Ένας κατά συρροή γκαφατζής αναπολεί τις καλύτερες γκάφες του

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι γκαφατζής. Μπορεί να κάνεις γκάφες λόγω αφηρημάδας. Ή λόγω απροσεξίας. Ή λόγω απερισκεψίας. Ή απλά επειδή όταν ο Θεός μοίραζε ταλέντα, εσύ κοιμόσουν μέχρι το μεσημέρι γιατί είχες ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, και όταν ξύπνησες είχε μείνει μόνο το ταλέντο στις γκάφες.

Γιατί όπως και να το κάνουμε, ο καθένας μπορεί να κάνει μια γκάφα μια στο τόσο, αλλά θέλει πραγματικό ταλέντο για να τα κάνεις συνέχεια θάλασσα. Και μπορώ να πω περήφανα ότι αυτό το ταλέντο το έχω.

Επ φίλε, κάτι ξέχασες…

Στατιστικά μιλώντας, το 70% από τις γκάφες μου οφείλονται στην παροιμιώδη αφηρημάδα μου. Αξεπέραστη θα μείνει μάλλον (αλλά το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω) εκείνη η φορά που βγήκα από το σπίτι για να πάω στο βιντεοκλάμπ έχοντας ξεχάσει να φορέσω παντελόνι – είχα τότε ένα κοντό σορτσάκι που φορούσα, οπότε δεν κατάλαβα τίποτα το ασυνήθιστο κυκλοφορώντας με το σλιπάκι για περίπου 20 λεπτά, μέχρι που γύρισα στο σπίτι. Μετά από αυτό έκανα τρεις μέρες να ξαναβγώ από το σπίτι, και ευτυχώς κανείς ποτέ δεν αναφέρθηκε σε αυτό το περιστατικό, γιατί θα αναγκαζόμουν να τον σκοτώσω επειδή ήξερε πολλά. Άλλο τώρα που μπορώ να γελάσω με αυτό.

Ένα άλλο αγαπημένο μου περιστατικό ήταν όταν πήγαινα Γυμνάσιο. Είχα αγοράσει μία καινούργια μπάλα μπάσκετ και ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα την έφερνα στο σχολείο, ώστε ξέχασα όλα τα υπόλοιπα. Μόλις μπήκα στο σχολικό, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει την τσάντα μου στο σπίτι, οπότε κατέβηκα για να την πάρω. Στο μεταξύ το σχολικό έφυγε, με την μπάλα του μπάσκετ μαζί (δεν την ξαναείδα έκτοτε). Φτάνοντας στο σπίτι, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει και τα κλειδιά μου. Οπότε ξεκίνησα να πάω στο σχολείο με το λεωφορείο, χωρίς τσάντα. Όταν έφτασα είχα ήδη χάσει τις δύο πρώτες ώρες. Και το δούλεμα που έφαγα όλη τη χρονιά για εκείνη τη μέρα εύχομαι να μην τύχει σε κανέναν.

Ένα ακόμα κατόρθωμά μου είναι η ευκολία με την οποία ξεχνάω το κλειδί πάνω στο αυτοκίνητο όταν το παρκάρω. Μία φορά το άφησα για ώρες πάνω στο πορτ μπαγκάζ σε ελεύθερο πάρκινγκ, ενώ τουλάχιστον δύο φορές το άφησα επίσης πάνω στο πορτ μπαγκάζ ολόκληρο το βράδυ, παρκαρισμένο κάτω από το σπίτι μου. Και μία φορά κατάφερα να ξεχάσω και να σβήσω τη μηχανή, αφήνοντας πάνω το κλειδί, αλλά παραδόξως το θυμήθηκα μετά από 10 λεπτά. Νομίζω ότι αν το αυτοκίνητό μου δεν ήταν τέτοιο σαράβαλο, μια μέρα απλά δεν θα το έβρισκα εκεί που το πάρκαρα.

Προσοχή, ετοιμόρροπος

Κάθε καλός γκαφατζής οφείλει να έχει στο βιογραφικό του μερικές ξεγυρισμένες τούμπες, από αυτές που τις τρως εσύ και χορταίνουν γέλιο όλοι οι υπόλοιποι. Άλλωστε, σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά το πόσες θα σηκωθείς – και με πόση χάρη θα σηκωθείς.

Την πιο θεαματική (αλλά και πιο επώδυνη) τούμπα μου την έφαγα ένα Πάσχα στην Καλαμάτα, στο Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων, όπου υπήρχαν (και υπάρχουν) αληθινά παλιά βαγόνια τρένων σε ράγες. Ούτε που κατάλαβα πώς σκόνταψα πάνω στη μία ράγα και έπεσα με τη μύτη στην άλλη ράγα, διαλύοντας ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε εκεί μέσα. Το αίμα που έχυσα εκείνο το Πάσχα θα έφτανε για να βάψει ένα κοτέτσι πασχαλινά αυγά.

Λιγότερο επώδυνα, αλλά εξίσου θεαματικά, ήταν τα ατυχήματά μου με το ποδήλατο. Τη μία φορά μέσα σε ένα άλσος έχασα τον έλεγχο και κατέληξε το ποδήλατο στο δέντρο κι εγώ καμιά δεκαριά μέτρα παραπέρα με ένα εντυπωσιακό σάλτο, και την άλλη στο δρόμο πάτησα φρένο απότομα ενώ έτρεχα με ταχύτητα και σωριάστηκα φαρδύς-πλατύς στην άσφαλτο. Και στις δύο περιπτώσεις τη γλίτωσα με γρατζουνιές και αυτό το χαζό χαμόγελο που φωνάζει «καλά που δεν πάθαμε και τίποτα».

Και αυτές είναι μόνο οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις. Αν αρχίσω να γράφω για τις διάφορες γλίστρες, και τις τούμπες μου (σε ένα παιχνίδι 5Χ5 έπεσα τόσες πολλές φορές κάτω που ακόμα με μνημονεύουν ως «Σκουντούφλη») θα ξημερώσουμε.

Οι γκάφες του στρατού

Τα κατορθώματά μου στον στρατό αξίζουν ειδική μνεία. Γιατί από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο στρατόπεδο «φώναζα» ότι δεν είμαι φτιαγμένος για φαντάρος, αλλά δε με άκουγε κανείς να μου δώσει το Ι-5 μου και να ησυχάσουμε όλοι.

Την πρώτη φορά που πήραμε τα όπλα μας και κάναμε τις βασικές εντολές «επ’ ώμου», «παρουσιάστε», «παρά πόδα», στο «παρά πόδα» μου έφυγε το όπλο και έπεσε κάτω. Τρεις γύροι τροχάδην γύρω από το στρατόπεδο για τιμωρία. Μετά, στις πρώτες βολές μου έφυγε από το αυτί η ωτασπίδα και βούιζε για μία βδομάδα. Οι επιδόσεις μου σε παραδοσιακά φανταρικά σπορ όπως το λύσιμο και καθάρισμα του όπλου, το στρώσιμο του κρεβατιού, το ξύρισμα και το γυάλισμα των αρβύλων ήταν οικτρές. Στο μόνο που ήμουν πρωταθλητής ήταν το γόπινγκ, επειδή δε χρειάζεται απολύτως καμία δεξιότητα (γόπινγκ, το: η περισυλλογή αποτσίγαρων).

Βέβαια, την κορυφαία γκάφα την έκανα όχι από αδεξιότητα, αλλά επειδή υποτίμησα τον «εχθρό». Κρατούσα ημερολόγιο και όποτε έβρισκα πρόσβαση στο Internet δημοσίευα τα στρατιωτικά μου απομνημονεύματα στο blog μου. Προσωπικά κείμενα, όπως αυτό εδώ, δεν αποκάλυπτα και κανένα κρατικό μυστικό. Δεν πίστευα ότι θα τα έβρισκε κανείς από τον στρατό, ούτε ότι θα ενδιέφερε και κανέναν. Έλα όμως που ο στρατός όλα τα βλέπει και τίποτα δεν του ξεφεύγει, και με ανακάλυψαν. Και όταν με ανακάλυψαν, έφτασα ένα βήμα από το Στρατοδικείο, που ανάθεμα κι αν ξέρω πώς το γλίτωσα. Και τελικά το μόνο που έμεινε από όλη αυτήν την ιστορία είναι τα τετράδιά μου με τα ημερολόγια και η ξινίλα της ξινής λοχία που έμαθε ότι στα κείμενά μου την έλεγα ξινή. Δεν έκανα εγώ για φαντάρος, όχι.

Έπρεπε να στρίψω αριστερά στην Αλμπουκέρκη

Η ανικανότητά μου να προσανατολιστώ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες έχει επίσης οδηγήσει σε κάποιες τραγελαφικές γκάφες. Δώσε μου χάρτη, πυξίδα, αναλυτικές οδηγίες, δορυφορικά συστήματα εντοπισμού – όπως και να ‘χει, θα καταφέρω να χαθώ. Έχω κάνει αμέτρητα αχρείαστα χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο επειδή αλλού μου έλεγε το GPS να πάω κι αλλού πήγα, σε σημείο που φοβάμαι ότι κάποια στιγμή ακόμα και αυτή η ευγενική και υπομονετική φωνή στο GPS θα εξοργιστεί και θα αρχίσει να ουρλιάζει «ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΖΩΟ, ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΝΑ ΣΤΡΙΨΕΙΣ ΔΕΞΙΑ ΗΛΙΘΙΕ;». Κάπως έτσι θα ξεκινήσει η επανάσταση των μηχανών.

Αλλά και με τα πόδια να είμαι, πάλι είμαι ικανός να χαθώ κάνοντας το γύρο του τετραγώνου. Όταν έχω ραντεβού σε τοποθεσία που δε γνωρίζω ακριβώς που είναι, πάντα ξεκινάω τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα από το κανονικό, συνυπολογίζοντας το χρόνο που αναπόφευκτα θα σπαταλήσω επειδή θα χαθώ.

Σε αυτήν την κατηγορία γκάφας, η καλύτερή μου ήταν όταν χάθηκα στο αχανές Άλσος Συγγρού, στο Μαρούσι. Κάπου ξέφυγα από τη συνηθισμένη διαδρομή που ακολουθούσα (έμενα εκεί κοντά τότε), και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα μέρος που δεν είχα ξαναδεί. Και όσο προσπαθούσα να βρω το δρόμο μου, τόσο περισσότερο χανόμουν. Πρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστον δύο ώρες άσκοπης περιπλάνησης και είχα φτάσει σε σημείο που άρχιζα να το παίρνω απόφαση ότι δε θα ξαναδώ ποτέ την οικογένειά μου και θα ζήσω σαν αγρίμι στη ζούγκλα του Αμαρουσίου, όταν βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος να μου δείξει το δρόμο. Ήμουν πέντε λεπτά μακριά από την πόρτα.

Ένας βλάκας και μισός

Και φυσικά υπάρχουν και οι γκάφες που δεν μπορούν να αποδοθούν σε τίποτα άλλο, παρά μόνο σε καθαρή, αγνή, αμόλυντη βλακεία. Όπως εκείνη τη φορά που είπα να κόψω λίγο με το ψαλίδι κάποιες τρίχες που προεξείχαν σαν κέρατα από τα φρύδια μου και κατέληξα με πετσοκομμένα φρύδια, λες και μου τα είχε σβήσει κάποιος με γόμα.

Εύφημος μνεία αξίζει και για εκείνη τη φορά στα ζόρικα χρόνια της εφηβείας που με έναν φίλο μου πήραμε το λεωφορείο από Μαρούσι για Κηφισιά χωρίς να χτυπήσουμε εισιτήριο, γιατί σιγά μην μπει ελεγκτής σε τόσο μικρή διαδρομή. Και στεκόμασταν εκεί μπροστά στη μεσαία πόρτα και γελάγαμε και θάβαμε τους ελεγκτές για το πόσο χαζοί είναι και το πόσο μάγκες είμαστε που γλιτώσαμε τα εισιτήρια, όταν ένας κύριος που στεκόταν λίγο παραδίπλα ήρθε μπροστά μας, φόρεσε το ταμπελάκι του και μας ζήτησε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο τα εισιτήρια που ήξερε ότι δεν είχαμε. Αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε το πρόστιμο με τα πεντοχίλιαρα που θα μας εξασφάλιζαν μερικές ώρες διασκέδασης σε ένα internet cafe και γυρίσαμε και με τα πόδια. Και καλά να πάθουμε.

Ε, και σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και εκείνη η φορά που απλώς δεν πήγα στις εξετάσεις για το Michigan Proficiency, γιατί νόμιζα ότι ήταν την επόμενη εβδομάδα – εδώ δε μιλάμε για αφηρημάδα, αλλά για καθαρή βλακεία, γιατί δε μου πέρασε καν από το μυαλό ότι μπορεί να ήταν άλλη η ημερομηνία από αυτήν που μου είχε κολλήσει. Πάλι καλά που τουλάχιστον θυμήθηκα να πάω στις εξετάσεις του Cambridge Proficiency, το πήρα και ξεμπέρδεψα. Πτυχιούχος στα αγγλικά, αλλά πτυχιούχος και στις γκάφες.