Τα τελευταία χρόνια αποτελούσε το μόνιμο σύνθημα στις περισσότερες μεγάλες διαδηλώσεις που έζησε η πλατεία Συντάγματος. Ειδικά, στα χρόνια που η πρωτεύουσα φλεγόταν από τις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ ήταν συχνές και σφοδρότατες. Η έφοδος στη βουλή ήταν κάτι που όλοι ήθελαν αλλά κανείς δεν τολμούσε. Όσες φορές επιχειρήθηκε βρήκε απέναντί της το πιο σκληρό πρόσωπο της καταστολής.
Πολλοί το απέδωσαν στον φόβο όσων ήθελαν κάτι τέτοιο αλλά δίσταζαν μπροστά στην προοπτική της σύλληψης, των δικαστηρίων κλπ κλπ. Άλλοι το απέδωσαν στην έλλειψη οργάνωσης. Κάποιοι άλλοι στο ότι… απλά δεν γίνεται όταν έχεις απέναντι σου 1.000 πάνοπλους αστυνομικούς, να καταφέρεις κάτι τέτοιο.
Η τελευταία φορά, πάντως, που το ιστορικό κτίριο της πλατείας Συντάγματος δέχθηκε την εισβολή διαδηλωτών ήταν πριν από 53 χρόνια. Αρχές Ιουλίου. Τότε που 50 όλοι κι όλοι (κυρίως) ακροδεξιοί κατάφεραν και έφτασαν σχεδόν μέχρι την αίθουσα της ολομέλειας. Το παρασκήνιο μπόλικο και οι πρωταγωνιστές εκείνης της νύχτας, ονόματα που άφησαν το δικό τους στίγμα στα χρόνια που ακολούθησαν.
Η Ελλάδα βρισκόταν σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι. Ένα χρόνο αργότερα η χώρα θα ζούσε το πιο έντονο πολιτικά καλοκαίρι στη σύγχρονη ιστορία της. Τα Ιουλιανά και η αποστασία του 1965 θα σημάδευαν για πάντα τον πολιτικό βίο. Τρία χρόνια αργότερα θα έμπαινε ο «γύψος» της επτάχρονης δικτατορίας.
Τον Ιούλιο του 1964 δεν είχε τόσο σπουδαία ιστορικά γεγονότα. Είχε άλλα, όμως. Που δείχνουν πως η κατάσταση ξέφευγε χωρίς κανείς να μπορεί να αλλάξει την ροή των πραγμάτων. Τη χώρα κυβερνούσε η Ένωση Κέντρου, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Στις 5 Ιουλίου 1964 επρόκειτο να διεξαχθούν δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα. Σε ότι αφορά τη μάχη της Αθήνας, αυτή δινόταν ανάμεσα σε τρεις βουλευτές οι οποίοι εκπροσωπούσαν τις ισάριθμες μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της εποχής. Ο απόστρατος στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας εκπροσωπούσε την κυβερνητική Ένωση Κέντρου, ο ασφαλιστής Γεώργιος Πλυτάς τη δεξιά ΕΡΕ και ο καθηγητής του ΕΜΠ, Νίκος Κιτσίκης την αριστερή ΕΔΑ.
Παράλληλα, εκείνη την εποχή στην κορυφή της ατζέντας υπήρχε το Κυπριακό και αυτό ήταν το μοναδικό θέμα στην ημερήσια διάταξη εκείνης της ημέρας στη βουλή. Από το απόγευμα της 3ης Ιουλίου στο κοινοβούλιο βρισκόταν σε εξέλιξη συζήτηση επί του θέματος.
Νωρίς το βράδυ, ωστόσο, πραγματοποιούταν και η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του υποψήφιου δημάρχου της Δεξιάς στην πλατεία Κλαυθμώνος. Το «ηλεκτρισμένο» πολιτικό κλίμα δεν άργησε να αποτυπωθεί και στις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων, οι οποίοι μετά το τέλος της ομιλίας του Πλύτα, «βγήκαν» στην Πανεπιστημίου και πραγματοποίησαν μια αντικυβερνητική διαδήλωση φωνάζοντας συνθήματα κατά του τότε πρωθυπουργού και υπέρ του Καραμανλή.
Οι διαθέσεις τους ήταν από την αρχή άγριες και έτσι δεν άργησαν να ξεσπάσουν επεισόδια. Η αρχή έγινε όταν έφτασαν έξω από το προεκλογικό κέντρο του υποψηφίου της Αριστεράς το οποίο και… ισοπέδωσαν! Δεν σταμάτησαν, όμως, εκεί. Κατευθυνόμενοι προς τη βουλή αναποδογύρισαν ένα αυτοκίνητο στην οδό Βουκουρεστίου, άναψαν φωτιές και όταν έφτασαν στη Βασιλίσσης Σοφίας συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές δυνάμεις που προς στιγμήν κατάφεραν να τους αναχαιτίσουν.
Η αστυνομία, ωστόσο, δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη σε μια προεκλογική συγκέντρωση και έτσι επειδή δεν ήταν καλά προετοιμασμένη νικήθηκε στην δεύτερη προσπάθεια των διαδηλωτών να φτάσουν στη βουλή η φρουρά της οποίας ήταν… εξαφανισμένη!
Λίγα λεπτά αργότερα μερικές δεκάδες από αυτούς βρισκόντουσαν μέσα στο κοινοβούλιο φωνάζοντας συνθήματα όπως: «Προδότη Παπανδρέου», «Καραμανλής», «Παπανδρέου, παπατζή».
Το σύνθημα της εισβολής στη βουλή μέσα από διάφορες (και μάλλον χιουμοριστικές) συγκυρίες έδωσε ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του Πλυτά, συγγραφέας Ρένος Αποστολίδης.
«Πιστεύοντας ότι όλοι τους όμοιοι είναι, είπα σε κάτι παιδιά που ρώτησαν ύστερα από την προεκλογική συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος: “Αυτό ήταν, κύριε Ρένο; Πείτε να κάνουμε κάτι;”. Απάντησα εγώ: “Να πάτε στη Βουλή”! Εννοούσα να πάνε να φωνάξουν απόξω. Αυτή μου όμως η κουβέντα άκουσα να μεταδίδεται σαν προσταγή σε όλους και να γυρνάνε καταπάνω τώρα και όσοι κατεβαίνανε την Πανεπιστημίου» είχε πει ο Ρένος Αποστολίδης σε παλαιότερη συνέντευξή του και στη συνέχεια εξιστόρησε το πώς είδε όλο αυτόν τον κόσμο να ανεβαίνει από το Οφθαλμιατρείο προς τη βουλή και να κόβει τη κυκλοφορία των οχημάτων υποχρεώνοντας τους οδηγούς να σβήσουν τις μηχανές!
«Και είδα πλήθη μαχητικά να τραβάνε κατά τη Βουλή. Κι όταν έφτασα, σκέφτηκα: “Μωρέ ωραία μπουλντόζα το πλήθος!” Και τους είπα: “Μπάτε μέσα και λογαριαστείτε μ’ όσους βρείτε μπρος σας! Όλοι όμοιοι είναι, βουλευτές και ψευτοδημοσιογράφοι γλείφτες!” Μέσα όμως όταν έφτασα στο μεγάλο χωλ, στο πίσω της Βουλής, σκέφτηκα ότι δεν έκανα καλά να μπω στη φωλιά του λύκου μόνος. Πήγα κι ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο απέναντι, κι είπα: “Μη ζυγώσει κανείς, τον έσκισα!” Στεκόντουσαν καμιά εξακοσαριά απέναντί μου κι έβριζαν» είχε τονίσει ο συγγραφέας!
Από όλο αυτό το πλήθος που περιέγραφε ο Αποστολίδης, εκείνοι που κατάφεραν τελικά να μπουν μέσα στη βουλή ήταν περίπου 50 άτομα που δεν άργησαν να πιαστούν στα χέρια με τους υπαλλήλους του κοινοβουλίου αλλά και τους ίδιους τους βουλευτές. Προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να εισβάλουν μέσα στην αίθουσα της ολομέλειας αλλά αποκρούστηκαν.
Παρ’ όλα αυτά, με τον… κακό χαμό που γινόταν μερικά μέτρα πιο δίπλα, η συνεδρίαση διακόπηκε. Ακολουθούν νέες συμπλοκές και τελικά συλλαμβάνονται 32 από τους εισβολείς ενώ οι υπόλοιποι καταφέρνουν να βγουν από το ιστορικό κτίριο και να διαφύγουν.
Από τις συμπλοκές τραυματίστηκαν πολλοί και από τις δυο πλευρές. Ανάμεσά τους και κυβερνητικοί βουλευτές που δέχθηκαν τη μήνη των επιτιθέμενων και έφαγαν το περισσότερο ξύλο. Από τους σοβαρότερα τραυματισθέντες, μάλιστα, ήταν και ο Μιχάλης Λεφάκης, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του τότε υπουργού Οικονομικών, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, η κατάσταση είχε ελεγχθεί πλήρως αλλά μόνο σε ότι αφορά τα της εισβολής διότι κατά τ΄ άλλα -όπως γίνεται εύκολα κατανοητό- το πολιτικό θερμόμετρο και οι κόντρες «χτύπησαν» κόκκινο.
Η συνεδρίαση επαναλήφθηκε με τον πρωθυπουργό να ανεβαίνει πρώτος στο βήμα της βουλής καταγγέλλοντας «τους βέβηλους και βαρβάρους, καθώς και τους ηθικούς αυτουργούς». Από την πλευρά του ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, με δεδομένο πως ήδη είχε γίνει γνωστό πως οι εισβολείς ανήκαν στο κόμμα του, αμύνθηκε, τονίζοντας πως η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν αυτή που «ενέπνευσε πνεύμα αναρχίας».
Η επόμενη μέρα, βρίσκει το πολιτικό σκηνικό να βρίσκεται μια ανάσα από την… έκρηξη! Οι 32 συλληφθέντες παραπέμφθηκαν στο αυτόφωρο, με βάση τον νόμο… 4000 «περί τεντιμποϊσμού». Η δίκη τους ξεκίνησε αμέσως μετά τις εκλογές και εκεί ένας αστυνομικός της Ασφάλειας αποκαλύπτει πως τα επεισόδια δεν ήταν τυχαία αλλά προσχεδιασμένα από φιλοναζιστικές οργανώσεις που δρούσαν στο περιθώριο της άκρας δεξιάς!
Μετά από μια ολιγοήμερη αλλά άκρως… εκρηκτική διαδικασία το δικαστήριο εξέδωσε την ετυμηγορία του. Δύο από τους κατηγορουμένους, ο Ρένος Αποστολίδης και ο νομαρχιακός υπάλληλος Αχιλλέας Βήττας, καταδικάσθηκαν σε ποινή φυλάκισης 2,5 ετών. Στους περισσότερούς από τους εισβολείς επιβλήθηκαν μικρές ποινές ενώ κάποιοι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Ανάμεσα σε αυτούς που αθωώθηκαν και ο 18χρονος τότε Τάκης Μιχαλόλιας (ή Παναγιώτης Μιχαλολιάκος), αδερφός του αρχηγού της Χρυσής Αυγής που σήμερα πλέον είναι γνωστός ποινικολόγος!
Λίγες μέρες αργότερα, ο υπουργός Εσωτερικών Ιωάννης Τούμπας συνέδεσε την εισβολή με παρακρατικές οργανώσεις της άκρας δεξιάς και την ΕΡΕ τονίζοντας, μάλιστα, πως υπήρχε και συνεργασία με την αστυνομία. Παράλληλα, έδωσε στη δημοσιότητα πίνακα με οκτώ οργανώσεις, που ναι μεν ήταν νόμιμες, αλλά «είχαν παρεκτραπεί του προορισμού τους».
Οι οργανώσεις αυτές ήταν οι: «Πανελλήνια Εθνική Σταυροφορία», «Οργάνωσις Εθνικής Νεολαίας», «Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Ελλάδος», «Σύνδεσμος Εθνικοφρόνων Ελασιτών», «Κυανή Φάλαγξ», «Αντικομουνιστική Σταυροφορία», «Εθνική Αντικομουνιστική Οργάνωσις» και «Εθνική Αντίστασις Ελλάδος». Ο κατάλογος περιείχε, επίσης, και τρεις μυστικές οργανώσεις. Τις «Καρφίτσα», «Εγγυηταί του Βασιλέως» και «Εθνική Κοινωνική Αλλαγή». Μέσα στον επόμενο χρόνο και οι έντεκα αυτές οργανώσεις διαλύθηκαν έπειτα από σχετικές αποφάσεις πρωτοδικείων.
