Για δύο μόλις μήνες το 1958, ένας 19χρονος και η 14χρονη φίλη του βγήκαν μια φονική παγανιά σε Νεμπράσκα και Ουαϊόμινγκ που θα άφηνε 11 ανθρώπους νεκρούς.
Η ιστορία τους μοιάζει άγνωστη, μόνο που την ξέρουμε. Την έχει τραγουδήσει ο Μπρους Σπρίνγκστιν στη «Νεμπράσκα» και ο Μπίλι Τζόελ στο «We Didn’t Start The Fire» και μας την αφηγήθηκαν τόσο ο Τέρενς Μάλικ στο «Badlands» (1973) όσο και ο Όλιβερ Στόουν στο «Γεννημένοι δολοφόνοι» (1994).
Όσα έκαναν τα δυο παιδιά εκείνον τον χειμώνα του 1958 έχουν προσπαθήσει να τα εξηγήσουν ψυχίατροι και ψυχολόγοι, μόνο που κάποιες φορές η μοχθηρή πραγματικότητα αψηφά κάθε ερμηνευτικό σχήμα.
Τι ήταν αυτό που έκανε τον Charles Starkweather και την ανήλικη συνεργό του, Caril Ann Fugate, να επιδοθούν σε πράξεις τέτοιας αγριότητας; Και πώς εκείνος από ένας τυπικός έφηβος της εποχής του μεταμορφώθηκε σε έναν αποκτηνωμένο κατά συρροή φονιά;
Αυτή είναι η μοναδική στα χρονικά ιστορία τους…
Προβλήματα από την πρώτη στιγμή
Γεννημένος τον Νοέμβριο του 1938 στο Λίνκολν της Νεμπράσκα ως το τρίτο από τα 7 παιδιά των Guy και Helen Starkweather, ο Charles γνώρισε από μικρός το δύσκολο πρόσωπο της ζωής.
Ο μαραγκός πατέρας του πέρασε μεγάλα χρονικά διαστήματα στην ανεργία, εξαιτίας της ρευματοειδούς αρθρίτιδας που τον ταλαιπωρούσε, και η μητέρα του εργαζόταν ως σερβιτόρα για να βγάζουν τα προς το ζην.
Παρά το γεγονός ότι στο σπίτι είχε μια σχετικά ήρεμη οικογενειακή ζωή, ο μικρός Charles πέρασε τα πάνδεινα στο σχολείο. Ήταν στραβοκάνης και τραύλιζε, γεγονός ασυγχώρητο για τους συμμαθητές του.
Το bullying που δέχτηκε ήταν ανελέητο. Ο εκφοβισμός και το ξύλο έφτασαν σε τέτοιο σημείο που ο μικρός άρχισε τη γυμναστική για να δυναμώσει και να μπορεί να παλεύει με τους δυνάστες του.
Ήδη από αυτή την εποχή αρχίζουν τα πρώτα ξεσπάσματα της οργής του, όσο γινόταν πιο δυνατός και πίστευε ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του. Συμμαθητές του κατέθεσαν αργότερα πως ήταν «σαν βαρέλι πυρίτιδας που περίμενε μια σπίθα».
Έγινε τελικά ο νταής του σχολείου, ξυλοκοπώντας όποιον τον είχε πειράξει τα προηγούμενα χρόνια. Ένα από τα καλύτερα και πιο ήσυχα παιδιά της μικρής κοινότητας μεταμορφώθηκε σε βίαιο έφηβο.
Ο Charles είδε το 1955 τον «Επαναστάτη χωρίς αιτία» του Τζέιμς Ντιν και δεν βρήκε απλώς ένα κινηματογραφικό είδωλο, αλλά μια προσωπικότητα που μπορούσε να ταυτιστεί απόλυτα: αυτή του παρία της κοινωνίας.
Εγκαταλείπει το σχολείο και πιάνει δουλειά σε μια αποθήκη για να πληρώνει τους λογαριασμούς του. Στα 18 του πλέον, το 1956, γνωρίζει τη 13χρονη Caril Ann Fugate (γεννημένη το 1943). Ο Charles τα είχε για ένα διάστημα με τη μεγαλύτερη αδελφή της.
Η σχέση τους ήταν φυσικά κατακριτέα. Για αποπλάνηση μιλούσαν όλοι, μιας και στη Νεμπράσκα η ηλικία της συναίνεσης ήταν τότε τα 16 χρόνια. Οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή μεταξύ τους ήταν βιασμός με βάση τον νόμο.
Το νεαρό ζευγάρι ήρθε όμως πολύ κοντά. Έγιναν αχώριστοι. Ο Charles έκλεβε το αυτοκίνητο του μπαμπά του για να της μάθει να οδηγεί. Σε ένα τέτοιο περιστατικό, η μικρή τράκαρε, πυροδοτώντας ομηρικό καυγά μεταξύ πατέρα και γιου. Ο Guy Starkweather τον έδιωξε από το σπίτι.
Ο Charles έπιασε δουλειά στην υπηρεσία καθαριότητας του δήμου. Περνώντας από τα σπίτια του κοσμάκη, άρχισε να φαντασιώνεται διαρρήξεις. Και ληστείες τραπεζών αμέσως μετά. Το ποινικό του μητρώο θα παρέμενε ωστόσο λευκό μέχρι την επόμενη χρονιά…
Τα εγκλήματα των Charles και Caril
Το ημερολόγιο έγραφε 30 Νοεμβρίου 1957 όταν ο Charles θέλησε να αγοράσει βερεσέ ένα λούτρινο ζωάκι από το τοπικό βενζινάδικο. Ο νεαρός υπάλληλος αρνήθηκε να του δώσει και ο Charles τον απείλησε με το όπλο του.
Αφού τον έκλεψε, τον πήγε στο δάσος και τον πυροβόλησε στο κεφάλι με την καραμπίνα του. Αυτό ήταν το πρώτο από τα 11 θύματά του. Τα άλλα 10 θα τα σκότωνε μάλιστα σε μια περίοδο μόλις μίας εβδομάδας, από τις 21-29 Ιανουαρίου 1958.
Τα επόμενα εγκλήματα θα ήταν πιο φρικαλέα και θα ξεκλείδωναν μια τρελή πορεία που μόνο η σύλληψή του ήταν ικανή να σταματήσει.
Το βραδάκι της 21ης Ιανουαρίου 1958, ο 19χρονος πήγε στο σπίτι της καλής του για να την πάρει. Στην πόρτα τον υποδέχτηκαν η μητέρα και ο θετός πατέρας του κοριτσιού, που τον απείλησαν να μείνει μακριά της.
Αντί για απάντηση, ο Charles σκότωσε και τους δυο. Κατόπιν στραγγάλισε τη μόλις 2 ετών ετεροθαλή αδελφή της Caril. Η εμπλοκή της μικρής στο τριπλό φονικό ήταν, και παραμένει, αντικείμενο διαφωνίας.
Εκείνη είπε πως δεν ήταν συνεργός, παρά όμηρος του φονιά. Εκείνος πάντως επέμενε πως ήταν μαζί σε όλα. Είχε δεν είχε σχέση με τον φόνο της οικογένειάς της, η Caril συνόδευσε τον Charles στο δολοφονικό του ταξίδι. Ήταν παρούσα σε όλα τα φονικά.
Το νεαρό ζευγάρι παρέμεινε στο πατρικό της για μερικές μέρες, κρεμώντας μια πινακίδα στην εξώπορτα που προέτρεπε τους επισκέπτες να μην εισέλθουν επειδή ήταν όλοι τους «άρρωστοι με γρίπη».
Όταν ένιωσαν ότι είχαν ξεγελάσει τους πάντες, οι Charles και Caril πήγαν επίσκεψη στο σπίτι ενός οικογενειακού φίλου εκείνης. Ο Charles σκότωσε τον 70χρονο August Meyer με την καραμπίνα του και σειρά είχε μετά ο σκύλος του.
Φεύγοντας από το αγρόκτημα του ηλικιωμένου, το αυτοκίνητό τους κόλλησε στη λάσπη. Δυο έφηβα παιδιά της περιοχής, ένα νεαρό ζευγαράκι, ο 17χρονος Robert Jensen και η 16χρονη Carol King, προθυμοποιήθηκαν να τους βοηθήσουν, παίρνοντάς τους στο αμάξι τους.
Ο Charles αντάμειψε την καλή τους πράξη πυροβολώντας θανάσιμα τον Robert. Κατόπιν προσπάθησε να βιάσει την Carol και όταν δεν τα κατάφερε, σκότωσε κι αυτή. Εκείνος έλεγε πάντως πως ήταν η Caril αυτή που δολοφόνησε την κοπέλα, έναν ισχυρισμό που αρνιόταν η 14χρονη κατηγορηματικά.
Η επόμενη στάση τους θα ήταν εξίσου δολοφονική. Το ζευγάρι πήγε στο σπίτι του βιομηχάνου C. Lauer Ward, σε ένα ακριβό προάστιο του Λίνκολν. Μπήκαν μέσα και ο Charles μαχαίρωσε την οικονόμο Lillian Fencl. Μετά στραγγάλισε τον σκύλο, ώστε να μην ειδοποιήσει τους ιδιοκτήτες.
Όταν επέστρεψε στο σπίτι η σύζυγος Clara Ward, εκείνος τη μαχαίρωσε. Το ίδιο θα συνέβαινε και στον πλούσιο επιχειρηματία μόλις άνοιγε την πόρτα της οικίας του. Τον περίμενε ο Charles με την καραμπίνα στα χέρια.
Το ζευγάρι φόρτωσε το αυτοκίνητο του βιομηχάνου με τιμαλφή και το έσκασαν από τη Νεμπράσκα. Τώρα όμως όλη η κοινότητα ήταν ανάστατη και η αστυνομία εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών της στυγερής δολοφονίας.
Την ίδια μέρα (27 Ιανουαρίου) η γιαγιά της 14χρονης ειδοποίησε την αστυνομία ανησυχώντας που δεν είχε ακούσει νέα της οικογένειας για τόσες μέρες. Στην πίσω αυλή της οικίας βρήκαν τα τρία πτώματα.
Καταλαβαίνοντας πως χρειάζονταν άλλο αμάξι διαφυγής, το ζευγάρι έπεσε πάνω στον πλασιέ Merle Collison. Τον βρήκαν να κοιμάται μέσα στην Buick του, σε ένα πάρκινγκ έξω από το κωμόπολη του Ουαϊόμινγκ. Τον ξύπνησαν και τον πυροβόλησαν.
Ξανά, εκείνος κατηγόρησε τη 14χρονη πως έδωσε τη χαριστική βολή στον Merle. Εκείνη συνέχισε να αρνείται κάθε εμπλοκή στα φονικά.
Η Buick έμελλε να αποδειχθεί μοιραία για το ζευγάρι. Είχε έναν ιδιαίτερο μηχανισμό χειρόφρενου που δεν γνώριζε ο Charles και το αυτοκίνητο «σερνόταν» στον δρόμο. Ένας διερχόμενος οδηγός σταμάτησε να βοηθήσει, πιάστηκαν όμως στα χέρια με τον 19χρονο.
Την ώρα που ο Charles έβγαλε την καραμπίνα του και τον απειλούσε, από το σημείο πέρασε ο σερίφης της κομητείας, William Romer. Μόλις σταμάτησε ο αστυνομικός, η Caril έτρεξε καταπάνω του ζητώντας βοήθεια.
Ο Charles κατάφερε να ξεφύγει, είχε όμως πίσω του τρία περιπολικά. Η καταδίωξη θα έπαιρνε τέλος όταν μια σφαίρα θα διαπερνούσε το παρμπρίζ της Buick και θα τραυμάτιζε το αυτί του φυγά.
«Πίστεψε πως θα πέθαινε από την αιμορραγία», έγραφε η αστυνομική έρευνα, «γι’ αυτό σταμάτησε»…
Ο ένας εκτελέστηκε, η άλλη φυλακίστηκε
Ο Charles επέλεξε να εκδοθεί στη Νεμπράσκα για να δικαστεί, πιστεύοντας πως η θανατική ποινή ήταν εκτός κάδρου, μιας και ο κυβερνήτης της πολιτείας ήταν κατά της εσχάτης των ποινών. Αυτό ήταν αληθές, μόνο που ο κυβερνήτης άλλαξε άποψη όταν έμαθε για τα ανατριχιαστικά εγκλήματα του Starkweather.
Ακόμα χειρότερα για τον ίδιο, ήταν ο κυβερνήτης του Ουαϊόμινγκ αυτός που είχε πάρει δημοσίως θέση κατά της θανατικής ποινής και αν δικαζόταν εκεί, θα γλίτωνε τη ζωή του.
Η δίκη διολίσθησε στη φαρσοκωμωδία, με τον Starkweather να αλλάζει συνεχώς την ιστορία του και άλλοτε η 14χρονη ήταν θύμα του, άλλοτε συνεργός του. Οι δικηγόροι του προσπαθούσαν να τον απαλλάξουν, επιχειρηματολογώντας πως δεν είχε σώας τας φρένας.
Οι ένορκοι ωστόσο είχαν άλλη γνώμη και τον βρήκαν ένοχο για τη μόλις μία δολοφονία που κατηγορήθηκε. Όταν άκουσε την ετυμηγορία που τον έστελνε στην ηλεκτρική καρέκλα, φώναξε πως την ίδια μοίρα όφειλε να έχει και η 14χρονη.
Ο Charles Starkweather κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα στις 25 Ιουνίου 1959. Ήταν η τελευταία εκτέλεση θανατοποινίτη στη Νεμπράσκα ως το 1994. Τον έθαψαν στο δημοτικό κοιμητήριο της γενέτειράς του, όπου είχαν εντωμεταξύ ενταφιαστεί και 5 από τα θύματά του.
Δεν είπε τίποτα πριν την εκτέλεσή του, έστειλε όμως μια επιστολή στους γονείς του την προηγούμενη μέρα, όπου γράφει: «Αλλά μπαμπά δεν μετανιώνω για ό,τι έκανα, γιατί για πρώτη φορά εγώ και η Caril το διασκεδάσαμε».
Η ιστορία της Caril Ann Fugate κατέληξε αλλιώς. Σε όλη τη δίκη της επέμενε πως ήταν αθώα, ένα θύμα απαγωγής που εξαναγκάστηκε να ακολουθήσει τον Starkweather στο ματωμένο οδοιπορικό του. Είπε πως ήταν πολύ φοβισμένη για να προσπαθήσει να το σκάσει από κοντά του.
Οι ένορκοι θεώρησαν πάντως πως είχε πολλές ευκαιρίες στα χέρια της για να ξεφύγει. Την καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη στις 21 Νοεμβρίου 1958. Ήταν ο νεότερος άνθρωπος που καταδικαζόταν ποτέ για φόνο στα ποινικά χρονικά των ΗΠΑ.
Η Fugate βγήκε από τη φυλακή έπειτα από 18 χρόνια, λόγω καλής συμπεριφοράς. Παντρεύτηκε και άλλαξε το όνομά της σε Caril Ann Clair.
Τον Φεβρουάριο του 2020, στα 77 της πια, προσπάθησε να πάρει χάρη από την πολιτεία της Νεμπράσκα, θέλοντας να καθαρίσει το όνομά της από την κατηγορία, αλλά το αίτημά της απορρίφθηκε.
Σήμερα ζει στο Οχάιο…
