Όταν τον Σεπτέμβριο του 1955 έλαβαν χώρα οι ανθελληνικές ταραχές στην Κωνσταντινούπολη, ο τάφος του Ζαρίφη ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που κατέστρεψε ο μανιασμένος όχλος. Κι αυτό γιατί το όνομα του εμπόρου και τραπεζίτη δεν είχε κατά κανέναν τρόπο ξεχαστεί. Παρέμενε το γνωστότερο ίσως ελληνικό όνομα της Πόλης, καθώς ήταν ο άνθρωπος που είχε αλλάξει το πρόσωπό της με τις τεράστιες σε έκταση και σπουδαιότητα ευεργεσίες του. Κωνσταντινουπολίτης στην ψυχή και την καρδιά, εκεί γεννήθηκε και έζησε όλη του τη ζωή, εκτός από τα 12 χρόνια που πέρασε στην Οδησσό και την Ελλάδα δηλαδή, και εκεί θα αποδείκνυε το επιχειρηματικό του δαιμόνιο. Αξιόλογη προσωπικότητα και πατριώτης μεγάλος, ο Ζαρίφης μορφώθηκε, αναμείχθηκε με τη δημόσια οθωμανική διοίκηση και καταπιάστηκε με το εμπόριο τελικά, όπου θα προόδευε ταχύτατα. Σύντομα θα είχε στα χέρια του μια σωστή οικονομική αυτοκρατορία που εκτεινόταν από τη Μεσοποταµία ως την Οδησσό, το Βουκουρέστι, τη Μασσαλία και το Λονδίνο τελικά. Οικογενειακή αυτοκρατορία μεν, εκείνος όμως ήταν ο ιθύνων νους. Κατά τον 19ο αιώνα εμφανίστηκε μια ισχυρή ομάδα ελληνορθόδοξων τραπεζιτών που δραστηριοποιήθηκαν -και- στα δημόσια οικονομικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και κανείς τους δεν θα ξεπερνούσε τον Ζαρίφη σε φήμη, δόξα και πλούτο. Αυτός ήταν ο μεγάλος ηγέτης του άτυπου λόμπι των «τραπεζιτών του Γαλατά» και πάλι αυτός θα διαμόρφωνε το πλαίσιο για την ανάδειξη και άλλων ξύπνιων ρωμιών σε θέσεις ευθύνης. Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες του Ζαρίφη πρακτικό τέλος δεν είχαν: ήταν έμπορος, ήταν μέτοχος σε ένα κάρο χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ήταν βασικός χρηματοδότης έργων πνοής αλλά και προσωπικός οικονομικός σύμβουλος του σουλτάνου. Ήταν και πάλι ο δαιμόνιος έλληνας επιχειρηματίας που θα ασχολούνταν με το θέμα του οθωμανικού χρέους, το οποίο και θα έλυνε αισίως για τους Οθωμανούς έπειτα από τέσσερα χρόνια (1875-1879) κοπιώδους προσπάθειας! Ο Ζαρίφης ωστόσο ήταν προπάντων πατριώτης και ό,τι κι αν έκανε, είχε σταθερά την προκοπή της πατρίδας του ως γνώμονα. Βρισκόταν εξάλλου πίσω από κάθε ελληνική πολιτιστική, εκπαιδευτική και αθλητική προσπάθεια, υποστηρίζοντας ταυτοχρόνως ό,τι ελληνικό μπορούσε να βρει στην Πόλη. Και όταν δεν έβρισκε, το δημιουργούσε. Δικό του έργο ήταν η Μεγάλη του Γένους Σχολή (ως βασικός χρηματοδότης), δικά του τα Ζαρίφεια Διδασκαλεία (σχολεία αρρένων και θηλέων) της Φιλιππούπολης, δικά του τα ελληνικά νοσοκομεία, ορφανοτροφεία και πτωχοκομεία της Κωνσταντινούπολης, αλλά και οι τόσες δράσεις του ελληνισμού που υποστήριξε, από θεολογικές, εμπορικές και ιερατικές σχολές μέχρι και υποτροφίες σε φιντάνια του έθνους. Ο Γεώργιος Βιζυηνός, για παράδειγμα, κατάφερε να μάθει γράμματα μόνο λόγω της απροσμέτρητης γενναιοδωρίας του Ζαρίφη. Στην Ελλάδα το όνομα του εθνικού μας ευεργέτη δεν θα σκαρφάλωνε τελικά στη θέση που του έπρεπε, μιας και η ευεργετική του δράση έλαβε χώρα εκτός ελλαδικού χώρου. Στη Μικρά Ασία και τη Θράκη τον ήξεραν ωστόσο και οι πέτρες, πέτρες που πολλές φορές υπήρχαν επειδή εκείνος το είχε θελήσει. «Ζαριφηλίκι» έλεγαν εξάλλου άλλοτε οι Μικρασιάτες την απλοχεριά και την αρχοντιά! Ο άδολος αυτός πατριώτης πίστευε πως μόνο με την παιδεία και την πνευματική καλλιέργεια του έθνους θα ερχόταν η απελευθέρωση του αλύτρωτου ελληνισμού. Ως επιχειρηματίας πρωταγωνιστούσε βέβαια στην εσωτερική σκηνή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όντας ένας από τους «εγκεφάλους» της Οθωμανικής Τράπεζας. Άλλο οι δουλειές όμως και άλλο ο πατριωτισμός. Κάποια στιγμή στη ζωή του τον είχε διορίσει μάλιστα ο Καποδίστριας γραμματέα της Διοίκησης Καρύταινας, το ελληνικό Δημόσιο ήταν ωστόσο ξεκάθαρο πως δεν ήταν γι’ αυτόν. Τουλάχιστον από τη θέση του κατώτερου υπαλλήλου…
Πρώτα χρόνια
Ζαρίφης και Καποδίστριας
Ο «τραπεζίτης του Γαλατά»
Φιλανθρωπική δράση
Τελευταία χρόνια