Από την Αθήνα στο ΤΕΙ της Κρήτης για να σπουδάσει μηχανολόγος μηχανικός. Επόμενος σταθμός, το μεταπτυχιακό πρόγραμμα ρομποτικής του Kings’ College London, συνεργασία με διακεκριμένους γιατρούς στο Λονδίνο πάνω σε καινοτόμα συστήματα ρομποτικής κι έπειτα διδακτορικό στη μηχανολογία. Πίσω στην Ελλάδα για τη στρατιωτική του θητεία. Κι έφτασε η ώρα για την αγορά εργασίας στην Ελλάδα της κρίσης… Της Ιουλίας Κιλέρη Ξανά βαλίτσες και ταξίδι στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ως ερευνητής, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια. Σήμερα, ο Παναγιώτης Πολυγερινός βρίσκεται στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Αριζόνα, εκλεγμένος ως επίκουρος καθηγητής, και συνεχίζει το ερευνητικό του έργο στη ρομποτική σε έργα που έχουν σχέση με τη βελτίωση της υγείας του ανθρώπου. Ήδη το όνομά του έχει συνδεθεί με σημαντικά επιστημονικά επιτεύγματα στον χώρο της ρομποτικής ιατρικής. Ανάμεσα σε αυτά η κατασκευή ενός ρομποτικού γαντιού για ανθρώπους με προβλήματα κίνησης, καθώς μα πρωτοποριακή μέθοδος που επιτρέπει σε γιατρούς να κλείνουν τρύπες στην καρδιά και σε άλλα εσωτερικά όργανα, χάρη σε ένα επίθεμα, χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουν σε επικίνδυνες χειρουργικές επεμβάσεις.
Από το ΤΕΙ της Κρήτης σε κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ
Περιγράφοντας την πορεία του από την Κρήτη στην Πολυτεχνική Σχολή του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Αριζόνα σήμερα, εξηγεί: «Ξεκίνησα στο ΤΕΙ Κρήτης, σπουδάζοντας μηχανολόγος μηχανικός. Κάπου στα μέσα των σπουδών μου έμαθα για το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών (ERASMUS). Μου φάνηκε ενδιαφέρον και έτσι επέλεξα να το δοκιμάσω και να σπουδάσω στη Γλασκώβη για ένα εξάμηνο. Η εμπειρία του να βρεθώ σε μια ξένη χώρα, για πρώτη φορά σε ένα ξένο πανεπιστήμιο, ήταν πραγματικά αποκαλυπτική. Δεν ήταν πως όλα ήταν τέλεια στο εκπαιδευτικό σύστημα των ξένων, υπήρχαν βέβαια και πάρα πολλά θετικά σημεία, αλλά για εμένα ήταν απλά η κατάρρευση του μύθου του τι εστί να ζήσεις και να σπουδάζεις εκτός της χώρας σου. Νομίζω πως γύρισα στην Κρήτη άλλος άνθρωπος και, ενθουσιασμένος με το «έχω», άρχισα να επιθυμώ και άλλο. Από εκεί και έπειτα ξεκίνησα να δίνω μεγαλύτερη έμφαση στο τομέα της ρομποτικής που με ενδιέφερε περισσότερο.
Το ρομποτικό γάντι για άτομα με κινητικά προβλήματα
Πώς προέκυψε η ιδέα για το ρομποτικό γάντι και πώς ακριβώς λειτουργεί; «Η ιδέα για το ρομποτικό γάντι προέκυψε καθώς ήμουν στο Harvard και ερευνούσαμε ένα καινούριου τύπου «επενεργητή» που βασίζεται στη χρήση υλικών που συνήθως δεν θα δούμε να χρησιμοποιούνται για ρομποτικές εφαρμογές μιας και οι φυσικές τους ιδιότητες σε σχέση με τα παραδοσιακά σκληρά μέταλλα, πλαστικά, και λοιπά υλικά διαφέρει κατά πολύ.
Δουλεύαμε λοιπόν πάνω σε υπέρ-ελαστικά υλικά, τα οποία εάν τους θέσεις μηχανικούς περιορισμούς και τα συμπιέσεις με κάποιο ρευστό (π.χ. αέρα), μπορούν να παράξουν πολύπλοκες κινήσεις και να ασκήσουν δυνάμεις που σε αρκετές περιπτώσεις υπερβαίνουν των δυνατοτήτων συμβατών «επενεργητών». Μπορέσαμε λοιπόν να προγραμματίσουμε μηχανικά (mechanical programming) αυτούς τους επενεργητές και να αποδείξουμε πως είναι ασφαλή λόγο των υλικών τους να χρησιμοποιηθούν για να επιτευχθεί καλύτερη συνεργασία ρομπότ και ανθρώπου.
Εκεί γεννήθηκε η ιδέα να σχεδιάσουμε επενεργητές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα δάκτυλα ενός χρήστη να κλείσουν. Ο μοναδικός για το είδος τους σχεδιασμός όπου φοριέται όπως ένα γάντι δοκιμάστηκε σε άτομα με κινητικά προβλήματα στα χέρια. Το γάντι για να λειτουργήσει και να κλείσει τα δάχτυλα κάνει χρήση ηλεκτρικών σημάτων τα οποία λαμβάνουμε από τους μύες των χρηστών».
Ένα «τσιρότο» που κλείνει τις τρύπες στην καρδιά
Μιλώντας για τη μέθοδο με το επίθεμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αντί για επικίνδυνες χειρουργικές επεμβάσεις, ο Παναγιώτης Πολυγερινός εξηγεί: «Το ερευνητικό έργο για την επούλωση προβλημάτων στην καρδιά ξεκίνησε με βάση τη δημιουργία μια καινούριας βιοδιασπώμενης κόλλας, η οποία ενεργοποιείται μόνο κάτω από έκθεση σε υπεριώδες φως, και ενός λεπτού επιθέματος που δέχεται την κόλλα. Σαν μηχανικοί συνεργαστήκαμε με γιατρούς από το Boston Childern’s Hospital ώστε να δημιουργήσουμε μια συσκευή η οποία θα μπορεί με ελάχιστα επεμβατικό τρόπο να τοποθετεί το επίθεμα κάνοντας χρήση της κόλλας σε όργανα του σώματος (π.χ. καρδιά, στομάχι κτλ.) όπου χρειάζεται να διορθωθεί ένα άνοιγμα.
Η έρευνα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
«Πιστεύω πως το περιβάλλον όπου θα βάλεις έναν άνθρωπο να ζήσει και να δουλέψει θα τον επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό είτε θετικά είτε αρνητικά στην μετέπειτα πορεία του», απαντά ο κ. Πολυγερινός σε ερώτηση για την έρευνα στην Ελλάδα. Όπως σημειώνει, «η Ελλάδα, παρόλες τις δυσκολίες της, έχει ακόμη να επιδείξει καλούς ερευνητές, οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν τέτοια περιβάλλοντα όπου οι νέοι ερευνητές θα μπορέσουν να ανθίσουν. Δυστυχώς αυτές οι ομάδες είναι πλέον λίγες και προσπαθούν να δημιουργήσουν αντιμετωπίζοντας μεγάλες δυσκολίες. Σε αρκετές των περιπτώσεων το ερευνητικό δυναμικό αναγκάζεται να μεταναστεύσει σε χώρες του εξωτερικού για να μπορέσει να έχει τα αυτονόητα ώστε να παράξει έργο».
«Δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε πίσω τους χιλιάδες ερευνητές»
Τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στο εξωτερικό; «Δεν είπα απλά θα φύγω μια μέρα στο εξωτερικό για να κάνω αυτά που έκανα μέχρι σήμερα. Ήταν νομίζω η προσωπική μου ανησυχία και επιθυμία να δω και να μάθω παραπάνω πράγματα που με οδήγησε στο εξωτερικό», λέει. Και η προοπτική της επιστροφής; «Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα όπου και φυσικά θα ήθελα να επιστρέψω, αλλά δυστυχώς όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα δεν είμαστε έτοιμοι ώστε να μπορούμε να δεχτούμε πίσω όχι μόνο εμένα, αλλά τους χιλιάδες ερευνητές που έφυγαν στο εξωτερικό σε αναζήτηση ενός κάποιου καλύτερου ερευνητικού περιβάλλοντος και μέλλοντος». Δείτε όλα τα θέματα του Weekend