Έναν από τους πιο γνωστούς και αγαπημένους έλληνες ηθοποιούς, τον Γιάννη Μπέζο, φιλοξενεί αυτό το Σάββατο στην εκπομπή «Προσωπικά» η Έλενα Κατρίτση.
Έπειτα από 30 χρόνια καριέρας στο θέατρο και την τηλεόραση, ο Γιάννης Μπέζος θα βρεθεί για πρώτη φορά με την κόρη του Ηρώ, στο θεατρικό σανίδι.
Πατέρας και κόρη θα πρωταγωνιστήσουν στο έργο του Ζαν Ανουίγ «Αντιγόνη», τη σκηνοθεσία του οποίου υπογράφει ο ίδιος.
Ο Γιάννης και η Ηρώ Μπέζου μιλούν για την επιλογή τους να βρεθούν μαζί στη σκηνή, για τα σχόλια που μπορεί να ακουστούν σχετικά με αυτή τους την απόφαση, αλλά και για τις ιδιαιτερότητες της συνεργασίας, τις αρνητικές και τις θετικές πλευρές της.
Ο Γιάννης Μπέζος μεταξύ άλλων μιλά.
Για τον ανταγωνισμό που υπάρχει στον καλλιτεχνικό χώρο:«Δεν ένιωσα ποτέ πισώπλατα μαχαιρώματα ούτε είδα αυτά που κάποιοι ονομάζουν κυκλώματα… Νομίζω ότι πολλές φορές αυτά είναι άλλοθι για την τεμπελιά μας και την προχειρότητά μας. Και για πολλούς για την αταλαντοσύνη τους…
Για το χλευασμό που, όπως έχει πει, δέχτηκε στην αρχή της τηλεοπτικής του καριέρας: Δεν υπήρξα αγαπητό πρόσωπο, δε μου άρεσε να δίνω συχνά συνεντεύξεις… Έλεγαν ότι αυτά που κάναμε ήταν πρόχειρα… Ότι δε διέθεταν την πνευματικότητα που είχαν τα γραπτά τους… Αλλά επειδή σ’ αυτή τη χώρα γνωριζόμαστε, δεν είμαστε και πολλοί, αυτοί που ήταν να πάνε σπίτι τους πήγαν και τελείωσε η ιστορία. Όσοι είναι να μείνουν θα μείνουν.
Για σχόλια που γράφονται και τις εντάσεις που κάποιες φορές δημιουργούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Δεν έχω ιδέα από αυτά, ούτε το κομπιούτερ δε μπορώ να ανοίξω. Δεν τα παρακολουθώ. Άλλωστε τίποτα απ’ όσα γράφονται δεν έχει σημασία, απλώς λειτουργεί εκτονωτικά. Και με την ίδια ευκολία που γράφονται ξεχνιούνται… Έχει γίνει κι αυτό επάγγελμα… Σαν να περιμένουν με την καραμπίνα στη γωνία πότε θα μιλήσει κάποιος για να του απαντήσουν…
Για το θεατρόφιλο κοινό: Για να μπορέσει να πάει κάποιος στην Επίδαυρο το μόνο που χρειάζεται είναι να πάρει το λεωφορείο. Ξέρετε, ο Αριστοφάνης έγραφε για αυτούς που είναι έξω από την Επίδαυρο. Πολλές φορές στα χωριά και στην επαρχία ζούνε σπουδαίοι αριστοκράτες όχι με την ταξική έννοια, αλλά ως προς την σκέψη, την παιδεία, οι οποίοι έχουν μεγάλη ευαισθησία.
Για το ρόλο του ηθοποιού: Πιστεύω ότι πρώτος στο θέατρο είναι ο ηθοποιός. Όλοι οι άλλοι έπονται. Και επειδή στις μέρες μας είναι όλοι πολύ πιο αλαζόνες από τους ηθοποιούς θέλω να υπερασπιστώ το χώρο μου. Χωρίς τον ηθοποιό δεν υπάρχει τίποτα στη σκηνή. Λειτουργώ σκηνοθετικά ως ηθοποιός και θέλω οι συνάδελφοί μου να εμπιστεύονται το δικό τους αίσθημα, όχι του σκηνοθέτη. Να είναι αυτοδύναμοι, πρωτογενείς δημιουργοί και όχι καλοί μαθητές που ακολουθούν το μεγάλο δάσκαλο. Βλέπετε στη χώρα έχουμε γεμίσει γκουρού…
Για την πολιτική στήριξη που παρείχε προεκλογικά στο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς αλλά και για τους ηθοποιούς που αποφασίζουν να πολιτευτούν έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα: Πολιτική δε σημαίνει ότι πρέπει να ριζώσεις μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Εγώ το βρίσκω υγιές αυτό. Αυτό που βρίσκω ανόητο είναι να καταφεύγεις στην πολιτική όταν δεν έχεις πια τίποτα να πεις στη δουλειά σου. Συνειδητά στήριξα με την παρουσία μου και τη φωνή μου όσο μπορούσα τη Δημοκρατική Αριστερά και τον κύριο Κουβέλη, τον οποίο εκτιμώ πολύ. Δεν μετανιώνω..
Για το γεγονός ότι συνεργάζεται συχνά με τη σύζυγό του: Αυτή η δουλειά δεν είναι όπως οι άλλες, εμπεριέχει και την έννοια του παιχνιδιού η οποία είναι απαραίτητη στο θέατρο και καμιά φορά την ξεχνάμε. Αλλά αυτό σε κάνει να μη βαριέσαι ποτέ και να νιώθεις πάντα νέος και δημιουργικός. Θα έλεγα ότι πολλές φορές οξυγονώνει τις σχέσεις. Αρκεί να είναι και από πριν ενδιαφέρουσες και όχι απλώς συμβατικές. Γιατί αν ζεις με έναν άνθρωπο συμβατικά και ανούσια και στη σκηνή πάλι το ίδιο θα είναι.
Το Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013, στις 16:00 στη ΝΕΤ
