«Να του δώσω το τηλέφωνό μου;», «να πάω να της μιλήσω;», «να βγω μαζί του;», είναι μερικές μόνο από τις ατάκες που όλοι έχουμε ακούσει και ξέρουμε πια καλά στο πετσί μας.
Είμαστε στην εύθραυστη επικράτεια του φλερτ, εκεί δηλαδή που το παραμικρό λάθος και η απόκλιση από την πεπατημένη μπορεί να χαλάσει αμέσως το γλυκό. Γι’ αυτό και εμφανίζονται κάθε τόσο συνταγές επιτυχίας, γιατί κάθε εποχή έχει τη δική της τελετουργία στο ρομάντζο που καλά θα κάνουν οι κοινωνοί της κουλτούρας να μάθουν απ’ έξω και ανακατωτά!
Η ιστορία του φλερτ μετρά τόσες επιτυχίες όσο και αποτυχίες κι αυτό γιατί κάποιοι αρνούνται να διδαχθούν το μάθημά τους. Κι αν σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί καθοριστικά, δεν ήταν φυσικά πάντα έτσι, καθώς το κόρτε και η εκδήλωση του ερωτικού ενδιαφέροντος είναι μια σωστή ιεροτελεστία με βήματα και ακρίβεια.
Ας κάνουμε λοιπόν μια γυροβολιά στην Ιστορία αλλά και τη σημερινή εποχή για να δούμε τόσο τη ρομαντική κληρονομιά των προγόνων της ανθρωπότητας όσο και το πώς εκφράζουν την ερωτική τους συμπάθεια σημερινοί λαοί της οικουμένης.
Πού θα ήμασταν εξάλλου χωρίς ρομάντζο;
Μωρό μου κοίτα τι σου έφερα, ένα κομμένο κεφάλι!
Ένα ιδιαίτερο ερωτικό τελετουργικό λάμβανε χώρα στη μακρινή Ταϊβάν μέχρι και τη δεκαετία του 1930, με την καταγωγή του να χάνεται στα βάθη των αιώνων. Η γηγενής φυλή των Atayal έπαιρνε το κυνήγι κεφαλών πολύ στα σοβαρά, καθώς συνήθιζαν να αφαιρούν τις κεφαλές των εχθρών τους στη μάχη ως αναμνηστικά γενναιότητας και ανδρείας. Αλλά και για το απαραίτητο κόρτε φυσικά! Βλέπετε οι άντρες χρησιμοποιούσαν τα κεφάλια όχι μόνο για διακοσμητικούς σκοπούς αλλά και για πρακτικότατους, όπως το να βρουν ταίρι. Με το κεφάλι παραμάσχαλα φλέρταραν την εκλεκτή της καρδιάς τους κι αν εκείνη δελεαζόταν, τότε το κρανίο όχι μόνο δεν εξαφανιζόταν από κοινή θέα, αλλά ίσα-ίσα φιγούραρε πλέον πάνω σε παλούκι στο κατώφλι της οικίας για να σηματοδοτήσει την ιερή ένωση στους συγχωριανούς…
Ένας άντρας πρέπει να ξέρει τον τρόπο
Ένα παλιό έθιμο των σκανδιναβικών φυλών του Βορρά (και κυρίως της Φινλανδίας) επιβίωσε μέχρι τον 19ο αιώνα ως κομψός τρόπος για να ξέρουν όλοι ποια κοπέλα είναι διαθέσιμη για ταίρι. Το μόνο που έπρεπε να κάνει η λεγάμενη είναι να προσαρμόσει ένα άδειο θηκάρι στη ζώνη της ώστε να ενημερώσει τους επίδοξους εραστές ότι ψάχνει τον πραγματικό έρωτα. Το σχέδιο ήταν πάναπλο και η επιβίωσή του στους αιώνες υποδεικνύει ότι ήταν επίσης αποτελεσματικότατο.
Αν σου άρεσε η τύπισσα, το μόνο που είχες να κάνεις είναι να έβαζες το μαχαίρι σου στη θήκη της ζώνης της. Αν το κρατούσε, τότε καλωσόριζες την αρραβωνιαστικιά σου, καθώς όσο παρέμενε το μαχαίρι στο θηκάρι η ένωση ήταν επίσημη και έγκυρη! Αν σου το επέστρεφε ή το έβγαζε κάποια στιγμή από πάνω της, τότε ήξερες ή ότι δεν σε θέλει ή ότι κάποια κουτουράδα είχες κάνει και ο αρραβώνας είχε πάει περίπατο…
Ήρθα, είδα, νίκησα και βρήκα γυναίκα
Ανοίξτε όποιο βιβλίο αρχαίας ιστορίας θέλετε και θα βρείτε στα σίγουρα αναφορές για το πώς κλέβονταν οι γυναίκες από τους κατακτητές κατά τη διάρκεια επιδρομών και μετατρέπονταν έτσι σε αξιαγάπητες συζύγους στον άλλο πολιτισμό. Ερωτοτροπία με την παραδοσιακή έννοια δεν υπήρχε φυσικά εδώ, απλώς έτσι συνήθιζαν να βρίσκουν οι άντρες γυναίκες στα βάθη του ιστορικού χρόνου. Οι γάμοι ήταν έτσι αποτέλεσμα βίας και αιχμαλωσίας και όχι επιλογής, αν και για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να εκλείψουν πρώτα οι κοπέλες της παντρειάς από τη φυλή. Μετά εμφανίστηκαν βέβαια τα συνοικέσια και οι γάμοι συμφέροντος, κι έτσι σταμάτησαν οι εκδικητικοί πόλεμοι μεταξύ των φυλών…
Έναν γαμπρό, παρακαλώ
Οι Ινδές ήξεραν κάποτε πώς να γλιτώνουν χρόνο από τις βαρετές ερωτοτροπίες και τα βασανιστικά εθιμοτυπικά, καθώς ο χρόνος ήταν πολύτιμος. Τι έκαναν; Έκλεβαν τον γαμπρό και τέλειωναν! Παρά τις ραγδαίες κοινωνικο-πολιτισμικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ινδία του 21ου αιώνα, υπάρχουν ακόμα μια χούφτα φυλές στην επαρχία Μπιχάρ που επιδίδονται στην πράξη της απαγωγής του γαμπρού, κι αυτό για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στο έθιμο της προίκας! Η οικογένεια της νύφης που δεν μπορεί να προσφέρει προίκα στον επίδοξο μνηστήρα κλέβει έναν νεαρό εργένη για τη νεαρή κόρη και τους παντρεύει μυστικά και στα γρήγορα, όσο κι αν αυτός διαμαρτύρεται.
Το μυστήριο του θρησκευτικού και εξαναγκασμένου αυτού γάμου είναι μάλιστα νόμιμο και ό,τι κι αν κάνει ο με το ζόρι γαμπρός δεν μπορεί να ακυρώσει την ιερή ένωση, κινδυνεύοντας ακόμα και με ποινικές διώξεις αν ζητήσει τον λόγο από τον νόμο. Το έθιμο έγινε μάλιστα γνωστό στα τέλη του 20ού αιώνα, όταν ο αριθμός των απαχθέντων νεαρών έφτασε στην επαρχία Μπιχάρ σε εκατοντάδες άντρες και ένας νέος επαγγελματικός κλάδος εμφανίστηκε για να καλύψει τη ζήτηση: οι απαγωγείς γαμπρών!
Τα καταϊδρωμένα μήλα
Πίσω ολοταχώς στην Αυστρία του 19ου αιώνα, εκεί που το φλερτ καταντούσε σχετική αηδία! Εκεί λοιπόν τα κορίτσια είχαν την ελευθερία να κορτάρουν ανοιχτά τα αγόρια με τη βοήθεια μιας φέτας μήλου. Όχι όμως οποιοδήποτε μήλο, αλλά αυτό που είχε πρώτα μουλιάσει καλά-καλά με τον χυμό της μασχάλης τους κατά τη διάρκεια των πολύωρων χορευτικών μαζώξεων!
Η κοπέλα έδινε μετά το τέλος του χορού το καταϊδρωμένο μηλαράκι στον εκλεκτό της καρδιάς της κι αν αυτός ενδιαφερόταν, καταβρόχθιζε τη μουσκεμένη στον ιδρώτα φέτα ως πράξη αποδοχής του φλερτ της. Φανταζόμαστε ότι ένα απλό «ναι» θα ήταν εντελώς πεζό για την περίσταση. Οι κοπέλες προσάρμοζαν μάλιστα τη φέτα μήλου στη μασχάλη από το σπίτι τους ακόμα και δεν την έδιναν στον λεγάμενο παρά στο τέλος της νύχτας, ώστε να μη χάσει στάλα από τον δυσώδη ιδρώτα του έρωτα…
Μιλώντας για προφυλάξεις
Τα όρια μεταξύ οικειότητας και ερωτικής επαφής είναι λεπτά, αν και κανείς δεν θα περίμενε μια σανίδα ανάμεσά τους! Και βέβαια δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση για έναν έφηβο που βράζει το αίμα του από το να δοκιμάσεις την υπομονή και την εγκράτειά του. Τα ερωτικά πιτσουνάκια μπορούσαν λοιπόν να κοιμηθούν πλάι-πλάι στο κρεβάτι της κοπέλας κατά τη μεσαιωνική Ευρώπη αλλά και τις ΗΠΑ του 16ου-17ου αιώνα, να μοιραστούν το ίδιο κρεβάτι δηλαδή, αν το πράγμα δεν αφηνόταν στην τύχη του: οι ερωτευμένοι έφηβοι φορούσαν τα νυχτικά τους και τυλίγονταν σε ξεχωριστές κουβέρτες, την ίδια ώρα που μια ξύλινη σανίδα χώριζε το κρεβάτι στη μέση. Ο σκοπός δεν ήταν το ερωτικό βασανιστήριο αλλά να έρθουν πιο κοντά οι δυο νέοι και να αντισταθούν φυσικά στον πειρασμό. Τον ρόλο του άγρυπνου βλέμματος του μπαμπά έπαιζαν εδώ οι εξαντλητικές προφυλάξεις, καθώς ο όφις ο καταραμένος καραδοκούσε διαρκώς…
Με σημαία μια κουβέρτα
Επιστρέφοντας στη σημερινή εποχή, ο λόγος οφείλει να στραφεί στη φυλή των Ντάι της Κίνας και Νοτιοανατολικής Ασίας. Βουδιστές στο θρήσκευμα, οι Ντάι είναι γνωστοί για τις τελετουργίες του φλερτ και τα γαμήλια ιεροτελεστικά τους, καθώς τα έχουν όλα: κόρτε, ραντεβού, πονηρές συναντήσεις, προγαμιαίες σχέσεις, τα πάντα. Αν και το κερασάκι στην τούρτα είναι η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και παραδοσιακότατη συνήθεια στο κόρτε. Πολλοί νεαροί μαζεύονται λοιπόν σε ένα μέρος και τα κορίτσια κάθονται γύρω από τη φωτιά, την ώρα που οι μνηστήρες, καλυμμένοι με κόκκινες κουβέρτες, παίζουν μουσική.
Κάθε αγόρι μπορεί να πλησιάσει ελεύθερα οποιαδήποτε κοπέλα και αν το πράγμα πάει καλά, εκείνη θα του ζητήσει να καθίσει σε ένα σκαμνί δίπλα της. Αυτός θα καλύψει το ερωτικό ζευγαράκι με την κουβέρτα και μακριά πια από τα αδιάκριτα μάτια οι παρτενέρ επιδίδονται σε ερωτικές περιπτύξεις. Η κοινωνία των Ντάι είναι πολύ απελευθερωμένη σε τέτοια θέματα, καθώς τα έφηβα κορίτσια διατηρούν δωμάτιο μακριά από το σπίτι των γονιών τους ώστε να υποδέχονται ελεύθερα τους εραστές τους…
Κοίτα γυναίκα, το κορίτσι μας μεγάλωσε
Μπορεί οι Ντάι να μην έχουν σεξουαλικά ταμπού, αλλά είναι η φυλή Kreung της Καμπότζης που έχει πάει το θέμα στο αμέσως επόμενο επίπεδο. Οι γονείς της παραδοσιακής φυλής όχι μόνο δεν έχουν πρόβλημα με το προγαμιαίο σεξ της κόρης τους αλλά συμβάλλουν κιόλας στο πράγμα: πλέκουν αυτά που ονομάζουν «ερωτικά καπέλα» για τις έφηβες κόρες τους, ώστε αυτές να τα δώσουν στα αγόρια της αρεσκείας τους και να περάσουν έτσι μαζί τη νύχτα.
Το πράγμα δεν περιορίζεται βέβαια σε μία και μοναδική φορά, καθώς η κοπέλα είναι ελεύθερη να γευτεί όσο θέλει τον έρωτα μέχρι να βρει τον κατάλληλο, καθώς η όλη διαδικασία παραείναι γλυκιά για να περιοριστεί. Καλά θα κάνει να δοκιμάσει όμως πολλά και διαφορετικά αγόρια (ακόμα και το ομαδικό σεξ επιτρέπεται στη φάση αυτή του πειραματισμού), καθώς αν παντρευτεί, πισωγύρισμα δεν έχει, αφού το ζευγάρι δεν μπορεί να χωρίσει ποτέ. Είναι ο γάμος το μεγάλο κοινωνικό ταμπού εδώ, όχι το σεξ!
Το σπίτι μου, σπίτι σου
Τα επίπεδα ελευθερίας που απολάμβαναν οι αρχαίες Αιγύπτιες είναι να τα ζηλεύουν ακόμα και οι σύγχρονες γυναίκες. Οι παντρεμένες είχαν τα ίδια κοινωνικά δικαιώματα με τους άντρες τους, ήταν ανεξάρτητες, διατηρούσαν δικαιώματα ιδιοκτησίας και πλούτου και, το πιο συγκλονιστικό απ’ όλα, μπορούσαν ακόμα και να στείλουν τους προκομμένους τους στον αγύριστο! Και βέβαια μπορούσαν κατόπιν να ξαναπαντρευτούν. Όσο για το φλερτ των αρχαίων Αιγυπτίων, ήταν απλό: σου άρεσε, της άρεσες, τη σπίτωνες χωρίς γάμο και φανφάρες και ήσασταν κανονικό ζευγάρι. Γάμοι υπήρχαν φυσικά και μάλιστα ήταν ιερή ιστορία, δεν ήταν όμως απαραίτητοι για να ζήσεις έναν παθιασμένο δεσμό με την εκάστοτε εκλεκτή της καρδιάς σου…
Μεσαιωνικός ιπποτισμός
Από το να τη βγάλεις έξω για δείπνο μέχρι και να της ανοίγεις συνεχώς τις πόρτες, πολλά από τα παραδοσιακά -αν και παλιομοδίτικα- σημερινά ιεροτελεστικά του ευγενικού τζέντλεμαν έλκουν την καταγωγή τους από τη μεσαιωνική ιπποτική Ευρώπη. Ήταν λίγο-πολύ στα μεσαιωνικά χρόνια που αναδύθηκε η αξία της αληθινής αγάπης ως κοινωνική αντίδραση στα συνοικέσια συμφέροντος, αν και ο έρωτας παρέμενε αχρείαστος στις γαμήλιες αποφάσεις.
Οι επίδοξοι μνηστήρες πολιορκούσαν τις λεγάμενες με λυρική ποίηση, ακολουθώντας το παράδειγμα των ερωτοχτυπημένων χαρακτήρων της θεατρικής σκηνής, αν και η αγνότητα και η τιμή παρέμεναν βασικές αξίες της μεσαιωνικής Ευρώπης. Ήταν το 1228 όταν έγινε το ανατρεπτικό βήμα στη Σκοτία, με τις γυναίκες να αποκτούν πια το δικαίωμα να ζητούν αυτές το χέρι του καλού τους, ένα νομικό τερτίπι που θα εξαπλωνόταν προοδευτικά στα συντηρητικά ήθη της Γηραιάς Ηπείρου.
Μερίδα ιστορικών αμφισβητεί σήμερα το άλμα αυτό των ηθών, θεωρώντας το ρομαντική ψευδαίσθηση με μοναδικό σκοπό την κατανάλωσή του στον Τύπο της εποχής. Οι βρετανοί ιππότες έστελναν πάντως ένα ζευγάρι γάντια στις εκλεκτές της καρδιάς τους κι αν αυτές τα φορούσαν στην επόμενη κυριακάτικη λειτουργία, τότε η ερωτική πρόταση είχε γίνει δεκτή…
Βικτοριανές τυπικότητες
Ήταν στη Βικτοριανή Εποχή (χοντρικά από το 1837-1901) που ο έρωτας έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για τον γάμο, κάτι που εκτόξευσε το φλερτ των ανώτερων τάξεων σε πραγματική ρομαντική τέχνη! Ο ερωτοχτυπημένος νέος μπορούσε τώρα να πλησιάσει ελεύθερα το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του και να πιάσει ψιλή κουβεντούλα, αν και θα έπρεπε να περάσει ικανό χρονικό διάστημα από την πρώτη αυτή κοινωνική γνωριμία για να βολτάρει δημόσια το μελλοντικό ζευγαράκι.
Και πάλι όμως το εξαντλητικό τελετουργικό του κόρτε δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη: ο νεαρός συνόδευε την κοπέλα στην οικία της μετά τη βόλτα και όλο το φλερτ λάμβανε χώρα στα ευρύχωρα σαλόνια της λεγάμενης, κάτω από την υψηλή επίβλεψη των γονιών της. Αν το πράγμα προχωρούσε, ο νέος γινόταν τώρα δεκτός στην μπροστινή βεράντα, ώστε να τους βλέπει πια όλη η γειτονιά. Τα ζευγαράκια σπανίως βρίσκονταν μόνα, καθώς όλη η συναναστροφή επιβλεπόταν από τους πανταχού παρόντες γονείς, και οι προτάσεις γάμου γίνονταν συνήθως γραπτά…
Διαβάστε όλα τα θέματα της ενότητας Weekend του newsbeast.gr
