Από την ημέρα που θεσπίστηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μοτοσυκλέτας το 1949, σε 16 περιπτώσεις ο τίτλος στη μεγάλη κατηγορία κρίθηκε στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς. Κάθε μία είχε τη δική της «ιστορία».
1950 – Πηγαίνοντας στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στη Monza, ο Umberto Masetti θα «έπαιζε» εντός έδρας με την τετρακύλινδρη Gilera. Είχε μια μικρή διαφορά στη βαθμολογία από τον Geoff Duke, που οδηγούσε μια μονοκύλινδρη Norton. Ο Duke κέρδισε τον αγώνα, ωστόσο ο Masetti έκανε ακριβώς ό,τι χρειαζόταν, τερμάτισε δεύτερος και κέρδισε τον τίτλο για έναν μόλις βαθμό.
1952 – Και πάλι ο Umberto Masetti έφτασε στον τελευταίο αγώνα με ελάχιστη διαφορά από τον διεκδικητή του τίτλου και πρωταθλητή του 1949, Les Graham (MV Agusta) αλλά και του Ιρλανδού Reg Armstrong (Norton). Ο Graham κέρδισε τον αγώνα που διήρκησε 48 γύρους στην πίστα Montjuic της Βαρκελώνης, όμως και πάλι ο Masetti έκανε όσα ακριβώς χρειάζονταν για να αποσπάσει και αυτόν τον τίτλο, τερματίζοντας δεύτερος.
1957 – Ο Libero Liberati (Gilera) κέρδισε τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στη Monza παίρνοντας τον τίτλο από τον Bob McIntyre (Gilera). Ο Liberati είχε κερδίσει στο GP του Βελγίου νωρίτερα μέσα στη χρονιά, όμως είχε αποκλειστεί καθώς άλλαξε μοτοσυκλέτα χωρίς να ενημερώσει την οργάνωση. Μετά τη λήξη του πρωταθλήματος ο Liberati κέρδισε την έφεση που είχε κάνει και του ξαναδόθηκαν αναδρομικά οι βαθμοί της νίκης στο Βέλγικο GP. Που σημαίνει ότι είχε ήδη κερδίσει τον τίτλο πριν καν αγωνιστεί στον τελευταίο αγώνα.
1966 – Δύο από τους μεγαλύτερους μονομάχους όλων των εποχών, ο Mike Hailwood (Honda) και ο Giacomo Agostini (MV Agusta), έφτασαν ισόβαθμοι στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στη Monza. Οι δύο αντίπαλοι έδωσαν μάχη από την αρχή του αγώνα για την πρωτοπορία μέχρι που η Honda του Hailwood έμεινε, δίνοντας έτσι μια εύκολη νίκη στον Agostini που κέρδισε έτσι τον πρώτο από τους οκτώ τίτλους της καριέρας του στα 500 κ.εκ.
1967 – Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά με τον Hailwood και τον Agostini να πηγαίνουν στον τελευταίο αγώνα με ελάχιστη διαφορά οπότε ο τίτλος θα κρινόταν εκεί. Ήταν στον πρώτο και τελευταίο έγινε αγώνας Grand Prix που έγινε ποτέ στον Καναδά. Ο Hailwood κέρδισε τον αγώνα και οι δύο οδηγοί βρέθηκαν ισόβαθμοι στην κατάταξη. Είχαν και οι δύο από πέντε νίκες μέσα στη χρονιά οπότε τελικά ο τίτλος πήγε στον Agostini, καθώς είχε τρεις τερματισμούς στη δεύτερη θέση έναντι των δύο του Hailwood.
1975 – Ο Giacomo Agostini βρέθηκε και πάλι να διεκδικεί τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς με αντίπαλο έναν Βρετανό αναβάτη. Αυτή τη φορά ήταν ο Phil Read που οδηγούσε ως το Νο1 της MV Agusta και είχε ήδη κερδίσει τον τίτλο τις δύο προηγούμενες χρονιές. Ο Read κέρδισε τον τελευταίο αγώνα που έγινε στο Brno, όμως ο Agostini – οδηγώντας για τη Yamaha πλέον – έκανε αγώνα τακτικής και τερμάτισε δεύτερος περισσότερο από ένα λεπτό πίσω από τον Read. Οι βαθμοί της δεύτερης θέσης ήταν αρκετοί για να του δώσουν τον τίτλο και έγινε έτσι ο πρώτος οδηγός στην ιστορία που κέρδισε το πρωτάθλημα με δίχρονη και τετράχρονη μοτοσυκλέτα.
1978 – Ο Kenny Roberts (Yamaha) είχε ένα προβάδισμα 8 βαθμών έναντι του Barry Sheene (Suzuki) πηγαίνοντας για τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στο «παλιό» Nurburgring των 22 χιλιομέτρων. Ο Roberts τερμάτισε τρίτος μπροστά από τον Sheene και έγινε ο πρώτος Αμερικανός οδηγός που κέρδισε τον τίτλο στην μεγάλη κατηγορία.
1979 – Ο Kenny Roberts και πάλι πήγαινε να διεκδικήσει τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στο Le Mans απέναντι σε έναν οδηγό της Suzuki. Αυτή τη φορά ήταν ο νεαρός Virginio Ferrari. Ο Ιταλός ξεκίνησε δυνατά οδηγώντας τον αγώνα στους πρώτους γύρους, έπεσε όμως χαρίζοντας έτσι στον Roberts τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο του.
1980 – Τρίτη συνεχόμενη χρονιά όπου ένας οδηγός της Suzuki διεκδικούσε τον τίτλο απέναντι στον Kenny Roberts. Ήταν ο Αμερικανός Randy Mamola που θα έδινε τη μάχη και πάλι στο «παλιό» Nurburgring που για τελευταία φορά θα φιλοξενούσε αγώνα Grand Prix. Παρότι ο Mamola οδήγησε τον αγώνα, για τον Roberts αρκούσε μία 8η θέση για να αποσπάσει τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο του. Οι όποιες ελπίδες του Mamola εξανεμίστηκαν όταν στα μέσα του αγώνα έμεινε από μηχανικό πρόβλημα.
1981 – Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Randy Mamola έφτασε στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς με ελπίδες για τον τίτλο, αυτή τη φορά στην πίστα του Anderstorp στη Σουηδία. Ο Marco Lucchinelli είχε το προβάδισμα στη βαθμολογία και έπρεπε να τερματίσει τουλάχιστον 5ος ή ψηλότερα για να κερδίσει τον τίτλο, ακόμη κι αν κέρδιζε ο Mamola. Ο αγώνας έγινε με δύσκολες συνθήκες, με ελαφρά βροχή να ξεκινά κατά τη διάρκειά του. Παρότι προηγείτο πριν τη βροχή, ο Mamola έχανε διαρκώς θέσεις στη συνέχεια, τερματίζοντας εκτός πρώτης δεκάδας που βαθμολογείτο. Ενώ ο Lucchinelli έκανε έναν ασφαλή αγώνα τερματίζοντας μόλις 9ος αλλά και πρωταθλητής.
1983 – Ο Freddie Spencer (Honda) είχε ένα προβάδισμα πέντε βαθμών από τον Kenny Roberts (Yamaha) πηγαίνοντας στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, μετά από ένα αμφιλεγόμενο προσπέρασμα στον τελευταίο γύρο του προηγούμενου αγώνα, στη Σουηδία, που είχε δώσει τη νίκη στον Spencer. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αγώνα στην Ίμολα, ο Roberts κατάφερε να κρατήσει πίσω του τον Spencer και να ανακόψει τον ρυθμό, ώστε να δώσει την ευκαιρία στον συναθλητή του στην ίδια ομάδα, Eddie Lawson να πλησιάσει και να προσπαθήσει να τερματίσει μπροστά από τον Spencer. Όμως στον τερματισμό ο Spencer κατάφερε να πάρει τη δεύτερη θέση που χρειαζόταν για να στεφθεί πρωταθλητής και να γίνει ο πρώτος οδηγός που θα κέρδιζε τίτλο για την Honda στην εποχή των δίχρονων μοτοσυκλετών των 500 κ.εκ.
1989 – Για μία ακόμη φορά δύο Αμερικάνοι πήγαιναν στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς με πιθανότητες να κερδίσουν τον τίτλο. Ήταν ο Eddie Lawson (Honda) και ο Wayne Rainey (Yamaha). Ο Rainey είχε το προβάδισμα στη βαθμολογία από τον δεύτερο αγώνα της χρονιάς μέχρι τρεις αγώνες πριν το τέλος, καθώς στην Σουηδία έκανε ένα σπάνιο λάθος, έπεσε και εγκατέλειψε. Έδωσε έτσι μια ανάσα στον Lawson που πήγαινε με πλεονέκτημα στον τελευταίο αγώνα που έγινε Goiania της Βραζιλίας. Ο Lawson τερμάτισε 2ος και πήρε τον τίτλο μετά από μια φοβερή τριπλή μάχη με τον Rainey και τον επίσης Αμερικανό Kevin Schwantz που κέρδισε και τον αγώνα.
1992 – Μετά από μία εντυπωσιακή πορεία στο πρωτάθλημα ο Mick Doohan (Honda) είχε μια άσχημη πτώση στις δοκιμές του 8ου αγώνα της χρονιάς στο Assen, ενώ είχε ήδη χτίσει μια διαφορά 65 βαθμών έναντι του Wayne Rainey (Yamaha). Όταν ο Doohan επέστρεψε στους αγώνες, απέχοντας ακόμη σημαντικά από την πλήρη ανάρρωση, ο Rainey είχε μειώσει σημαντικά τη διαφορά. Έφτασαν έτσι στο τελευταίο αγώνα, στο Kyalami της Νοτίου Αφρικής, με τον Doohan να προηγείται μόλις 2 βαθμούς στην κατάταξη. Παρά την ηρωική προσπάθεια του Doohan να τερματίσει 6ος, ο Rainey πήρε μια ασφαλή 3η θέση κερδίζοντας τον τίτλο για 4 μόλις βαθμούς. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά στην ιστορία όπου ένας οδηγός ενώ ήταν δεύτερος στην κατάταξη κατάφερε να κάνει την ανατροπή και να κερδίσει τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα.
1993 – Η χρονιά μπαίνει στην λίστα απλά γιατί ο Kevin Schwantz (Suzuki) προηγείτο του Wayne Rainey (Yamaha) με 18 βαθμούς στην κατάταξη, διαφορά που μαθηματικά δεν του έδινε τον τίτλο. Ωστόσο στην πραγματικότητα ο Schwantz είχε κερδίσει το πρωτάθλημα ήδη δύο αγώνες νωρίτερα, όταν στο Ιταλικό GP στο Misano o Rainey είχε μία άσχημη πτώση που τερμάτισε την αγωνιστική του καριέρα, αφήνοντάς τον παράλυτο.
2006 – Ο Valentino Rossi (Yamaha) πήγε στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς με ένα προβάδισμα 8 βαθμών έναντι του Nicky Hayden (Honda). Ο Troy Bayliss, που αντικαθιστούσε τον τραυματία Sete Gibernau, κέρδισε τον αγώνα μπροστά από τον συναθλητή του στην Ducati, Loris Capirossi, κάνοντας για πρώτη φορά το 1-2 για την Ducati. Ο Hayden τερμάτισε 3ος και έγινε ο τελευταίος πρωταθλητής της εποχής των τετράχρονων 990cc, ενώ ο Valentino Rossi μετά από μια πτώση του στον 5ο γύρο επέστρεψε στον αγώνα αλλά τερμάτισε μόλις 13ος έχοντας χάσει τον τίτλο.
2013 – O Marc Marquez μετά από μια εντυπωσιακή πορεία στην πρώτη του χρονιά στο MotoGP πήγε στην Valencia με μια διαφορά 13 βαθμών και έχοντας «χάσει» δύο ήδη φορές την ευκαιρία να εξασφαλίσει τον τίτλο στους δύο προηγούμενους αγώνες. Ο Jorge Lorenzo που ήταν ο μόνος που είχε πιθανότητες να κερδίσει τον τίτλο, κέρδισε τον αγώνα, όμως ο Marquez με την 3η θέση του έγινε ο νεότερος οδηγός στην ιστορία που κερδίζει τίτλο στην μεγάλη κατηγορία.
