Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία ξεκίνησε να λανσάρει στην αγορά ένα μικρό ηλεκτρικό όχημα που από πολλούς χαρακτηρίζεται «επανάσταση» και «θαύμα».
Γράφει ο Γιάννης Κέμμος
Το εν λόγω όχημα, αν και δεν αποτελεί την πρώτη προσπάθεια στην ιστορία της αυτοκίνησης για ένα μικρό όχημα πόλης ακόμα και αμιγώς ηλεκτρικό, εν τούτοις αποτελεί ίσως μία από τις πιο ολοκληρωμένες και σύγχρονες προσπάθειες.
Εκτός από ηλεκτρικό, το συγκεκριμένο όχημα είναι διθέσιο, εξαιρετικά απλό στην οδήγησή του και φτηνό ενώ φορτίζει σε μία απλή οικιακή πρίζα σε 3 ώρες και μπορεί να οδηγηθεί σε κάποιες χώρες από ανηλίκους 14 ετών και άνω.
Όλα αυτά διότι η τελική του ταχύτητα δεν ξεπερνά τα 45 χλμ/ώρα.
Και εδώ είναι που θα σταθούμε και αποτελεί την ουσία αυτού του βιωματικού άρθρου.
Πόσο εύκολο είναι να οδηγείς στην πόλη ένα όχημα που η ανώτερη ταχύτητα του είναι 45 χλμ/ώρα όταν μάλιστα έχεις συνηθίσει να οδηγείς αυτοκίνητα χωρίς τέτοιους περιορισμούς;
Αυτό αναρωτηθήκαμε και αποφασίσαμε να το ζήσουμε στην πράξη.
Βρήκαμε ένα αυτόματο και αφού ορίσαμε ηλεκτρονικά την ανώτερη δυνατή ταχύτητα στα 45 χλμ/ώρα, ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Αθήνας να ζήσουμε το αποτέλεσμα.
Σημαντική διαφορά στην δοκιμή μας εκτός από το ότι πρόκειται για ένα αυτοκίνητο κανονικού μεγέθους και όχι πόλης, είναι η δυνατότητα που είχαμε με το πάτημα ενός κουμπιού να απανεργοποιήσουμε τον περιορισμό στην τελική ταχύτητα κάτι που τελικά φάνηκε αρκετά χρήσιμο.
Όπως ανακαλύψαμε στην πράξη η οδήγηση με αυτό τον περιορισμό έχει εμπειρίες όλων των ειδών.
Καταρχήν η οδήγηση στα στενά της πόλης, ούτε καν αφήνει τα 45 χλμ/ώρα να φανούν ως περιορισμός. Από στενό σε στενό ακόμα και σε πιο κεντρικούς δρόμους όπως η Λιοσίων, η Αχαρνών και η Πατησίων σε ώρες αιχμής, ελάχιστες ήταν οι φορές που χρειάστηκε να τερματίσουμε το όριο των 45χλμ/ώρα. Ήταν όμως οριακό.
Πράγμα που φάνηκε τις ώρες με λιγότερη κίνηση αλλά και σε πιο ανοιχτές λεωφόρους όπως η Μεσογείων, η Συγγρού, η Κηφισίας και η Αλεξάνδρας.
Εκεί αναγνωρίσαμε τους πρώτους περιορισμούς που επιβάλλει η κίνηση με 45 χλμ/ώρα. Το σημαντικό είναι πως από την ώρα που ξεκινάς με ένα τέτοιο όχημα, ξεχνάς την αριστερή λωρίδα. Δυστυχώς καμία φορά αυτό δεν είναι αρκετό.
Τα λίγες εκατοντάδες μέτρα ανοιχτού δρόμου ήταν αρκετά για να φτάσεις τη τελική ταχύτητα και να νιώσεις τον οδηγό του πίσω αυτοκίνητου να σε πλησιάζει επικίνδυνα.
Το άναμμα των φώτων, τα κορναρίσματα και οι μορφασμοί μαζί με τα «γαλλικά» δεν έλειψαν στις περισσότερες των περιπτώσεων, κάτι το οποίο άρχισε να μας δημιουργεί και το ανάλογο άγχος κάθε φορά που ο δρόμος επέτρεπε να κινηθούμε πιο γρήγορα από την τελική ταχύτητα των 45χλμ/ώρα.
Φυσικά όταν καταλάβαιναν ότι δεν επρόκειτο να κινηθούμε πιο γρήγορα μας προσπερνούσαν με όχι πάντα τον πιο ασφαλή τρόπο.
Και ενώ η αλήθεια είναι πως σε καμία περίπτωση σε όλους αυτούς τους δρόμους δεν χρειάστηκε να κινηθούμε με περισσότερα από 75χλμ/ώρα όταν τελικά αποφασίσαμε να απενεργοποιήσουμε τον περιορισμό στην ταχύτητα, αυτά τα 30 χλμ/ώρα παραπάνω, έκαναν τη διαφορά.
Φυσικά η κατάσταση θα ήταν πιο εύκολη αν με κάποιο τρόπο οι οδηγοί που ακολουθούν, μπορούσαν να γνωρίζουν την τελική ταχύτητα του αυτοκινήτου και ίσως αυτό να είναι κάτι που θα πρέπει να λάβουν υπόψιν τους οι ειδικοί όταν αποφασίσουν να εισάγουν τέτοια οχήματα στην Ελλάδα.
Ασφαλώς ένα τέτοιο όχημα όπου ήδη έχει κυκλοφορήσει έχει ήδη περιορισμούς όπως το να μην του επιτρέπεται η κυκλοφορία σε αυτοκινητόδρομους. Παρόλα αυτά κάποια επιπλέον μέτρα διευκόλυνσης όπως να επιτρέπεται η κίνηση του σε λεωφορειόδρομους είναι να είναι υποχρεωτική η σήμανση επάνω του της μέγιστης ταχύτητας που μπορεί να αναπτύξει να κάνει πιο εύκολη και ασφαλή την κυκλοφορία του μέσα στις πόλεις.
Επιστρέφοντας στην οδηγική μας εμπειρία, θα πρέπει να πούμε πως παρά την καλή διάθεση να τηρήσουμε τον ηλεκτρονικό περιορισμό της ταχύτητας στα 45χλμ/ώρα, το άγχος που δημιουργούσε η πίεση και η επιθετική συμπεριφορά των υπόλοιπων οδηγών ήταν κάποιες φορές αρκετή ώστε να χρησιμοποιήσουμε το μαγικό κουμπάκι της απενεργοποίησης του περιοριστή ταχύτητας και να κινηθούμε σύμφωνα με το ρεύμα της κίνησης.
Ωστόσο θα πρέπει να τονίσουμε ότι κάθε άλλο παρά αρνητικούς μας έκανε η εμπειρία αυτή στο ενδεχόμενο να δούμε τέτοια αυτοκίνητα σύντομα στη χώρα μας.
Οι περιορισμοί σαφώς και υπάρχουν, αλλά η προσαρμογή που πρέπει να γίνει είναι περισσότερο θέμα των οδηγών των υπολοίπων αυτοκινήτων και λιγότερο αυτού που θα οδηγεί ένα τέτοιο μικρό ηλεκτρικό αυτοκίνητο.
Ας μην ξεχνάμε τα σημαντικά οφέλη από την οδήγηση ενός τέτοιου οχήματος που είναι ο μικρός όγκος που παρκάρει κυριολεκτικά παντού, το μικρό κόστος απόκτησης, το σχεδόν μηδαμινό κόστος λειτουργίας, οι μηδενικοί ρύποι, η κίνηση στο δακτύλιο και πολλά άλλα.
Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα όχημα που θα σε πάει έξω από τα όρια της πόλης. Είναι για συγκεκριμένες χρήσεις σε συγκεκριμένο περιβάλλον. Ας έχουμε όμως υπόψιν μας πως σε ένα αστικό περιβάλλον όπως αυτό της μεγάλης πόλης των Αθηνών και του Πειραιά, μπορεί να αποδειχτεί πραγματικά ιδανικό εργαλείο μετακίνησης.
