Η «Κόρη του Ρέμπραντ», η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, αναμένεται να προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες τον ερχόμενο χειμώνα.
Συνέντευξη στη Νίκη Παπάζογλου
Βίντεο: Γιάννης Κέμμος
Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, έχοντας σημειώσει μεγάλες επιτυχίες στη μέχρι τώρα πορεία του, με την δέκατη έβδομη αυτή ταινία, αποποιούμενος λόγω ηλικίας τη σοβαροφάνεια, υπόσχεται να προσφέρει στο κοινό του μια καθαρή κωμωδία, γιατί του την οφείλει.
Το newsbeast.gr βρέθηκε στα γυρίσματα της ταινίας, σε μια υπερπολυτελή βίλα στο Λαγονήσι και συνομίλησε με τον σκηνοθέτη για το νέο του δημιούργημα. Υπέρμαχος της μεγάλης τέχνης του ρεαλισμού, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, δηλώνει πως επιθυμεί ο ίδιος να θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού αφού το ζητούμενο όταν δημιουργείς είναι πρωταρχικά να ικανοποιεί εσένα.
Ο κινηματογραφικός ρεαλισμός άλλωστε, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, χωράει και μπορεί να αναπαραστήσει τα πάντα ακόμα και την αφρόκρεμας της ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας ανάμεικτης, χωρίς διαχωριστικές γραμμές που περιλαμβάνει από πολιτικούς μέχρι π…νες.
– Μέχρι στιγμής έχετε κάνει δεκαέξι ταινίες. Είναι στα σχέδια σας να κάνετε σχεδόν μια ταινία το χρόνο;
«Ναι αυτή είναι η 17η ταινία. Προσπαθώ να κάνω μια ταινία το χρόνο. Άλλωστε κάνω ταινίες επειδή θέλω να κάνω κάτι, όχι επειδή θέλω να πω κάτι. Αν είχα κάτι να πω απλά θα το έλεγα δεν θα χρειαζόταν να κάνω μια ταινία ολόκληρη».
– Η «Κόρη του Ρέμπραντ», μια κωμωδία αυτή τη φορά. Στην επιλογή του είδους συνέβαλλε το γεγονός πως ως κοινωνία έχουμε περισσότερο ανάγκη μια κωμωδία τα τελευταία χρόνια;
«Η ταινία είναι κωμωδία που παρουσιάζει όμως μια ιδιαιτερότητα. Για πρώτη φορά είναι μια αμιγή κωμωδία. Την έχω αφιερώσει στους Marx Brothers. Ολόκληρη η ταινία γυρίζεται, η ιστορία δηλαδή διαδραματίζεται, μέσα σε ένα και μόνο βράδυ, κατά τη διάρκεια μιας μεγαλοαστικής δεξίωσης. Αρχίζει με την προσέλευση των προσκεκλημένων και τελειώνει με την αποχώρηση τους. Όσον αφορά την επιλογή του είδους, νομίζω ότι οι γέροι κάνουν κωμωδίες, ενώ οι νέοι δράματα. Οι νέοι θέλουν πάντα να κάνουν τους σοβαρούς, για την ακρίβεια προσποιούνται τους σοβαρούς. Αντίθετα οι γέροι έχουν απελευθερωθεί από την σοβαροφάνεια και κάποιες φορές αποποιούνται ακόμα και την σοβαρότητα».
– Ποια είναι η υπόθεση του έργου;
«Η ταινία έχει τον τίτλο η κόρη του Ρέμπραντ γιατί υπάρχει μια φήμη πως ο ιδιοκτήτης της βίλας έχει στην κατοχή του έναν άγνωστο Ρέμπραντ. Ο ιδιοκτήτης της βίλας, που παραθέτει την δεξίωση, είναι συλλέκτης έργων τέχνης. Ένας κριτικός τέχνης από την Ιταλία έρχεται στη δεξίωση με σκοπό να ανακαλύψει αν πράγματι υπάρχει ο συγκεκριμένος πίνακα, να τον εκτιμήσει και με βάση την αξία του να πράξει αναλόγως… Αυτή είναι η βασική ίντριγκα της ταινίας. Κατά τη διάρκεια της δεξίωσης βέβαια διαδραματίζονται διάφορα, δημιουργούνται τα γνωστά πηγαδάκια των δεξιώσεων αυτού του είδους, το κάθε ένα από τα οποία έχει την ιδιαιτερότητά του. Το αποτέλεσμα είναι η όλη κατάσταση να περνά από την σοβαρότητα στη σοβαροφάνεια για να μετατραπεί στη συνέχεια σε φάρσα. Στο τέλος της ταινίας, το οποίο δεν θέλω να αποκαλύψω, νομίζω πως μοιάζει με έναν ανεμοστρόβιλο».
– Πώς έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου καστ;
«Το καστ είναι εξαιρετικό. Παίζει το μισό ελληνικό θέατρο και όλοι οι ηθοποιοί μου έκαναν μεγάλη τιμή που δέχτηκαν να συμμετάσχουν στην συγκεκριμένη ταινία, γι’ αυτό και τους ευχαριστώ όλους πάρα πολύ. Το σίγουρο είναι πως θα προσπαθήσω να κάνω μια απολαυστική ταινία για να τους αποζημιώσω, άλλωστε τη χρωστάω και στο κοινό».
– Γιατί θεωρείτε πως χρωστάτε τη συγκεκριμένη ταινία στο κοινό;
«Χρωστάω στο κοινό μια απολαυστική ταινία. Πολλοί είναι βέβαια εκείνοι που μου λένε γιατί δεν κάνεις μια ταινία όπως οι παλιές, όπως το “Αυτή η νύχτα μένει” κλπ. Η αλήθεια είναι πως εγώ έχω δύο δρόμους, κάνω δύο ειδών ταινίες, μερικές πιο ανοιχτές και άλλες λιγότερο, λίγο πιο δικές μου, λίγο πιο κλειστές, να το πω έτσι. Δεν το κάνω σαν παραχώρηση σε κάποια εμπορικότητα, απλώς ο χαρακτήρας μου είναι έτσι, έχει αυτή την πολυπλοκότητα. Θα μπορούσα να πω πως είμαι και τα δύο. Η συγκεκριμένη ταινία συγκαταλέγεται στις πιο ανοιχτές».
– Εσείς που έχετε κάνει τόσες ταινίες και έχετε βραβευτεί πιστεύετε ότι υπάρχει success story στον κινηματογράφο; Γνωρίζετε την συνταγή της επιτυχίας;
«Δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Τι νόημα έχει άλλωστε να κάνεις κάτι που αρέσει σε όλο τον κόσμο αλλά δεν αρέσει σε εσένα. Εγώ κάνω κάτι για να αρέσει σε εμένα. Τώρα αν βρεθούν κι άλλοι άνθρωποι που αντιληφθούν αυτό το ταξίδι, γοητευθούν από αυτό και ταυτόχρονα συγκινηθούν ή ακόμα γελάσουν, τόσο το καλύτερο. Αλλά θέλω να βάζω εγώ τους όρους του παιχνιδιού, δεν θέλω να μου τους βάζουν άλλοι».
– Η αφρόκρεμα της κοινωνίας, έτσι όπως παρουσιάζεται στην ταινία, σημειώνει διαφορές ή ομοιότητες με αυτή της σημερινής ελληνικής κοινωνίας;
«Η αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας είναι ένα πράγμα ανάμεικτο, δεν έχει διαχωριστικά τοιχώματα. Είναι ανακατεμένοι όλοι μαζί, πολιτικοί, ποδοσφαιριστές που…νες. Στη δική μου ταινία υπάρχουν όλοι αυτοί, πολιτικοί, πρέσβεις, εφοπλιστές, είναι μια μικρή αναπαράσταση της κοινωνίας μας βέβαια, αλλά με έναν τρόπο παραμορφωτικό. Άλλωστε ό,τι δημιουργούμε στον κινηματογράφο έχει οπωσδήποτε μια επαφή με την πραγματικότητα. Όλα τα πράγματα στο σινεμά έχουν μια επαφή με την πραγματικότητα, ακόμα και το πιο παράλογο οφείλει να έχει μια επαφή με την πραγματικότητα. Ο κινηματογράφος είναι η μεγάλη τέχνη του ρεαλισμού, αλλά όταν λέμε ρεαλισμός συμπεριλαμβάνουμε τα πάντα, εννοούμε την φαντασία, τα όνειρα. Σ’ αυτόν τον ρεαλισμό χωράνε τα πάντα…»
Επισκεφθείτε την επίσημη σελίδα της ταινίας στο facebook
