Ένα αγγλικό κανάλι κάνει ένα αφιέρωμα στην Ελλάδα για να παρουσιάσει τη ζωή των Ελλήνων ένα χρόνο μετά την επιβολή των μέτρων του ΔΝΤ.
Η Πολυκατοικία της Αλαμάνας θα αποτελέσει το ιδανικό μέρος για να γίνει αυτό το αφιέρωμα, μιας και εκεί ζουν νέοι, ηλικιωμένοι, άνεργοι, οικονομικοί μετανάστες…
Οι γνωστοί μας, όμως, γείτονες θα πιστέψουν ότι πρέπει να βγάλουν προς τα έξω ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που πραγματικά έχουν. Θα αρχίσουν λοιπόν να παριστάνουν ότι έχουν ευεργετηθεί από το ΔΝΤ και ότι έχουν αλλάξει πραγματικά.
Δεν υπάρχει πια τεμπελιά, λαμογιά, μιζέρια και στενότητα. Όλα αυτά, όπως είναι λογικό, θα αλλοιώσουν τελείως την εικόνα και θα δημιουργήσουν ένα τελείως λάθος αποτέλεσμα με απρόοπτες εξελίξεις…
Ο Κωνσταντίνος αποφασίζει να γράψει μια επιστολή-καταγγελία για την ασυνειδησία των μεγάλων επιχειρήσεων, την παντελή έλλειψη ευαισθησίας απέναντι στον πλανήτη μας αλλά και την πλήρη καταστρατήγηση των κεκτημένων των εργαζομένων.
Και εκεί που πιστεύει ότι κατάφερε να ξεμπροστιάσει το μεγάλο κεφάλαιο, το μεγάλο κεφάλαιο θα του κάνει πρόταση συνεργασίας και θα τον βάλει ξαφνικά σε μεγάλο δίλημμα.
Ο Κωνσταντίνος τελικά θα αποφασίσει πως είναι μια καλή ευκαιρία να χτυπήσει το σύστημα από μέσα και θα πει το «ναι». Ο Αργύρης επιστρέφει στην Πολυκατοικία για μια τυπική επίσκεψη στους παλιούς του φίλους και όλοι εντυπωσιάζονται από την οικονομική του άνεση.
Είναι καλοντυμένος, οδηγεί ένα τζιπ και κερνάει τους πάντες στο βιντεοκλάμπ. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Αργύρης είναι μπατίρης όπως πάντα. Τα ρούχα είναι νοικιασμένα και το αυτοκίνητο δανεικό. Σκοπός του είναι για μια ακόμη φορά να ζητήσει δανεικά…
