Θλίψη έχει σκορπίσει ο θάνατος της ποδηλάτισσας Δήμητρας Ιορδανίδου που έχασε τη ζωή της σήμερα Τρίτη (2/11) στη Θεσσαλονίκη, όταν παρασύρθηκε από φορτηγό ενώ οδηγούσε το ποδήλατο της. Η 42χρονη ήταν αθλήτρια με διακρίσεις στο τρέξιμο, ενώ είχε κατακτήσει την 3η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου το 2011.
Της Δήμητρας Τριανταφύλλου
Η φίλη της, η Θεσσαλονικιά Χριστίνα Κονταξή, περιβαλλοντολόγος στο επάγγελμα, λέει στο Newsbeast πως η είδηση του θανάτου της έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η Χριστίνα γνώρισε την Δήμητρα το 2007, σε ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα στη Σικελία. «Είχαμε μείνει τότε μέσα στο Εθνικό Πάρκο της περιοχής. Μετά αρχίσαμε να κάνουμε παρέα στη Θεσσαλονίκη, τρέχαμε μαζί στα βουνά, κάναμε εκδρομές…» λέει η Χριστίνα για την αγαπημένη φίλη της και συνεχίζει:
«Η Δήμητρα ήταν μηχανολόγος στο επάγγελμα, δούλευε στην Τσιμισκή στον φορέα ‘Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας’. Τον αθλητισμό τον έκανε για την τρέλα της. Έτρεχε τουλάχιστον εδώ και 15 χρόνια. Είχε σπουδάσει, βρήκε δουλειά στο επάγγελμά της αλλά κάθε πρωί πήγαινε από το χάραμα στο Καυτανζόγλειο και έτρεχε. Έπαιρνε το ποδήλατο για την πλάκα της. Σάββατο πρωί έλεγε ”πάω Κατερίνη με το ποδήλατο και επιστρέφω’‘. Ήταν ένα διαμάντι παιδί που πάντα έκανε τα πάντα για να ξεπερνάς εσύ τα όποια προβλήματα. Και εκείνη στη ζωή της με τον αθλητισμό ξεπερνούσε τα προβλήματα της.
»Για να υποστηρίξει μάλιστα τον τόπο της ξεκίνησε και τον αγώνα στα Κουφάλια, το Koufalia Run. Βοήθησε τον τοπικό σύλλογο εκεί αλλά και τα παιδάκια που ήθελε πολύ η ίδια να μπουν στον αθλητισμό. Βοηθούσε παντού. Ήξερε μάλιστα ότι ο κόσμος δεν το γνωρίζει το μέρος της αλλά έβλεπε όλα αυτά τα χρόνια ότι το κοινό μαθαίνει τοποθεσίες που δεν είναι γνωστές μέσα από τους αγώνες και γι’ αυτό έτρεχε και για να κάνει γνωστά τα Κουφάλια.
Ήταν αγαπητή σε όλο τον κόσμο. Έτρεχε σε αγώνες σε όλη την Ελλάδα, στην Αγγλία, παντού. Έδινε μόνο αγάπη. Και έδινε και πολλά στον αθλητισμό χωρίς να ζει από αυτό το πράγμα. Το μόνο που την ενδιέφερε μέσα από αυτό που έκανε, ήταν να αθληθεί η ίδια και ο κόσμος. Θεωρούσε ότι ο καθένας μας πρέπει να αθλείται με όποιο τρόπο μπορεί, με όποιον βηματισμό και όποια ταχύτητα μπορεί. Γι’ αυτό και την αγαπούσαν όλοι χωρίς να ξέρουν τι δουλειά κάνει, τι έχει σπουδάσει ή από που είναι. Πηγαίναμε μαζί στους αγώνες και ενώ εκείνη θα μπορούσε να πάρει την πρώτη θέση, καθόταν πίσω για να δώσει κουράγιο σε εμένα και σε όλο τον κόσμο. Αν ήθελε, ένα τσακ να έκανε, θα έφευγε και θα έβγαινε πρώτη».
Η αγάπη για το αγωνιστικό τρέξιμο και το τρίαθλο
Η αθλήτρια σε συνέντευξή της στο wefit.gr, είχε εξομολογηθεί την αγάπη της για το αγωνιστικό τρέξιμο. «Αφορμή για να μπω στους αγώνες δρόμου το 2006 ήταν όταν βρέθηκα σαν θεατής στον Olympus Marathon. Συγκλονίστηκα από τους ανθρώπους και τα δάκρυα που είδα. Ζήλεψα το συναίσθημα να τερματίζεις στο Λιτόχωρο. Εκεί ξεκίνησε ο έρωτας για το αγωνιστικό τρέξιμο».
Περιγράφοντας πώς μπήκε το τρίαθλο στη ζωή της, Μετά το Μαραθώνιο το Νοέμβρη περιόρισα το τρέξιμο και έκανα κολύμπι και ποδήλατο για να μπορέσει το σώμα μου να ξεπεράσει τους τραυματισμούς. Το τρίαθλο συνδυάζει την ποικιλία της άσκησης και την προσαρμοστικότητα. Από κολυμβητής πρέπει να γίνεις ποδηλάτης και μετά δρομέας. Τρομερό στοιχείο και αυτό στην εποχή που ζούμε. Να προσαρμόζεσαι ανάλογα στις συνθήκες.
Η μάχη με το τέρας της νευρικής ανορεξίας
Η Δήμητρα Ιορδανίδου είχε αναφερθεί και στη μάχη που έδινε για τη νευρική ανορεξία σε ηλικία 14 ετών. «Είχα φτάσει τα 35 κιλά με ύψος 1.60 στα 15. Και φυσικά χωρίς περίοδο. Ήταν δύσκολα χρόνια» ανέφερε και σημείωσε ότι «δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς σε μια μέρα. Το τέρας ήταν πάντα μέσα μου. Απλά με τα χρόνια έμαθα να το τιθασεύω και να του δίνω τις σωστές διαστάσεις. Είχα τους γονείς μου δίπλα μου. Αυτό ήταν το ένα. Αλλά κυρίως αυτό που με βοήθησε ήταν ο αθλητισμός».
