Θλίψη σκόρπισε ο θάνατος της ποδηλάτισσας Δήμητρας Ιορδανίδου που έχασε τη ζωή της σήμερα Τρίτη (2/11) στη Θεσσαλονίκη, όταν παρασύρθηκε από φορτηγό ενώ οδηγούσε το ποδήλατο της. Η 42χρονη ήταν αθλήτρια με διακρίσεις στο τρέξιμο, ενώ είχε κατακτήσει την 3η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου το 2011.
Σε συλλυπητήρια ανακοίνωσή του το ΣΕΓΑΣ αναφέρει πως η μαραθωνοδρόμος Δήμητρα Ιορδανίδου ήταν δρομέας του Αρίωνα Κουφαλίων, μετείχε σταθερά στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα μαραθωνίου και ημιμαραθωνίου δρόμου, είχε εκπροσωπήσει στο παρελθόν τη χώρα μας σε διεθνείς μαραθωνίους, ενώ πριν λίγα 24ωρα συμμετείχε στα 8χλμ. στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα σε ανώμαλο έδαφος στα Τρίκαλα.
Η αγάπη για το αγωνιστικό τρέξιμο και το τρίαθλο
Η αθλήτρια σε συνέντευξή της στο wefit.gr, είχε εξομολογηθεί την αγάπη της για το αγωνιστικό τρέξιμο. «Αφορμή για να μπω στους αγώνες δρόμου το 2006 ήταν όταν βρέθηκα σαν θεατής στον Olympus Marathon. Συγκλονίστηκα από τους ανθρώπους και τα δάκρυα που είδα. Ζήλεψα το συναίσθημα να τερματίζεις στο Λιτόχωρο. Εκεί ξεκίνησε ο έρωτας για το αγωνιστικό τρέξιμο».
Περιγράφοντας πώς μπήκε το τρίαθλο στη ζωή της, Μετά το Μαραθώνιο το Νοέμβρη περιόρισα το τρέξιμο και έκανα κολύμπι και ποδήλατο για να μπορέσει το σώμα μου να ξεπεράσει τους τραυματισμούς. Το τρίαθλο συνδυάζει την ποικιλία της άσκησης και την προσαρμοστικότητα. Από κολυμβητής πρέπει να γίνεις ποδηλάτης και μετά δρομέας. Τρομερό στοιχείο και αυτό στην εποχή που ζούμε. Να προσαρμόζεσαι ανάλογα στις συνθήκες.
Η μάχη με το τέρας της νευρικής ανορεξίας
Η Δήμητρα Ιορδανίδου είχε αναφερθεί και στη μάχη που έδινε για τη νευρική ανορεξία σε ηλικία 14 ετών. «Είχα φτάσει τα 35 κιλά με ύψος 1.60 στα 15. Και φυσικά χωρίς περίοδο. Ήταν δύσκολα χρόνια» ανέφερε και σημείωσε ότι «δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς σε μια μέρα. Το τέρας ήταν πάντα μέσα μου. Απλά με τα χρόνια έμαθα να το τιθασεύω και να του δίνω τις σωστές διαστάσεις. Είχα τους γονείς μου δίπλα μου. Αυτό ήταν το ένα. Αλλά κυρίως αυτό που με βοήθησε ήταν ο αθλητισμός».
«Δε σου κρύβω ότι τελικά γύρω στα 27 που άρχισα να μπαίνω σε αγώνες δρόμου πάλι άλλαξε όλη μου η προσέγγιση στο θέμα. Καταλάβαινα πλέον ότι για να μπορέσω να ανταποκριθώ στο άθλημα που είχα επιλέξει να κάνω αγωνιστικά, το τρέξιμο, έπρεπε να δίνω στο σώμα μου την σωστή τροφή για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Ακούγεται αστείο αλλά αυτό όταν έχεις ανορεξία δεν το βλέπεις».
«Είναι αρρώστια του μυαλού. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι να πεις σε μια κοπέλα που περνάει ανορεξία. Γιατί ότι και να της πεις δεν την “πείθεις”. Τα πρότυπα είναι αυτά που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης τους. Και για μένα το αθλητικό και υγιές πρότυπο είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τις κοπέλες που περνάν κάτι αντίστοιχο» κατέληξε.
