Μια πρωταθλήτρια Ευρώπης μιλάει έξω από τα δόντια: Δεν ευθύνεται μια χώρα για τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μας

Δεκατέσσερα εκατοστά. Η απόσταση που χωρίζει την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Κατερίνα Στεφανίδη από τα πέντε μέτρα (το ατομικό της και ταυτόχρονα πανελλήνιο ρεκόρ στον ανοιχτό στίβο, είναι 4.86 μέτρα). Και ένας μήνας… Τόσο είναι το χρονικό διάστημα που απομένει έως την πρεμιέρα των Ολυμπιακών Αγώνων στο επί κοντώ. Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη Μιλήσαμε στο τηλέφωνο με την Κατερίνα Στεφανίδη, τη Δευτέρα. Ακριβώς μία ημέρα μετά το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου στο Άμστερνταμ. Αν και ήταν αρκετά η ώρα περασμένη και το πρόγραμμά της ήδη επιβαρυμένο, ήταν πρόθυμη να… υπομείνει το συνομιλητή της από την Ελλάδα και να παραχωρήσει στο newsbeast.gr μία εκτεταμένη συνέντευξη. Τι προέκυψε από αυτά τα σχεδόν 20 λεπτά συνομιλίας μαζί της; Ότι η ίδια νιώθει έτοιμη, κάτι που δηλώνει μεταξύ άλλων, για να φτάσει και ενδεχομένως να ξεπεράσει τα 5 μέτρα στις προσεχείς διοργανώσεις. Παρόλ’ αυτά ακόμα και εάν δεν κατακτήσει κάποιο από τα τρία μετάλλια των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι έτοιμη να αγωνιστεί με μεγαλύτερο αντίπαλο τον εαυτό της και στόχο να τον υπερβεί. Εκτός εάν οι αντίπαλες αθλήτριες βρεθούν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους και καταφέρουν να την υποσκελίσουν, όπως χαρακτηριστικά λέει αφήνοντας όλες τις πιθανότητες να λειτουργήσουν υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι απολύτως υγιής. Η αθλήτρια του ομίλου Φιλοθέης, η οποία κατοικεί μόνιμα στο Οχάιο με το σύζυγο και προπονητή της, Μίτσελ Κρίερ, προέρχεται από αμιγώς αθλητική οικογένεια. Τα περιθώρια διαφυγής από τον κλασικό αθλητισμό δεν ήταν για εκείνη παρά ελάχιστα. Ο πατέρας της, Γιώργος Στεφανίδης, ήταν αθλητής του επί κοντώ και η μητέρα της Ζωή Βαρέλα, σπρίντερ. Το ίδιο και η αδερφή της Γεωργία, επικοντίστρια επίσης. Μέσα από τη συνέντευξη που ακολουθεί εκφράζει και ένα παράπονο: Ο σύζυγός της, προπονητής με πτυχίο προπονητικής στις ΗΠΑ, δεν αναγνωρίζεται ως επαγγελματίας στην Ελλάδα. Το ελληνικό σύστημα μαθημάτων στη γυμναστική ακαδημία περιλαμβάνει παραδοσιακούς χορούς και μπάσκετ, κάτι που δεν συμβαίνει στην Αμερική. Με αποτέλεσμα η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, η οποία βαρύνεται με τα έξοδα για τους προπονητές Ελλήνων αθλητών, να αρνηθεί να τα καλύψει. Ακολουθεί η συνέντευξη της Κατερίνας Στεφανίδη στο newsbeast.gr: – Το ένα στοίχημα εάν δεν κάνω λάθος το πετύχατε. Βρίσκεστε ήδη στην κορυφή της Ευρώπης. Το επόμενο είναι μία θέση στο βάθρο του Ρίο; «Όλες οι κινήσεις μου γίνονται βήμα-βήμα. Γι’ αυτό και ό,τι έχω κάνει πήγε καλά μέχρι στιγμής. Θα αγωνιστώ σε δύο diamond leagues πριν το Ρίο, στις οποίες είναι να συνεχίσω τις καλές εμφανίσεις, πετυχαίνοντας ακόμα και ένα μεγαλύτερο ρεκόρ σε ατομικό επίπεδο, πλησιάζοντας τα πέντε μέτρα κάτι που είναι στις δυνατότητές μου. Σε κάθε περίπτωση ο μεγάλος στόχος είναι το Ρίο αλλά μέχρι τότε απομένει ένας ολόκληρος μήνας, καθώς ο προκριματικός του επί κοντώ είναι στις 16 Αυγούστου. Το πιο σημαντικό έως τότε είναι να είμαι υγιής, να πάνε καλά οι προπονήσεις μου, αλλά και οι δύο αγώνες που έχουν απομείνει». – Σας αγχώνει η σκέψη ότι έχετε δημιουργήσει αυξημένες προσδοκίες τόσο στον εαυτό σας, όσο και στους υπόλοιπους Έλληνες; «Δεν θα έλεγα ότι με αγχώνει. Παρόλ’ αυτά πιέζομαι λίγο κυρίως από τον ίδιο μου τον εαυτό. Πρόκειται όμως για καλώς εννοούμενη πίεση, απαραίτητη για έναν αθλητή. Αυτή η πίεση μου προσφέρει ένα ισχυρό κίνητρο και δύναμη κατά τη διάρκεια του αγώνα. Νομίζω άλλωστε ότι είμαι από τις αθλήτριες που αντεπεξέρχομαι καλά σε συνθήκες πίεσης. Σε ό,τι αφορά το μετάλλιο, πολλά θα εξαρτηθούν και από τις επιδόσεις των υπολοίπων αθλητριών. Προσωπικά μπορώ να ελέγξω μόνο τις δικές μου επιδόσεις και αντιδράσεις, με στόχο να κάνω ακόμα ένα ατομικό ρεκόρ. Εάν λοιπόν όλες οι συναθλήτριές μου είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση εκείνη την ημέρα, τουλάχιστον εγώ θα έχω κάνει ό,τι καλύτερο περνούσε από το χέρι μου για να τις κερδίσω». – Παρά το γεγονός ότι η μητέρα σας ήταν σπρίντερ, που είναι ο βασιλιάς των αγωνισμάτων του στίβου -και θα μπορούσε να σας επηρεάσει-, επιλέξατε ένα αγώνισμα με μικρότερη δημοφιλία όπως είναι το επί κοντώ. Γιατί καταλήξατε σε αυτή την επιλογή; «Καταρχάς θα πρέπει να σας πω ότι δεν επέλεξα το επί κοντώ. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο αγώνισμα σε ηλικία 10 ετών. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την ηλικία ένα παιδί δεν επιλέγει, συνήθως οι γονείς το σπρώχνουν προς κάποια κατεύθυνση. Επίσης ο πατέρας μου ήταν άλτης στο τριπλούν. Επομένως δεν διάλεξα ένα παντελώς άσχετο αγώνισμα. Συν τοις άλλοις όταν ξεκίνησα το 2000, σε ηλικία 10 ετών, καθιερώθηκε το γυναικείο επί κοντώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι γονείς μου σκέφτηκαν να με κατευθύνουν προς τα εκεί. Ο σημαντικότερος λόγος όμως, για τον οποίο ασχολήθηκα με αυτό, ήταν πως όταν ήμουν μικρή και οι γονείς μου με πήγαιναν σε αγώνες παίδων. Κέρδιζα ακόμα και τα αγόρια στα σπριντ! Ωστόσο βαριόμουν τη μονότονη προπόνηση των σπρίντερ. Το επί κοντώ ήταν το μοναδικό αγώνισμα, το οποίο παρουσίαζε ποικιλομορφία στην προπόνηση γι’ αυτό και με κέρδισε. Συνδυάζει τρέξιμο, άλμα, τεχνική και ενόργανη γυμναστική». – Πόσο μεγάλο περιθώριο δίνει στην ανάπτυξη ενός αθλητή η Ελλάδα; Συμφωνείτε με τη σεφερική ρήση «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει;» «Μπορεί να έμενα στην Ελλάδα και να είχα φτάσει στο επίπεδο που βρίσκομαι σήμερα. Μπορεί όμως και να είχα σταματήσει το επί κοντώ δέκα χρόνια πριν. Δεν ευθύνεται μια χώρα για τις επιτυχίες, τις αποτυχίες ή τις επιλογές ενός αθλητή. Άλλωστε ούτε η Αμερική μου προσέφερε τις τεράστιες ευκαιρίες που κάποιοι νομίζουν. Ας μη γελιόμαστε… Το έχω πει πολλές φορές εξάλλου: Πέρυσι έκανα προπόνηση στα βάρη, στο γκαράζ του προπονητή μου. Μάλιστα άκουγα πολλούς συναθλητές μου, οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα, να παραπονιούνται για τις συνθήκες. Παρόλ’ αυτά θα πρέπει να σας πω ότι χρειαζόταν να πηδάμε φράχτες με τον προπονητή μου, για να μπαίνουμε μέσα σε στάδια και να κάνουμε προπόνηση. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα πουθενά. Φέτος όμως μετακομίσαμε σε ένα άλλο μέρος, όπου υπάρχουν πολύ καλές εγκαταστάσεις. Πληρώνουμε όμως κάθε φορά που χρησιμοποιούμε το στάδιο. Με την ημέρα και μάλιστα αδρά. Πιστέψτε με, τα πράγματα στην Ελλάδα είναι μια χαρά αν σκεφθείτε ότι στην Αθήνα υπάρχουν δύο κλειστά στάδια». – Σας βοήθησε η ελληνική πολιτεία στα βήματά σας, τουλάχιστον στα πρώτα από αυτά; «Πάντα υπάρχει κάποια βοήθεια. Αφού προηγηθούν τα μετάλλια. Η βοήθεια πάντα αργεί, επομένως κάλλιο αργά παρά ποτέ. Σε κάθε περίπτωση η ύπαρξη μεταλλίων δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πάντα. Γι’ αυτό και πρέπει να έχω την βοήθεια που χρειάζομαι για να συνεχίσω να κατακτώ αυτά τα μετάλλια. Με αφορμή αυτό που με ρωτήσατε, δράττομαι της ευκαιρίας να σας πω ότι η Γενική Γραμματεία αθλητισμού δεν αναγνώρισε τον άνδρα μου -ο οποίος είναι και προπονητής μου- ως προπονητή του ΣΕΓΑΣ. Παρά το γεγονός ότι έχει σπουδάσει exercise science, σπουδές αντίστοιχες της γυμναστικής ακαδημίας, το πτυχίο του δεν αναγνωρίζεται γιατί δεν έχει διδαχθεί παραδοσιακούς χορούς και μπάσκετ! Έχει όμως διδαχθεί κινησιολογία και βιομηχανική. Επομένως -επισήμως τουλάχιστον- στην Ελλάδα δεν θεωρείται προπονητής. Σε αντίθεση με τα προβλεπόμενα χρειάστηκε η Ομοσπονδία επί κοντώ να πληρώσει τα έξοδα, κάτι που δεν έκανε η Γενική Γραμματεία, η οποία δεν δέχτηκε ποτέ το πτυχίο του συζύγου μου!» – Επομένως θα πρέπει να σας αφήνουν πολλά χρήματα οι αγώνες στους οποίους συμμετέχετε για να μπορείτε να καλύπτετε τα… έκτακτα έξοδα «Η αλήθεια είναι ότι τα έξοδα για έναν αθλητή που πετάει σε διαφορετικό προορισμό κάθε εβδομάδα, είναι πολλά. Ευτυχώς όμως βρίσκομαι σε υψηλό επίπεδο αυτή τη στιγμή, γεγονός που αποφέρει τα απαιτούμενα έσοδα. Ένα μέρος των χρημάτων προέρχονται τόσο από τους αγώνες, όσο -κατά κύριο λόγο- και από τους χορηγούς μου, τους οποίους θα πρέπει να ευχαριστήσω». – Επομένως χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα λειτουργούσε τίποτα; «Έτσι είναι. Ωστόσο το γεγονός αυτό δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα της Ελλάδας. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο». – Τι σας λένε συναθλητές σας, οι οποίοι μένουν στην Ελλάδα για την κατάσταση που επικρατεί στον αθλητισμό; «Εάν συζητάμε για τις οικονομικές συνθήκες ισχύουν τα ίδια παντού. Εξάλλου οι χορηγοί μου είναι ελληνικές εταιρείες. Γενικά όμως δεν συζητάμε μεταξύ μας τέτοια πράγματα. Καμιά φορά ακούω κάποιους να παραπονούνται για τις εγκαταστάσεις και τους εξηγώ για τις εγκαταστάσεις που έχουμε στην Αμερική. Νομίζουν ότι είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Σας είπα όμως τι πληρώνουμε πλέον για να κάνω μία αξιοπρεπή προπόνηση. Θα πρέπει να αποβάλουμε τη νοοτροπία ότι μερικά πράγματα τα βρίσκουμε έτοιμα. Αυτό πίστευα κι εγώ όταν πρωτοπήγα στην Αμερική. Στη συνέχεια όμως συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να δουλέψω λίγο περισσότερο για να κατακτήσω κάποια πράγματα». – Εάν δεν κάνω λάθος μελετάτε την ανθρώπινη μνήμη και συμπεριφορά, δεδομένου ότι σπουδάσατε νευροψυχολογία. Πόσο κοντή μπορεί να είναι τελικά η μνήμη των ανθρώπων, εάν λάβουμε υπόψη τα παραδείγματα άλλων αθλητών που είχαν μεγάλες επιτυχίες παλαιότερα και στη συνέχεια ξεχάστηκαν; «Καλώς ή κακώς έτσι είναι ο αθλητισμός. Αυτό που περιγράφετε συμβαίνει παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Ξεχνάμε κάποιον, έρχεται ο επόμενος. Προσωπικά δεν με επηρεάζει αυτό το ενδεχόμενο. Συν τοις άλλοις όμως γι’ αυτό υπάρχουν οι διεθνείς αγώνες κάθε χρόνο. Το γεγονός ότι κάποιος κατέκτησε ένα μετάλλιο πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια στους Ολυμπιακούς δεν αποτελεί ισόβιο αξίωμα για κανέναν. Όλοι πρέπει να αποδεικνύουμε διαρκώς ότι παραμένουμε σε υψηλό επίπεδο επιδόσεων. Καλό θα ήταν πάντως να κάλυπταν οι δημοσιογράφοι λίγο περισσότερο το στίβο. Δεν αρκεί ένα πανευρωπαϊκό κάθε χρόνο ή οι Ολυμπιακοί κάθε τέσσερα χρόνια. Καλό θα ήταν αυτή η δημοφιλία που έχω αποκτήσει ξαφνικά μετά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, να υπήρχε πάντα. Οι δυσκολίες ήταν οι ίδιες για εμένα και πριν από μερικές εβδομάδες όταν κέρδισα τη Diamond League. Με τη συγκεκριμένη διοργάνωση όμως δεν ασχολήθηκε κανείς». – Πώς αντιμετωπίζετε το ξαφνικό ενδιαφέρον από όλες τις πλευρές, το οποίο ήρθε συσσωρευμένο μετά τις τελευταίες σας επιτυχίες; Ακόμα και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έσπευσε να σας συγχαρεί… «Μεσολάβησε μία επιτυχία και όλοι εκφράζουν τη χαρά τους με κάποιο τρόπο. Ωστόσο η δημοσιότητα που απολαμβάνω αυτή τη στιγμή δεν αποσκοπεί στο να προαχθώ εγώ, αλλά γιατί πρέπει να ασχολούνται τα κανάλια, τα site ή οι εφημερίδες μαζί μου. Μην ξεχνάτε ότι πλησιάζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και υπάρχει έντονο ενδιαφέρον». – Φοβάστε ότι μπορεί να ξεχάσουν κι εσάς κάποια στιγμή καθότι συχνά οι Έλληνες αποδεικνύουν ότι διαθέτουν μνήμη χρυσόψαρου; «Όχι. Δεν με τρομάζει κάτι τέτοιο. Δεν κάνω επί κοντώ για τους δημοσιογράφους. Ούτε για τους υποστηρικτές μου. Τους ευχαριστώ όλους που με στηρίζουν. Το επί κοντώ όμως το κάνω για τον εαυτό μου!» – Σας βοήθησε στην εκτίναξη της καριέρας σας η ύπαρξη μίας ακόμα αθλήτριας του επί κοντώ σε ανταγωνιστικό επίπεδο, της Νικόλ Κυριακοπούλου; «Με τη Νικόλ έχουμε μεταξύ μας έναν υγιή ανταγωνισμό. Έχουμε βοηθήσει πολύ η μία την άλλη, να φτάσει σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με άλλες αθλήτριες του επί κοντώ όπως η Στέλλα η Λεδάκη, η οποία συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, αλλά και η αδερφή μου, Γεωργία, η οποία επίσης αγωνίζεται στο επί κοντώ. Είναι σημαντικό να υπάρχουν περισσότεροι από έναν αθλητές της ίδιας εθνικότητας σε κάποιο αγώνισμα». – Πώς είναι η στιγμή που τα φώτα σβήνουν και φεύγετε από τον αγωνιστικό χώρο; Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση, ένας άνθρωπος που συνηθίζει στο χειροκρότημα και την επιβράβευση; «Αυτό που με κάνει επιτυχημένη ως αθλήτρια είναι ότι μπορώ και το διασκεδάζω. Είτε πρόκειται για τις προπονήσεις του Σεπτεμβρίου, είτε για το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Δούλεψα πολύ μέσα μου για να μπορέσω να φτάσω σε αυτό το σημείο. Ακόμα και πέρυσι το καλοκαίρι, που είχα τραυματιστεί, συνέχισα να το διασκεδάζω και ολοκλήρωσα τη σειρά αγώνων μου έως το τέλος Σεπτεμβρίου. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι. Έχει τα πάνω του και τα κάτω του ο στίβος. Νομίζω όμως ότι όποιος συνεχίζει με συνέπεια αυτό που κάνει ακόμα και στις κακές χρονιές, με το ίδιο πάθος, θα επιστρέψει σύντομα σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. – Πόσο σημαντικό είναι για μία γυναίκα να πιστεύει σε εκείνην ο άνθρωπός της, λαμβάνοντας ως παράδειγμα το σύζυγό σας, Μίτσελ Κρίερ, ο οποίος είναι και προπονητής σας; «Ο άντρας μου με βοήθησε πολύ. Όχι μόνο στην προπόνηση, αλλά και ψυχολογικά. Κάνουμε προπόνηση μαζί και γνωρίζει τις δυνατότητές μου. Είναι ο μόνος που κάθε μέρα μου θυμίζει ότι είμαι η καλύτερη και ότι είμαι καλύτερη από τις υπόλοιπες αθλήτριες. Ότι εκείνες ανταγωνίζονται μεταξύ τους κι εγώ είμαι μόνη μου, κάτι που ίσως φάνηκε και στο πανευρωπαϊκό. Δεν υπήρξε στιγμή που να μην προηγούμαι». – Θα επιστρέφατε υπό της παρούσες συνθήκες στην πατρίδα σας ή πλέον η ζωή σας είναι αφιερωμένη στο Οχάιο; «Δε λέω όχι. Σας θυμίζω όμως ότι ο άντρας μου κάνει μία δουλειά, η οποία δεν είναι εύκολο να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα. Θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να αλλάξει το καθεστώς αναφορικά με την προπονητική. Εκτός εάν συναντήσουμε κάποια επαγγελματική ευκαιρία, η οποία μας φέρει πίσω. – Διακοπές θα πάτε μετά τους Ολυμπιακούς; «Σήμερα το συζητούσαμε. Μας είχαν πάρει τηλέφωνο ορισμένοι φίλοι για να κανονίσουμε για το Σεπτέμβριο. Δεν ξέρω ακόμα. Και εμένα και τον άντρα μου μας έχουν κουράσει πολύ οι πτήσεις και ίσως απλά θα γυρίσουμε στην Ελλάδα χωρίς να κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο». – Η αγαπημένη σας εξωαγωνιστική συνήθεια ποια είναι; «Δεν ξέρω αν το γνωρίζει πολύς κόσμος αυτό που θα πω τώρα, αλλά κοιμάμαι πάρα πολλές ώρες. Πάρα πολλές ώρες! Ειδικά κατά την περίοδο της χειμερινής προπόνησης μπορεί να κοιμάμαι ακόμα και δεκατρείς ώρες την ημέρα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν έχω τραυματισμούς. Ο καθαρός αθλητής χρειάζεται πολύ ύπνο και σωστή διατροφή για να επιστρέψει το σώμα σε φυσιολογικά επίπεδα μετά τις έντονες προπονήσεις της χειμερινής περιόδου. Φανταστείτε πως ακόμα και όταν έχω αγώνα την επόμενη μέρα, κοιμάμαι ανενόχλητη. Ίσως λόγω άγχους να χρειαστεί περισσότερη ώρα για να με πάρει ο ύπνος. Φανταστείτε ότι στους πανευρωπαϊκούς, την ημέρα του τελικού, ξύπνησα στη 1 το μεσημέρι! Το είχα υπολογίσει έτσι από την προηγούμενη μέρα. Κοιμήθηκα αργά ώστε να ξυπνήσω αργά την επόμενη μέρα. Δεν μου αρέσει να περιμένω πότε θα φτάσει η ώρα του αγώνα. Με αγχώνει αυτή η διαδικασία. Η μεγάλη αναμονή δεν είναι υγιής για το μυαλό». – Δεν έχω λοιπόν παρά να σας ευχηθώ ό,τι καλύτερο και να σας αφήσω να κοιμηθείτε γιατί η ώρα είναι ήδη περασμένη. Ο ύπνος άλλωστε είναι όπως μόλις μου είπατε μία από τις αγαπημένες σας συνήθειες! (Γελάει) «Σας ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ!» Δείτε όλα τα θέματα του Weekend