Κομβική ημέρα για την Ευρώπη και για την Ελλάδα στο μέτωπο της διαχείρισης της πανδημίας είναι η προσεχής Δευτέρα. Η Αυστρία μπαίνει σε ολικό lockdown. Η Γερμανία, βρίσκεται ένα βήμα πριν την πλήρη επιβολή του και εμείς, ξεκινάμε από μια νέα αφετηρία με την εφαρμογή επιπλέον μέτρων που αφορούν τους ανεμβολίαστους με στόχο να πειστούν να κάνουν το βήμα.
της Γεωργίας Αθ. Σκιτζή
Και με αυτό τον τρόπο, προσπαθούμε να ξορκίσουμε ακόμα ένα κλείσιμο της κοινωνίας και της οικονομίας. Το ερώτημα είναι για πόσο, καθώς η πανδημία αποδείχτηκε πιο ανθεκτική από όσο περιμέναμε όχι μόνο εμείς αλλά ολόκληρος ο πλανήτης.
Η μετάλλαξη Δέλτα έχει «κυριεύσει» την Ευρώπη και η Αθήνα προσπαθεί να οχυρωθεί απέναντί της με τους εμβολιασμούς. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην ακολουθήσει την πορεία των υπολοίπων. Με τα μέτρα που ήδη ισχύουν οι εμβολιασμοί δείχνουν να «τσιμπάνε» και μάλιστα οι περιορισμοί που έρχονται φαίνεται να επιδρούν ενισχυτικά στο κλείσιμο χιλιάδων ραντεβού.
Η κυβέρνηση έχει ποντάρει τα πάντα στον σκοπό αυτό, με τον πρωθυπουργό αλλά και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να απευθύνονται χθες με καθαρό τρόπο στους πολίτες που δεν έχουν κάνει ακόμα το βήμα, αλλά και με αυστηρό τόνο σ’ εκείνους που προσπαθούν να υπονομεύσουν την προσπάθεια να χτιστεί το τείχος ανοσίας.
Αξίζει να σταθεί κανείς σε όσα είπε για το θέμα αυτό η κα Σακελλαροπούλου σε τόνο που δεν μας έχει συνηθίσει. Είπε μεταξύ άλλων όσον αφορά εκείνους που προσπαθούν να αποτρέψουν τους συνανθρώπους τους από το να εμβολιαστούν:
«[…] Και απορούσα και σκέφτομαι πώς άνθρωποι, με όποια επιρροή ασκούν στους γύρω τους, τους αποτρέπουν, τους απαγορεύουν, δεν τους προτρέπουν να εμβολιαστούν, πώς συμβιώνουν μετά με αυτό. Όταν τους οδηγούν πολλές φορές στην ουσία σε κίνδυνο ζωής, πολλές φορές και σε θάνατο. Κάποιοι είναι υπαίτιοι για όλα αυτά που γίνονται».
Με άλλα λόγια, η προσπάθεια που γίνεται σε αυτή την φάση στην χώρα μας δεν έχει να κάνει με τα μέτρα αυτά καθεαυτά, αλλά με την επίκληση της λογικής και του φιλότιμου, του φόβου αλλά και της αγανάκτησης.
Αυτό που συζητείται πίσω από τις κλειστές πόρτες είναι ότι αν η μια μετά την άλλη οι χώρες γύρω μας αρχίζουν να κλείνουν, αναπόφευκτα θα έρθει και η σειρά μας.
Άλλωστε αν διαβάσει κανείς πίσω από τις λέξεις θα διαπιστώσει ότι ο πρωθυπουργός στο μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό μπορεί να μην εκστόμισε την λέξη lockdown, άλλωστε είναι κάτι που δεν θέλει ο ίδιος με τίποτα και δεν αντέχει η οικονομία, αλλά η αποστροφή του: «Κυβέρνηση και κοινωνία, όμως, υπογράψαμε μαζί ένα συμβόλαιο τιμής: να μην ξανακλείσουμε, με ασπίδα το εμβόλιο. Και πρέπει να τηρήσουμε τους όρους αυτής της συμφωνίας», δεν έχει μόνο μια ανάγνωση. Τι θα συμβεί τελικά αν η μια από τις δυο πλευρές δεν τηρήσει την συμφωνία; Και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα: Τι θα συμβεί τελικά αν η πλευρά αυτή δεν είναι το κράτος;
Αν έχουμε μάθει κάτι από αυτή την περιπέτεια είναι ότι από την μια ημέρα στην άλλη μπορούμε να βρεθούμε από τη νηνεμία στην καταιγίδα και από τον παράδεισο στην κόλαση. Και όλα αυτά είναι ένα εμβόλιο δρόμος.
