Ο μοναδικός επαγγελματίας μποξέρ στον κόσμο με ένα χέρι είναι ο Έλληνας Βαγγέλης Χατζής

Ο Βαγγέλης Χατζής, είναι γνωστός ως Cobra στο χώρο του μποξ. Και είναι ο μοναδικός αθλητής της επαγγελματικής πυγμαχίας που αγωνίζεται με ένα χέρι. Χρειάστηκε να τον ακρωτηριάσουν όταν λίγο μετά τη γέννησή του οι γιατροί στη Βοστώνη διέγνωσαν κακοήθη όγκο. Τον αμφισβήτησαν και κάποιοι τον χλεύασαν για τη μονοχειρία του, κυρίως στα παιδικά του χρόνια. Γεννημένος το 1987. Αρκετά μικρός για να έχει τόσο γεμάτο βιογραφικό ζωής. Έζησε στην Αμερική και στην Αγγλία, αλλά επιμένει να μένει στην Ελλάδα, για όσο αντέξει, όπως παραδέχεται. Πηγαίνει παντού για την ΑΕΚ. Την ομάδα που λέει ότι στα μάτια του μοιάζει με οικογένεια. Για εκείνον είναι το σπίτι των διωγμένων και των αδύναμων. Ελπίζει ότι κάποια στιγμή η ομάδα θα έχει δικό της γήπεδο. Διδάσκει πυγμαχία στην ΑΕΚ, στης οποίας το δυναμικό ανήκει και ως αθλητής. Το Cobra προέκυψε από ένα χτύπημα του δασκάλου muay thai, Master Toddy. Ο ίδιος θέλει να μεταδώσει στάση ζωής. Προτρέπει τους νεότερους να μπουν στον αθλητισμό. «Αυτό είναι κυρίως που με ενδιαφέρει να περάσω», λέει στη συνέντευξη. «Όχι τα άσχημα που κατά καιρούς με ταλαιπώρησαν». Η συνέντευξη του Βαγγέλη Χατζή στο newsbeast.gr: – Βαγγέλη θα ήθελα να ξεκινήσεις, περιγράφοντας την πορεία σου από την Αμερική, όταν χρειάστηκε να υποβληθείς σε επέμβαση σε πολύ μικρή ηλικία… «Η ιστορία ξεκινάει από τη Βοστώνη. Οι γιατροί εντόπισαν μόλις γεννήθηκα – αν και θυμάμαι πολύ λίγα πράγματα -, έναν κακοήθη όγκο. Χρειάστηκε να ακρωτηριάσουν το δεξί μου χέρι. Πιθανολόγησαν τότε ότι είχα προσβληθεί από ποσότητα ραδιενέργειας λόγω του ατυχήματος στο εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ. – Ποια ήταν η στάση των δικών σου απέναντι σε ό,τι συνέβη; «Για έναν γονιό είναι μεγάλο πλήγμα να αντιμετωπίσει ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας το πρωτότοκο παιδί του. Δεν είμαι στη θέση τους βέβαια. Ήταν όμως ένα μεγάλο χτύπημα για εκείνους». – Με πείσμα ωστόσο κατάφερες να ξεπεράσεις αρκετές δύσκολες καταστάσεις… Η πυγμαχία ήταν ένα μέσο που σε βοήθησε σε αυτό; «Δεν το έκανα σκόπιμα. Δεν διάλεξα σκόπιμα αυτό το άθλημα θέλοντας να αποδείξω κάτι σε κάποιον. Το επέλεξα γιατί μου ταίριαζε. Από την ημέρα που ξεκίνησα, το αγάπησα. Και μέσα από το μποξ αντιμετώπισα κάποια προβλήματα που είχα». – Ένα από αυτά τα προβλήματα ήταν και η επιθετικότητα; «Διάφορα προβλήματα… Δεν θέλω όμως να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Ως έφηβος αντιμετώπισα διάφορες δυσκολίες, τις οποίες μέσα από τον αθλητισμό κατάφερα να αφήσω πίσω μου». – Θα πιαστώ από τα λεγόμενα του αδερφικού σου φίλου, του Παναγιώτη, ο οποίος βρίσκεται δίπλα σου σε πολλές στιγμές της ζωής σου και είναι μαζί μας σήμερα. Ο ίδιος έλεγε προηγουμένως ότι κάποιοι αμφισβήτησαν τις δυνάμεις σου και τις δυνατότητές σου. Τι εννοούσε με αυτό; «Πολλοί μπορούν να εκφράσουν μία γενική άποψη για εμένα. Ωστόσο φροντίζω τις απαντήσεις μου να τις δίνω εκεί που πρέπει και τη στιγμή που χρειάζεται. Αυτή τη στιγμή είμαι ο μοναδικός επαγγελματίας μονόχειρας πυγμάχος και διαθέτω κάρτα επαγγελματικής πυγμαχίας». – Πόσο σε δυσκόλεψε να πάρεις τη σχετική άδεια από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Πυγμαχίας; «Τον πρώτο καιρό δυσκολεύτηκα αρκετά. Υπήρξαν αρκετοί ενδοιασμοί. Τόσο στην Ελλάδα, αλλά και πολύ περισσότερο στην Καλιφόρνια, βρήκα αρκετά εμπόδια. Μετά από δοκιμές στις οποίες υποβλήθηκα στην Αμερική, με είδαν κάποιοι άνθρωποι καθώς και το προπονητικό μου επιτελείο στην Αμερική. Σταδιακά άλλαξαν γνώμη για εμένα. Στην Αμερική πήγε ο μάνατζέρ μου να τους μιλήσει κάποια στιγμή για εμένα, κι ακούστηκε λίγο παράξενο στ’ αυτιά τους. Νόμιζαν μάλλον ότι τους έκανε πλάκα. Το καταλαβαίνω βέβαια από μία πλευρά… Όταν όμως πήγα ο ίδιος και έβλεπαν ότι δεν έχανα ούτε μέρα προπόνηση, την τρίτη μέρα με κάλεσε η υπεύθυνη του γυμναστηρίου, λέγοντάς μου : «Είμαστε πολύ χαρούμενοι που είσαι εδώ. Εάν καταφέρεις να βγάλεις επαγγελματική κάρτα, θα σου κάνουμε συμβόλαιο με το γυμναστήριο. Μπορείς να περάσεις από τη μπουτίκ του γυμναστηρίου καθώς θα φεύγεις. Έχεις ως δώρο από εμάς μία τσάντα και τρεις μπλούζες». – Πού πήγες σχολείο; «Στο νυχτερινό των Αγίων Αναργύρων». – Με τον κολλητό σου – τον Παναγιώτη – εκεί γνωριστήκατε; «Μέναμε στην ίδια περιοχή. Θυμάμαι ότι ήμαστε μικροί, όταν με είδε να χορεύω brake dance στο πολιτιστικό κέντρο. Ήρθε τότε ο Παναγιώτης κοντά, μου έδωσε το χέρι και μου είπε: «Πω πω ρε τρελέ! Τι κάνεις! Συγχαρητήρια!». Έχουμε περάσει πολλά μαζί. Από εκεί ξεκινήσαμε κοινή πορεία και η φιλία μας μετράει ήδη 15 χρόνια». – Παναγιώτη εσύ γιατί τον πλησίασες; «Γιατί κι εγώ για τον κόσμο έχω μία αναπηρία, λόγω ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετώπιζα. Έχω κάνει όμως ψυχανάλυση και προχωράω. Είμαι ευαίσθητο παιδί και πιστεύω ότι η επιβράβευση για έναν άνθρωπο που παλεύει και προσπαθεί είναι πολύ σημαντική. Το αποτέλεσμα λοιπόν δεν έχει καμία σημασία. Μόνο η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει. Και ο Βαγγέλης είναι χαρισματικό παιδί. Έχω γνωρίσει κι άλλο ένα άτομο που είχε πρόβλημα στο πόδι του λόγω του Τσέρνομπιλ. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγάλη δύναμη ψυχής. Μοιάζουν να έχουν προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα στη ζωή τους, εκτιμώντας τις πραγματικές αξίες. Η στάση ζωής τέτοιων ανθρώπων με βοηθάει να προχωράω και το μόνο που μπορώ να κάνω από την πλευρά μου, είναι να τους βοηθάω κι εγώ όπου μπορώ». – Βαγγέλη είδες στον Παναγιώτη κάτι που δεν έβλεπες σε όλους όσους κατά καιρούς φρόντισαν να δυσκολέψουν τη ζωή σου; «Σίγουρα. Με τον Παναγιώτη μας ένωναν πολλά κοινά στοιχεία. Ήμαστε ξεχωριστά παιδιά με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Δεν έχω μάθει όμως να κοιτάζω ποιοι δεν είναι δίπλα μου. Γι’ αυτούς δεν διαθέτω ούτε λεπτό από το χρόνο μου. Με ενδιαφέρουν μόνο οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μου. Από τους άλλους δεν περιμένω κάτι και γι’ αυτό δεν με ενδιαφέρει η άποψή τους». – Υπήρξαν άνθρωποι που σε πρόσβαλαν, που προσπάθησαν να σε υποβιβάσουν με διάφορους τρόπους; «Πολλές φορές και σε διαφορετικές ηλικίες. Όπως με πείραζαν όμως, τους πείραζα κι εγώ». – Τους πείραζες με τα λόγια ή με τη βία; «Δεν είμαι πάντα πολύ καλός με τις λέξεις…» – Έπεφτε και ξύλο κάποιες φορές; «Όπου χρειαζόταν». – Πώς σε αντιμετωπίζουν ως αθλητή; «Η πλειονότητα των ανθρώπων μου φέρεται πλέον με πολύ σεβασμό και αγάπη. Είδα μετά από χρόνια να ανταμείβεται ο κόπος μου. Ωστόσο η αμφισβήτηση υπήρξε πολύ έντονη. Οι αληθινοί χαρακτήρες όμως με εκτιμούσαν πάντα». – Βγαίνουν χρήματα από το μποξ; «Αυτή την περίοδο είμαι τραυματίας. Έχω πάθει μία ζημιά στο χέρι μου και εάν δεν υπήρχε ο χορηγός μου, τα Ελληνικά Πετρέλαια, θα περνούσα πολύ δύσκολα. Πρέπει να πω όμως ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν πρόσβαση στην εργασία. Για να μπορούν να πορευθούν με κάποιο τρόπο, να κάνουν οικογένεια. Σκέψου ότι δεν παίρνω κανένα επίδομα αναπηρίας και ενώ το ποσοστό αναπηρίας ήταν 67% το μετέτρεψαν σε 50% χωρίς ούτε να μεγαλώσει, ούτε να μικρύνει το χέρι μου. Ούτε πάσο για λεωφορεία δεν έχω. Πρέπει να πληρώνω τα εισιτήρια για να πηγαινοέρχομαι με τα μέσα μεταφοράς. Ο κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα να θωρακίζεται νομικά, για να μπορεί να εργάζεται με αξιοπρέπεια. Στην Αγγλία όπου έχω ζήσει κατά το παρελθόν κάθε εταιρεία είχε υποχρέωση μεταξύ των εργαζομένων που προσλαμβάνει, το 20% να είναι άτομα με ειδικές ανάγκες. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Και επειδή τα πράγματα είναι πολύ σκληρά στον εργασιακό τομέα, δεν εργάζομαι». – Πώς βρέθηκες στην Αγγλία; «Θυμάμαι τον πρώτο μου προπονητή, Τόνι Λανγκ να μπαίνει στο γυμναστήριο και να μου λέει: «Γιατί δεν ξεκινάς πυγμαχία; Έλα αύριο στο τμήμα μου!». Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησα ποτέ να ασχολούμαι με το μποξ. Αυτός ήταν η αρχή του… κακού. Στη συνέχεια κόλλησα. Μ’ αρέσει πολύ αυτό το σπορ, το αγαπάω πολύ. Αυτό που θέλω να κάνω στο μέλλον είναι να με αξιώσει ο θεός να βοηθάω κόσμο με τις δικές μου δυνάμεις. Να ωθώ νέους ανθρώπους να στραφούν προς τον αθλητισμό και την πυγμαχία για να έχουν ένα κίνητρο ζωής». – Άφησες πίσω σου τις άσχημες καταστάσεις που έζησες; Ή απλά αποφεύγεις να τα συζητάς; «Πλέον τα έχω αφήσει όλα πίσω. Και όπως ξαναείπα αφιερώνω χρόνο μόνο σ’ εκείνους που τον αξίζουν. Πάντα επιδίωκα να γίνω καλύτερος για τον εαυτό μου. Ζω όμως σε μία κοινωνία, ρατσιστική ως προς τη διαφορετικότητα. Έχω να αντιμετωπίσω μία συγκεκριμένη κακή συμπεριφορά από διάφορους ανθρώπους, κάτι που με έκανε να βρίσκομαι πολλές φορές σε άμυνα». – Μόνο η Ελλάδα είναι έτσι; Στο εξωτερικό είναι παράδεισος δηλαδή; «Ο κοινωνικός ρατσισμός κυριαρχεί στην Ελλάδα. Στην Αγγλία για παράδειγμα είχα και σπίτι να μείνω καθώς και αναγνωρισμένα δικαιώματα. Εργαζόμουν κανονικά και με βοήθησαν να ενταχθώ στο κοινωνικό σύστημα. Αντιθέτως στη χώρα μου παρά το γεγονός ότι πρωτοπορώ, καθώς αγωνίζομαι κόντρα σε αρτιμελείς αθλητές, δεν μπορώ ούτε να εργαστώ. Βέβαια και οι Άγγλοι είναι φυλετικά ρατσιστές απέναντι στις διαφορετικές εθνικότητες. Δεν θέλουν τους ξένους. Στην Ελλάδα εάν δεν έχω να φάω, μπορεί μία γιαγιούλα να μου κόψει τη μισή φραντζόλα και να μου δώσει να φάω. Εκεί εάν δεν είχα να φάω, μπορεί να μου έδιναν μία κλωτσιά να πάω πιο κάτω». – Είσαι ευαίσθητος ή δυνατός; «Έχουμε μπερδέψει λίγο τα συναισθήματα και τον ορισμό τους. Μπορεί κάποιος να είναι ευαίσθητος και δυνατός ταυτόχρονα. Η ευαισθησία είναι αυτή που με κάνει δυνατό. Θέλω να μεταδώσω σε μικρότερα παιδιά τον τρόπο και τη δύναμη να μην τα παρατάνε ποτέ και να πολεμούν με κάθε τρόπο που μπορούν. Επειδή μας έχουν βάλει σε ένα άσχημο τρυπάκι που όλοι φαίνονται να έχουν κατεβάσει το κεφάλι, θέλω να τους φωνάξω και να τους πω να σταθούν στα πόδια τους. Σημασία έχει να πολεμάμε γι’ αυτά που αγαπάμε και να διεκδικούμε αυτά που αξίζουμε. Εάν ποτέ βγάλω λεφτά, θα αγοράσω ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, θα δημιουργήσω κοιτώνες και θα φιλοξενήσω δωρεάν όλα τα παιδιά που είναι άστεγα ή ορφανά». – Γιατί μένεις στην Ελλάδα; «Μένω στην Ελλάδα γιατί είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ. Κάποια στιγμή όμως εάν δω ότι δεν αντέχω, θα φύγω. Γιατί πολλές φορές φτάνω στο αμήν και δυσκολεύομαι πολύ να αποδεχτώ κάποιες καταστάσεις. Μας υποχρεώνουν να μπούμε σε μία άρρωστη κοινωνία, που μας τα παίρνουν όλα και μας ξεπουλάνε καθημερινά χωρίς να φταίμε. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την αδικία που βιώνουμε καθημερινά. Θα ήμουν ψεύτης λοιπόν, εάν έλεγα ότι όλο αυτό με ικανοποιεί και θέλω να μείνω εδώ. Παρόλ’ αυτά προσπαθώ να δείξω με τον τρόπο ζωής μου ότι δεν τα παρατάω». – Το όνειρό σου είναι η οικογένεια. «Αυτή είναι η ουσία της ζωής. Να κάνει κανείς οικογένεια. Όσους τίτλους και αν κατακτήσω, η ολοκλήρωση για κάθε ανθρώπινο ον θεωρώ ότι είναι η δημιουργία οικογένειας». – Σε έχουν ενοχλήσει ποτέ δημοσιογράφοι με κάτι που έγραψαν ή είπαν; «Θυμάμαι ότι στον πρώτο αγώνα που έπαιξα στην Ελλάδα, είχε έρθει μία γνωστή δημοσιογράφος. Στη συνέντευξη που μου πήρε, ρωτούσα επίμονα να της πω πώς έχασα το χέρι μου. Εκείνη την περίοδο δεν ήθελα να το πω. Για δικούς μου λόγους δεν ήθελα να κάνω καμία αναφορά. Με κατηγόρησε ότι κρατάω δικλείδες ασφαλείας και αποφεύγω να μιλήσω. Της απάντησα ήταν ότι είναι δικαίωμά μου να μη θέλω να μιλήσω. Δεν έχω συμβόλαιο με κανέναν, και δεν είμαι υποχρεωμένος να λέω ότι θέλει κάποιος να ακούσει. Τελικά η δημοσιογράφος επικοινώνησε με τη γυναίκα που διοργανώνει τους αγώνες, λέγοντάς της ότι εάν δεν έλεγα πώς έχασα το χέρι μου, δεν επρόκειτο να βγει το θέμα. Αυτό που απάντησα ήταν ότι δεν με ενδιέφερε. Επιδίωξή μου δεν ήταν να γίνω διάσημος. Ποτέ μου δεν το ζήτησα. Κι όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν καλά αυτό που λέω. Το μόνο που με ενδιαφέρει, είναι να είμαι χαρούμενος με αυτό που κάνω. Και από τη στιγμή που είμαι χαρούμενος δεν με ενδιαφέρει ούτε η δημοσιότητα ούτε τίποτα. Η συνέντευξη δεν έπαιξε ποτέ…» – Τι θα κάνεις το καλοκαίρι; Θα πάω στο χωριό μου στη Σπάρτη. Ψάρεμα, φαγητό, ύπνος και προπόνηση. Το μέρος έχει πολύ έντονη ενέργεια. Αυτό που αγαπάω πιο πολύ είναι να βλέπω τη θάλασσα. Πεθαίνω για τη θάλασσα.