Όταν κινούμαστε με μοτοσικλέτα, τα δεδομένα που έχουμε να επεξεργαστούμε κάθε στιγμή είναι τόσα πολλά, ώστε είναι ανθρώπινο να συμβεί κάποια αστοχία ή λάθος. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρειάζεται δύο στοιχεία για να λειτουργήσει κατά την οδήγηση: πληροφορίες και χρόνο.

Πληροφορίες, ώστε να έχει δεδομένα για να επιλέξει τη θέση του στο δρόμο, την ταχύτητά του, τα «εμπόδια» που πρέπει να αποφύγει. Χρόνο, για να επεξεργαστεί αυτές τις πληροφορίες και να σχεδιάσει τη διαδρομή που θα ακολουθήσει.

Έλλειψη πληροφοριών ή πληροφορίες που έρχονται ξαφνικά, είναι δύο παράγοντες που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα ατύχημα.

Αν προσθέσουμε και τις προσωπικές σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας ενώ οδηγούμε ή τα εκτός κυκλοφοριακού ιστού ερεθίσματα (τηλέφωνο, συνομιλία με τον συνεπιβάτη, διαφημιστικές πινακίδες κλπ), τα πράγματα γίνονται δύσκολα και οι προϋποθέσεις για το ατύχημα αρχίζουν να χτίζονται.

Το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δεχτεί ερεθίσματα από ένα πεδίο εύρους που ξεπερνά τις 170 μοίρες. Αυτό σημαίνει ότι με μια ελάχιστη κίνηση του κεφαλιού, έχουμε πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν εμπρός μας. Αρκεί να μην υπάρχουν οπτικά εμπόδια.

Εδώ ο κανόνας λέει ότι δεν εισερχόμαστε σε κάποιο «χώρο» αν δεν τον έχουμε εποπτεύσει πλήρως.

Η «προτεραιότητα» και η προσδοκία ότι οι υπόλοιποι οδηγοί τηρούν πιστά τον ΚΟΚ, έχει στοιχίσει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Πίστευαν ότι «αφού έχω προτεραιότητα δεν χρειάζεται να ελέγξω», ή -ακόμη χειρότερα- ότι το πράσινο φανάρι τους προσφέρει ασφαλή διέλευση…

Για τους μοτοσικλετιστές ασφάλεια προσφέρει μόνον ο χώρος που έχει ήδη ελεγχθεί πλήρως.

Εν συντομία, σε κάθε διασταύρωση μειώνουμε την ταχύτητά μας τόσο ώστε να έχουμε πλήρη εποπτεία, άσχετα αν έχουμε προτεραιότητα ή πράσινο φανάρι. Οι μοτοσυκλέτες επιβραδύνουν και επιταχύνουν αρκετά γρήγορα, οπότε αυτός ο «έλεγχος» δεν προκαλεί σημαντική καθυστέρηση.

Σε κάθε προσπέραση ακινητοποιημένου οχήματος (πχ. λεωφορείο), μειώνουμε επίσης ταχύτητα, ώστε να ελέγξουμε μήπως περνά κάποιος πεζός που τον κρύβει ο όγκος του οχήματος.

Από κάθε άνοιγμα που αφήνουν ακινητοποιημένα οχήματα τα οποία προσπερνάμε, μπορεί να βγει άλλο αυτοκίνητο, πεζός, μοτοσυκλέτα…

Κάθε αυτοκίνητο που προσπερνάμε μπορεί να μας στριμώξει, γιατί ενδεχομένως χρειάζεται ν’ αλλάξει πορεία από σταθμευμένο όχημα εμπρός του, η εμπόδιο στο δρόμο.

Αν δεν υπήρχαν κτίρια και τα οχήματα ήταν διαφανή, τα ατυχήματα σε διασταυρώσεις θα ήταν μηδενικά. Επομένως κάθε είδους εμπλοκή, σύγκρουση ή ακόμη και ξάφνιασμα ενόσω οδηγούμε , «έρχεται» από κάποιο χώρο που βρισκόταν εκτός του οπτικού μας πεδίου.

Κάθε χώρος τον οποίο δεν εποπτεύουμε πλήρως, αποτελεί εν δυνάμει θέση από την οποία μπορεί να εισβάλλει στην πορεία μας κι ένας «κίνδυνος». Με τη μορφή οχήματος, ανθρώπου, ζώου ή ακόμη και αντικειμένου…

Σκεφτείτε μόνο αυτό: με πόση ταχύτητα μπορείτε να κινηθείτε στο απόλυτο σκοτάδι;