Ένα βιβλικό Ισραήλ αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά υπό την ηγεσία του Μπενιαμίν Νετανιάχου με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό να επεκτείνει τα σύνορα του κράτους, καθιστώντας το ηγεμονική δύναμη στη Μέση Ανατολή.
Μετά την αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς που άφησε περισσότερους από 1.100 νεκρούς και με την οργάνωση να απαγάγει 250 ανθρώπους, το εβραϊκό κράτος κατάφερε να επανακάμψει. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εκτόπισε την πλειοψηφία των Παλαιστίνιων από τα εδάφη τους, έμεινε όρθιο από τις επιθέσεις του Ιράν, έφερε σε δεινή θέση τη Χεζμπολάχ και έλαβε το «πράσινο φως» από τους συμμάχους του για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή.
Παράλληλα, κατέλαβε κι άλλα εδάφη στη Συρία, ενώ ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις στη Δυτική Όχθη, ώστε να στείλει Ισραηλινούς και Δυτικούς αποίκους (σ.σ. οι δεύτεροι λαμβάνουν ισραηλινή ιθαγένεια αν συμφωνήσουν να μείνουν σε αυτά τα κατεχόμενα εδάφη).
Επίσης, διατήρησε στις σχέσεις με τα αραβικά κράτη που οικοδομήθηκαν στα τέλη της πρώτης θητείας του Ντόναλντ Τραμπ, όταν υπογράφηκαν οι συμφωνίες του Αβράαμ, ενώ σε διπλωματικό επίπεδο αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις με την Τουρκία, καθώς μέχρι πρότινος η Άγκυρα αντιμετώπιζε ως εχθρό το Τελ Αβίβ.
Η ηγεσία του Ισραήλ υποστηρίζει ότι οι παραπάνω κινήσεις έγιναν για την προστασία της χώρας, αλλά σύμφωνα με ανάλυση του Economist αυτό απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα. «Η σκληρή δεξιά του Ισραήλ ονειρεύεται εδώ και χρόνια την επέκταση του κράτους. Θέλει ανοικοδόμηση των εβραϊκών οικισμών στη Γάζα, οι οποίοι εκκενώθηκαν το 2005 και την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης. Εξάλλου, κάποιοι φαντασιώνονται ένα “Μεγάλο Ισραήλ” που θα εκτείνεται από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη», έγραψε το δημοσίευμα.
Αυτή η ιδέα αρχίζει να υλοποιείται σιγά-σιγά, χάρη στον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ωστόσο, ο λόγος που ο Ισραηλινός πρωθυπουργός λαμβάνει τις σχετικές αποφάσεις, δεν αφορά κάποια ιδεολογία, πατρίδα κτλ, αλλά την προστασία του εαυτού του και κυρίως να μη βρεθεί στη φυλακή.
Η προσωπική ατζέντα που έγινε… εθνική υπόθεση
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου βρέθηκε ξανά στην εξουσία λίγο καιρό πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή με την επίθεση της Χαμάς. Τότε, ο Ισραηλινός πολιτικός διεκδίκησε την πρωθυπουργία για να καθαρίσει το όνομά του.
Συγκεκριμένα, ελέγχονταν για φοροδιαφυγή, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, διασπάθιση δημοσίου χρήματος και κατάχρηση εξουσίας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να βρεθεί κυριολεκτικά πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Αμέσως μόλις βρέθηκε στην εξουσία, επιχείρησε να περάσει νόμο για να ελέγχει επίσημα τους δικαστές, ώστε να αποσύρει τις κατηγορίες προς τον ίδιο ή τουλάχιστον να βεβαιωθεί πως θα αθωωθεί στις μελλοντικές δίκες. Τότε, ο κόσμος του Ισραήλ είχε βγει στους δρόμους και ακουγόντουσαν φήμες μέχρι και για πραξικόπημα, ώστε ο στρατός να αποκαταστήσει τη δημοκρατία.
Όλα αυτά ξεχάστηκαν στο δημόσιο λόγο ή καλύτερα μπήκαν στην άκρη, μετά την επίθεση της ένοπλης παλαιστινιακής οργάνωσης. Η Δικαιοσύνη όμως, δεν σε αυτή την περίπτωση δεν είχε κοντή μνήμη και παρά τις εχθροπραξίες ξεκίνησε η δίκη του Νετανιάχου, αλλά με σημαντικές καθυστερήσεις.
«Πολεμάω σε επτά μέτωπα, δεν έχω χρόνο να έρχομαι στο δικαστήριο», είπε ο Νετανιάχου στους δικαστές για να μη προσέρχεται στο δικαστήριο, με αποτέλεσμα αρκετές συνεδριάσεις να ακυρώνονται, καθώς χρειάζεται η παρουσία του.
Μεγάλο Ισραήλ χωρίς… Ισραηλινούς
Την ώρα που ο Νετανιάχου εκπληρώνει το όνειρο πολλών Ισραηλινών εθνικιστών -που είναι και σύμμαχοί του-, η κοινή γνώμη στο Ισραήλ θεωρεί ότι βαδίζει σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο μονοπάτι, που στο μέλλον μπορεί να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα.
Ήδη στις στρατιωτικές μονάδες περίπου το 30-40% των φαντάρων δεν παρουσιάζεται, αρνούμενο να πολεμήσει. Επίσης, οι ετήσιες μετρήσεις του Israel Democracy Institute δείχνουν κατακόρυφη πτώση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Μόλις 11% των Ισραηλινών πιστεύει ότι η χώρα βρίσκεται σε καλή κατάσταση, έναντι 55% το 2018.
Επιπλέον, η οικονομία έχει επιβαρυνθεί τρομακτικά και ο μόνος λόγος που δεν έχουν γίνει περικοπές, είναι εξαιτίας των δολαρίων που στέλνουν οι ΗΠΑ και θα συνεχίσουν να στέλνουν όσο υπάρχει πόλεμος. Αυτό όμως, περιέχει δύο σημαντικές παγίδες.
Πρώτον, ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων είναι υπό τη μορφή δανείου, άρα κάποια στιγμή οι δανειστές θα ζητήσουν πίσω τα χρήματά τους. Δεύτερον, όταν σταματήσει η αμερικανική βοήθεια, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Ουάσιγκτον θα ενδιαφερθεί για την ευημερία των Ισραηλινών, ασχέτως αν χρειάζεται το κράτος τους.
Εξάλλου, το παρελθόν έχει δείξει ότι το Ισραήλ στρατιωτικά μπορεί να λαμβάνει ειδική μεταχείριση, αλλά οικονομικά ακολουθεί το ίδιο μοντέλο που εφαρμόζεται παγκοσμίως.
Αυτό έχει αποδειχτεί από την πρώτη θητεία του Νετανιάχου στο Ισραήλ, ο οποίος εκλέχτηκε από βοήθεια του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, ώστε να εφαρμόσει μνημόνιο του ΔΝΤ, παρόμοιο με εκείνο που βίωσε η Ελλάδα. Τότε, το Ισραήλ ξεπούλησε σε ξένα συμφέροντα τον εθνικό του πλούτο, οι Ισραηλινοί έχασαν δουλειές, οι μισθοί συρρικνώθηκαν και το κράτος βίωσε μια τεράστια οικονομική κρίση, που επίσημα σταμάτησε πριν λίγα χρόνια.
