Στην ιστορία τους οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής έχουν θρηνήσει πολλές φορές την απώλεια της ζωής αθώων παιδιών, που μια μέρα πήγαν στο σχολείο τους και δεν γύρισαν ποτέ, θύματα του διαρκώς αυξανόμενου αριθμού των όπλων που έχουν στα χέρια τους οι Αμερικανοί. Στις ΗΠΑ αντιστοιχούν περισσότερα όπλα ανά άνθρωπο από κάθε άλλη χώρα του πλανήτη και όπου υπάρχουν όπλα υπάρχουν και θάνατοι.
Η λίστα με τις μαζικές σφαγές σε αμερικανικά σχολεία είναι μεγάλη. Ας θυμηθούμε την ένοπλη επίθεση στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια τον Απρίλιο του 2007, όταν ο τελειόφοιτος Seung-Hui Cho μπήκε οπλισμένος στο Ίδρυμα και θέρισε στο διάβα του 32 άτομα, σε μια από τις πιο αιματηρές επιθέσεις σε πανεπιστημιακό campus των ΗΠΑ. Λίγο αργότερα αυτοκτόνησε.
Κανείς επίσης δεν μπορεί να ξεχάσει το μακελειό στο δημοτικό σχολείο Sandy Hook στο Κονέκτικατ το Δεκέμβριο του 2012. Οι οικογένειες 20 παιδιών μεταξύ 6 και 7 ετών θρήνησαν τον άδικο χαμό τους από τα πυρά του 20χρονου Άνταμ Λάνζα, ο οποίος λίγο πριν φτάσει η Αστυνομία στο σημείο της τραγωδίας έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και αυτοκτόνησε.
Οι αιματηρές και άδικες επιθέσεις στα μέρη που θα έπρεπε να είναι απλά οι ναοί της γνώσης, δεν είναι φαινόμενο του 21ου αιώνα. Μία από τις μεγαλύτερες τέτοιες σχολικές σφαγές στις ΗΠΑ πάει πίσω στο μακρινό 1927 με στόχο το δημοτικό σχολείο του Bath και δράστη τον Andrew Kehoe, ταμία του διοικητικού συμβουλίου, που οργάνωνε για πολλούς μήνες, με σατανικό τρόπο, το σχολικό μακελειό. Και τα κατάφερε. Απολογισμός: 45 νεκροί, εκ των οποίων 38 παιδιά .
Στο χωριό Bath ζούσαν περίπου 300 κάτοικοι που έβγαζαν τα προς το ζην κυρίως από τη γεωργία. Στις αρχές του 1920 οι μαθητές διαφορετικών τάξεων και ηλικιών μοιράζονταν μία αίθουσα και έναν δάσκαλο. Τα περισσότερα από αυτά τα σχολεία έκλεισαν και οι εκπαιδευτικοί θεώρησαν αναγκαίο να φτιαχτεί ένα σχολείο στην περιοχή, όπου οι μαθητές θα διδάσκονταν τα μαθήματα χωρισμένοι στις αίθουσες με βάση την ηλικία τους και οι υποδομές των κτιρίων θα ήταν υψηλότερων προδιαγραφών.
Μετά από χρόνια διαφωνιών το χωριό συμφώνησε στη δημιουργία ενός νέου σχολικού κτιρίου, κάτι που όμως θα ανάγκαζε τους κατοίκους να πληρώνουν περισσότερους φόρους, όπως και τελικά έγινε.
Η 18η Μαΐου 1927 ήταν η τελευταία μέρα μαθημάτων για τους μαθητές του Bath. Στις 8:45 όμως το πρωί το χωριό σείστηκε από μια εκκωφαντική έκρηξη και οι κάτοικοι είδαν τη βόρεια πτέρυγα του σχολικού συγκροτήματος να ισοπεδώνεται, παγιδεύοντας κάτω από τα χαλάσματα δεκάδες παιδιά και δασκάλους.
«Υπήρχε ένας σωρός από παιδιά ηλικίας πέντε έως έξι ετών θαμμένα κάτω από τη στέγη του σχολείου. Σε κάποια είχαν βγει τα χέρια, σε κάποια τα κεφάλια. Δύσκολα κάποιος μπορούσε να τα αναγνωρίσει από τη σκόνη και τα συντρίμμια» έγραφε στο βιβλίο του «The Bath School Disaster» ο συγγραφέας Monty J. Ellsworth.
Ο δάσκαλος της πρώτης δημοτικού Bernice Sterling είχε πει στο Associated Press: «Στον αέρα πέταγαν θρανία και παιδιά, κάποια μάλιστα εκτοξεύτηκαν και έξω από το κτίριο».
Τα σωστικά συνεργεία και τα μέλη της κοινότητας του Bath βρέθηκαν άμεσα στον τόπο της τραγωδίας για να βοηθήσουν στον απεγκλωβισμό των θυμάτων. Εκεί βρέθηκε πολύ γρήγορα και ένα μέλος του σχολικού συμβουλίου ονόματι Andrew Kehoe, όχι όμως για να συμβάλλει στις προσπάθειες, αλλά για να βάλει την τελική πινελιά στην καταστροφή.
Ο Kehoe κατέβηκε από το φορτηγό του, το οποίο ήταν γεμάτο με δυναμίτη και βλήματα, έστρεψε την καραμπίνα του στο όχημα και πυροβόλησε. Η έκρηξη σκότωσε τον επιθεωρητή του σχολείου, αρκετούς περαστικούς και τον ίδιο. Και τότε αποκαλύφθηκε το σατανικό του σχέδιο που οδήγησε στο θάνατο 45 άτομα, ανάμεσά τους 38 αθώες παιδικές ψυχές.
Ο Andrew ήταν το ένα από τα 13 παιδιά της οικογένειας Kehoe. Έχασε από νωρίς τη μητέρα του και δυσκολεύτηκε να συνηθίσει τη νέα του «μαμά». Γι’ αυτό και όταν η μητριά του τραυματίστηκε -και τελικά πέθανε- από φωτιά που ξέσπασε στο φούρνο του σπιτιού τους, πολλές ήταν οι κακές γλώσσες που είπαν ότι πίσω από το θάνατό της κρυβόταν εκείνος.
Σε ηλικία 40 ετών παντρεύτηκε τη Nellie και σύντομα πήγαν να ζήσουν στο Bath. Εξασκούσε πού και πού το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου που είχε σπουδάσει και έκανε και διάφορα θελήματα για τους γείτονές του, οι οποίοι τον περιέγραφαν ως νευρικό άτομο που συχνά έχανε την ψυχραιμία του και τσακωνόταν με όσους διαφωνούσε. Και οι πράξεις του αποδείκνυαν ξεκάθαρα τον αλλόκοτο ψυχισμό του. Είχε πυροβολήσει το σκύλο του γείτονά του γιατί τον ενοχλούσε το γαύγισμά του, ενώ θύμα της οργής του είχε πέσει και ένα από τα άλογά του, που έδειρε μέχρι θανάτου όταν δεν υπάκουσε στις εντολές του.
Ο Kehoe ήταν ο ταμίας του σχολικού συμβουλίου του Bath. Συχνά παραπονιόταν για τους φόρους που αναγκαζόταν να πληρώνει, αντιδρούσε σε όλα τα έξοδα που γίνονταν για τον σχολικό εξοπλισμό και ήθελε πάντα να γίνεται το δικό του. Η οικονομική του δυσχέρεια και η υποθήκη που είχε αναγκαστεί να βάλει το σπίτι του λόγω χρεών, τον γέμιζαν με θυμό. Όταν δε δεν κατάφερε να εκλεγεί για δεύτερη φορά γραμματέας στον δήμο του Bath, το μυαλό του «γύρισε». Και τότε άρχισε να σκέφτεται πώς θα μπορούσε να εκδικηθεί τον κόσμο για όλα αυτά που πέρναγε…
Ο θύτης φαίνεται πως προετοίμαζε το βομβαρδισμό του σχολείου σχεδόν 9 μήνες πριν την εκτέλεσή του. Η ελεύθερη πρόσβασή του στο σχολείο-κυρίως κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών του 1926- του έδωσε τη δυνατότητα να το παγιδεύσει με εκατοντάδες κιλά εκρηκτικών τα οποία πυροδότησε εξ αποστάσεως. Η Αστυνομία και η Πυροσβεστική βρήκαν μάλιστα άλλα 500 κιλά αποθηκευμένων εκρηκτικών στο υπόγειο του σχολείου, μαζί με ένα μπιτόνι βενζίνης που θα χρησίμευε σε περίπτωση που αποτύγχανε να λειτουργήσει ο εκρηκτικός μηχανισμός.
Την ώρα που το σχολείο γινόταν χίλια κομμάτια και πριν ανατιναχθεί μπροστά από αυτό, ο Kehoe έβαζε φωτιά στη φάρμα του σκοτώνοντας την άρρωστη γυναίκα του και τα δύο άλογά του. Τα πτώματά τους βρέθηκαν στη φάρμα μαζί με ένα σημείωμα του εγκληματία που έγραφε: «Οι εγκληματίες γίνονται, δεν γεννιούνται».
Μέσα σε ένα χρόνο από το μακελειό το σχολείο ανοικοδομήθηκε και τα μαθήματα σταμάτησαν να γίνονται μέσα στα τοπικά καταστήματα. Συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 1970, όταν κατεδαφίστηκε και αντικαταστάθηκε από ένα πάρκο στη μνήμη των θυμάτων του βομβαρδισμού. Στη μέση του πάρκου στέκει ο θόλος του κτιρίου θυμίζοντας σε όλους ότι κάποτε σε εκείνο το σχολείο ακούγονταν παιδικά γέλια και φωνές, πριν επικρατήσει η θλίψη και το πένθος.
(Οι φωτογραφίες είναι από τα ιστορικά αρχεία του Μίσιγκαν)
