Από τις πιο δύσκολες αποστολές των γονέων είναι να μάθουν στα παιδιά τους πώς να αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες, είτε αυτές αφορούν σε καθημερινά πράγματα όπως το παιχνίδι, είτε σε σοβαρότερες καταστάσεις όπως το να μην μπουν στο πανεπιστήμιο.
Αν υπάρχει ένας τρόπος να βοηθήσουμε τα παιδιά μας σε μια αποτυχία αυτός συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: αγάπη, υπομονή και κυρίως στήριξη. Το πιθανότερο είναι να αισθάνονται αποθαρρυμένα και αιφνιδιασμένα από την αποτυχία. Άρα, δεν χρειάζονται κάποιον να τους επαναλάβει πόσο άσχημα πήγαν.
Μια αποτυχία είναι μια πολύ καλή αφορμή για να κατανοήσουμε μια σημαντική διάσταση της προσωπικότητας του παιδιού μας: την αυτοεκτίμηση που διαθέτει. Όπως αναφέρει η λογοπεδικός Χαρά Καραμήτσου στο άρθρο που δημοσιεύεται στο «Πρώτο Θέμα», αν ύστερα από μια αποτυχία το παιδί ρίχνει όλες τις ευθύνες σε τρίτους, στο σύστημα, στους δασκάλους, τότε θα πρέπει να ανησυχήσουμε, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι καλό σημάδι. Από την άλλη δεν είναι και απόλυτα σωστό να στεναχωριέται και να χρεώνεται υπέρμετρα για την προσωπική του «ήττα», γιατί έχασε το «μεγάλο στοίχημα». Όλα πρέπει να τα χειριζόμαστε με μέτρο και σωστές τεχνικές.
Μερικές τεχνικές για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, είναι
– Να είμαστε υπομονετικοί σε τέτοιες καταστάσεις και να μεταδίδουμε στα παιδιά μας πως τα λάθη είναι μέρος της ζωής.
– Ύστερα από μια αποτυχία δεν χρειάζεται να αλλάζουν τα πάντα στο σπίτι. Η συνέχεια της σταθερής οικογενειακής ζωής τους δίνει τη σιγουριά που έχουν ανάγκη για να αντιμετωπίσουν τα αρνητικά αποτελέσματα. Η λέξη κλειδί είναι η αποσυμπίεση του άγχους τους.
– Να τα αφήσουμε να μας πουν τις αιτίες και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν πως κάθε αποτυχία μπορεί να τα οδηγήσει σε κάτι καλύτερο.
