Η εγρήγορση και η τεταμένη προσοχή είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ασφαλέστερη κυκλοφορία. Παρατηρώντας διαρκώς το δρόμο και τα άλλα οχήματα, μπορεί κανείς να ανακαλύψει τις ασφαλέστερες «διαδρομές».

Παρότι καλό είναι η μοτοσυκλέτα να είναι ορατή από τους καθρέφτες των οδηγών των άλλων οχημάτων, αυτό συχνά αποτελεί παγίδα. Συχνά πιστεύουμε ότι μας έχει αντιληφθεί όμως αυτό δεν έχει συμβεί και το ατύχημα δεν αργεί.

Η καλύτερη τακτική σε κάθε περίπτωση είναι ο μοτοσυκλετιστής να θεωρεί εαυτόν αόρατο και να μην περιμένει από κανένα να τον έχει δει. Έτσι μόνο μπορεί να εξασφαλίσει ότι δεν θα προκύψει στενή επαφή λίγο πριν την δικαιολογία του αυτοκινητιστή «δεν σε είδα».

Με λίγη περισσότερη προσοχή στο δρόμο και παρατήρηση, η μετακίνησή μας μπορεί να γίνει αρκετά ασφαλέστερη. Ακόμη και οι πεζοί μπορούν να «αξιοποιηθούν» για την ασφάλειά μας. Ένας πεζός δεν μπορεί ασφαλώς να αποτελέσει ασπίδα, όμως ακόμη κι αυτός μπορεί να μας «προστατεύσει» εμμέσως. Πώς;

Πεζοί

Ένας άνθρωπος σε διασταύρωση που διασχίζει τον κάθετο προς εμάς δρόμο, προφανώς έχει ελέγξει πριν προχωρήσει. Αν περνά ήρεμος και ατάραχος, καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος είναι ελεύθερος. Αν επιταχύνει το βήμα του, σημαίνει ότι κάποιο όχημα πλησιάζει, αν κοντοστέκεται και δεν περνά, σημαίνει ότι το όχημα είναι κοντά ή πλησιάζει γρήγορα.

Όλες αυτές είναι για μας πολύτιμες πληροφορίες, αρκεί ο πεζός που παρακολουθούμε να είναι στοιχειωδώς αξιόπιστος… Όχι υπερήλικας ή παιδί, να περπατά ίσια κι όχι «τύφλα», να «διαβάζει» το δρόμο κι όχι εφημερίδα. Ακόμη κι έτσι όμως έχει να προσφέρει τις «υπηρεσίες» του, γιατί ως φυσικό εμπόδιο υποχρεώνει το διερχόμενο όχημα να μειώσει ταχύτητα.

«Λαγοί»

Όσο τα αυτοκίνητα είναι απόλυτα ακινητοποιημένα, οι συνθήκες αποτελούν βραδυφλεγή «βόμβα» για τους μοτοσυκλετιστές που περνούν ανάμεσα. Ένα αυτοκίνητο που κινείται έστω και με 5 km/h δεν ανοίγει την πόρτα του προκειμένου να αποβιβαστεί κάποιος επιβάτης. Επίσης αυτοκίνητα που αναζητούν διάδρομο να διασχίσουν κάθετα το δρόμο μας, δεν ξεμυτίζουν ενόσω κινούνται έστω και ελάχιστα τα αυτοκίνητα.

Επομένως, όσο κινούνται έστω και με ελάχιστη ταχύτητα τα αυτοκίνητα, οι συνθήκες είναι σχετικά ασφαλέστερες.

Όταν όμως είναι ακίνητα, ο μοτοσυκλετιστής που περνάει ανάμεσά τους μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με πολλές καθόλου ευχάριστες εκπλήξεις. Μια πόρτα μπορεί να ανοίξει για να αδειάσει το τασάκι του κάποιος απαράδεκτος οδηγός. Επιβάτης να αποβιβαστεί σε μεσαία λωρίδα κι όχι από τη δεξιά πόρτα, με το αυτοκίνητο στα 30 εκατοστά από το πεζοδρόμιο. Πεζοί που αποφασίζουν να μη χρησιμοποιήσουν, όπως θα έπρεπε, την ειδική διάβαση, βρίσκουν την ευκαιρία να τρυπώσουν ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα για να περάσουν απέναντι. Ή ακόμη σκυλιά, παιδιά, ποδήλατα, άλλες μοτοσυκλέτες…

Επομένως, η κίνηση ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα πρέπει να γίνεται με ταχύτητες ως τα 20 km/h, γιατί αυτή είναι η ταχύτητα την οποία μπορεί να διαχειριστεί ο εγκέφαλός μας και να αντιδράσει εποικοδομητικά, κι όχι να παραδοθεί στις καταστροφικές αντιδράσεις του πανικού.

Σε κάθε περίπτωση, ένας τρόπος για να κινούμαστε ασφαλέστερα είναι να βρίσκουμε κάποιον «λαγό». Αυτό σημαίνει ότι αν ακολουθούμε άλλον οδηγό μοτοσυκλέτας «κατά πόδας» (δηλαδή, από κοντά αλλά και σε απόσταση ασφαλείας), αν προκληθεί κάποιο ατύχημα από άνοιγμα πόρτας ή διερχόμενου οχήματος, θα είναι εκείνος που θα εμπλακεί κι όχι εμείς. Αυτό δεν ακούγεται και πολύ «συναδελφικό», ωστόσο αποτελεί μια πραγματικότητα στο κυκλοφοριακό χάος.

Αν αποφασίζει κάποιος να παραβιάζει τον «κανόνα» των +20 Km/h (σχετική ταχύτητα από τα γύρω οχήματα), είναι δικό του πρόβλημα κι όχι δικό μας. Εμείς απλά αξιοποιούμε τη δυνατότητα που μας παρέχει, ως «λαγός».

Βασικότερη υπηρεσία του «λαγού» είναι ότι ειδοποιεί, άρα και αποτρέπει τα οχήματα εμπρός μας να κάνουν οτιδήποτε που θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για όσους τον ακολουθούν.