Ποιος είναι ο περιβόητος Jimmy’s με το πασίγνωστο τατουατζίδικο στην Αθήνα

«Καπνίζετε…» του λέω. «Πέντε πακέτα τη μέρα, χωρίς αυτό θα πεθάνω» μου απαντάει. Αυτός είναι ο Τζίμης, ο πρώτος που άνοιξε μαγαζί που έκανε τατουάζ στην Ελλάδα το 1978, τότε που όποιος είχε τατουάζ ήταν είτε φυλακόβιος ή περιθωριακός, με εξαίρεση τους ναυτικούς. Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη πριν 83 χρόνια και από μικρός έφυγε για τα καράβια. Πήγε στην Αμερική, έζησε στο Τορόντο, στον Καναδά. Κάτω από το σπίτι του υπήρχε ένα στούντιο για τατουάζ και εκεί ξεκίνησε να ζωγραφίζει. Όταν γύρισε στην Ελλάδα λίγο μετά το ’70 δούλευε αρχικά οδηγός στη γαλλική πρεσβεία. Στη συνέχεια επί Παπαδόπουλου και λόγω των παιδιών πήρε μισή άδεια ταξί.

Τότε ήταν η βάση η αμερικάνικη και τα καράβια του αμερικανικού στόλου ερχόντουσαν στο Φάληρο και αράζανε στο Φαληρικό Δέλτα. Οι Αμερικάνοι βγαίνανε και ζητούσαν να κάνουν τατουάζ. Τον ρωτούσανε πού να πάνε γιατί δεν υπήρχε στην Ελλάδα τέτοιο εργαστήριο. Όταν σε μία κούρσα ένας Αμερικάνος του είπε ότι ψάχνει να κάνει ένα τατουάζ θυμήθηκε το φίλο του τον Μπίλι στον Καναδά και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα στον Δημήτρη Μαματσή, γνωστό ως Τζίμη, να ασχοληθεί με το τατουάζ. Το 1971 πήγε ξανά στον Καναδά , κάθισε ένα μήνα, έκανε ένα σεμινάριο, είχε βέβαια και μικρή εμπειρία από το τατουατζίδικο κάτω από το σπίτι αφού όσο έμενε εκεί πέρα ζωγράφιζε, έφερε από τον Καναδά τα πρώτα εργαλεία και έτσι ξεκίνησαν όλα. Παίρνανε κούρσα τους Αμερικανούς όποιος ρώταγε για τατουάζ τους έλεγε “εγώ”. Τους έβαζε στο αμάξι, τους πήγαινε στο σπίτι του. Από το 1973 μέχρι το 1977 γινόταν αυτό στα κρυφά, στο σπίτι. Τέλη του 1977 αρχές του 1978 αποφάσισε να ανοίξει στην Πλάκα, γιατί τότε η Πλάκα ήταν το κέντρο όλης της διασκέδασης, το πρώτο τατουατζίδικο στην Ελλάδα. Το δεύτερο στούντιο άνοιξε στο Άμστερνταμ και μετά ακολούθησαν Αμβούργο, Κοπεγχάγη, Αγγλία. Δέκα άτομα έκαναν αυτή τη δουλειά στην Ευρώπη και άλλα δέκα στην Αμερική. Περισσότεροι πελάτες ήταν οι ναυτικοί και κάποιοι που είχαν βγει από τη φυλακή. Δειλά-δειλά μετά ’80, τότε που ξεκίνησε πλάι του και ο γιος του ο Παύλος, άρχισε να προσέρχεται το ελληνικό κοινό. Πολλοί διάσημοι πήγαν στο Τζίμη, μέχρι το 2005 ήταν σημείο αναφοράς. «Εμείς κάναμε το βάφτισμα» μου λέει ο Παύλος.

Όλοι τον κυνηγήσανε τότε που άνοιξε. Η αστυνομία, το υπουργείο Εσωτερικών, το Εξωτερικών, ο Δήμος, το υγειονομικό, όλοι. Άδεια άσκησης του συγκεκριμένου επαγγέλματος δεν υπήρχε, συνεπώς δεν θεωρούσε τον εαυτό του παράνομο. Δεν υπήρχε νομοθετικό πλαίσιο και τρεις φορές έφτασε μέχρι τα δικαστήρια όπου και αθωώθηκε, αλλά συνέχισαν να τον ενοχλούν. Δεν θα τους περνούσε όμως. Ο «άγριος» Τζίμης είχε αποφασίσει ότι το μαγαζί θα λειτουργούσε. Του έλεγαν «δεν επιτρέπονται τέτοια μαγαζιά στην Ελλάδα». Έλεγε ο ίδιος «εδώ υπάρχουν καταστήματα στην Αμερική, στην Ευρώπη που κάνουν τατουάζ». «Εδώ, του λέγανε, είναι Ελλάδα. Τέτοια μαγαζιά τα κάνουν οι χασικλήδες οι πρεζάκηδες και οι φυλακόβιοι». Κι εκείνος απαντούσε «είμαι ναυτικός, ούτε πρεζάκιας, ούτε φυλακόβιος, μπίρα πίνω και κανένα ουίσκι. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου και να ζήσω την οικογένειά μου». «Δεν δίνουμε άδεια για αυτά» του είπαν. «Τρεις φορές με έσερναν στα δικαστήρια» μου λέει και τα μάτια του δακρύζουν. «Ξέρεις τι τράβηξα; Με θεούς και δαίμονες τα έβαλα. Τι έκανα; Έκλεβα; Τη δουλειά μου έκανα. Την τελευταία φορά η πρόεδρος, καλή γυναίκα θα έχει πεθάνει μάλλον, τους λέει: “Εργάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει την οικογένειά του” και γυρνάει και μου λέει συνωμοτικά “Την άλλη φορά να τους δείρεις”». «Ο ένας και μοναδικός, κύριος, ντόμπρος ήταν ο Νίκων Αρκουδέας, ο Διοικητής της Αστυνομίας. Με επισκέφθηκε στο μαγαζί, μπήκε μέσα, κοίταξε καλά-καλά, χαμογέλασε, είπε ένα “καλές δουλειές” κι έφυγε. Ούτε που κατάλαβα τι ήταν αυτός. Δεν φόραγε στολή. Πήγα μετά να κάνω μια δουλειά στο τμήμα και τον είδα μέσα. Δεν με ξαναενόχλησαν». Πόσα τατουάζ έχετε τον ρωτάω; «Αμέτρητα μου λέει και παντού… Στο στήθος έχω μία κοπέλα, την χτύπησα στην Ινδία στη Βομβάη. Είπα θα κάνω μια γυναίκα και μόλις γνωρίσω τη γυναίκα μου θα προσθέσω και το όνομά της και μετά πρόσθεσα και το όνομά της, Ελένη». «Βλέπεις τον Φιλιππίδη στη φωτογραφία;» μου λέει και μου δείχνει την φωτογραφία στον τοίχο. «Πολύ καλό παιδί, ξηγημένος. Ήρθε πολλές φορές. Πήγα και τον είδα στο θέατρο “Γεια σου Τζίμη” φώναζε μέσα στο θέατρο. Χαμός έγινε».

Ο Τζίμης σταμάτησε να χτυπάει τατουάζ στα μέσα της δεκαετίας του ’90, αλλά το μαγαζί έμεινε στα χέρια των παιδιών του. Ο Παύλος και η Άννα συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση. Από τα 16 του ο Παύλος έκανε τα πρώτα του τατουάζ στο σώμα του πατέρα του για να μάθει. Έλληνες και ξένοι, γνωστοί και άσημοι, έχουν εμπιστευτεί τον Τζίμη και στη συνέχεια τα παιδιά του. «Ο Παύλος είναι ζωγράφος, και η Άννα μου είναι πολύ καλή. Προχθές ήρθε ένας Αμερικάνος και τρελάθηκε με αυτό που του χτύπησε ο Παύλος. Ξέρεις πόσα λεφτά άφησε; Τρία μηνιάτικα» μου λέει. «Έχω και πέντε εγγόνια. Ο εγγονός μου ο Δημήτρης σπουδάζει αρχιτεκτονική, κάνει και τατουάζ είναι πολύ καλός». «Πάω σιγά σιγά» μου λέει και με χαιρετάει. «Πάει σπίτι;» ρωτάω τον γιο του. «Όχι πάει σε μια καφετέρια να πιει το ουίσκι του γιατί εγώ δεν τον αφήνω εδώ, μόνο μπίρα πίνει εδώ. Αφού πιει το ουίσκι του θα πάει σπίτι».

Έχει λεφτά το επάγγελμα; «Το οικονομικό μέγεθος τότε ήταν πολύ μεγαλύτερο και τα λεφτά πολύ πιο ισχυρά. Εάν έκανε κάποιος τατουάζ τότε θα έδινε μισό μηνιάτικο, κι ας ήταν και μικρό, δεν έχει σημασία. Την εποχή του ’80 ήταν πάρα πολύ καλές οι συνθήκες. Σε γενικές γραμμές βγάζει ο άλλος σήμερα ένα ικανοποιητικό ποσό. Σήμερα έχουν ανοίξει πολλά εργαστήρια και πολλοί που κάνουν στα σπίτια. Μερικοί είναι και άσχετοι. Εμείς είμαστε εγώ και η αδερφή μου.Περισσότερο δουλεύω με ξένους την τουριστική περίοδο». Γιατί κάποιος θα κάνει ένα τατουάζ… «Οι εικόνες και τα συναισθήματα που σου βγάζει ο περίγυρος είναι αυτά που μπορείς να αποτυπώσεις στο σώμα σου. Γιατί αυτό είναι ένα κομμάτι της προσωπικής σου πορείας. Αυτό μπορεί να είναι το πρώτο σου ποδήλατο, η πρώτη σου αγάπη η δεύτερη αγάπη, η τρίτη…  Όλα αυτά μένουν στο μυαλό σου, στην ψυχή σου, τι να μείνει και στο σώμα σου; Τι θα αλλάξει; Σε δένουν τα τατουάζ. Δίνεις αλήθεια σε αυτό που νιώθεις, το χαράζεις. Έχει αλήθεια αυτό που κάνεις. Ο πατέρας μου ξεκίνησε με την δικιά του κουλτούρα και νοοτροπία. Αυτό που έκανε είναι σημαντικό και το πέρασε και στο ελληνικό κοινό γιατί δεν υπήρχε άλλο μαγαζί στη Μεσόγειο όταν άνοιξε. Στην Ιταλία άνοιξε το 1983» μου λέει ο Παύλος.

Πρέπει να ξέρει κάποιος να ζωγραφίζει για να κάνει τατουάζ; «Κι αυτός που δεν ξέρει να ζωγραφίζει και να τραβήξει μία γραμμή κάνει τατουάζ. Τώρα στον ορισμό της τέχνης καταργούνται όλοι οι κανόνες.  Μπορεί να μην ξέρει να τραβάει γραμμές και να κάνει προσωπογραφία. Χρειάζεσαι τα πρώτα μονοπάτια της ζωγραφικής που είναι η καλλιτεχνία, άλλοι δεν το κάνουν. Έπιανε το χέρι του Τζίμη αλλά και οι φιγούρες που έκανε ήταν απλοϊκές. Έπρεπε να έχεις σταθερό χέρι, καλή αναπνοή και καλά μάτια. Αυτή ήταν η προϋπόθεση. Είχαν και μοντέλα που πληρώνονταν για να κάνεις σχέδια πάνω τους, του έδινες 100 δολάρια την ώρα και του βάραγες. Ο Τζίμης είχε την ευκαιρία που έφερνε τους Αμερικανούς στο σπίτι και εκεί ήταν και τα πρώτα του βήματα πάνω στην τέχνη, είχε εμπειρία και από τον Καναδά» λέει ο Παύλος και συνεχίζει:

Τώρα εκπαιδεύω το γιο μου, εδώ και ένα χρόνο. Είναι 19 και σπουδάζει Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο κι έπιασε 21.600 μόρια με το σχέδιο. Πετάει τώρα που τον εκπαιδεύω κι εγώ». Το Jimmy’s Τattoo εξακολουθεί να στεγάζεται στην Πλάκα, Αδριανού 72, στον 1ο όροφο.