Γνώρισα τον Γάλλο φωτογράφο Ρίτσαρντ Μπελιά στο φουαγιέ του θέατρου Παλλάς στην Αθήνα, στην έκθεση που διοργάνωσε η Muse Constant, με την οποία εγκαινίασε την παγκόσμια περιοδεία του βιβλίου του «An Eye on Music».

Ο Μπελιά έκανε το φωτογραφικό ροκ ντεμπούτο του το 1980, και από τότε έχει δουλέψει σε περιοδικά και εφημερίδες όπως το Melody Maker και η Liberation, αιχμαλωτίζοντας μουσικά δρώμενα όπως οι AC/DC, A Tribe Called Quest, Billy Corgan και Erykah Badu μέχρι τους Lana Del Rey, Marilyn Manson, Nirvana, Radiohead, Placebo και Tricky.

Είχα την τύχη να έχω μια έντονη και διασκεδαστική συζήτηση μαζί του, με φόντο τις φωτογραφίες του Paul McCartney και των Nirvana.

Ήταν ευθύς, ευγενικός και ειλικρινής για τις σκέψεις και τη δουλειά του και μου μετέφερε όλο το παρασκήνιο, πως είναι να περνάς χρόνο και να γίνεσαι φίλος με θρύλους του ροκ! Μου είπε επίσης απλά και απερίφραστα τη γνώμη του για τη ψηφιακή φωτογραφία και τα selfies  –που πρέπει να ομολογήσω ότι βρήκα πολύ ιδιαίτερη! Επίσης, με συμβούλεψε πώς να ποζάρω να βγάζω καλύτερες φωτογραφίες – είχα σίγουρα την τιμή να μάθω από τον καλύτερο! Merci beaucoup, Richard!

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στο Instagram της @thefmartini

Εξέλιξη, σεβασμός και φυσικές φωτογραφίες

Η πρώτη φορά που πήρα στα χέρια μου μια φωτογραφική μηχανή ήταν σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση στην Νότια Γαλλία. Τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, άνθρωποι ντυμένοι με hippie-chic ρούχα από την Ινδία έπαιζαν ακουστική κιθάρα και εγώ ήμουν απλά εκεί, τραβώντας φωτογραφίες χωρίς να νοιάζομαι για οτιδήποτε τεχνικό. Δεν ήταν καν η δική μου κάμερα! Δεν υπήρχε κανένας λόγος να είναι οι φωτογραφίες τέλειες, δεν υπήρχε καμία πίεση, απλώς έβγαιναν, και τα χρώματά τους ήταν φωτεινά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αντανακλούν επακριβώς την ατμόσφαιρα της παρέας. Άνθρωποι έρχονταν και μου έλεγαν: «Ειλικρινά, αυτό είναι το χαμόγελό μου. Αυτός είμαι εγώ».

Έπαιρνα συγχαρητήρια για τη δουλειά μου, απλώς και μόνο επειδή πίεζα με το δάκτυλό μου ένα κουμπί –τραβούσα φωτογραφίες, και αυτό οι άνθρωποι το αποκαλούσαν δουλειά. Η πραγματική ευχαρίστηση ήρθε όταν συνειδητοποίησα ότι είχα ένα ταλέντο, ένα δώρο, που κατά κάποιο τρόπο μου φαινόταν απολύτως φυσικό.

Ο σεβασμός που τρέφω για τους ανθρώπους, γενικά μιλώντας, φαίνεται πολύ όταν τους φωτογραφίζω. Για παράδειγμα, όταν βγάζω φωτογραφία, προσπαθώ να είμαι όσο πιο γρήγορος μπορώ. Γιατί πιστεύω ότι ο χρόνος του καθένα είναι πολύτιμος και θεωρώ ότι για να είμαι ευγενικός με τον τρόπο μου, πρέπει να πω: «Θα ήθελα να σε φωτογραφίσω, θα μας πάρει μόνο μερικά λεπτά». Από την άλλη, όταν λες σε κάποιον: «Ωχ, κοίτα, έχω μόνο πέντε “κλικ” ακόμα. Μπορώ να σου βγάλω μια φωτογραφία;

Αυτή η φωτογραφία θα είναι χρυσός! Γιατί έχεις την πλήρη προσοχή τους, και αν έχεις την προσοχή τους αυτό αντικατοπτρίζεται και στο βλέμμα τους και τότε σίγουρα θα είναι μια πολύ καλή φωτογραφία! Όπως η φωτογραφία της Lana del Ray για παράδειγμα, έκανα μόνο πέντε λήψεις, γιατί είχα μόνο 5 λεπτά. Κάθε κάδρο πάντα θα είναι διαφορετικό.

Αλλά στο τέλος της μέρας, το σημαντικό είναι να γυρίσεις σπίτι με κάτι για το οποίο είσαι ευχαριστημένος, που δεν μοιάζει με τις άλλες φωτογραφίες που έχεις βγάλει στο παρελθόν. Για παράδειγμα εσύ, είσαι αρκετά λεπτή και μπορώ να δω τα δυο σου πόδια στον καναπέ, αν ήταν να σου βγάλω μια φωτογραφία, θα ήταν τετράγωνη για να είναι όλο σου το σώμα στο κάδρο. Θα την έβγαζα από ψηλά για να το καταφέρω. Και θα σου ζητούσα να είσαι λίγο περισσότερο «περήφανη».

Για να δείχνεις «περήφανη» όταν σε βγάζουν φωτογραφία: χαμηλώνεις τους ώμους, αναπνέεις από τη μύτη και σηκώνεις λίγο το πηγούνι σου σαν να ήσουν μέλος της βασιλικής οικογένειας! Επίσης, όταν φωτογραφίζω συνήθως λέω κάποιο αστείο σαν κι αυτό που σου είπα τώρα για τη βασιλική οικογένεια για να σε κάνω να χαλαρώσεις και να γελάσεις – ώστε να αιχμαλωτίσω το πραγματικό σου χαμόγελο και βλέμμα στην κάμερα.

Ψηφιακή φωτογραφία και Selfies

Λυπάμαι τους ανθρώπους που τραβούν ψηφιακά. Όταν τραβάς ψηφιακά, καταλήγεις με πολλά 1 και 0 καταγεγραμμένα στην άμμο, αυτός είναι ο κώδικας της ψηφιακής γραφής 1 ή 0. Είναι επίσης πολύ ακριβό χόμπι, μιας γιατί στην ψηφιακή φωτογραφία ξοδεύεις τα λεφτά σου με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Πρώτον, πρέπει να αγοράζεις συνέχεια καινούργιο εξοπλισμό, δεύτερον, ξοδεύεις τα λεφτά σου στο icloud και τρίτον, ξοδεύεις τον χρόνο σου μπροστά στον υπολογιστή βλέποντας τη δουλειά σου.

Οπότε, καταλήγεις να ξοδεύεις συνέχεια χρόνο και χρήμα. Αλλά αντίθετα με την αναλογική φωτογραφία, παίρνεις ένα φιλμ και αμέσως έχεις κάτι χειροπιαστό που μπορείς να τυπώσεις και να φυλάξεις σ’ ένα συρτάρι. Οπότε, η θεωρία μου είναι ότι η ψηφιακή φωτογραφία παράγει χρέη, και η αναλογική πλούτο. Όσο περισσότερο τραβάς με την ψηφιακή, τόσο πιο φτωχός γίνεσαι.

Selfies: Αυτή είναι η άποψη μου – Το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ελευθερία, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την ελευθερία να κάνουν ότι θέλουν, τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό. Το όριο του ανθρώπου είναι συνήθως το κακό του γούστο, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχθούμε!

Φιλίες χρόνων μέσα από τις φωτογραφίες

Τραβάω φωτογραφίες μουσικών σχεδόν σαράντα χρόνια τώρα, οπότε είναι λογικό σε όλο αυτό το διάστημα να έχω κάνει κάποιες φιλίες. Είμαστε καλοί φίλοι με τον Anton Newcombe των Brian Jonestown Massacre· γενικά μιλώντας, είναι ένας γκρινιάρης άνθρωπος και έτσι, όταν γνωριστήκαμε ήταν ο ένας γκρινιάρης απέναντι στον άλλον, οπότε γίναμε αμέσως φίλοι! Ένας άλλος καλός μου φίλος βρίσκεται στο εξώφυλλο του βιβλίου μου «An Eye On Music», το φωτογράφισα σε μια συναυλία των Metallica το 1991, και πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες. Η ιστορία πίσω από αυτόν τον τύπο που το όνομα του ήταν Ρίτσαρντ, σαν κι εμένα, είναι ότι είδε τη φωτογραφία του, και με  βρήκε στο Myspace και από τότε γίναμε πολύ φίλοι.

Πρωτογνωριστήκαμε το 2009, στο Παρίσι και αργότερα ήρθε στην Λυών και έκανε το freak show του για τα γενέθλια μου. Έκανε φοβερά, freak shows, έτρωγε έντομα, τρυπιόταν με σύριγγες και κρεμούσε γάντζους από τα μάτια του. Στο τέλος του σόου έλεγε: «Αυτό είναι βία, αλλά το κάνω γιατί το θέλω, και το κάνω στον εαυτό μου. Κανείς δεν με πιέζει να το κάνω, και κανείς δεν το κάνει σ’ εμένα. Την Δευτέρα το πρωί, οι περισσότεροι από σας θα σας ξυπνήσετε με τον  ήχο του ξυπνητηριού επειδή το σύστημα θέλει να δουλεύετε, και αυτό είναι πολύ πιο βίαιο για μένα από το να χτυπάω τη μύτη μου μ’ ένα σφυρί».

Τέλειωνε το σόου καλυμμένος με αίματα, εξηγώντας ότι ήταν μια πολιτική δήλωση, υποστηρίζοντας ότι ήταν ok επειδή ήταν μόνο το δέρμα του! Πέθανε το 2014 σε πολύ μικρή ηλικία, επειδή έκαψε τους πνεύμονές καπνίζοντας μαριχουάνα μέσα από ένα χάρτινο κώνο. Στο βιβλίο μου, υπάρχει μια φωτογραφία του στο νεκροτομείο, πριν την αποτέφρωση, όπου κάποιος έβαλε ένα joint στα χέρια του για να μη «φύγει» μόνος.

Nirvana

Όταν βγήκε το άλμπουμ των Nirvana, το άκουγα συνέχεια, ξανά και ξανά, με τους φίλους μου· ήταν επαναστατικό, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πόσο καλό ήταν. Λίγο αργότερα, οι Nirvana θα έκαναν  τη συναυλία τους στο Λονδίνο και όλα τα media ήθελαν να είναι στην λίστα. Ήξερα ότι ήταν σχεδόν αδύνατον να βρω εισιτήριο, οπότε ζήτησα ένα εισιτήριο και ένα πάσο για τη συναυλία τους στο Μπρίστολ, που ήταν και η πρώτη στάση της περιοδείας του Nevermind!

Το μόνο μου, πολύ μεγάλο λάθος ήταν ότι πήγα στο Μπρίστολ το απόγευμα, έβγαλα τις φωτογραφίες των Nirvana και δεν έμεινα για τη συναυλία, επειδή το τελευταίο τρένο για Λονδίνο έφευγε στις 9:00 μ.μ. και δεν είχα αρκετά χρήματα για να περάσω το βράδυ εκεί, οπότε και έχασα τη συναυλία!

Ένα μήνα αργότερα, έβγαλα άλλη μια φωτογραφία τους στη Γαλλία, μέχρι τότε είχαν απογειωθεί! Ο φίλος μου ο Anton Newcombe μάλιστα αγόρασε αυτήν τη φωτογραφία και τη χάρισε στην κόρη του Kurt Cobain, τη Frances Bean Cobain, το οποίο είναι super cool!