδες» (reges criniti στα λατινικά), όπως ήταν γνωστοί οι Μεροβίγγειοι με την πλούσια κόμη εκεί που οι υπήκοοί τους είχαν κοντά μαλλιά, να έχουν έρθει από τη θάλασσα, να διαθέτουν υπεράνθρωπες δυνάμεις και να συνδέονται εξ αίματος με τον Ιησού και τη Μαρία Μαγδαληνή.
Ο Μεροβαίος, όπως μας πληροφορεί το «Χρονικό του Φρέντεγκαρ», ήταν καρπός της συζύγου του Κλοντιόνε και ενός θαλάσσιου κήτους, του Ταύρου με τα Πέντε Κέρατα. Ένα πελώριο ψάρι δηλαδή, η δυναστεία προήλθε από ένα ψάρι, μια συμβολική παράσταση για το ιερό σύμβολο του χριστιανισμού, τον ιχθύ. Ο οίκος των Μεροβίγγειων αναγνώριζε με δυο λόγια το ιερό αίμα του Ιησού που έρρεε στις φλέβες του υιοθετώντας το απόλυτο σύμβολο των πρωτοχριστιανών.
Η ψευδο-ιστορική αυτή άποψη επιβίωσε στους αιώνες ως άλλος ένας θρύλος που αφορούσε στη μυστηριώδη καταγωγή των Μεροβίγγειων, μιας και ελάχιστα ιστορικά στοιχεία είναι γνωστά για το πώς εμφανίζεται στο προσκήνιο ο πρώτος μεγάλος φραγκικός οίκος. Ο Κλοντιόνε, ο υποτιθέμενος πατέρας του γενάρχη Μεροβαίου, αποτελεί εξίσου μεγάλο ιστορικό αίνιγμα.
Ο βυζαντινός ιστορικός Πρίσκος αναφέρει για τον Μεροβαίο ότι τον είδε στη Ρώμη ως «έναν νέο χωρίς χνούδι ακόμη στα μάγουλά του, με ξανθά μαλλιά χυτά ως τους ώμους του, που ο Αέτιος τον είχε κάνει υιοθετημένο γιο του». Ο Ρωμαίος Φλάβιος Αέτιος είχε πολεμήσει κατά του Κλοντιόνε στο Αρτουά το 448 μ.Χ. και τον είχε νικήσει μάλιστα.
Η Ιερή Γενεαλογία είναι μια θεωρία συνωμοσίας που αντέχει στον χρόνο, καθώς ούτε να επιβεβαιωθεί μπορεί ούτε να καταρριφθεί. Οι υπέρμαχοί της ισχυρίζονται σταθερά πως είναι μια αλήθεια που ο παπισμός κατάφερε να κρύψει για 2.000 χρόνια, φοβούμενος τη δύναμη του ιερού αίματος του Χριστού.
Πολλές μυστικιστικές σέχτες και μασονικές στοές περιέχουν την Ιερή Γενεαλογία στα άρθρα πίστης τους και κάποιοι μάλιστα διατείνονται πως είναι οι πραγματικοί απόγονοι της βασιλικής αυτής γενιάς που κρατάει από τον Ιησού. Στη μυθιστορία μπλέκονται μάλιστα και οι πανταχού παρόντες Ναΐτες Ιππότες, οι οποίοι ήταν άλλοτε επιφορτισμένοι με την προστασία των σεπτών απογόνων των Μεροβίγγειων.
Γι’ αυτό έπεσαν κι αυτοί, θύματα της συνωμοσίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να εξοντωθεί όλη η γενιά των άμεσων απογόνων του Θεανθρώπου. Αυτό έκανε εξάλλου και η Ιερά Εξέταση, μας λένε οι συνωμοσιολόγοι, ξέκανε έναν-έναν όσους συνδέονταν με τον φράγκικο οίκο.
Κάποιοι περιμένουν σήμερα τον απόγονο του Ιησού να επιστρέψει ως μεσσίας, ως ένας πανίσχυρος μονάρχης που με την Αγία Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία του θα επιφέρει μια νέα τάξη πραγμάτων σε μια μυστικιστική Δευτέρα Παρουσία…
