Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Recycling Medea («Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια») του Αστέρη Κούτουλα θα γίνει στο θέατρο Μπάντμιντον στις 20 Ιουνίου.

Η ιστορία της ταινίας για τη δολοφονία δυο παιδιών από την ίδια τη μητέρα τους προέρχεται από τον Ευριπίδη και είναι ένα, από την αρχαιότητα και μετά, άπειρες φορές ανακυκλωμένο θέμα που δεν έχει χάσει τίποτα από τη σύγχρονη και φρικαλέα επικαιρότητά του. Πρόκειται για μια ταινία που ξεκίνησε από τη μαγνητοσκόπηση μιας παράστασης μπαλέτου και συνδέει τον αρχαίο ελληνικό Μύθο με την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τη χορευτική ερμηνεία της Μαρίας Κουσουνή, τη χορογραφία του Ρενάτο Ζανέλα και την ερμηνεία της Μουσικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης.

Το φιλμ ξεκινάει με τα πρώτα μέτρα της μουσικής του μεγάλου δημιουργού Μίκη Θεοδωράκη και τελειώνει με τα τελευταία μέτρα της μουσικής του, η οποία συνοδεύει τις λιγοστές φράσεις που προφέρονται. Έξι σολίστες χορευτές, ανάμεσά τους η εξαιρετική Μαρία Κουσουνή ως Μήδεια – σε εκφραστικές κοντινές λήψεις, λυρικές χορευτικές σκηνές, αποκαλυπτικές καταστάσεις πρόβας, μια μείξη από κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο εκφραστικό χορό, συνυφασμένη με εικόνες από εξεγερμένους και κουκουλοφόρους νεαρούς, βαριά οπλισμένους και ανεξέλεγκτους αστυνομικούς, μορφές από έναν άλλον, αμείλικτο κόσμο που έχει σφετεριστεί την καθημερινή πραγματικότητα.

Μέσα σε αυτό τον κόσμο προβάλλει ξαφνικά η μορφή της δεκαπεντάχρονης Bella Oelmann που, παίζοντας τον ίδιο της τον εαυτό, κάνει το κινηματογραφικό ντεμπούτο της. Η αθωότητα που είναι καταραμένη, εξοβελισμένη από την κοινωνία, στο έλεος της εξάντλησης, της απογοήτευσης, της έλλειψης στοργής.

Είναι μια ταινία αφιερωμένη σε αμήχανους γονείς και ιδίως σε νέους που προσπαθούν να κατανοήσουν τη σκληρή μοίρα που τους επιφυλάσσει το μέλλον. Τους νέους που οι ίδιοι οι γονείς τους τούς έφραξαν το δρόμο. Μετά την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση με τους συντελεστές. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Παύλος Τσίμας.

Ο Αστέρης Κοτούλας γράφει για την ταινία: «Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της. Η Μήδεια κοιτάει μόνο τον εαυτό της. Ήταν το σήμερα που κίνησε το ενδιαφέρον μου. Κείμενο, μουσική και χορός ενωμένα σε μια ταινία, η οποία δε μου άφησε καμία άλλη διέξοδο, παρά εκείνη στον ζόφο μιας κοινωνίας που καθημερινά σκοτώνει τα παιδιά της. Μέσα στην οποία σκοτώνουμε τα παιδιά μας.

Ήθελα να κάνω ένα τεράστιο, ασυνήθιστο και άκρως συναισθηματικό «βίντεο κλιπ», που να ασχολείται με τον πόθο για ελευθερία μιας απελπισμένης γυναίκας και τον πόθο για ελευθερία μιας νεολαίας που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί. Και οι δύο προδομένοι και πουλημένοι. Και οι δύο σε εμπόλεμη κατάσταση με την κοινωνία.

Την ταινία αυτή αφιερώνω στη σημερινή γενιά γονιών που έκλεψε τα όνειρα από τα ίδια τα παιδιά της, τους πήρε τις προοπτικές και έπαιξε στα ζάρια το μέλλον τους. Γονείς που ζούσαν λες και δεν υπήρχε αύριο. Γονείς που αποξενώθηκαν από τον εαυτό τους, αιχμαλωτισμένοι στο δικό τους κόσμο, σε άλυτες συγκρούσεις. Μέσα από τη φιγούρα της δεκαπεντάχρονης και καταραμένης Bella διακρίνουμε το μέλλον που την περιμένει, με όλα όσα εκκρεμούν ακόμα. Μέσα από κάθε φιγούρα ενήλικα διακρίνουμε τη νεολαία, που ήταν σε εξέλιξη.»